ผมชื่อเมษครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า ทุกคนอยากจะรู้สึกเศร้าแต่ไม่ต้องห่วงไปครับเพราะผมมีครอบครัวที่อบอุ่นนะถึงจะไม่ใช่ครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูกครบสมบูรณ์แต่ผมมีแม่ใหญ่ และพี่ๆน้องๆที่คอยเป็นครอบครัวให้ผม เป็นความสุขเล็กๆให้กันและกัน ผมเลยรู้สึกไม่ได้ขาดความรัก แต่อาจจะขาดเงินนิดหน่อยครับ555 เพราะสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเราเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเล็กๆที่แม่ใหญ่เป็นคนตั้งขึ้นเพราะมีคนมาทิ้งเด็กให้แม่ใหญ่เลี้ยง แม่ใหญ่เลยรับมาเลี้ยงแล้วพอมีคนรู้เรื่องเข้าก็มีคนมาทิ้งเด็กไว้เยอะขึ้นเรื่อยๆจนแม่ใหญ่เลยเปิดเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่จริงแม่ใหญ่รวยนะครับ แต่พอมาทำสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่าใช้จ่ายมันเยอะขึ้นเรื่อยๆถึงจะมีคนบริจาคมาให้ก็เถอะ พี่ๆกับผมเลยต้องหางานมาช่วยกันทำเพื่อส่งเงินให้แม่ใหญ่ ให้มากให้น้อยก็แล้วแต่กำลังของแต่ละคน ถึงแม่ใหญ่ไม่อยากให้ทำอยากให้พวกผมเรียนหนังสือแค่อย่างเดียวก็เถอะแต่ทำไงได้ ผมมันคนกตัญญูสะด้วย555ล้อเล่นครับผมแค่อยากให้น้องๆไม่ต้องเหนื่อยแล้วผมก็เป็นพี่ที่โตแล้วด้วย แล้วตอนนี้ผมอายุครบ18ปีแล้วครับ ผมเลยออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าดีกว่าเพราะจะได้ช่วยแม่ใหญ่มีพื้นที่ให้เด็กๆได้นอนมากขึ้นด้วยและลดค่าอาหารของผมไปให้น้องๆ แล้วผมก็ได้ทุนเรียนฟรีด้วยครับ อาหารการกินก็ฟรี มีหอพักให้อยู่ด้วยครับ ผมรู้สึกผมโชคดีจริงๆนะเนี่ย???? ผมมีงานทำด้วยนะครับก็คือขายของแฮนด์เมดครับ ผมชอบถักกระเป๋าครับ รายได้ดีเลยทีเดียวเพราะผมใส่ใจมันมากครับ บางทีก็ทำข้าวกล่องขายในหอพักครับ ทำเมนูง่ายๆเช่นข้าวผัด ผัดกะเพราครับ รับไม่เยอะเพราะผมทำคนเดียว แต่!!!เรื่องไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้นกับผม อยู่ๆผมก็ตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนกันนน!!
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น