ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Reality 5 .: อาถรรพ์หมู่บ้านน้ำค้าง :. [จบเกม!]

    ลำดับตอนที่ #83 : Day 5 .:: ไหผีสิง ::.

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 364
      0
      13 พ.ย. 53

    THe REALITy 5


    [WEEK 5 :: DAYS 5]


     

    “ก็ธงของเธอลอยน้ำมา ฉันยัยนกยูงมัวแต่ลังเลไม่หยิบมันไว้ซะที .. ฉันเลยรวบหัวรวบหางและหยิบมันมานี่ไง คนที่หยิบมาคือฉันเอง ฉันไว้กว่านกยูง ...” ดัฟตอบไปตามตรง

     

    เขาคงจะเล่นเกมจนจริงจังมากเกินไปจนลืมไปว่า .... พวกเขาคือเพื่อนกัน!

     

    ตอนนี้เก๋เก๋เข้าใจแล้ว .. เรื่องราวทั้งหมดของความวุ่นวายถูกเฉลยแล้ว !

     

    “ดัฟ .. นี่นาจริงจังเกินไปหรือเปล่า?” อาร์มพยายามเตือนสติของเพื่อนทีก่ำลังลงเล่นเกมนี้โดยไม่ถึงความรู้สึกของใครเลยสักคน

     

    “ฉันไม่สนหรอกนะ ... ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากได้คือของรางวัล ....” เขาพูดก่อนที่จะหัวเราะในลำคอ มองธงสองผืนก่อนที่จะออกเดินไปตามทาง

     

    “เดี๋ยวก่อนสิ .. นี่นายกำลังจะไปไหนเนี่ย!” ตาลพยายามห้ามเอาไว้เพราะเรื่องนี้มันยังไม่จบ เขาสะบัดแขนของเธอออกสุดแรงจนเธอเกือบจะล้มลงไป แต่โชคดีที่อาร์มรับมาได้ทัน

     

    “ไหใต้ถุนบ้าน มีธงของเธอซ่อนอยู่ไม่ใช่เหรอไง! เหลือของเธอกับฌอร์น ฉันก็เป็นผู้ชนะแล้วไม่ใช่เหรอ” นัยน์ตาของเขาจริงจังมาก จริงจังจนไม่เหมือนกับดัฟคนเดิมที่พวกเขาเคยรู้จักมาตลอดห้าอาทิตย์ที่ผ่านมา

     

    “ฉันไม่ให้นายทำแบบนั้นหรอกนะ ... ธงนั้นมันของฉัน” ตาลพยายามยื้อร่างของดัฟเอาไว้ ส่วนเก๋เก๋กับอาร์มก็พยายามแยกคนทั้งคู่ออก

     

    ระหว่างนั้นเองที่สองหนุ่มสาวรีบตรงรี่มาจนสุดท้างลำธาร ที่นั่นพวกเขาเห็นร่างของคนสี่คนที่กำลังตะลุมบอนกันดูชลมนวุ่นวายไปหมด

     

    “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ....!!” นกยูงอ้าปากค้างมองดูภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ฌอร์นรีบเข้ามาแยกดัฟและตาลให้ออกจากกัน

     

    “เฮ้! ใจเย็นสิ มีไรพูดกันได้นะ!” ฌอร์นพยายามเตือนสติของคนทั้งสอง

     

    ในตอนนั้นเองที่นกยูงเหลือบไปเห็นธงผืนส้มของตนที่อยู่ในมือของดัฟ เธอจ้องหน้าของผู้ที่ถือธงนั้นอย่างไม่สบอารมณ์แต่เธอต้องพยายามเก็บอารมณ์ไว้ไม่ให้ปะทุออกมาในตอนนี้

     

    “ดัฟ .. นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด!” ตาลสุดจะทนกับเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า

     

    “รู้มั้ยว่าตั้งแต่มีเกมชิงธงกัน ทุกคนก็ดูเปลี่ยนไป .. เหมือน ...” นกยูงมองหน้าของเพื่อนสลับไปมา ซึ่งในตอนนั้นทุกคนต่างเงียบกันไปหมด

     

    “เธอจะพูดอะไรยัยนกยูง?” ดัฟมองหน้า

     

    “นายรู้ตัวมั้ย ว่านายน่ะจริงจังกับเหมมากที่สุด ... นายกำลังจะทำลายมิตรภาพของพวกเราที่มีมาด้วยกันตลอดนะ ... เกมนี้อีกแค่วันเดียวมันก็จะจบ ... แต่พวกเราต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานนะ .. ไม่แน่บางทีพรุ่งนี้อาจจะต้องมีใครที่จะต้องออกจากการแข่งขันไปอีกหนึ่ง .. ถ้ามานั่งคิดได้ที่หลัง นายว่ามันจะไม่สายไปหรือเปล่า ....” นกยูงเดินมาหาดัฟ

