คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : Day 4 .:: มิตรภาพพิสูจน์เพื่อน ::.
THe REALITy 5
[WEEK 5 :: DAYS 4]
สายลมยามเย็นเริ่มพัดผ่านหมู่บ้านน้ำค้างอีกครั้ง แสงแดดเริ่มลดต่ำลง ไอชื้นและความเย็นเริ่มไหลผ่านมาพร้อมกับสายลมจนทำให้รู้สึกหนาวจนน่าขนลุก
ตอนนี้การค้นหาธงเริ่มต้นการเล่นเกมขึ้นตั้งแต่เมื่อวานนี้ .. ธงสีดำของอาร์มถูกจับได้โดยบังเอิญส่วนธงผืนสีม่วงเกิดจากความผิดพลาดของธรรมชาติที่พัดผ่านมาทำให้เกิดการทะเลาะวิวาทของคนสามคนกับธงผืนเดียว นั่นคือ ดัฟ เก๋เก๋ และนกยูง
แต่ตอนนี้เก๋เก๋เกิดเข้าใจผิดว่าเพื่อนรักของเขาเป็นคนชิงธงของเขาไป ...
“เก๋ แกฟังฉันก่อนดิ” เด็กสาวพยายามเรียกเพื่อนสนิทที่รีบเดินหันหลังจนไม่ฟังเสียงของเธอเลยแม้แต่นิด
อาร์มที่นั่งอยู่ตรงเก้ายาวถึงกับลุกมองเก๋เก๋ นานทีปีหนไม่เคยเห็นเก๋เก๋มีอาการแบบนี้ เขามองสลับกับนกยูงที่เดินตามติด ๆ ถ้าสังเกตดีดีจะพบว่าใบหน้าของเธอเลอะไปด้วยคราบน้ำตา
“เก๋!” เด็กสาวรีบเข้าไปคว้าข้อมือของเด็กหนุ่ม ได้ผล เขาหยุดแล้ว
“แกจะมาพูดอะไรอีกล่ะ ...”
“แกกำลังเข้าใจฉันผิด .. เรื่องธงนั่น”
“เข้าใจผิดเหรอ!! ธงมันอยู่ในมือแกนะเว้ย แกจะบอกว่าแกไม่ได้ทำได้ไง ไปพูดกับใครใครเขาจะเชื่อกัน”
“มีอะไรกันเหรอ?” อาร์มรีบเดินเข้ามาในวงเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มเลวร้ายมากยิ่งขึ้น เขาพยายามยืนฝ่ากลางเพื่อกันการปะทะของคนทั้งสอง ส่วนฌอร์นนั้นเอาแต่ยืนอยู่ข้างนกยูงเพื่อกันเธออีกแรง
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วนกยูง ... ตอนนี้ ...”
ระหว่างการสนทนาของคนทั้งสี่นั้น จู่ ๆ เสียงประหลาดบางอย่างกลังดังขัดจังหวะของพวกเขาทั้งหมดในเวลานั้น
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”
“เสียงร้องนี่!” ฌอร์นมองไปยังต้นเสียงที่ดังมาจากที่ไหนสักแห่งในหมู่บ้าน
“ยัยตาล!” อาร์มและนกยูงพูดแทบจะพร้อมกัน
“เสียงดังจากป่าสนข้างหลัง” เก๋เก๋บอกหนุ่ม ๆ พวกเขาทั้งหมดพยักหน้า
คนทั้งสี่รีบตรงไปยังป่าสนหลังหมู่บ้านในตอนโพล้เพล้ แสงไฟจากคบเพลิงค่อย ๆ ถูกจุดขึ้นทีละดวง ๆ ตอนนี้พวกเขาพักเรื่องการทะเลาะวิวาทเมื่อครู่และตามหาตาลที่ส่งเสียงร้องจนน่าตกใจ ตอนนี้เพื่อนสำคัญที่สุด
พวกเขาทั้งหมดวิ่งมาจนถึงปากลำธาร เวลาเริ่มเย็นย่ำค่ำมืดลงไปทุกขณะ แต่ตอนนี้เขายังไม่เจอตาลเลย
“แยกกันตามหา ...” ฌอร์นบอก
“เก๋เก๋มากับอาร์ม ฌอร์นไปกับนกยูงนะ ...” อาร์มพูดก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังอีกด้านของลำธาร ส่วนฌอร์นและนกยูงก็วิ่งไปตามชายป่าสนเพื่อออกตามหาตาล
หนึ่งหนุ่มและครึ่งหนุ่มเดินจ้ำ ๆ มาจนถึงโขดหิน อาร์มหยิบไฟฉายที่ติดตัวตลอดเวลาสาดส่องไปทั่วบริเวณ
“เสียงมันมาจากทางนี้หรือเปล่านะ ...” เขาพูดพรางสาดไฟไปยังจุดที่คิดว่าจะต้องเจอ หากแต่ว่าก็ยังไม่พบสิ่งมีชีวิตใด ๆ สักอย่าง แม้แต่เมลงวันสักตัวให้บินผ่านยังไม่มีเลย
“เวลาป่าสนธยาแบบนี้ ... เก๋เก๋เริ่มกลัวซะแล้วสิ ” เขากอดอก สายตายังคงหาเพื่อนสาวที่ส่งเสียงร้องเมื่อครู่
ในตอนนั้นเอง ...
