สวมบทบาท

ชายหนุ่มถือมือถืออ่านวรรณกรรมอยู่คนเดียวในห้องกว้างของเขามีชั้นหนังสือว่างกระจัดกระจายมีทั้งหนังสือสายวิชาการกับหนังสือความบันเทิงต่างๆและยังหนังสือไดอารี่ของเขาหลายๆเล่มข้างๆกันมันไม่ใช่หนังสือจำพวกเก็บความทรงจำแต่เป็นหนังสือที่เก็บความคิดสร้างสรรค์ที่เขาคิดเก็บไว้เขียนเป็นเรื่องหลายๆเล่มเขาแต่งเป็นนิยายเรื่องยาว

เขาใช้ความคิดอยู่คนเดียวนานแล้วนานเล่าก็รู้สึกว่าความคิดสร้างสรรค์ของเขานั้นตันในช่วงนี้ก็เลยหาอ่านนิยายหลายเรื่องบางเรื่องนั้นตอนยาวในเนื้อหาบรรยายนั้นล้วนเต็มไปน้ำใสๆไม่เนื้อเลยแม้แต่น้อยถึงแม้เขาจะเบื่อหน่ายเพียงใดแต่เขาก็อ่านไปเรื่อยๆเพราะอย่างไรก็ตามผู้อ่านทุกคนก็เข้าใจในนิยายมันต้องปูให้แน่นๆ

ผู้เขียนก็ค่อยๆเขียนมีความน่าติดตามต่อเรื่อยว่างช่องโว่บางอย่างไว้แล้วค่อยกลับมาเฉลยที่หลังหลายๆอย่างมันก็อดให้ยิ่งชอบมากขึ้นไม่ได้จริงๆแต่พอเขากลับมามองในงานเขียนตัวเองกลับเป็นอะไรที่ไม่มีความหมายอะไรกับเรื่องที่เขาเขียนไว้มันไม่มีความน่าติดตามเท่าไหร่นักโครงเรื่องที่ว่างเรียบๆบุคคลิกตัวละครที่มันค่อนข้างมีความแปลกๆ

และยังอีกหลายเรื่องที่ทำไว้แต่ไม่ได้เขียนต่ออีกหลายๆเรื่องที่ต่างแนวไปอีกมีความคิดมากมายผ่านมาในหัวแต่มันก็ไม่ได้เขียนลงไปในเรื่องเหล่านั้นมันเหมือนจุดอิ่มตัวบางอย่างในเรื่องที่ทำให้เขียนไปไม่ได้ว่างโครงเรื่องไว้ยากต่อการเขียนต่อเกินไปต้องหาอ่านสิ่งต่างๆที่มีลึกซึ้งทางวิชาการแนวคิดตรรกะความเป็นจริงมันทำให้เหน็ดเหนื่อยกับการเขียน

ในเรื่องที่อ่านก็มาจากนักเขียนนักแต่งท่านนึ่งผู้มีขื่อเสียงด้านสร้างตัวละครสวยน่ารักน่าอกน่าใจใหญ่มากๆลายเส้นที่เป็นเอกลักษณ์การวาดหน้าตัวละครที่แสดงถึงอาร์มได้ถึงใจมากมีชุดเตรื่องแต่งกายตัวละครได้มีความละเอียดนุ่มลึกวาดชุดได้มีความละเอียดเห็นถึงเส้นใยผ้าผิวหนังของตัวละครได้ละเอียดมากวาดผิวหนังได้เสมือนมองคนจริงๆ

ถึงแม้งานภาพจะดีงามแต่เนื้อเรื่องมันก็ไม่ได้ดีงามตามมันเป็นเนื้อเรื่องย่ำแย่พล็อตโครงเรื่องบุคคลิกตัวละครมันก็คือพิมพ์นิยมมาคล้ายเรื่องๆแนวเดียวกันไปหมดพระเอกต้องคนใสซื่อนางเอกต้องเป็นหญิงสาวสมองน้อยตัวโกงเป็นลุงน้ำหนักเกินเป็นเด็กนิสัยเสียเป็นชายหนุ่มผมทองผิวแทนหรืออาจเป็นชายหนุ่มเชื้อสายแอฟฟิกกาแต่มันยังมีน้อยครั้งนักที่เขาจะเขียนให้ตัวเอกนั้นฉลาดมาหน่อยและมาการแก้กลับได้ถึงพริกถึงขิง

แต่ผมเพียงพอจะเข้าใจเพราะเหตุใดถึงเขียนแนวนี้บ่อยๆเพราะมันเขียนง่ายแค่ทำให้ตัวเอกเป็นเพียงคนโง่ให้ตัวร้ายมาทำมืดีมิร้ายแฟนสาวต่อหน้าต่อและทำไรไม่ได้นั่งเศร้าร้องไห้ฟุมฟายและมีอาร์มตอนเห็นแฟนสาวโดนกระทำมันแนวที่คนไม่สนใจเนื้อเรื่องเท่าไหร่สนเพียงแค่งานภาพมันดีงามต่อจิตใจหน้าอกอวบอั้นเด้งดึ่งส่ายไปมาขึ้นลงซ้ายขวาซ้ายขึ้นลงเสริมเติมแต่งด้วยคำพูดที่หยาบคายที่ตัวร้ายพูดกับนางเอกที่โดนซอยพูดกล่าวอย่างสุภาพเปรียบอย่างหยาบช้า

"ร่องของเธอนี้ดูดไม่ปลอยอย่างกับหลุมดำที่ดูดทุกสิ่งที่สำผัสกับปากทางเข้า"สุดท้ายแล้วท้ายที่สุดเขาได้อ่านมันจบแล้วก็มานั่งกรองเนื้อหาที่ได้อ่านมามันเป็นอย่างไรการเขียนที่เป็นแบบนี้ยังคงมีคนอ่านถ้าเราทำอย่างงี้ตามจะมีคนที่ชื่นชอบไหมนะ?

และถ้าเกิดว่าเราได้เข้าไปในโลกของนิยายที่เคยอ่านนี้จะเป็นยังไงจะเป็นสถานการณ์ยังไงดีละจะดีใจกระโดดโร้ดเต้นหรือกังวลใจกินไม่ได้นอนไม่หลับหรือเครียดกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันร้อยเรียงความคิดเป็นเรื่องเป็นประโยคนึ่งที่ไม่ใครจะเข้าใจสิ่งนี้ได้เเด่นชัดเท่าตัวคนที่คิด

จิตที่แตกสานค่อยๆสงบค่อยละออกจากกิจกรรมส่วนตัวที่ทำมาตลอดทั้งวันได้เหลือบมองดูเวลาตอน 22:12 ก็เลยมาดึกขนาดนี้แล้วสิ[ดวงจันทร์ที่สว่างเปล่งรัศมีเส้นแสงทอดยาวเส้นท่อแสงสีเหลืองขาวจาง]เป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่มักหลับฝันไปเพื่อเผชิญอุปสรรคในชีวิตข้างหน้าและวันถัดไปของตัวเองและก็ต้องแบกรับภาระต่างๆต่อไปในวันข้างหน้าและในอนาคตอันห่างไกลของตัวเอง

ก็ค่อยหลับตาฝันค่อยมืดดับลงจนฝนที่สุดเสียงได้เงียบหายไปจนหมด