คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่ 28 ตรวจสอบสถานะ (2)
ภายในห้อาวน่า
เินอันหลานถูลับผนัห้อ มือสอ้าถูรวบไพล่หลั และปาถูมือให่ปิไว้สนิทนไม่สามารถส่เสียใ ๆ ออมาไ้
่อนหน้านี้เาเือบะหนีออไปไ้อยู่แล้วเียว แ่ันมีนเปิประูเ้ามาพอีึทำให้เาเิวามัวลึ้น เพราะเินอันหลานไม่อยาให้ใรเห็นร่าายที่เปียโอเา ้วยลัวว่าถ้ามีนเห็นเ้าอาทำให้พวเาสัเเห็นบาอย่าบนร่านเาเรื่ออะไร ๆ ึ้นมาไ้ สุท้ายเินอันหลาน็พลาท่าถูลานเลอรวบัวแล้วลาเ้าไปในห้อาวน่านไ้
เวลานี้นทั้สอ่าเปียโ้วยันทัู้่ แผ่นหลัอเินอันหลานแนบิับหน้าออลานเลอ วามร้อนที่ลอยลบอบอวลอยู่รอบัวยิ่เป็นเหมือนับา่ายื้น ๆ ที่รัแน่นและสร้าวามอึอัให้นทั้สอนแทบหายใไม่ออ
“ปล่อย...ปล่อยผม” ร่าายที่ถูห่อหุ้ม้วยวามร้อนเริ่มระหายอยาอย่าไม่อาวบุม เินอันหลานัฟันรอและเอ่ยเือนนที่อยู่้านหลั
“ไม่ปล่อย” ลานเลอไม่ทำาม มิหนำ้ำยัยื่นหน้าเ้ามาระิบ้าใบหูอเินอันหลาน้วยเสียแหบพร่าทว่ายัทุ้ม่ำและราบเรียบเ่นเย
น่าแปลที่เมื่อเสียนี้ัเ้ามาในโสประสาทอเินอันหลานลับเหมือนเสียับาน้วยวามอ่อนโยนนทำให้รู้สึอบอุ่นไปทั้หัวใเสียอย่านั้น วามสั่นสะท้านภายในหัวใ่อเิึ้นนยาะวบุม เินอันหลานรู้สึอยาะเบียัวเ้าไปใล้ แนบิับอีฝ่าย สัมผัสเา้วยร่าายอัวเอ หรือแม้ระทั่...
ินนาารที่แสนน่าอายทำให้เินอันหลาน้อัริมฝีปาอัวเอนห้อเลือเพื่อึสิอนลับมา ในเมื่อภาพในหัวทำิใเามืมัวนหลทา ็มีแ่วามเ็บปวนี่แหละที่ะทำให้เาสามารถวบุมสิอัวเอเอาไว้ไ้
เมื่อเห็นเลือที่ริมฝีปาอเินอันหลาน วาู่มอลานเลอ็หรี่ลเล็น้อย
“ปล่อยวาเถอะ”
“นี่ไม่ใ่เรื่ออุ!”
“ันไม่อยาะพูประโยเิมเป็นรอบที่สอหรอนะ”
เินอันหลานยยิ้มเย้ยหยัน่อนะหันไปมอนที่เาไว้แล้วเอ่ยึ้น
“ผมไม่อบให้ใรมาออำสั่ับผม และไม่มีใรล้าทำแบบนั้น รวมทัุ้้วย โอิน!”
แววาเย็นาสะท้อนผ่านนัยน์าสีำสนิท ลานเลอบีบอเินอันหลานแน่น
“นายน้อยรับ ไ้เวลาแล้ว” น้ำเสียเรียบเรื่อยไร้อารม์อหมิวัึ้นา้านนอห้อาวน่า
ลานเลอปรายามอเินอันหลานที่บันี้มีใบหน้าแ่ำ้วยวามเียบัน ไม่นานมือ้านั้น็ปล่อยออาลำออเินอันหลาน ทันทีที่ถูปล่อย แ้าเรียวยาวู่นั้น็อ่อนแรนไม่อายืนหยั ร่าายร่วหล่นลไปอับพื้นห้อ ลานเลอมวิ้วแน่น สุท้าย็ทรุัวลเพื่อ่วยพยุอีฝ่ายึ้นมา
เินอันหลานใ้มือำแพไว้เพื่อพยุัวเอให้ลุึ้น แล้วปิเสธวาม่วยเหลือโยารผลัลานเลอออห่าาัว
ลานเลอหรี่าลเล็น้อย แ่ไม่พูอะไรอี ายหนุ่มปรายามออีนเล็น้อย ่อนะหมุนัวเินาไป
หมิวที่ยืนรออยู่หน้าห้อยื่นผ้านหนูให้ับลานเลออย่ารู้าน เ้านายหนุ่มรับผ้าไปามือเามาเ็หน้าเ็าัวเอ่อนะส่ืนและเินออไปาห้ออาบน้ำ
หมิวำเลือมอเ้าไป้าในห้อาวน่าเห็นร่าอเินอันหลานยืนหมเรี่ยวแรอยู่้าใน็นึสมเพอยู่ในใ หมิวมวิ้วเล็น้อย านั้น็โยนผ้านหนูอีผืนให้เินอันหลาน แล้วเินามเ้านายอนออไป
“นายน้อย เวลส์ายแล้วรับ”
“ั้แ่เมื่อไหร่?”
“ไม่ี่ั่วโม่อนหน้ารับ เาถูำรวที่ึ้นมารวสอบีารรมพาัวไป”
ลานเลอมีสีหน้าเร่รึมล แ่ไม่พูอะไร
หมิวหันลับไปมอทาห้ออาบน้ำ านั้นึเินเ้าไปหาลานเลอแล้วเอ่ยรายาน
“ผมรวสอบประวัิอเินอันหลานไ้แล้วรับ เาเป็นลูายนเล็อระูลเิน ไ้รับารปป้อูแลอย่าีานในระูลมาั้แ่เ็นโ เพราะอย่านี้ึไม่เยมีใรไ้รับรู้ถึารำรอยู่อเา หรือ็ือานเลี้ยรั้นี้ถือเป็นารเปิัว่อสาธารนรั้แรอเาในานะ ‘สมาิอระูลเิน’ เลย็ว่าไ้รับ”
เท้าที่้าวออไปอลานเลอหยุะัลทันที หยุเินไ้รู่หนึ่เา็หันหน้าไปมอหมิว วาสีำทมิฬหรี่ล
“เาเป็นอัลฟ่า?”
เมื่อเห็นนายน้อย้อมอมาอย่าะทันหัน หมิว็อึ้ันไป หลัไ้สิลับมาึไ้รีบเอ่ยอบลับ
“รับ ระบบวิเราะห์ว่าเาเป็นอัลฟ่ารับ”
อัลฟ่า...
ลานเลออยู่ในวามเียบในทันที
ความคิดเห็น