สายตาของเด็กหนุ่มเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตะครุ่ม ๆ อยู่ทางด้านหลังโขดหิน เก่เก๋เริ่มหน้าซีด เขย่าชายเสื้อสีเขียวของอาร์มไปมา เขาหันกลับมาก่อนที่จะคิ้ว
“ดูนั่นสิ” เขาชี้ไปยังหลังโขดหินที่ไม่ไกลนัก ..... ร่างบางอย่างกำลังขยับอยู่ตรงนั้น
“ใครน่ะ ...” อาร์มส่งเสียงทักไปก่อนที่จะเดินตรงไปไม่รีรอ
ร่างนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตามแสงสว่างจากแสงไฟของกระบอกไฟฉายตัวจิ๋ว
“ตาลเองหรอกเหรอ?” เก๋เก๋มองอย่าง งง งง
“เมื่อกี้ร้องทำไมน่ะตาล ...” อาร์มถามอย่างเป็นห่วงเพราะเขาไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอระหว่างการตามหาตัวของเธอนั้นเอง
เธอได้แต่สะอึกสะอื้นก่อนที่จะค่อย ๆ ขยับออกมาจากบางสิ่งบางอย่างที่เธอเห็นจนถึงกับต้องทำให้หวีดร้องออกมา
ด้านหน้าของเธอปรากฏหลุมขนาดไม่ใหญ่มาก ฝ่ามือของเด็กสาวเปื้อนไปด้วยดินโคลน ภายในหลุมนั้นปรากฏอะไรบางอย่างที่ถูกฝังอยู่ข้างใต้นั้น
“เย้ยยยยยย!” อาร์มถึงกับผงะอย่างหวาดผวา
ร่างของสิ่งที่เคยมีชีวิตที่แปลสภาพไปแล้วกองอยู่ภายในหลุมนั้น ไม่รู้ว่าใครขุดแล้วเอามาฝังไว้ที่นี่ โครงกระดูกที่ดากสรีระแล้วน่าจะเป็นโครงกระดูกของเด็กน้อย
“ใครกันนะที่เอามาฝังได้ลงคอ” เก๋เก๋มองโครงกระดูกเด็กทารกอย่างเวทนา ในตอนนั้นเองที่อาร์มและตาลกำลังอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า เด็กหนุ่มเจอแจ๊คพอตเข้าให้
“เด็กคนนี้แหล่ะที่มาบอกให้ตาลขุดช่วยเขาออกไปที ... ไม่คิดว่ามันจะอยู่ลึกขนาดนี้”
นอกจากที่พวกเขาเจอกระดูกของมนุษย์แล้ว พวกเขายังเจออีกอย่างที่พวกเขากำลังตามหา .... ลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่เปื้อนดินโคลนนั้น
“ ธง ...” อาร์มมองผืนธงที่มีเพียงเศษธงที่แถลบออกมานอกพื้นดิน สงสัยว่าเจ้าของธงนี้จะขุดไว้ใกล้ ๆ กับโครงกระดูกนี้
“ของนกยูงสินะ ...” อาร์มบอก
“เธอนั่นแหล่ะที่ต้องหยิบมันเอาไว้ ...” ตาลเลิกคิ้วไม่เข้าใจในคำพูดของเก๋เก๋ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นระหว่างที่เธออยู่ในป่าสนแห่งนี้
“ฉันกับอาร์มหมดสิทธิ์เล่นเกมแล้ว เหลือแต่เธอตรงนี้แล่ะที่ยังพอจะเล่นมันได้อยู่” เขาพูดก่อนที่จะกอดอกไม่อยากจะมองธงสีส้มนั่น
“ถ้าตาลหยิบไป ... แล้วนกยูงล่ะ ....” ตาลลังเลที่จะหยิบธงนั้นมา
“คนอย่างยัยนกยูงน่ะ .. ไม่เห็นใครเป็นเพื่อนหรอก .. เธอต้องรีบคว้ามันไว้ก่อนที่ยัยนกยูงจะตามหาของเธอเจอ” เก๋เก๋บอก
“ของตาลน่ะ ... เก็บไว้ในไหใต้ถุนบ้างเรียบร้อยแล้ว หายห่วง ไม่มีใครเจอหรอก ^^” เธอพูดก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบผืนธงนั้น
หากแต่ว่า ...
