คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : AFTER RAIN บทที่ 4 บรรณารักษ์...ความฝันของวันวาน
ุบ่นประำิว่าเ้าที่ฝนมันไม่น่าเป็นวันที่้อื่นเ้าเลยริๆ เราเป็นพวเียวัน เ้าวันนี้ฝนอีแล้ว เมื่อวาน็ วานืน็ หวัว่าพรุ่นี้ผมะไ้เห็นฟ้าใส ๆ สัวัน ผมเินไปพร้อมับร่มสีำท่ามลาฝนปรอย บนถนนสายเปลี่ยวอเ้าวันเสาร์แสนเศร้านี้ทำให้ผมสบเป็นพิเศษ ฝนโปรยปรายปนับวามเียบลายเป็นภาพที่ึูใให้ผมออมาเินสัพั อาารอย่านี้เิับผมเป็นพั ๆ เป็นอาารอยา ๆ หยุ ๆ นผมเริ่มินับมันเสียแล้ว
อาาศอย่านี้น่าะนอนยาวนเย็นแ่ารนอนอผมเปรียบเสมือนเป้านิ่รอารโมีอวามหลัเินไป น้อออมาหวัว่าะเห็นผู้นวัไว่บ้าแ่ฝนันมาอย่าะนี้
“ื่นแ่เ้าเ็บภาพวาที่สใสไว้ประับในวามทรำัน” นั้นือประโยที่เปรียบประุอมะวาาที่ไหมใ้ปลุผมให้ื่นมารับวันใหม่
ารพร่ำบ่นนับร้อยพันรั้่าไร้ผลนผมแปลใที่เธอไม่เบื่อ ผมหุหิทุรั้ที่เห็นนพยายามทำในสิ่ที่เป็นไปไม่ไ้อย่าไม่ท้อแท้แ่สิ่ที่ไหมทำลับสร้าวามหรรษาให้ผม อนนี้ผมลับื่นเ้าไ้ทุวัน นที่เยบ่นอย่าบ้าบวมนั้นหายไปแล้ว หายไปพร้อมฟ้าสใสที่เธอพูถึ เหลือแ่ฟ้าเศร้าๆ อย่าที่เห็น
ผมเินเออระเหยไปามทาเท้าที่ยสู สายฝนแผ่วเบาถูสัั้น้วยใบหนาอ้นไม้ริมทา ราวใที่ลมพัทำให้เม็น้ำ้าามใบไม้ล่วลมาเป็นห่าให่ อาาศเย็นผสมับภาพอันว่าเปล่าทำให้ิใผมสบล ผมเินเอื่อย ๆ มานถึหน้าห้อสมุ
มีภาพทีู่แปลแยอีอย่าอยู่เบื้อหน้า ผู้หิที่ยืนอยู่ศาลารอรถหน้าห้อสมุ ผมแน่ใว่าเป็นหม่อน ทำไมผมถึำเธอไ้ัเนนานี้ ผมัวลือเราสอนเอันบ่อยเินไป แม้เธอะเป็นนสวยแ่ผมเอไม่ไ้ใมาเสนอหน้าริ ๆ เรื่อมันบัเอิแ่ถ้าเธอหาว่าผมมาามีบละะทำยัไ
“อ้าว...หม่อน” อแปลใัวเอไม่ไ้ที่พยายามทำเหมือนว่าเพิ่สัเเห็น เธอูเพิ่สร่านิ ๆ ูเบลอๆ อบล
“แ่ัวสใสัับบรรยาาศเลยนะรับ” ผมท้วุที่เธอสวม เสื้อสีฟ้าอ่อนที่เป็นแบบสายเี่ยวที่ออะโป้ในสายาผู้ายหัวโบรา าเยีนสีำเ้ารูป ทับนอ้วยเสื้อแนยาวสีส้มแส ผมิว่าถ้าไม่มีเสื้อแนยาวทับไว้โป้มาแ่ะไปใส่ใอะไรมามาย เรื่ออเา
“หม่อนเพิ่ลับนะ เมื่อืนไปานบ้านเพื่อน” เธออบยิ้มๆ “แล้วมาทำอะไร๊ะน้อใหม่”เสียนั้นแฝแววี้เล่น
“ผมมาเินเล่น อืมแล้วนี้ว่าะแวะห้อสมุหน่อย” ผมบุ้ยหน้าไปทาห้อสมุ
“หม่อนรอให้ฝน่า” เธอว่าพลาลูบพร้อมมอูเมทึมที่ยัไม่มีที่ท่าว่าะไป่าย ๆ ผมหุบร่มออสลัน้ำสอสามที
