คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 อารัมภบท(Prolouge)
วามรู้สึแรหลัาไม่ไ้ออาบ้านเป็นเวลานานเป็น 'เหมือนเิม' มันยัน่ายะแยเหมือนเิม...ผมอยาาย...ถ้าายไปเลย...มันะีว่านี้ ีว่าาร้อมามีีวิยะๆแบบนี้ ผมเลียมัน เลียาร้อมาเอับสายาเหยียหยามาผู้นรอบัว ันเอสายาเหล่านี้มาทั้ีวิ สายาเหยียหยามที่เหมือนมอูเศษยะ และยะที่ว่าือผม อะไรที่ทำให้ีวิผมเป็นแบบนี้ัน? ทุๆอย่ามันเริ่ม้นารไหนัน? บาที...อาะเป็น...วันนั้น
"hm....."
ผมเินผ่านย่านผู้นมาเรื่อยๆนมาถึานเมือ ผมเห็นภาพอัวเอที่ถูสะท้อนมาาสายาอผู้น มันเป็นภาพอายนหนึ่ที่ร่าายอ้วนเผละและไม่มีวามสมส่วนใๆ พร้อมับแว่นสายาที่ผมัที่ร้านแว่นท็อปเริเมื่อหลายปี่อน ผมเผ้าและหนวยาวรุรันูเหมือนนเร่ร่อนที่พบเห็นไ้ามป้ายรถเมล์
ผมเป็นทั้NeetและOtakuมือโปรมาลอเวลาหลายปีนี้ ล่าสุพึ่เป็นนไร้บ้านเมื่อไม่ี่ั่วโม่อน เนื่อาพี่สาวอผมหมวามอทนับน้อายอเธอ เธอึพาสามีอเธอมาพร้อมับไม้เบสบอลเหล็ านั้นฟามันไปที่ประูห้ออผมนมันเปิออ
เา่าทอผมและไล่ผมออมาาบ้าน พี่สาวอผมนั่ร้อไห้อยู่รมุมห้อ ผมไม่เ้าใว่าผมทำอะไรผิ? ผมแ่เป็นนว่าานที่ไม่ทำอะไรเลยมาสิบว่าปี็เท่านั้น ีวิประำวันอผมเพีแ่หมไปับารูอนิเมะ็เท่านั้น ผมไม่ไ้ทำอะไรผินี่...
ผมยัเินมาามเส้นทาเรื่อยๆพร้อมนึถึสิ่่าที่เิึ้น ทำไมีวิอผม้อมาเอเรื่อแบบนี้ัน...? ทำไมผม้อมีีวิแย่ๆั้แ่เิ ทำไม้อเป็นผม... ทำไม!
วามริ ีวิอผมมันูล้ายับพล็อในาร์ูนเเน็[๑]หลายๆเรื่อนะ ที่ัวเอโนี่าโล าผู้น แล้วปลแอัวเอออมาไ้ และเา็พบับาบที่ามในท้ายที่สุ
แ่ีวิอผมมันแ่า ในาร์ูน ถึะโนี่ยัไ ถึะโนทำร้ายสัแ่ไหน แ่พวเา็มีเพื่อน,รอบรัว และ นรั พวเามีบุลที่อยอยู่เีย้าและสร้าแรบันาลใให้หลุออมาาหุบเหวแห่วามสิ้นหวั แ่ผมไม่...
เพื่อนหรอ? เพื่อน...มิรภาพ...บุลที่เราสามารถไว้ใไ้นะหรอ? นที่เราุยไ้ทุเรื่อและแบ่ปันทุ์สุ นแบบนั้น...เหมือนะเยมีนะ ี่นัน? หนึ่น ไม่สิ สอน? หรือมาว่านั้นัน? แ่มันไม่สำัหรอ เพราะอนนี้มันไม่มีแล้วไ ไม่เหลือแม้แ่นเียว แ่็ีแล้ว นาผมยัรัเียัวเอในอนนี้เลย นแบบนี้ใระอยาเป็นเพื่อน้วยละ
นรัหรอ? นที่เราประทับใและปลุแรบันาลใให้เราทำสิ่่าๆนะหรอ? อืม...็เหมือนเยมีนะ เมื่อไหร่ัน? น่าะอนสมัยเรียน ม.้น ถ้าผมำไม่ผิ เธอเป็นพี่รหัสอผมเอ วามริเราไม่ไ้เป็นอะไรันหรอ อนนั้นผมแทบไม่สนใเี่ยวับวามรั้วย้ำ
เธอเป็นเ็แ่เรียนมา ผมยัำแว่นอันหนาเอะที่เธออบใส่มาโรเรียนไ้ี ผมสั้นถึิ่หูอเธอไม่ไ้น่าึูเท่าไหร่ในอนนั้น แ่หน้าาอเธอัว่าน่ารัเลยละ อนนั้นเราสนิทันมา เธออบไปโผล่ที่ห้อสมุเป็นประำ และมันเป็นที่โปรอผมะ้วย เราเลยไุ้ยันหลายๆเรื่อ เธอเป็นเ็ที่ไร้เียสาและน่ารัมาๆ
ถ้าย้อนเวลาลับไป ผมิว่าผมน่าะมีโอาสนะ ถ้าอนนั้นพยายามเ้าหาเธอมาว่านี้ แ่มันสำัรไหนละ เรื่อราว่าๆมันผ่านมานานเินไปแล้ว...