ฟึ่บบบ!
มีคนคว้าผืนธงของนกยูงไปต่อหน้าต่อตาอีกแล้ว หากแต่ว่าทั้งสามยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เจ้าของมือนั้นก็ถือธงและสะบัดไปมาอย่างร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!
“ดัฟ ...” อาร์มจ้องหน้าของเขาอย่าง งง
“ทำไมฉวยโอกาสขนาดนี้ล่ะ ... นี่มันของตาลนะ ...” เก๋เก๋พูดเพื่อเตือนสติของเพื่อน เขาทำเป็นหูทวนลมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“นี่มันเกมชิงธงนะ ทุกคนก็ต้องหาธงของฝ่ายตรงข้ามให้เจอสิ ไม่อย่างนั้นเราก็จะแพ้นะ รู้ไว้ซะด้วย” ดัฟพูด
“แต่ตาลเป็นคนที่ต้องได้ธงมาไม่ใช่เหรอดัฟ แล้วทำไม ...” อาร์มจ้องหน้าของดัฟอย่างเอาเรื่อง
“ ก็อย่างที่บอกนะ ว่าเกมนี้เป็นภารกิจย่อยที่ตอนนี้พวกเราต้องเป็นศัตรูกันชั่วคราว ฉันน่ะตั้งใจเล่นเกมนี้ขนาดไหน .. พวกเธออ่ะก็เล่นตามเกมกันหน่อยเซ่”
“แต่ธงนั้น ...” ตาลมองหน้าของดัฟอย่างไม่เข้าใจความคิดของเขาเลย
“พวกเธอน่ะช้าไม่ได้หรอก .. ธงเมื่อเย็นที่ลอยน้ำมา ฉันก็คว้ามันมาก่อนนกยูง ....” เขามองหน้าของเพื่อน ๆ ก่อนที่จะชูธงสีม่วงและธงสีส้มที่เพิ่งถูกผูกติดไว้ด้วยกัน
“ส่วนธงของเธอก็อยู่ในไหสินะ ... น่าเสียดายจังที่ฉันได้ยินที่ซ่อนธงของเธอพอดี” เขาพูดอย่างสนุกสนานและหัวเราะในลำคอราวกับว่าตนคือผู้ชนะ
พวกเธอน่ะช้าไม่ได้หรอก .. ธงเมื่อเย็นที่ลอยน้ำมา ฉันก็คว้ามันมาก่อนนกยูง ....
“นี่นายหมายความว่าไงนะ?” เก๋เก๋ถามเพื่อนที่กำลังจะเดินไปตามหาธงของเด็กสาวต่อ
“หมายความอะไรหมายถึงอะไร ....” ดัฟเลิกคิ้ว
“เรื่องธงของฉัน ...”
“ก็ธงของเธอลอยน้ำมา ฉันยัยนกยูงมัวแต่ลังเลไม่หยิบมันไว้ซะที .. ฉันเลยรวบหัวรวบหางและหยิบมันมานี่ไง คนที่หยิบมาคือฉันเอง ฉันไว้กว่านกยูง ...” ดัฟตอบไปตามตรง
เขาคงจะเล่นเกมจนจริงจังมากเกินไปจนลืมไปว่า .... พวกเขาคือเพื่อนกัน!
ตอนนี้เก๋เก๋เข้าใจแล้ว .. เรื่องราวทั้งหมดของความวุ่นวายถูกเฉลยแล้ว !
สถานะ .:: ถูกกำจัด 3 คน::.
R1 – สีเหลือง
R2 – สีแดง
R3 – สีม่วง
R12 – สีส้ม
R14 – สีเขียว
R15 – สีดำ
ความคิดเห็น