ซากผีเสื้อ (butterfly carcass)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ซากผีเสื้อ

    ผมเห็นซากของผีเสื้อแสนสวยอยู่บนถนนคอนกรีต มดนับสิบกำลังช่วยกันยกร่างของมันเพื่อเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง

ผมนั่งยองแล้วมองอย่างละเมียดละไม เห็นลวดลายที่สวยงามนึกอดเสียดายถ้ามันมีชีวิตอยู่ต่อคงน่าจะดี

ผมเอื้อมมือค่อยหยิบมันขึ้นมาไม่ให้สเกลปีกของมันหลุด มีมดบางส่วนติดตามมือผมมาด้วย แต่ผมไม่ได้ปัดปล่อยให้มันหายไปเอง ผมมองอวัยวะที่ฉีกขาดของมัน “อย่างน้อยแกก็ได้ทำหน้าที่ในการส่งต่อความสวยงามเสร็จสิ้นแล้ว”

   ผมยังคงถือมันอยู่ในมือขณะกำลังเดินทางกลับบ้าน สเกลสีของมันหลุดติดมือผมกลายเป็นคาบเขม่าสีดำ ผมรู้สึกผิดที่ทำให้ความงามของมันลดลง แม้มันจะตายแล้วก็ตามมันยังสร้างความสวยงามให้แก่โลกใบนี้ -แล้วตัวเราหล่ะทำอะไรบ้าง?

ผมนึกถึงเหตุการณ์ที่ต้องจับแมลงใส่กล่องเพื่อส่งอาจารย์ ตอนแรกๆผมภาวนาในใจอยากได้แมลงที่ตายเองธรรมชาติแล้วเราไปเจอมันพอดีจะได้ไม่รู้สึกผิด “ผมเชื่อเสมอชีวิตมีหนึ่งชีวิตเท่ากัน” 

ตอนแรกๆผมแทบจะขอโทษทุกครั้งที่ผมจับใส่ขวดยาพิษ เพราะเมื่อมันเข้าสู่ขวดแล้วมันจะดิ้นทุรนทุรายถ้าสารมีความเข้มข้นสูงมันก็จะดิ้นไม่กี่ทีแล้วมันก็จะหมดลมหายใจตายไปในขวดโหลแก้วยาพิษ จากนั้นผมก็นำร่างมันขึ้นมาจัดสวดทรงให้ถูกต้องตามตำราต้องขาปีกกางแขนขา แม้กระทั่งหนวดของมันก็ต้องจัดให้ดูธรรมชาติแม้มันจะตายแบบโดนบังคับก็ตามที

แมลงตัวแล้วตัวเล่าถูกจับโดยสวิง โฉบไปโฉบมา ส่วนใหญ่จะได้แมลงตัวเล็กๆถ้าโฉบตามผิวหญ้าพอเทเข้าขวดแมลงที่ไม่ได้ต้องการก็ต้องสละชีพไปพร้อมกัน เอาแค่ตัวอย่างที่บังคับก็เกือบร้อยชีวิตแล้ว ยังไม่นับตัวที่ทำผิดพลาดขาหัก หนวดขาด ปีกแตก และตัวที่ไม่ได้ตั้งใจจับก็อาจเยอะกว่าจำนวนที่ต้องการ-สัตเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ 

  ในอีกแง่หนึ่งที่เป็นค่าทางการศึกษา ที่ผู้หนึ่งได้ประโยชน์และมีผู้เสียผลประโยชน์เสมอ โลกเรามันโหดร้ายหรือว่าเราโหดร้ายต่อโลกกันแน่ เราเอาชีวิตของสิ่งอื่นไปแลกเกรด ผมไม่รู้ว่าคนส่วนใหญ่คิดแบบไหน บ้างก็บอกเราไม่ทำมันก็มีคนทำ มันไม่ตายเพราะเรามันก็ตายเพราะคนอื่น พูดอีกก็ถูกอีก แต่ถ้าเลือกได้มันต้องไม่ตายเพราะเรา มันต้องตายในเส้นทางของมันเอง

เส้นทางที่มันได้เลือก ได้กินอาหาร ใบไม้ ตอมดอกไม้ ตายจากการต่อสู้เพื่อผสมพันธุ์หรือได้ผสมพันธุ์แล้วตายก็ยังดีกว่าที่ตายแบบนี้ ผมพูดแบบนี้คุณอาจจะบอกว่าผมโลกสวย “โลกของผมโคตรสวยเลยครับ”

