สวนแห่งความทรงจำ

เนื้อเรื่อง

EnGlIsH GaRdEn..

สถานการณ์มันกดดัน จน เราได้แต่พยักหน้ากลับไป...และในวันต่อมา
"เอ้าให้!!" เขายื่นดอกไม้มาให้ชายหนุ่มอายุ  19 ปี รูปร่างสูงโปร่ง ผมอกกสีน้ำตาลโทนแดง ใบหน้าสดใส กำลังยื่นดอกไม่มาให้ฉัน
ฉันอายุเท่าเขานั่นแหละ บ้านเราอยุ่ใกล้ๆกัน ฉันขื่อ มิเอะ และนิก้อเป็นวันแรกของการปิดเทอมภาคฤดูร้อนของฉัน แต่สำหรับ ยาโตะ อีก แค่ 1 เดือน เขาจะไปอังกฤษแล้ว
" อุ้ย!! ขอบคุณนะ เอ่อ.." ฉันบอกไปแต่ในใจอยากบอกว่า ทีหลังไม่ต้องก้อได้ย่ะ!!
"ไปข้างนอกกัน" เขาพูดแล้วมองมาที่ฉัน
"เอ๋..!!" ฉันได้แต่งง.. จากนี้ไปฉันต้องคบกับตานิ ไม่เป็นไร แค่เดือนเดียวเองอิอิ
"พูดอะไรนะ ไปด้วยกันตอนนี้เลยดีกว่า" เขาจับมือ ฉันแล้วลากฉันไปตามแรงดึงของเขา
"เอ็ยยย!! " ฉันตกใจ  คิดว่า ทามไมแรงแยอะยังงี้นะ คนแบบนี้ใช้แต่กำลังทำตามใจตัวเองจริงเลย
  อาไรเนี่ยย ฉานนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย ผมก้อยุ่ง นายลากฉันมาทำไมที่นิเนี่ย อีกอย่างทามไมๆ !! นายทำอะไรไม่คิดถึงสายตาคนอื่นเลยเหรอหาาา!! ฉันบ่นในใจคนเดียว
" อ่าาทำไมทำหน้างั้น  ขอโทษนะ เล่นมากไปหน่อย มีความสุขตั้งแต่เมื่อวานแล้วเลยไม่สนใจคนอื่นรอบข้างจะคิดยังไง!! " เขาบอกฉันด้วยสีหน้าอมยิ้ม
" ถึงแล้วที่นี่ไง55+" เขาบอกแล้วชี้นิ้วไปทางสวน ที่เต็มไปด้วยดอกไม้
"ว็าววววว!! สวยมากเลย " ฉันตะลึงมาก มันเป็นสวนที่สวยมาก ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม เวลาลมพัดผ่าน แต่แบบว่า ร้อนชะมัดเลย T-T  (บ่นตัวเองในใจ)
"ชอบงานจัดสวนมั้ย??" เขาถามฉัน
"บอกตามตรงนะ จากใจจริงไม่ชอบเลย เหอะๆ" ฉันบอกเขาด้วยสีหน้าสุดเซง ร้อนด้วย
" ตรงไปแล้วแม่คุณ..อืมม ผมว่านะ ช่วงที่เราคบกัน 1  เดือนเรามาทำสวนด้วยกานเถอะ 55+ นะ มิเอะ" เขาพูดแล้วมองมาที่ฉันด้วยสีหน้ายิ้มๆ
หลังจากนั้น ฉันก้อคิดว่าต่อไปมานคงทรมานแน่ๆเลย ฉันเกลียด แสงแดด เกลียด แมลง  โอ้ยย ตายแน่ๆ
" โอยยย ร้อนจางเลย" ฉันบ่นขึ้นมา
"ไหวมั้ย ไปปลูกใกล้ๆต้นไม้อื่นกานเถอะ" เขาพูดพร้อมกับจูงมือฉันเดินไปด้วยกัน
"ฉันเห็นเธอครั้งแรกนะ ก้อรู้ว่าไมได้เป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน ก้อรู้สึกแปลกๆนะ ตัวเธอเล็กนิดเดียวทำไม ถุงมองไปเห็นก้อม่ายรุ 55+" เขาพูดพร้อมยิ้มตรงมุมปาก
 พวกเราช่วยกันทำสวน ฉันได้รับการดูแลจากผุ้ชายที่ชื่อ ยาโตะ อย่างดี ฉันคิดว่าการทำสวนก้อสนุกเหมือนกานนะ ถึงจาร้อน  T-T
 " เด๊วไปไน๋ อยากทำต่อนิ" ฉันบอกยาโตะ แล้วยิ้มให้
 " ไม่ได้หรอกพักก่อน ไม่ต้องรีบ ที่ฉันพาเธอมาทำสวน เพราะต้องการให้เราใช้เวลา อยู่ด้วยกาน 2 คนให้นานและมากที่สุดเท่านั้นเอง" เขาบอกฉัน
 ตานิ เหมือนจาโรแมนติกแห่ะ นิ ถ้าเค้เอาจริงฉันคงหลงรักเขาได้ไม่ยาก เลยนะเนี่ย...
