อยู่ข้างกันไปตลอด

บรรยากาศที่เงียบสงบ มีแสงตัวที่กำลังจะลับขอบฟ้าอยู่เป็นเพื่อน มีสายลมที่พัดเข้าหน้ามาเป็นระยะ น้ำตาที่มันค่อยๆไหลซึมออกมาจากตานั้น มันช่างหดหู่เหลือเกิน 

มือที่จับอยู่ที่ราวสะพาน ขาสองข้างที่กำลังเหยียบอยู่บนขอบสะพานเช่นกันนั้น มันกำลังที่จะบอกลาสถานที่ อันเป็นที่รัก และผูกพันธ์กันมาตลอด จากเป็นสถานที่ที่มันเคยสบายใจ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว

ตัดภาพมาที่อีกฝั่งที่กำลังโทรศัพท์หาใครคนนึง  สีหน้าดูกระวนกระวายใจในใจก็รู้สึกผิดและเป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรไปรึป่าว และก็คำพูดนึงอยู่ในใจขึ้นมาตลอดเลยว่า 

    "ถ้ากูจะเป็นอะไรไปมันก็ไม่ใช่ความผิดมึง แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่กูนั้นเลือกแล้ว" 

<คนธรรมดา>