ความหวังใหม่ในแดนโสม

บรรจบ หนุ่มวัย 23 ปี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดหนองคาย กับภรรยาสาวชื่อประนอม และลูกน้อยวัย 3 เดือน ชีวิตของพวกเขาเต็มไปด้วยความยากลำบาก รายได้จากการรับจ้างทั่วไปและทำนาแทบไม่พอเลี้ยงปากท้อง โดยเฉพาะหลังจากมีลูก ค่าใช้จ่ายยิ่งเพิ่มขึ้น

วันหนึ่ง บรรจบได้ยินข่าวจากเพื่อนบ้านว่ามีบริษัทจัดหางานในกรุงเทพมหานครกำลังรับสมัครคนไปทำงานที่เกาหลีใต้ เขาเห็นโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้น จึงปรึกษากับประนอม

"พี่จะไปทำงานที่เกาหลี" บรรจบบอกภรรยา "เราจะได้มีเงินเก็บ มีอนาคตที่ดีกว่านี้"

ประนอมน้ำตาคลอ "แต่ลูกเพิ่งเกิดได้ไม่กี่เดือน พี่จะทิ้งฉันกับลูกไปไกลขนาดนั้นได้ยังไง"

"พี่รู้ว่ามันยาก แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง เราก็จะจนอยู่อย่างนี้ไปตลอด" บรรจบพยายามอธิบาย "พี่สัญญาว่าจะส่งเงินมาให้ และจะกลับมาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้"

ในที่สุด ประนอมก็ยอมเข้าใจและตกลง บรรจบได้หาเงินโดยการยืมเงินคนในหมู่บัานแล้วรีบเดินทางไปสมัครงานที่บริษัทจัดหางานกรุงเทพมหานคร แห่งหนึ่ง เขาผ่านการสัมภาษณ์และการตรวจร่างกาย แต่ก็ต้องกู้เงินมาเพื่อเตรียมตัว เรียนภาษาเกาหลีและเพื่อค่าตั๋วเครื่องบิน

หลังจากบรรจบผ่านการคัดเลือกจากบริษัทจัดหางาน เขาได้รับแจ้งว่าจะต้องเข้าเรียนหลักสูตรภาษาเกาหลีเป็นเวลา 3 เดือนก่อนเดินทางไปทำงาน เพื่อให้สามารถสื่อสารขั้นพื้นฐานได้

เขาได้เดินทางมาเรียนที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยาโดยกินนอนอยู่ที่นั้น และมีเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันอีกหลายคน

ในชั้นเรียน บรรจบได้พบเพื่อนใหม่ที่กำลังจะเดินทางไปทำงานที่เกาหลีเช่นกัน พวกเขาแลกเปลี่ยนความฝันและความหวัง ช่วยกันท่องจำคำศัพท์และฝึกบทสนทนา

นอกจากภาษาแล้ว บรรจบยังได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรม มารยาท และการใช้ชีวิตในเกาหลี ทำให้เขารู้สึกมั่นใจขึ้นเมื่อนึกถึงการไปใช้ชีวิตในต่างแดน

และวันหนึ่งได้มีข่าวดีว่าบรรจบได้รับการคัดเลือกเข้าโรงงานแห่งหนึ่งในประเทศเกาหลี อยู่ทางภาคใต้ ของประเทศและมีเพื่อนอีก 5 คนที่ได้ไปอยู่ในโรงงานเดียวกัน ซึ่งเป็นที่ดีใจเป็นอย่างมาก

เมื่อจบหลักสูตร บรรจบรู้สึกพร้อมมากขึ้นสำหรับการเดินทาง แม้จะยังกังวลอยู่บ้าง แต่ความรู้ภาษาเกาหลีทำให้เขามั่นใจว่าจะสามารถปรับตัวและทำงานในต่างแดนได้ดีขึ้น

และบรรจบได้เดินทางกลับบ้านที่จังหวัดหนองคายเมื่อได้เรียนจบหลักสูตรแล้วเพื่อรอวันเรียกตัวเมื่อได้วันบินไปทำงานที่ประเทศเกาหลีอีกครั้งหนี่ง

