[[ Short Fic ]] MewGulf EP2 : ตอน คิดถึงมาก

ข้อมูลเบื้องต้น

SF มิวกลัฟ EP2 : ตอน..คิดถึงมาก..

"เส้นเลือดที่มือเซ็กซี่จังครับ"

"ฉันยอมเสียประวัติเข้าเรียนทุกครั้งเพื่อเจอมิวนะ ไม่เสียใจเลย"

"โฮฮฮฮฮ...ข้อความพวกนี้มาจากแฟนบอยทั้งนั้นเลยพี่ สุดยอดมากแฟนบอยที่นี้เยอะมากๆ"

นั้นแหละครับ เสียงเจ้าเมเนตัวดีเอ่ยขึ้นมาขณะที่มือก็ไถทวิตเช็คความนิยม และ ความพึงพอใจของเหล่าบรรดาหวานใจชาวฟิลิปินส์ที่มาร่วมงานในวันนี้ อย่างที่บอสบอกนั้นแหละครับว่า แฟนบอยที่นี้เยอะจริงๆ ผมเองทั้งแปลกใจ และก็ดีใจนะที่พวกเขาชื่นชอบในตัวผม แต่ก็แอบคิดนิดๆว่าป่านนี้เจ้าเด็กดื้อของผมจะเห็นข้อความนี้หรือยัง แล้วรู้สึกอย่างไรกับกระแสนิยมของผมในกลุ่มแฟนบอยกันนะ

"ว่าแต่พี่นี้ก็จริงๆ เลยน่า ก่อนขึ้นเวทีก็คุยไลน์กันแล้วไม่ใช้หรอ ไม่เห็นต้องไปวิดีโอคอลหาน้องตอนอยู่บนเวทีเลย จะขิงแฟนคลับไปถึงไหน"

"ก็แค่อยากให้น้องได้เห็นบรรยากาศด้วยไงว่ามีแฟนคลับมารอตอนรับเยอะแค่ไหน อีกอย่างเป็นการเซอร์วิสแฟนๆด้วยไง"

"เซอร์วิสตัวเองสิไม่ว่า หน้าบานขนาดนั้นอ่ะ"

"มันก็ด้วยแหละ" ผมตอบบอสกลับไปตามตรง แล้วก็ได้การตอบรับจากมันด้วยการเบ้ปากมองบน 555 ผมไม่โกรธมันหรอกบอสเองก็รู้ดีว่าผมหลงเจ้าเด็กนั้นแค่ไหน ผมยอมรับว่าผมก็อยากเห็นหน้าน้องเหมือนกันนั้นแหละ ทำไงได้ก็คนมัน "คิดถึง" นี้น่า

ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ ผมก็ได้เดินทางกลับมาถึงแผ่นดินบ้านเกิดเป็นที่เรียบร้อย ยังคงมีหวานใจบางส่วนมารอต้อนรับเช่นเคย ถึงผมจะรู้สึกดีใจ แต่ผมก็รู้สึกเกรงใจเหมือนกันเพราะนี้ก็ดึกมาแล้ว เป็นห่วงความปลอดภัยของหวานใจเวลาเดินทางกลางคืนด้วย แต่ก็ได้พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอ แล้วก็แยกย้ายเนื่องจากไม่อยากให้ดึกไปกว่านี้ จากนั้นผมก็เดินทางกลับที่พักเช่นกันเพราะตอนเช้าผมมีนัดไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล

"มาตรวจ covid คุณหมอบอกท้องอืด ขอบคุณครับ"

ผมทวิตข้อความสั้นๆ ลงไปในโซลเซียลหลังจากได้รับการตรวจสุขภาพตามมาตรการควบคุมป้องกันฯ จริงๆก็ไม่ใช้สาระอะไรมากหรอกครับ ผมแค่เห็นมันขำๆดี ส่วนผลตรวจจริงๆนั้นต้องรอวันถัดไป แต่เบื้องต้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

"ไม่รู้จะขำ หรือ จะงงก่อนดี เราทำไมท้องอืดกันวะพี่ 555"