อืม...รอบรัวั้นหรอ? แน่นอน ผมมีอยู่แล้วละ ็นที่ไล่ผมออาบ้านไ นั่นแหละรอบรัวที่เหลืออยู่ พวเาเป็นรอบรัวที่ห่วย ันไม่อยาพูถึพวเา...
ผมิว่าันอยารีเ็ทีวิอผม อยามีโอาสทำบาสิ่บาอย่าอีรั้ ผมอยาเริ่มทุๆอย่าใหม่ั้แ่เิ...ไม่สิ ผมรู้มันเป็นไปไม่ไ้ พระเ้าไม่ไ้ใีนานั้น แ่ถึะยัไสัสิบปี...ไม่สิ...ห้าปี...วามริ...ถึะเป็นเมื่อวาน หรือ ถึะเพียแ่ั่วโมที่แล้ว็ยัี....
...น้ำาอผมไหลออมา ลอหลายปีมานี้ อนที่ผมเป็นNeet ผมเยมีวามฝัน ันอยาเิใหม่ใน่าโล ในโลแฟนาีที่มีาบและเวทมน์ เิใหม่ พันานเอ ปราบอมมาร สร้าฮาเร็ม ฯลฯ มันเป็นีวิที่มีวามสุมา
แ่มันเป็นไปไม่ไ้ ผมรู้ี มันเป็นเรื่อที่เหมือนฝันเินไป...ถ้าอนผมยัเป็นเ็ผมิว่าเป็นไปไ้ ผมภาวนา่อพระเ้าว่า "่วยส่รถบรรทุมานผมที อนนี้เลย!"
แ่โลนี้ไม่มีพระเ้าหรอ พระเ้าไม่มีริ ถึมีริ เา็ไม่ใ่นีหรอ ูเาทำับผมสิ! ผมไม่เยไ้อะไราเาเลย...ไม่มีหรอ พระเ้านะ...โอาสอผม้วย มันเป็นเรื่อโห ทุๆอย่ามันแ่เรื่อแ่ึ้น แม้ผมะรู้ี....แ่ถึยัไ...ผม็ยัหวั...ผมอยาไ้โอาสอีรั้ ผมอยาเปลี่ยนีวิอผมั้แ่เริ่ม...
"ริหรอ?"
ะที่อยู่ในภวั์ ผม็ไ้ยินเสียใรบานพูแทรึ้นมา เสียแหบเล็ทีู่ไร้ีวิีวา เาือใรัน? ผมแ่ิเอนะ... ยัไม่ไ้พูอะไรออไปเลย... ผมหันไปทาที่เสียัึ้น มีใรบานยืนอยู่นรนั้น...ใรัน? บุลในเามืเินมาทาผมเรื่อยๆ
มุมมออผม่อยๆัึ้น ผม้อมอที่เ้าอเสีย เาเป็นบุลภายใ้เสื้อลุม สวมฮู้ไว้บนหัว ลัษะอมันูเหมือนเสื้อลุมออมเวทยุลา แม้สีสันอมันไม่ไูู้าและูสมริมา แ่ผมิว่ามันือสิ่ที่เรียว่าอสเพลย์
ผมมอไปที่ใบหน้าอเา มันเป็นใบหน้าที่ไร้อารม์ มันเป็นใบหน้าอนที่ผ่านเรื่อแย่ๆมามา บาที...เาอาะประสบะารรมเียวันับผม เราอาเป็นNeetเหมือนัน?
แ่ันลอสัเูีๆ ใบหน้าอเาูอ่อนเยาว์ว่าผมมา เา...ไม่สิ ถ้าสัเีๆ นๆนี้เป็นผู้หิ แม้วาอเธอะูหมอล้ำ แ่มันัเนว่า ใบหน้าอเธอเป็นใบหน้าอผู้หิ
เอ๊ะ!! มีบาอย่าแปลๆ!! วาสีฟ้าอเธอ่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีแ! นี่มันอะไร! ผมรู้สึถึอันรายที่ะเิึ้น! ผมพยายามที่ะหนีออาที่นั่น แ่เท้าอผมไม่ยับ!! ไม่มีผู้นอยู่บริเวนี้ ผมอวาม่วยเหลือไม่ไ้!