" เธอมีแฟนหรือยัง?? "เขาถามฉันด้วยสัหน้าจริงจัง
" หา??!!" ฉันงงนะเนี่ย
"เอ่อ แบบ คนที่ชอบอยุ่ อะไรแบบนั้น ไม่รู้สิเห็นตอบตกลงคบง่ายๆ" เขาพูดพร้อมอมยิ้ม
เอ็ยยตาบ้า ถ้าฉันมีคนที่ชอบอยุ่แล้ว คงไม่ตอบตกลงง่ายๆๆหรอกนะ แค่เดือนเด๊วเอาไรมากมายย่ะ ฉันพูดคนเดียวในใจ
"55 อุตส่าห์เลือก ผมเป้นแฟน 1 เดือน ก่อนผมไปเมืองนอก" เขาหัวเราะ
"ฉันเข้าใจความรู้สึก เคยย้ายโรงเรียนเหมือนกาน." ฉันบอกเขาไป
" พอเถอะ ถ้าหลงรัก แล้วจาช้ำใจ ...555+" เขาพูดเชิงล้อเล่น
สักพักพวกเราก้อเล่นกัน อย่างสนุกสนาน จนฉันรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันอ่าาาาฉัน....
" รู้สึกตัวแล้วเหรอ มิเอะ เธอคงเป็นลมเพราะแดดแรงจัดนะ" เขาพูดดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
" เอ่อ...นิ นายนะ อยู่เรียนที่นี่ต่อไม่ได้เหรอ ..??" ฉันพูดด้วยสายตาเศร้าๆ
แปลกจริงๆทำไมพูดออกไปอย่างนั้นนะ เราเป็นอะไรไป
" ไมได้หรอก ฉันต้องไปให้ได้ !!เฮ็ยย มิเอะ ที่บอกเดือนเดียว ไม่ต้องแล้วล่ะ พอเถอะ!! " เขาพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
"หาาาาาาา" ฉันอึ้งเลยล่ะ
" มันก้อมีความสุขอยุ่หรอกแต่ว่าตอนแยกกาน มันไม่ดีนะ เรามาหยุดในช่วงพอตัดใจได้ดีกว่า" เขาพูดไม่มองหน้าฉัน เขาหลบสายตาทามไม
" แล้วมาขอคบฉันทามไม" ฮืตาคนนี้ยังไงนะ ฉันมองที่เขา
เขาเดินหันหลังกลับแล้วพูดว่า " ฮึ..เด็วต้องมานั่งเสียใจกันอีก ไปล่ะ" ฉันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ทามไมๆอยุ่ดีๆน้ำตาก้อไหลอออกมา ฮือออๆๆๆ
คืนนั้น ลมแรงมาก ฉันตกใจเสียง ฟ้าร้อง มองไปเห็นสวน สวนที่เราสร้างมาด้วยกาน ต้นอ่อนกำลังจา ล่ม ฉันรีบออกไปข้างนอกทันที
" โอ้ยๆๆ" ฉันลื่นล้ม แต่มือยังประคองต้นอ่อนต้นนั้น แล้วก้อรู้สึกมีมือมาจับที่แขนฉัน ..