     

    “นายก็ทำให้พวกเราทั้งหมดต่างเข้าใจผิดกันไปต่าง ๆ นานา ทั้งทั้งที่เรื่องนี้ไม่สมควรที่จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ นายกำลังจะทำลายความเป็นเพื่อนของฉันกับนกยูงที่มีมานาให้หายไปภายในคืนเดียว ถ้านายไม่พูดออกมาฉันคงไม่รู้นะว่าที่แท้จริงแล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น” เก๋เก๋ยิ้มเจื่อนให้เด็กสาว เธอยิ้มกว้างอย่างเต็มใจตอบรับรอยยิ้มนั้น

     

    เหตุการณ์ทุกอย่างที่เข้าใจผิดกันมาสองวันเริ่มคลี่คลายลง มิตรภาพของนกยูงและเก๋เก๋เริ่มกลับมาอีกครั้ง เว้นแต่ว่าตอนนี้พวกเขาต้องเตือนดัฟที่กำลังจริงจังกับเกมนี้เพียงคนเดียว

     

    “ถ้าฉันไม่ชนะ ... ฉันจะได้ออกไปจากป่าบ้า ๆ นี่ได้ยังไงกัน ... ฉันเบื่อจะตาย แล้วนี่มันก็เป็นเกม ถ้านายไม่จริงจังกับมัน เขาจะสร้างเกมขึ้นมาให้พวกเราเล่นทำไม ... ตอนนี้ฉันว่านาย ตาลแล้วก็ฉันมาแข่งกันต่อดีกว่านะ ... เกมจะได้จบ ..” ดัฟไม่ฟังคำพูดใครนอกจากคำพูดของตัวเอง

     

    “ผมขอสละสิทธิ์ ..” เขาพูดเสียงเย็นยะเยือกจนคนฟังเกือบจะขนลุกไปตาม ๆ กัน

     

    “ทำไมนาย ....” นกยูงมองหน้าของฌอร์น

     

    “ก็ดีเหมือนกันนะ .. จะได้เหลือฉันกับเธอที่ต้องมาดวลกันต่อ” เขาพูดอย่างสนุกสนาน

     

    “ทำไมนายไม่เล่น นายยังมีสิทธิ์อยู่นะ” นกยูงจับที่หัวไหล่ของเพื่อนชายที่กำลังจะเดินตรงไปยังโขดหิน

     

    เขาลุยน้ำลงไปก่อนที่จะค่อย ๆ ยกก้อนหินก้อนเล็กก้อนน้อยขึ้นมาจากน้ำ ปรากฏให้เห็นธงของเขาที่ถูกพันธนาการอยู่ใต้น้ำนั้น ธงผืนสีเหลืองที่สะบัดไปตามแรงน้ำ เขาหยิบมาช้า ๆ ก่อนที่จะส่งให้ตาล ..

     

    “ผมจะไม่เล่นเกมที่ทำลายมิตรภาพของพวกเราอีกแล้ว ...” เขาส่งให้ตาลเก็บมันไว้ในมือ

     

    ตี๊ดดดดดดดดดดดด!!

     

    เขาสิ้นสุดการแข่งขันแล้ว เขากลายเป็นผู้เข้าแข่งขันเรียลลิตี้ธรรมดา ไม่ใช่ผู้เข้าแข่งขัน ชิงธงอีกแล้ว แสงสีแดงยังคงกระพริบไปมาเรื่อย ๆ ให้รู้ถึงสถานะของเขาในตอนนี้

     

    “ทำไมนายถึง ...” นกยูงกำลังอึ้งกับการกระทำของเขา

     

    “ถ้าไม่มีคุณ ผมก็ไม่เล่นเกมนี้แล้วเหมือนกัน” เขาส่งยิ้มให้เด็กสาวอย่างจริงใจ แก้มของเธอแดงระเรื่อ หัวใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะที่ควรจะเป็น ลมหายใจเริ่มเข้าออกไม่เป็นส่ำ

     

    นี่เราคิดอะไรกันแน่ .... เธอคิด

     

    “งั้นฉันขอล่ะ ...” ดัฟสะบัดมือของอาร์มที่กำลังเผลอก่อนที่จะวิ่งไปยังใต้ถุนบ้านในหมู่บ้านเพื่อไปเอาธงของตาล