เสียงบอสพูดขึ้นมาขำๆ ขณะที่กำลังขับรถกลับที่พักกัน ใช้ผมก็ขำแล้วก็งงเหมือนกันว่าอยู่ๆทำไมกลายมาเป็นท้องอืดกันทั้งคู่

ติ่ง ~~

...ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น ตอนแรกผมนึกว่าม่าม๊าจะไลน์มาถามเรื่องผลตรวจ แต่หลังจากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูปรากฎว่าเป็นคนที่ผมอยากกอดมากที่สุดตอนนี้ ขอโทษนะม๊าตอนนี้ผมอยากกอดเจ้าเด็กนี้มากกว่านิดหนึ่งน่ะ ผมก็ได้แต่นึกขอโทษม๊าในใจ

น้องบี๋ : ผลตรวจเป็นไงบ้างพี่

พี่บู๋ : ก็ไม่เป็นไง หมอบอกท้องอืด บอสก็ด้วย

น้องบี๋ : หะ!!..ท้องอืด ไม่ใช้พี่ไปตรวจหาเชื้อโควิดกันหรอ ทำไมผลออกมาเป็นท้องอืด อำผมป่ะเนี้ย

พี่บู๋ : ไม่ได้อำ หมอบอกว่าท้องอืดจริงๆ แต่ผลตรวจเชื้อไวรัสออกพรุ้งนี้ วันนี้ยังไม่มีอะไร

น้องบี๋ : อ่อ..

พี่บู๋ : แล้วนี้ทำอะไรอยู่

น้องบี๋ : เมื่อสายๆ ไปตัดผมมา แล้วก็กำลังเรียนร้องเพลงกับครูก้อย ตอนนี้ครูให้พักแปปหนึ่งผมก็เลยไลน์มาถามพี่นี้แหละ

พี่บู๋ : อืม....

น้องบี๋ : เป็นอะไรหรือเปล่าพี่ กังวลเรื่องผลตรวจหรอ...ไม่ต้องคิดมาก พี่เซฟตัวเองดีตลอดไม่เป็นอะไรหรอก

พี่บู๋ : เปล่า พี่ไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นสักหน่อย พี่คิดเรื่องอื่น

น้องบี๋ : แล้วพี่คิดมากเรื่องอะไรอีกหละ

พี่บู๋ : ก็....คิดถึง น้องคะน้า มากๆไงครับ

น้องบี๋ : เออ..คะ ครูก้อยเรียกไปซ้อมต่อแล้วอ่ะพี่ แค่นี้นะ!

"กลับไปโรงพยาบาลอีกรอบไหมพี่" อยู่ๆบอสก็ถามขึ้น

"ทำไมอ่ะ นายลืมอะไรไว้หรอ"

"เปล่าหรอก เห็นพี่ยิ้มคนเดียวมาสักพักแล้ว นึกว่าติดเชื้ออะไรมาจะพากลับไปให้หมอตรวจใหม่อีกรอบดูว่านอกจากท้องอืดแล้วพี่มีอาการอะไรอีกไหม"

"นายคงอยากโบกแทรกซี่กลับบ้านเองสินะ" ใช้ครับผมเคยปล่อยให้เจ้าบอสตัวดีโบกแทรกซี่กลับเองมาแล้ว ทำไมตอนนี้ผมจะทำไม่ได้ แซวเก่งจริง

"ไม่ดีกว่า จะสงบปากสงบคำ แล้วตั้งใจขับรถไปเงียบๆเลยครับ"

"ดี!!"

ผมตอบออกไปแค่นั้นแล้วกลับมาดูอะไรไปเรื่อยในทวิตต่อ ซึ่งแท็คที่ผมกำลังเข้าไปส่องอยู่ตอนนี้คงหนีไม่พ้น #ลูกบอลของคุณบิ๊กกลัฟ ก็คนมันคิดถึงนี่น่า โอ้ยยยยยยย คิดถึงโว้ยยยยยย....

...................จบ.........................