" นึกแล้วต้องอยู่ที่นี่ เข้าไปสิ เด๊วก้อเป็นหวัด" เขาตะโกนใส่ฉัน
ฉันคิดในใจ นาย ชอบฉันมั้ย มาขอคบ กันตอนนั้น นายชอบฉันบางมั้ย ฮืออ จริงๆแล้วไมได้กำลังตัดใจใช่มั้ย..
" ทำไมต้องเป็นแบบนี้" ฉันพูดทั้งน้ำตา
"พวกเราก้อต้องเลิกานอยุ่ดี ตอนนันต้องลำบากใจ ความเศร้าความทรงจำนี้ ให้ผมเก็บไว้คนเดียวเถอะ" เขาพูดพร้อมจับมือ ฉันลากเข้าบ้าน
 ทามไมๆๆ นายต้องคิดแทนคนอื่น พูดเอง อยู่ฝ่ายเดียว นายไม่เคยๆ แม้แต่จะถามฉันเลย...ตาบ้าาเอยย ฉันคิดในใจคนเดียว
หลังจากนั้น พวกเราก้อตัดสินใจคบ กันต่อไป ทำสวนกัน ถ่ายรูป เดินเล่น กินไอติม และ หลังจาก  นั้น สวนของเราก้อเสร็จสมบูรณ์ จนกระทั่ง วันนี้ ก้อมาถึง
" ดูแลตัวเองดีๆนะ โชคดีนะ มิเอะ" เขาพูดด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
"อืม" ไม่มีคำพูดอะไรหลุดจากปากฉันอีกเลย หลังจากนั้น ฉันก้อเห็นเข้าเดินจากไป
 แต่ว่าความเศร้า ตรั้งนี้ สุดท้ายแล้วก็อจะลืมให้หมด บางครั้งก้อคิถึง ว่าครั้งหนึ่งเคยมีเรื่องแบบนี้ ืเกิดขึ้นกับเรา...
 ฉันเดินไปตรงพุ่มดอกกุหลาบ ที่เราปลูกด้วยกัน แต่ฉันก้อเห็น...
"ทำไมๆ ทำไมยังไม่ไปอีก" ฉันดีใจ และ ตกใจ ปนไปในความรู้สึกเดียวกัน
" เปล่า แค่ลืมบอกว่า  อย่าลืมผมนะ มิเอะ" เขาพูดพร้อมเข้ามากอดฉันเอาไว้
"ดอกกุหลาบ ขาว ออกดอกเป็นสีแดง วันที่ปลูกเธอเหนื่อยมาก ฉันก็ทำ อาหารให้กิน  แล้วต้นนั้น ก้อทำให้นึกถึงตอนที่ฉันเป็นลมแล้วเธอดูแลฉัน..."
"มีสวนนี้อยู่ฉันจะลืมเรื่องเธอได้ยังไง" ฉันบอกเขาทั้งน้ำตา
"อย่าเพิ่งปลูกต้น ซันโทรี นะ รอก่อน รอฉันกลับมาปลูกพร้อมกาน" เขาบอกฉันด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
"นิ ผมให้!! " เขายื่นรูปใบหนึ่งมาให้ฉัน
" มีมันอยู่มิเอะจะได้คิดถึง ผม เสมอไง 55+" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะ แล้วเดินจากไป
ฉันได้แต่เดินดูเขาจากไป คราวนี้คงไม่ ฟลุ๊ค ว่าจะเจอเขาอีกแล้ว ฉันหยิบรูปใบนั้นมาดู..มันก้อจริง ฉันคิดถึงเขาเสมอ ยามที่ฉันหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู55+ ตานิ ฉันไม่ลืมนายหรอกย่ะ
 สวนแห่งคามทรงจำของเรา และ ภาพ ที่ทำให้ฉันยังคิดถึงนายเสมอ..อิอิ
สวนนี้เป็นของเรา 2 คน  สวนแห่งความทรงจำของฉัน และเธอ