     

    “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ตาลตะโกนก่อนที่จะวิ่งตามดัฟไปติด ๆ ซึ่งในตอนนั้นที่อาร์มวิ่งตามตาลไปด้วยเช่นกัน

     

    “เอ่อ เก๋เก๋ ...” นกยูงเรียกเพื่อน เขาเดินมาตรงหน้า

     

    “ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ฉันเข้าใจหมดแล้ว .. เอาเป็นว่าเรื่องของฉันกับแกก็คุยกันทีหลังและกันเนอะ ...” เขาตบบ่าของเพื่อนก่อนที่จะเดินไปยังหมู่บ้าน ปล่อยให้นกยูงและฌอร์นอยู่ด้วยกันสองคน

     

    ดัฟวิ่งเข้ามายังใต้ถุนบ้าน เขาหยิบไฟฉายกระบอกจิ๋วขึ้นมาไว้ในมือก่อนที่กราดไฟไปทั่วใต้ถุนนั้น สายตาก็เล็งหาไหที่ตาลได้เก็บธงเอาไว้

     

    สัญชาติญาณของเขาสั่งให้เขาหันไปทางขวา ในตอนนั้นเองที่เขาเหลือบไปเห็นไหสีเหลืองขึ้นสนิมเก่า ๆ ที่พิงเสาเอาไว้

     

    มันอยู่ทางขวาจริง ๆ !

     

    เขาค่อย ๆ เดินไปอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะตรงไปยังไหใบเก่านั้น มือค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบธงนั้นมาอย่างช้า ๆ และสบายใจ เพราะอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้เขาต้องกลายเป็นผู้ชนะของเกมอย่างแน่นอน

     

    ในระหว่างที่มือของเขาจะไปถึงไห ...

     

    จู่ ๆ ไหก็กลิ้งลงพื้นอย่างไม่มีสาเหตุ ปากไหหันมาทางเขา จนเขาตกใจผงะไปชนกับเสาเข้าอย่างแรง

     

    “เจ้บชะมัด!” หลังของเขากระแทกกับเสาจนเจ็บไปทั่ว ระหว่างที่เขากำลังร้องอย่างเจ็บปวดนั้น จู่ ๆ ไหก็กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ตรงหน้า

     

    เหงื่อกาฬของเด็กหนุ่มเริ่มไหลออกมาตามใบหน้าและร่างกายราวกับว่าเขาอาบน้ำมาแล้วไม่ได้เช็ดตัว ใจเต้นตึกตักเมื่อนึกถึงเรื่องสยองขวัญที่เขาเคยได้ยินมา ไหยังคงกลิ้งไปมา

     

    เหมือนมีคะทำให้มันกลิ้ง!

     

    ในตอนนั้นเองที่มีบางอย่างกลิ้งออกมาจากปากไห .. บางอย่างที่เขาเองเคยเห็นว่ามันคืออะไร

     

    “เหวออออออ!” เขาร้องเสียงหลงก่อนที่จะตาลีตาเหลือกวิ่งออกไปจากใต้ถุนบ้าง

     

    “เล่นเกมให้แฟร์หน่อยสิ .. อย่าโกง!!!” เสียงนั้นดังตามหลังของเขามาติด ๆ หัวของเกมส์ที่ไหม้ไฟกลอ้งออกมาจากปากไหเพื่อคอยดูแลธงของตาล

     

    เขาวิ่งออกมาจนกระแทกกับตาลที่วิ่งตามาพอดี ทันทีที่เขาเห็นตาลเขารีบคว้ากระเป๋ากางเกงก่อนที่จะส่งธงผืนเขียวให้แก่เด็กสาว เธอรับมันไว้อย่างแปลกใจ

     

    “นี่นายเก็บธงไว้กับตัวเหรอ ไอ้ขี้โกง!!” ตาลพูดก่อนที่จะวิ่งไล่ตีดัฟที่กำลังกลัวจนตัวสั่น

     

    “ไม่ทำแล้วจร้า!!!” เขาตะโกนเหมือนคนบ้าก่อนที่จะวิ่งไปหลบใต้โต๊ะอาหาร ปล่อยให้อาร์มและเก๋เก๋ยืนหัวเราะร่าอย่างสะใจ

     

    ตาลชนะแล้ว!!!

