คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : Day 4 .:: แหวนไพริน ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 4,Days 4
หลังจากที่เด็กหนุ่มปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อออกตามหาน้องสาวที่พลัดตกลงไปที่น้ำตก เขาออกเดินไปตามทางลาดชันข้างหน้าพร้อมกับดาบที่เหน็บกระเป๋ามา คมดาบในมือฟันลงตามกิ่งไม้ใบหญ้าเพื่อเปิดทางให้เขาได้เดินไปได้สะดวกขึ้น
“ยิ้ม .. รอพี่ก่อนนะ ...” เขาได้แต่ภาวนาในใจขอพรให้น้องสาวคนเดียวของคนรอดพ้นจากอันตราย
ซ่า!!
สายน้ำตกลงมากระทบกระลำธารเบื้องล่างจนน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณนั้น เสียงหอบหายใจดังระคนกับเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ น้ำบางส่วนถูกคายออกมาจากปากของเด็กสาว เนื้อตัวของหล่อนเปียกโชกไปด้วยน้ำ เธอใช้เวลาประมาณห้านาทีในการพาร่างของตนขึ้นมาจากฝั่ง
“วันนี้วันซวยอะไรของฉันกันนะ!” เธอสบถเสียงแข็งก่อนที่จะยืนขึ้นบิดชายเสื้อให้น้ำไหลออกมาบ้าง
เมื่อครู่นี้เธอเกิดพลัดตกน้ำหลังจากที่โดนจู่โจมโดยกบกระสุนที่เข้ามาทำร้ายเธอและเพื่อน ๆ ทำให้เบียร์เกิดปล่อยมือและทำให้เธอหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาและตกลงมาอยู่ที่นี่
เธอไม่ได้คิดว่านี่จะเป็นความผิดของเบียร์ เพราะเขาเองไม่ใช่คนผิด เหตุการณ์ครั้งนี้เธอมั่นใจว่าเขาไม่ได้เป็นคนตั้งใจทำให้เหตุการณ์มันเลวร้ายแบบนี้
เธอเชื่อ ... ว่าเขาไม่คิดจะทำร้ายใครแน่ๆ!
“แล้วจะไปทางไหนดีล่ะเนี่ย?” เด็กสาวมองซ้ายทีขวาที ไม่รู้จะเริ่มจับต้นชนปลายยังไง สายตาของเธอตอนนี้ได้แต่มองไปยังทางลำธารนั้น ตรงหน้าของเธอปรากฏทางเดินที่เป็นแถบเปิดทางเอาไว้ .... โดยที่รอบๆ มีกิ่งก้านของพงไพรเป็นอุโมงค์ต้นไม้ขนาดเล็ก เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินไปอย่างจำใจไม่ได้ ...
ก็มีทางเดียวนี่นา
สองเท้าเริ่มสาวไปตามทาง สองตาก็มองไปรอบตัวเพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อม สิงสาราสัตว์ต่างจ้องมองเธออยู่โพรงหญ้าอย่างเงียบ ๆ มือขวาของหล่อนกำมีดพกเอนกประสงค์ไว้แน่น ยามนี้เธอไม่มีพี่ชายหรือเพื่อนคนไหนอยู่ข้างเธอ ต้องปกป้องตัวเองจากอันตรายที่อยู่รอบๆ
เพียงไม่นานนักเธอก็เดินมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง รอบ ๆ ตัวเป็นป่าโปร่งที่มีต้นไม้ขึ้นรายรอบตัวเธอ สองมือเริ่มจับมีดพกเอาไว้ มองไปรอบๆอย่างหวดหวั่น พลันบางอย่างก็ปรากฏอยู่กลางลานหญ้านั้น สองตาเริ่มมองก่อนที่จะเดินเข้าไปยังกล่องใบนั้นพร้อมกับเปิดมันออก สายตาจับจ้องมองสิ่งที่อยู่ในกล่องยังไม่เชื่อสายตาตัวเอง ....
แหวนไพริน!
และแล้วเธอก็เจอขุมทรัพย์ชิ้นที่สามเข้าให้ ... รอยยิ้มเริ่มคลี่ออกมาจากทางมุมปากของหล่อน ตอนนี้เธอเริ่มโล่งใจได้บ้างแล้ว เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าตอนนี้เธออยู่อาณาเขตของเส้นทางที่ถูกกำหนดในแผนที่แล้ว .. เพราะขุมทรัพย์ที่เธอได้มาตรงจุดนี้คือเส้นทางที่อยู่ในแผนที่ อีกไม่นานเพื่อน ๆ และพี่ชายของเธอต้องมาแน่ ๆ
“รอดแล้ว ...”