ผมมอไปที่เธอ วาอเธอำลั้อมาที่วาอผม ไม่นานนั วาอเธอ็่อยๆเปลี่ยนลับเป็นสีฟ้า แล้วน้ำา็่อยๆไหลออมา...
"ะ...เอแล้ว...นะ...ในที่สุ..."
เธอพึมพำอะไรบาอย่า...เอแล้ว?...เธอเออะไร? ผมวระทำยัไ... ผมไม่สามารถยับไ้ ยิ่ไปว่านั้นผมไม่เ้าใสิ่ที่เธอพู ผมไม่เ้าใสถานาร์แบบนี้... นี่มันเรื่ออะไร!
สายาอเธอยั้อมอมาที่ผมเหมือนเิม แล้วเธอ็่อยๆเผยรอยยิ้มเล็ๆที่บริเวมุมปา มันเป็นรอยยิ้มที่มาาส่วนผสมอวามโศเศร้าและวามีใ
"นาย้อารเริ่มีวิใหม่ใ่ไหม...ันสามารถให้นายไ้นะ แ่..."
เธอพูออมาและเินมาใล้ผมึ้นเรื่อยๆ บรรยาาศรอบๆัวเริ่มสั่นไหว มันเหมือนมีพลัานบาอย่าไหลอยู่รอบัวเธอ...มันเหมือนับาที่ผมเยเห็นในภาพยน์แฟนาี... แ่นี่มันือเรื่อริ!
"ันออะไรสัอย่า..."
สิ้นเสียที่เธอพู าบรูปร่าประหลา็โผล่ออมาามือเธอ!! เธอึาบออมาาฝั แล้ว้ามัน้วยมือวาอเธอ
"โปรเปลี่ยนแปลอนา้วย..."
าบเล่มนั้นฟันเ้ามาลาลำัวอผม อเหลวสีแลอยระายไปทั่วบริเว ร่าอผมลอยอยู่บนอาาศ่อนะล่วหล่นลมา ผมไม่รู้สึถึอะไรเลย... าอผมเริ่มเสียแส... และทุๆอย่า็มืล....
แสสว่า่อยๆลับมาหาวา ผมเห็นเ็นนั้น... เธอมอมาที่ผม ใบหน้าอเธอเ็มไป้วยรอยยิ้มทั้ๆที่มือ้าวาอเธอำลัับาบเปื้อนเลือ ผมถูฟันที่ลำัวหรอ? แ่ทำไมผมถึไม่เ็บเลยละ? หรือเพราะใล้ายันนะ...
"ไว้พบันใหม่..."
เธอพูออมาพร้อมยิ้มให้ผม ่อนที่น้ำาะไหลออมาอีรั้... มันืออะไร? ะที่ผมำลัิ ผม็สัเุเห็นแสสีาว่อยๆลอยมาล้อมรอบัว...แม้ผมะไม่รู้สึถึแนาอัวเอแล้ว แ่ผมสัมผัสไ้ว่ามันอบอุ่น...
ผม่อยๆลอยึ้นและออห่าาเธอไปเรื่อยๆ เธอยัยิ้มให้ผมอีรั้ เหมือนเธอพยายามเปล่เสียอะไรบาอย่าออมา แ่ผมไม่ไ้ยินอะไรเลย...
วิสัยทัศน์อผมถูย้อม้วยแสสีาวทั้หม
ทุๆอย่า่อยๆมืล
ผมไม่เห็นอะไรอี่อไป และิสำนึอผม็ล่อลอยสู่วามมื....
|| บบทที่ 1 อารัมภบท(Prolouge) ||
#พูุยท้ายบท
สวัสีรับ สำหรับบทแร็บไปแล้วนะรับ บทนี้ะยัไม่มีอะไรมาเพราะเป็นารเริ่นถึวามเป็นมา ว่าัวเออเรามา่าโลไ้ยัไ และัวละรปริศนาที่โผล่มาอนแร เาะมีบทบาทอะไรอีรึเปล่า? อยารู้็ามอ่านันไ้ที่นี่นะรับ
ปล. อนแรๆผมิว่าะเียนเล่นๆ แ่ทำไปทำมาเริ่มสนุ ็เลยว่าะริๆัะหน่อย ผมเลย ะปรับำบาอย่าาหลายๆบทที่ลไป ให้มีวามสุภาพมายิ่ึ้นรับ
ปลล. อนนี้ผมัสินใอยู่ว่า เวลาเรียื่อัวละร ผมะใ้ทับศัพท์อิ้ไปเลย หรือผมะใ้ ภาษาไทยี นอ่านิว่ายัไรับ รบวน่วยอมเมน์วามิเห็นมาหน่อยนะรับ
เียนรั้แร 17 พ.ย. 2561
รีไรท์รั้ล่าสุ 15 ธ.. 2561
ความคิดเห็น