ได้โปรด(อย่า)เรียกผมว่าพระเจ้า(ขอร้องล่ะ)

เรื่องนี้เป็นอีกผลงานหนึ่งของผมเลยก็ว่าได้

อย่าขาดหวังอะไรกับเรื่องนี้เลยครับมันเป็นแนวตลก ถึงหน้านิยายมันจะบอกว่าแฟนตาซีก็ตาม

เพราะว่าพระเอกมันมีพลังแค่คนเดียวนั่นแหล่ะนะ

และก็เรื่องนี้ผมได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่อง ไซคิ หนุ่มพลังจิตอลเวงนะครับ อาจจะมีความคล้ายกันอยู่บ้างแต่ผมก็พยายามจะทำให้มันไม่คล้ายกันจนเกินไปนะครับ(เดี๋ยวหาว่าก็อปเขามาอีก)

ผมเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อสนองนีดของผมทั้งนั้น

อยากจะทำอะไรมาคลายเครียดสักหน่อยก็เลยได้ทำเรื่องนี้ขึ้นมา

เพราะฉะนั้นอย่าขาดหวังกับเนื้อเรื่องของมันเลยครับเพราะมันกาว(555+)

เอาล่ะเชิญอ่านให้สนุกนะครับผม ไปล่ะ!

เนื้อเรื่องย่อ

ผมชื่อว่า ทาเคเอดะ คามิ

ผมนั้นเกิดในครอบครัวที่สุดแสนจะธรรมดา

แต่ที่มันไม่ธรรมดาก็คือผมนั้นมีพลังวิเศษนั่นเอง

อย่ามาว่าผมว่าเป็นจูนิเบียวหรืออะไรพวกนั้นล่ะ

เพราะว่าผมนั้นมีพลังจริงๆ ผมมีพลังมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะนะ

ทั้งเหาะเหินเดินอากาศ ยกของหนักๆได้อย่างสบายๆ มีพลังจิต ใช้เวทมนตร์ ย้อนเวลา และอื่นๆอีกมากมายเหลือคณานับ

คุณอาจจะคิดว่าผมอาจจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกใช่มั้ยล่ะ?

แต่คิดผิดมหันต์!ผมนั้นเป็นคนที่ไม่มีความสุขที่สุดในโลกต่างหาก

การมีพลังพวกนี้มันทำให้ใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายเกินไปจนผมนั้นไม่ได้รู้สึกถึงความยากลำบาก

และก็บางพลังนั้นยังทำให้ผมนั้นอยู่ยากขึ้นไปอีก

เพราะแบบนั้นล่ะผมถึงไม่อยากจะมีพลังพวกนี้เลยสักนิด

ผมนั้นอยากจะเป็นแค่นักเรียนม.ปลายธรรมดาๆก็เท่านั้นไม่ได้อยากจะมีพลังวิเศษหรืออะไรพวกนี้ที่มันผิดมนุษย์มนาเลยสักนิดเดียว

"อ้ะ!อั้กกี้ กลับมาน้า!"

หมาพันธ์ุชิบะ กำลังเดินข้ามถนนไปเก็บลูกบอล แต่ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกขับมาอย่างเร็วและดูท่าว่าจะเบรคไม่ทันก่อนที่จะชนหมาด้วย

"อั้กกี้ ไม่น้า~~"

หนวกหูชะมัดก็แค่หมาตัวหนึ่งเองน่า แต่จะให้มาตายแบบนี้ก็ไม่ได้ช่วยสักหน่อยก็แล้วกัน

ผมนั้นใช้พลังยกรถให้ลอยขึ้นกลางอากาศแล้วลอยข้ามเจ้าหมานั่นไป

อ่อ!แล้วก็ผมไม่ได้แตะรถคันนั้นเลยสักนิด

"...อะ..อั้กกี้?"

"โฮ่ง!"

คุณเจ้าของนั้นยังคงงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถที่ลอยฟ้ากับหมาของเธอที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย

แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ เจ้าของหมาก็กอดกับหมาอย่างกลมเกลียวและดีใจที่มันรอดกลับมาหาได้

ถึงผมจะไม่ชอบพลังพวกนี้มากแค่ไหนแต่บางครั้งมันก็มีประโยชน์ดีเหมือนกัน

อ้ะ!?ตายล่ะหว่าดันเผลอใช้พลังอะไรก็ไม่รู้ออกไปซะอย่างนั้น

แต่มันก็ไม่น่าจะมีอะไรหรอกมั้ง

"เด็กผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นเขาเป็นคนช่วยผมเองล่ะครับ"

"อะ...อักกี้! หนะ...หนูพูดได้หรอลูก?"

ขอถอนคำพูด พลังพวกนี้โคตรจะน่ารำคาญเลยวุ้ย!

ดันไปปล่อยพลังทำให้คนเข้าใจภาษาสัตว์ซะได้

"หล่ะ...แล้วที่ว่าเด็กผู้ชายนี่..คนไหนกันหรอ?"

"เอ๋!!??เมื่อกี้ผมยังเห็นอยู่เลยนี่นา"

จะไปเห็นผมได้ยังไงล่ะ? ก็ผมนั้นเทเลพอร์ตหนีออกมาแล้วนี่นา

ให้ตายสิ แบบนี้มีหวังเจ้าของหมาผู้หญิงคนนั้นคงจะกลายเป็นคนที่โด่งดังในเรื่องการพูดคุยกับสัตว์ในไม่ช้าแล้วล่ะมั้ง?

ให้ตายสิ ดันไปเพิ่มคนที่มีพลังวิเศษอีกคนซะแล้วสิ

เฮ้อ...เพราะแบบนี้ไงล่ะผมถึงอยากจะเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาที่ไปเรียนแบบธรรมดาไม่ต้องมีเรื่องอะไรน่าปวดหัวแบบนี้หรอกนะ