สิ้นเสียงแห่งความดีใจนั้น จู่ ๆ ที่พื้นก็เริ่มสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนมีอะไรอยู่ข้างใต้นั้น เธอได้แต่ก้มมองไปที่พื้นอย่างตกใจ ในมือยังคงกำมีดพกเอาไว้แน่น ถ้าหากมีอะไรไม่ชอบมาพากล เธอจะได้จัดการกับมันให้ทันเวลา
“จะออกมาแล้วใช่ไหม ไอ้พวกเฝ้าสมบัติ” เธอเอาแหวนไพรินและกำไลเก็บใส่เป้เอาไว้ เตรียมตั้งการ์ดเพื่อจัดการบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเจาะชั้นกินขึ้นมา
บางสิ่งบางอย่างนั้นค่อย ๆ พุ่งออกมาจากพื้นดินก่อนที่สายตาสองดวงจะจ้องมองผู้มาลุกล้ำสมบัติของมัน ... ร่างกายของมันค่อย ๆ พองขึ้นเล็กน้อยเพื่อขู่คู่ต่อสู้
“ตัวแค่นี้ ฉันไม่กลัวแกหรอกย่ะ” เธอมองคู่ต่อสู้กลับไปก่อนที่จะวิ่งเข้าไปเพื่อจัดการให้เสร็จสิ้น
หากแต่ว่า จู่ ๆ เจ้าเม่นลูกโป่งนั้นกลับพองขึ้นก่อนที่จะเก็บขาทั้งสี่และทำตัวให้เป็นวงกลมพลันปล่อยเข็มออกมาจากลำตัวกลม ๆ ของมัน
“กรี๊ดดดดดด!!” จากที่วิ่งตรงเข้าไปเธอเกือบจะเบรกแทบไม่ทัน สองมือเริ่มป้องหน้าเพื่อกันเข็มพิษมาติดที่หน้าของเธอ
“เจ้าบ้า!” เธอโวยวายก่อนที่จะรีบวิ่งไปตามทางอีกฝั่งในขณะที่มันก็กลิ้งตามเธอไปอย่างรวดเร็วราวกับรถวิ่ง
“อย่าตามมานะ!” สองขาเริ่มเร่งฝีเท้าออกมาจนมาถึงสถานที่อีกแห่งหนึ่ง
รอบตัวของเธอเปลี่ยนจากป่าทึบเป็นทุ่งหญ้าเล็ก ๆ ที่หญ้านั้นขาดการรดน้ำดูแลจนเหี่ยวเฉา ถัดไปจากแปลงหญ้านั้นปรากฏกระท่อมหลังเล็ก ๆ ตามแบบหนังลูกกรุงที่เธอเคยดูกับพี่ชายอยู่ที่บ้าน แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงมีทุ่งหญ้ามาปรากฏอยู่ในเกาะแห่งนี้
“เข้าไปพักแล้วรอให้พวกนั้นมาหาเราที่นี่ดีกว่า” เมื่อคิดได้ดังนั้นเอจึงรีบบึ่งไปที่กระท่อมเพื่องีบสักพักแล้วรอให้คนอื่นเข้ามาช่วยหล่อนให้ออกไปจากที่นี่แล้วไปรวมกลุ่มกับเพื่อน หากแต่ว่าเธอกลับไม่รู้มาก่อนเลยสักนิด
ว่ากระท่อมร้างกลางทุ่งหญ้าที่คิดว่าปลอดภัยนั้น กลับเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ร้ายชนิดหนึ่ง .....
“เราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน ....” จินนามองดูฝูงแมลงปอที่บินวนไปมาอยู่บนหัวของพวกเขาที่เหลืออยู่
“เราต้องฝ่าไป ขืนอยู่เฉย ๆ มีหวังโดยพิษของเจ้าพวกนี้แน่” ยูรินเสนอ
“เจ้าพวกนี้มีพิษด้วยเหรอ!!” จูเนียร์โวยวายราวกับคนเสียสติ ... ในมือเริ่มกำไม้เทนนิสเอาไว้แน่น
“ฉันไม่ยอมตายอยู่กับเจ้าพวกนี้หรอก” ธัญญ์พูดก่อนที่จะตัเสินใจวิ่งฝ่าฝูงแมลงปอเรืองแสงไป แอมเวย์และม่านเห็นดังนั้นจึงรีบตามหนุ่มน้อยไปติด ๆ
“เฮ้! รอด้วยสิ!!” เบียร์รีบวิ่งตามอีกสามคนไปเรื่อย ๆ และคนอื่น ๆ ที่เริ่มออกตัวที่หลังก็สาวเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อหลบหนีการโจมตีของแมลงปอเรืองแสงพวกนี้ สองสามตัวในฝูงของมันปล่อยเข็มพิษเพื่อโจมตีเหยื่อ
ฉึก!!
“รีบวิ่งออกไปหาแสง เจ้าพวกนี้จะเล่นงานเราไม่ได้ ...” เด็กหนุ่ม ฝาแฝดของจินนาพูดขึ้น พวกเขารีบเร่งฝีเท้าไปตามทางจนกระทั่งเบื้องหน้านั้นปรากฏแสงสว่างจากต้นไม้ด้านหน้า
ความโล่งใจนั้นกลับมาอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดรีบแหวกต้นไม้นั้นออกไป ฝูงแมลงปอเรืองแสงที่บินตามหลังมาได้แต่บินวนไปวนมาอยู่ในหลืบนั้นไม่บินออกมาหาแสงสว่างที่มีมากกว่าจุดนั้น
“ปลอดภัยแล้ว ....” แอมเวย์โพล่งออกมาอย่างดีใจก่อนที่จะรีบเช็ค DSLR ว่าจะได้รับความเสียหายหรือไม่
“พวกเรา ...” จูเนียร์เสียงสั่นมองที่ทางเดินที่พวกเขาจะต้องไปต่อ
ตรงหน้าของพวกเขาปรากฏหนองน้ำขนาดใหญ่ที่มีหมอกหนาปกคลุม ถึงแม้จะมีแสงสว่างมากกว่าแต่ตรงจุดนี้ก็น่ากลัวกว่าป่าทึบเหมือนกัน และตรงนี้คือสถานที่ที่พวกเขาจะต้องไปต่อนั่นเอง
“ธัญญ์ ... ธัญญ์โดนเข็มของแมลงปอเรืองแสง!” ม่านอุทานเมื่อจู่ธัญญ์เกิดล้มลงเอาซะดื้อ ๆ ม่านรีบเข้ามาประคองเพื่อนเอาไว้
สภาพแบบนี้ ... จะข้ามหนองน้ำไปได้ยังไง!!
TO BE CONTINUE .....
nu eng
ความคิดเห็น