เมื่อบรรจบกลับถึงบ้านที่จังหวัดหนองคายบรรจบก็ได้เล่าถึงตอนที่เรียนภาษาเกาหลีและพูดกับประนอม"คำว่า 'ขอบคุณ' ในภาษาเกาหลีคือ 'คัมซาฮัมนีดา' นะที่รัก" บรรจบสอนประนอม "เดี๋ยวพี่ไปทำงานที่นั่น จะได้ขอบคุณเขาเป็น"

ประนอมยิ้มทั้งน้ำตา "ฉันก็อยากจะพูดคำนี้กับพี่เหมือนกัน ขอบคุณที่ยอมลำบากเพื่อครอบครัวของเรา

หลังจากจบหลักสูตรภาษาเกาหลี บรรจบรอคอยข่าวจากบริษัทจัดหางานอย่างใจจดใจจ่อ ทุกวันเขาจะคอยดูโทรศัพท์มือถือเก่าๆ ของเขา หวังว่าจะมีสายเรียกเข้าจากบริษัท

วันหนึ่ง ขณะที่บรรจบกำลังช่วยประนอมซักผ้าอ้อมของลูก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หมายเลขที่ไม่คุ้นเคยปรากฏบนหน้าจอ

"สวัสดีครับ บรรจบพูดสายครับ" เขารีบรับสายด้วยเสียงตื่นเต้น

"สวัสดีค่ะ คุณบรรจบ ดิฉันโทรมาจากบริษัทจัดหางานนะคะ" เสียงสุภาพของพนักงานดังมาตามสาย "มีข่าวดีแจ้งค่ะ เราได้กำหนดวันเดินทางของคุณแล้ว"

หัวใจของบรรจบเต้นแรง เขามองไปที่ประนอมซึ่งกำลังอุ้มลูกน้อยยืนฟังอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าวิตกกังวล

"คุณบรรจบจะเดินทางไปเกาหลีในอีกสองสัปดาห์นะคะ วันที่ 15 เดือนหน้าค่ะ" พนักงานแจ้ง "กรุณาเตรียมเอกสารและมารับการอบรมก่อนเดินทางที่บริษัทในวันจันทร์หน้านะคะ"

บรรจบรับฟังรายละเอียดทั้งหมดอย่างตั้งใจ พยายามจดจำทุกอย่าง หลังจากวางสาย เขาหันไปบอกประนอมด้วยน้ำเสียงที่ผสมปนเประหว่างความตื่นเต้นและความกังวล

"พี่... พี่ต้องไปแล้ว" เขาพูดเสียงสั่น "อีกสองสัปดาห์"

ประนอมกอดลูกแน่น น้ำตาเอ่อคลอ "เร็วจังเลยนะ"

บรรจบเข้าไปกอดภรรยาและลูก "พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อพวกเราสองคน"

ตลอดสองสัปดาห์ที่เหลือ บรรจบและประนอมช่วยกันเตรียมทุกอย่างอย่างเร่งรีบ ทั้งเสื้อผ้า เอกสาร และสิ่งของจำเป็น บรรจบใช้เวลาทุกนาทีอยู่กับลูกน้อย พยายามจดจำทุกรายละเอียดของใบหน้าเล็กๆ นั้น

ในคืนก่อนเดินทาง ทั้งสองนอนกอดกันแน่น พูดคุยกันจนดึก วางแผนอนาคต และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

"พี่จะโทรหาทุกวัน" บรรจบสัญญา "และจะส่งเงินมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้"

ประนอมพยักหน้า กลั้นน้ำตา "ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าลืมว่ามีเรารออยู่ที่นี่"

เช้าวันรุ่งขึ้น บรรจบสะพายกระเป๋าใบเดียวที่บรรจุความหวังของทั้งครอบครัว เขาก้าวออกจากบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้งแต่เต็มเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น มุ่งหน้าสู่อนาคตที่ไม่แน่นอนในดินแดนที่ห่างไกล โดยหวังว่าความเหนื่อยยากนี้จะนำมาซึ่งชีวิตที่ดีกว่าสำหรับคนที่เขารัก