“อ๊ะ...ให้ยืม ผมมาห้อสมุ เอาไปใ้่อนแล้ว่อยเอามาืน ไม่รีบลับห้อเียวไม่สบาย อาาศเย็นออ”
“อบในะ” ผมพยัหน้ารับ เธอรับร่มไปอย่าว่า่าย ส่วนผมวิ่ไปที่ห้อสมุ หันลับมาูเธอ้ามถนนเวิ้ว้าาไป ะไ้เอันในบรรยาาศอย่านี้อีไหมนะ
“นายอบเราใ่เปล่า” เธออายม้วนทั้ที่เป็นนถาม ผมเอทั้อึ้ทั้อาย
“็เราเห็นหน้านายบ่อย ๆ” ไหมพู่อ ผมเอยัอึ้อยู่อย่าเิม
“เปล่า...” ผมภาวนาอย่าให้หน้าแแ่้าไปแล้วเพราะอาารร้อนลามไปถึหูแล้ว สิ่ที่น่าหนัใว่าือไหมทีู่ไม่พอใับำอบนั้น เธอเินาไปพร้อมสีหน้าบึ้ึ อะไรบาอย่าำลัะาไปแล้ว ถึเวลาที่้อล้าแล้ว ไอะล็อที่ผมเยท่อนับรอบไม่ไ้วรทำเสียอนยัมีโอาส วามผิรั้นี้อาหลอหลอนไปลอ โอาสที่ะไ้บออาสิ้นสุลที่วินาทีนี้
“ใ่รับ...” มันะุะัน่าู “ผมอบุ...ะว่าอะไรไหม...”ผมไม่รู้ว่าพูัแ่ไหน ผมไม่รู้ว่าอะไรบ้าที่พูออไปแ่ิว่านั้นแหละือที่ผมบอเธอ ไหมหยุอยู่รนั้น ห่าออไปประมาสาม้าว สายาอผู้นมอมาเป็นาเียว ผมเยอายหาอยู่ในสถานาร์อย่านี้แ่เวลานั้นผมไร้ยาอายเสียแล้ว มีเพียวามลัว ผมลัวทันทีที่พูบ ประโยนั้นอาทำให้วามหวัที่น้อยนิ วามฝันลมๆ แล้ๆ แห้เหือไป วามลัวอผมยัไม่าไป นเมื่อเธอส่ยิ้มลับมา แม้เธอะเิน่อไปแ่ผมแน่ใว่าไม่ใ่ารเินาไป
“มาแ่เ้าเลยนะะ” เสียหนึ่เอยทั เธอยืนยิ้มนาหยี่พลา่วนอยู่ับารัเาน์เอร์บริาร
“พอีว่าๆ นะรับ” ผมยิ้มอบลับไป “อือ...ฝ้าย เสาร์อาทิย์ปิี่โมรับ”
“2 ทุ่มรึ่นะ” เธอยิ้มอีรั้
รอยยิ้มที่ประทับใั้แ่แรเอ มันเป็นเสน่ห์อีอย่านอาวามเียบอึเ่าหลันี้ ฝ้ายเป็นสุยอบรรารัษ์ในสายาผม เธอรัหนัสือ ผมว่าน่าะเป็นุสมบัิที่สำัที่สุอบรรารัษ์ รัารอ่านเป็น้อรอลมา ยิ้ม้อนรับและทำมันอย่าร่าเริอันนี้เป็น้อที่สาม เห็นเธอที่ไรพาลให้ิถึไหม หาฝันอไหมมีโอาสเป็นริ วามฝันนั้น่อร่าสร้ารูปมาเป็นัวนอย่าฝ้ายนี้แหละ นี้อาเป็นสาเหุที่ผมประทับใผู้หินนี้ั้แ่รั้แร อาเพราะเธอเป็นเธออย่านี้หรืออาเพราะเธอเป็นภาพสะท้อนวามฝันอไหม ผมไม่สามารถอบัวเอไ้ใน้อนี้
เรามีโอาสุยันหลายรั้ ส่วนให่เป็นอนเธอึ้นไปัหนัสือและผมอาสา่วย พอัเสร็เร็วเราะพูถึหนัสือเล่มโปรให้อีฝ่ายฟั เธอะบอว่าหนัสือใหม่มีอะไรบ้า นอ่านอบหนัสือแนวไหน ผมเลยลายเป็นแพิเศษอห้อสมุไปแล้ว
ความคิดเห็น