     

    “ต่อไปก็เหลืออีกเรื่องเดียวล่ะ ...” อาร์มบอก

     

    “เรื่องไรอ่ะ?” เก๋เก๋งง

     

    “เรื่องหัวใจของสองคนนั้นไงเล่า ” เขาพูดก่อนที่จะฉีกยิ้มก่อนที่จะวิ่งไปแยกสองคนให้ออกจากกัน

     

    สายลมพัดมาเบา ๆ .... ประกอบกับเสียงนกร้องยามค่ำคืน หากแต่คืนนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ร่างสองร่างยืนมองหน้ากัน อีกฝ่ายยืนอ้ำอึ้งไม่กล้าสบตาในขณะที่อีกร่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับร่างอีกร่างที่อยู่ตรงหน้า เขาตั้งใจจะบอกเธอแล้ว

     

    “นกยูง ...” เขาเอ่ยชื่อของเด็กสาวตรงหน้าเบา ๆ เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้า

     

    “ในชีวิตตั้งแต่ที่ผมเกิดมา ผมเจอผู้หญิงมากมายที่คอยป้วนเปี้ยนกับชีวิตของผม ผู้หญิงพวกนั้นจ้องจะผลาญเงินของผม ... ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ตัวของผมสารพัด ... แต่ผมก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นเลยเพราะผมรู้ว่าผู้หญิงก็โกหกไปซะทุกคน ...” เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มที่

     

    “แล้วนายมาบอกฉันทำไมเล่า” เธอพยายามพูดเพื่อปัดความเขินอายออกไปจากใบหน้าที่กำลังแดงราวมะเขือเทศสุก

     

    “ผมกำลังจะบอกคุณว่า เพราะคุณ .. เพราะผมเจอคุณ มันทำให้ผมลบคำพวกนั้นออกไปจากหัวได้ ... จนตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนที่ผมรักคือใคร ....”

     

    เสียงทุกเสียงเงียบราวกับรอฟังคำตอบจากปากของชายหนุ่ม

     

    “ผมไม่สนใจหรอกนะว่าคำตอบจะเป็นยังไง แต่ผมก็จะบอกในสิ่งที่ผมต้องการจะพูดออกไปแล้ว ... ก่อนที่จะไม่ได้บอกคุณอีก ...” เขาเดินเข้ามาใกล้ร่างของเด็กสาวเข้าไปอีกจนลมหายใจรดที่หน้าผากของหญิงสาว

     

    “ผมรักคุณ ....” เขาบรรจงจูบลงไปบนหน้าผากของเด็กสาว เธอรู้สึกร้อนไปหมดในร่างกายของเธอ .. ไม่เคยมีใครมาทำอะไรที่แสนจะโรแมนติกแบบนี้ ฝูงหิงห้อยต่างบินออกมาจากรวงรัง สีทองกระพริบไปมาทำให้รู้สึกว่าพวกเขากำลังจะหลุดไปยังโลกแห่งเวทย์มนต์ ฌอร์นและนกยูงมองหน้ากัน “คุณล่ะคิดยังไงกับผม?”

     

    นกยูงได้แต่อ้ำอึ้ง ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มบาง ๆ ให้ มือเรียวยาวของเธอจับที่มือของเขาก่อนที่จะเดินไปตามทางเพื่อกลับหมู่บ้าน

     

    “แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วนะ .. ว่าฉันคิดไงกะนาย นายแพทย์ขี้เก๊ก!” เธอพูด เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่สุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

     

    ขอบคุณรายการเรียลลิตี้ที่ทำให้พวกเขาได้มาพบกัน

     

    แต่พรุ่งนี้สำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นไหน ... ใคร!! กำลังจะถูกกำจัด จะเป็นสาวโบฮีเมี่ยนอย่างตาล คู่รักที่เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันระหว่างฌอร์นกับนกยูง เด็กหนุ่มเจ้าสำอางอย่างเก๋เก๋ เด็กหนุ่มมาดผู้นำอย่างอาร์ม หรือจะเป็นหนุ่มล่าของรางวัลอย่างดัฟ

     

    หนึ่งในหกคนนี้ต้องมีใครไปสักคน!!

     

    สถานะ .:: ธงสีแดงชนะ::.

     

    ระบบ Face To Face Mode [ส่งทางข้อความลับก่อนวันเสาร์เวลา 15.00]

     

    ชื่อเล่นของคุณที่ใช้การแข่งขันพร้อมรหัส .:

    คิดว่าเกมในสัปดาห์นี้เป็นอย่างไร .............................

    เกมชิงธงชอบที่ซ่อนของใครมากที่สุด ..........................

    เหตุการณ์ที่ชอบในสัปดาห์นี้คืออะไรและเหตุการณ์ที่ไม่ชอบคืออะไร ........................

    เชิญระบายสิ่งที่คาใจได้เลย ....................................






    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×