Be Right Back

ฉันไม่รู้ว่า สิ่งที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้มันเรียกว่าอะไร ทุกอย่างที่เขาทำมันทำให้ฉันสับสนไปหมดเลย เรื่องราวพวกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อฉันยังเป็นเด็ก ช่วงที่ฉันอายุ 16 ปี กำลังจะขึ้นมอปลาย ก่อนเปิดเทอม ช่วงหน้าร้อนฉันไปเที่ยวกับครอบครัวฉันได้ไปที่ที่หนึ่งเพื่อที่จะขอพรเรื่องความรัก ตอนนั้นฉันแอบชอบคนอยู่คนหนึ่งแต่เขามีแฟนแล้ว ฉันขอให้เขามีความสุขกับคนคนนั้น ส่วนพรที่ฉันจะขอให้ตัวเองคือ ฉันขอให้มีใครสักคนที่จะทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย อยู่ด้วยกันไม่ต้องมีอะไรพิเศษมาก ขอแค่…เขาอยู่กับฉันก็พอ

วันเปิดเทอม

เป็นการเปิดเทอมที่ฉันรู้สึกขี้เกียจมากๆ แต่ที่ยังดีที่ยังมีเพื่อนๆที่ฉันพอจะรู้จักอยู่บ้าง 

“เมิงงงงงงงงงงงงง มึงอยู่ห้องนี้ด้วยอ่ะ โคตรดีใจเลย” เสียงเพื่อนที่คุ้นเคยทักฉันขึ้นมาด้วยความดีใจ และวิ่งเข้ามากอด

“ไม่อยู่มั้ง 555” ฉันตอบแบบกวนๆไป หลังจากนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ไปเข้าแถว

ณ หน้าเสาธง

“ผอ.แม่งน่าเบื่ออ่ะ พูดอะไรเยอะแยะ โคตรยาวเลย นั่งจนเมื่อยละ” เสียงบ่นของอีวาดังขึ้น

“ทนๆไป อีกหน่อยผอ.ก็ไม่อยู่ละ” ฉันกล่าวไปด้วยความหงุดหงิดไม่ต่างจากอีวา

“เดี๋ยวนะ ไม่อยู่นี่หมายถึงอะไรเบ๋อ” 

“… หมายถึงเกษียณมั้ยยยยยยยยยย” ฉันพูดจบฉันก็อมยิ้ม และฉันหันไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งสวยมาก แต่เธอกลับไม่ยิ้มเลย เหมือนฉันตกอยู่ภวังค์ของเธอ เธอสวยมาก ผมสีบลอนด์น้ำตาลยาว ตาโต จมูกโด่งคม หุ่นของเธอน่ามองมาก ตัวสูง ผิวขาวเหลือง เล่นซะเคลิ้มเลยแหละ

“นักเรียนทุกคนเชิญเข้าห้องเรียนได้ครับ” เสียงของผอ.ประกาศออกไมค์ ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์เลย

ห้องเรียน คาบที่ 1

“คาบนี้วิชาอะไรนะ” เพื่อนคนหนึ่งในห้องเอ่ยถาม

“อิ๊งอ่ะ” ฉันตอบเพื่อนไป และจู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็ฌดินเข้ามา พร้อมกับแนะนำตัวเอง เธอชื่อมารีญา ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเธอจริงๆนะ ตอนที่เรียนฉันแทบไม่ได้โฟกัสเนื้อหาเลย ฉันเอาแต่มองหน้าเธอ คนอะไรจะสวยขนาดนี้

---

 เริ่มหลงรักคนคนนั้นแล้วละสิ