    ซากผีเสื้อ 

ผมเริ่มผายมืออกช้าๆ เหมือนว่าสเกลปีกของมันจะหลุดติดมือผมเต็มไปด้วยคาบเขม่าสีเทา ผมวางมันลงบนสมุดไดอารี่ของผม

“ยินดีด้วยนะ” 

ร่างของมันนอนแน่นิ่งอย่างสงบ ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาโบยบิน แต่ถ้ามันบินได้ขึ้นมาได้จริงๆ นั่นแหละ ผี ผีเสื้อของจริง

แล้วเราต่างจากซากผีเสื้อไหม ย้ำนะว่าซากผีเสื้อ ไม่นับผีเสื้อตอนบินหรอก เพราะน้อยคนนักที่บินได้อย่างนั้น

ซาก

เช้าวันจันทร์ เมื่อไหร่จะวันศุกร์ทั้งๆที่เพิ่งผ่านวันหยุดมา ตาเหม่อมองนาฬิกาทั้งจากข้อมือและในโทรศัพท์เป็นชีวิตที่ไม่ได้ต่างจากซากเท่าไร โดยใครสักคนมาบอกให้ทำนู่นนี่นั่น ไม่นับว่ามันดีไม่ดี ถูกต้องหรือผิดแต่ประการใด ความสดใสเหมือนสเกลปีกที่ค่อยๆหลุดติดมือใครบางคน วันแล้ววันเล่า ความสวยสดงดงามของปีกค่อยๆลดลง จนลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนสวยสดใสขนาดไหน “ชีวิตมันสั้น

”

  เมื่อออกจากดักแด้ หวังจะได้ชื่นชมโลกในแบบของตัวเอง สุดท้ายก็โบยบินไปอยู่ในกรงที่สวยหรู ต้องมีนู่นมีนี่มีนั่น ถ้าไม่มีมันจะดูเป็นคนล้มเหลวในสายตาของค่านิยมการโบยบินแบบเพล์เซฟ ต้องบินท่านี้ ต้องบินท่านั้น น้ำหวานของดอกไม้นี้อร่อย 

อย่าไปแตะดอกไม้นั้นนะอันนั้นมีพิษ คนที่คอยบอกทั้งหลายเป็นคนที่ถือสวิงไล่จับผีเสื้อเข้าขวดยาพิษ รอเห็นวันที่เราโบยบินอยู่ในขวดที่สวยหรู ที่ข้างล่างมียาพิษที่โปกปูนปัสเตอร์อยู่ แม้จะลองด้วยกระดาษสีชมพูให้ดูสวยงาม จุดมุ่งหมายก็คือความตายของแมลงที่บินเข้าไปอยู่ดี 

  บ้างก็ยังอยุ่ในช่วงวัยรุ่นก็ด่วนรีบเข้าไปวิ่งเล่นในขวดด้วยตนเอง บ้างก็มีคนแนะนำยิ่งพวกมีปีกสวยแข็งแรงก็บินเข้าไปทดสอบกำลังวังชา ช่วงแรกอาจจะมึนๆ บินขึ้นบินลงหาทางออกแต่ก็อยู่ได้ไม่นาน จุดจบมีสถานเดียวคือ ความตาย

บ้างก็โชคดีได้ผสมพันธุ์เกิดลูกเกิดหลาน ส่งลูกส่งหลานเข้าขวดตามอีรอบเดิม แต่ลูกหลานบางตัวก็รอดพ้นจากขวดยาพิษได้โบยบินกว่าตัวอื่น บ้างฏ็บินได้ไกล บ้างก็บินได้ใกล้แต่ได้ชื่นชมความสวยงามของโลกใบนี้ แม้สเกลปีกจะหลุด ปีกจะหักไปบ้าง

แต่มันก็ได้บินสุดแรงเกิด จนค่อยๆร่วงโรยกลับสู่ธรรมชาติ

  ผมมองซากผีเสื้อที่อย่บนสมุดไดอารี่ มันค่อยๆขยับ คล้ายๆกับมันเพิ่งออกจากดักแด้อีกครั้ง มันค่อยๆขยับปีก เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถบินได้ มันบินช้าๆตัวของมันเล็กลงตามระยะทางแล้วมันก็หายไปในแสงสว่าง

ผมค่อยลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่านี่มันคือความฝัน (ที่อยู่ในความจริง)