ศึกเทพอสูรสองภพ

หัวของพญานก ถูกวางอยู่ ข้างบัลลังก์ใหญ่ ภายในโถงประชุมใหญ่กว้างขวาง 

”ดูซิ ขนาดตายแล้ว… ดวงตาของมันยังเย่อหยิ่งผยอง ราวกับว่ามันยังไม่ยอมพ่ายแพ้ ต่อข้า ผู้เป็นเจ้านครคนใหม่”

เสียงก้องกังวาล กระหึ่มทั่วบริเวณ บรรดา เหล่าอสูร ทั้งที่เป็นพวกของนายเก่า และ นายใหม่ 

ต่างก้มหัวน้อมรับ เจ้าเหนือหัวอสูรคนใหม่ ที่สามารถเด็ดหัว  “ท้าวอัฐดีย์” พญานกผู้ยิ่งใหญ่ แห่งแคว้นลับแลได้ 

“เอาหัวมันไปฝัง หรือเสียบประจาน ดีขอรับ” ไอ้อสูรกายมีร่างกายเป็นหิน  ข้ารับใช้มือขวาของเจ้าอสูรเอ่ย มันยิ้มเยาะ ขบขัน มองหัวพญานก โชคเลือดที่วางอยู่บนแท่น อย่างพอใจ

”เอาไปใส่กรอบแก้ว แล้วตั้งไว้ที่ปลายตีนในห้องนอนข้าจะเหมาะสมกว่า” เจ้าอสูรเอ่ย หัวเราะในคอ ใบหน้าแสยะยิ้มน่าเกียด

”ลูกชายมัน และพรรคพวก หนีไปได้ขอรับ“  ทหารเลวเอ่ย ก้มหน้านิ่ง

“ช่างมันปะไร ไอ้ลูกนกอ่อนหัดนั่น โดนมนต์อสูรของข้าสาป มันจะไม่มีวันได้กลับมามีพลังดังเดิม มันจะกลายเป็นมนุษย์อ่อนแอ รอวันตาย” 

เสียงพวกเหล่าปีศาจหัวเราะชอบใจในความสำเร็จครั้งนี้ แคว้นลับแลที่สงบสุขมาตลอดกำลังจะกลายเป็นนรกโลกันต์ 

โหรประจำสำนัก ซึ่งบัดนี้ จำใจ  แปลภักมาอยู่ข้างเดียวกับอสูรร้ายก้มหน้านิ่งภายในระอุร้อนเร่าน้ำตาตกใน  ไม่กล้ามองประจันไปยังหัวที่ถูกบั่นคอ แค่ได้กลิ่นคาวเลือดของเจ้าเหนือหัวองค์เก่า ที่ถูกตั้งไว้กลางโถง ราวกับของประดับตกแต่ง แทบจะอยากกรีดร้องออกมาด้วยความคับแค้น  ศรีษะนั้น ที่ครั้งหนึ่งตนเคยก้มกราบไหว้ พระราชาผู้ทรงมีเมตตา 

ความเจ็บใจนี้ไม่ได้มีแต่เขาผู้เดียว แต่ทหารในท้องพระโรง ที่สัญญาว่าจะยืนหยัด รอเจ้าชายกลับมา ต้องจำใจศิโรราบ แทนการประจันบานพลีชีพ เพื่อรอวันแก้แค้นให้สาสม…