คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : Day 5 .:: กระท่อม/เด็กสาว/สายหมอก ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 4,Days 5
“ไหวหรือเปล่า?” ยูรินมองเด็กหนุ่มที่ดูหน้าซีดเซียว คงจะปวดมากสินะ เขารู้ดีว่าพิษของมันนั้นร้ายแรงขนาดไหน เพราะเขาเองก็เคยโดนเล่นงานมาแล้วเหมือนกัน
“จิ๊บจ๊อยมาก” เขาชูสองนิ้วให้รู้ว่าเขาก็ยังไหว ทั้งที่จริงแล้วเขาปวดมากแค่ไหน ดีนะที่โดนแค่ที่หัวไหล่ ถ้าเกิดโดนที่ขาล่ะก็มีหวังเดินไม่ได้แน่ ๆ
“แล้วเราจะเอาไงต่อดี ... มองไปทางไหนก็มีแต่หมอกเต็มไปหมด” เบียร์กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่มีแต่หมอกหนาและหนองน้ำที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเขาทั้งหมด
“จะเอายังไงได้ล่ะ มีแต่ต้องเดินข้ามหนองน้ำนี้ไปเท่านั้นแหล่ะ” แอมเวย์สรุป
“โห!! ในน้ำนั่นจะมีอะไรก็ไม่รู้ ฉันว่าเราอย่าเสี่ยงเลยนะ ...” จูเนียร์เริ่มกลัว
“หรือนายจะรออยู่ที่นี่ .. คนเดียวล่ะ!” จินนาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง เธอรู้คำตอบดีอยู่แล้ว คนขี้กลัวอย่างจูเนียร์ไม่มีทางจะอยู่คนเดียวแน่ๆ
“จ้างให้ตายฉันก็ไม่อยู่ที่นี่คนเดียวหรอก ...” แล้วมันก็จริงอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ
“เฮ้ ตรงนี้มีกระเช้าด้วย ...” ยูรินตะโกนบอกเพื่อนก่อนที่สายตาก็เช็คสภาพของกระเช้าลอยฟ้านี้
กระเช้าขนาดไม่ใหญ่มากตั้งตระหง่านอยู่เหนือหนองน้ำปีศาจนี้ สายเคเบิ้ลที่ติดอยู่กับตัวกระเช้าลากยาวไปเข้าไปในสายหมอกนั้น ไม่รู้ว่าปลายสายแคเบิ้ลนั้นมีอะไร
“โชคดีชะมัด ไม่ต้องเดินลุยน้ำแล้ว ...” เหมือนกับมีแสงเทียนส่องสว่างอยู่ในหัวของคนขี้กลัวอย่างจูเนียร์
“แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่ธัญญ์ขึ้นได้เท่านั้นนะ ...” เบียร์มองหน้าของจูเนียร์
“นายหมายความว่าไง” คู่สนทนาของเจาหันมามองหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เขาบอกไว้ว่า ‘กระเช้าสำหรับคนเจ็บ’ แล้วธัญญ์เองก็โดนแมลงปอเรืองแสงเล่นงานมา .. เพราะฉะนั้น มีธัญญ์คนเดียวที่ข้ามฟากไปได้” เบียร์หยิบป้ายที่หล่นอยู่ข้างกระเช้าให้เพื่อน ๆ อ่าน ทุกคนเริ่มเข้าใจ มีแต่ก็จูเนียร์ที่ทำหน้าหวาดหวั่น อยากจะขึ้นกระเช้าใจจะขาด
“เอ๊ะ!” ดูเหมือนว่าเบียร์จะเห็นอะไรบางอย่างติดอยู่ด้านหลังของป้ายกติกานี้
‘ภารกิจพิเศษ ... ให้ผู้เข้าแข่งขันที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ของแมลงปอเรืองแสงขึ้นกระเช้าเพื่อไปอีกฟากของหนองน้ำและนำกำไลสีทับทิมและกุญแจสนิมกลับมาให้เพื่อน ๆ เพื่อนำกุญแจไปไขโพรงไม้ด้านข้างเพื่อเปิดทางไปยังเส้นทางในแผนที่ การทำภารกิจนี้ ผู้บาดเจ็บสามารถเลือกเพื่อนไปได้หนึ่งคน ....’
“ฉันเปลี่ยนใจไม่ขึ้นกระเช้าแล้วล่ะ” จูเนียร์ถอยห่างไปหลบหลังม่าน
“ธัญญ์ นายต้องเลือกแล้วว่าจะเอาใครไป ... กับนายอีกคน” เบียร์ตบบ่าของเพื่อน ไม่ว่าใครจะถูกเลือก คนคนนั้นก็ต้องมุ่งหน้าไปกับเขาเพื่อทำภารกิจต่อให้เสร็จ
“หึหึ ..” เขามองหน้าไปยังกลุ่มเพื่อนก่อนที่จะมองผู้โชคดีที่ได้เล่นเกมกับเขา
“โอเคตามนี้ .. ยังไงก็โชคดีนะ” ยูรินพูดก่อนที่จะส่งตัวทั้งสองขึ้นกระเช้าไป เบียร์อาสากดสวิซข้าง ๆ เพื่อให้กระเช้าทำงาน
“โชคดีนะ” ม่านโบกมือลาเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่บนกระเช้า
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันเล่า!!” แอมเวย์โวยวายอยู่บนกระเช้าโดยที่มีธัญญ์หัวเราะร่าเริงอยู่อย่างสนุกสนาน เขาทั้งคู่คือตัวแทนของการทำภารกิจในครั้งนี้!
“เมื่อไรพวกพี่ลัคกี้จะมานะ” เด็กสาวนั่งชันเข่าอยู่บนแคร่เก่า ๆ สายตามองออกไปนอกประตูเพื่อรอคอยการมาเยือนของพี่ชายและเพื่อน ๆ หากแต่ว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววการปรากฏตัวของเพื่อน ๆ เลยแม้แต่คนเดียวจนเธอชักจะเริ่มกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว
แฮ่!
บางอย่างส่งเสียงคำรามอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่ามันอยู่ใกล้เธอมาก ราวกับว่า ...
มันอยู่เหนือหัว!!!
“กรี๊ดดดด!!” เด็กสาวร้องเสียงหลงก่อนที่ตัวเองจะตกลงมาจากแคร่เมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่บนขื่อของกระท่อมร้างแห่งนั้น
งูเหลือมที่ขดตัวด้วยความหนาวเย็นส่งเสียงคำรามอยู่ในลำคอ ลิ้นสองแฉกออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวและพิษมากมาย เด็กสาวผงะถอยหลังออกไป มือไม้ที่เคยกำมีดอยู่สั่นไปมากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สองเท้าเริ่มก้าวออกไปนอกกระท่อม ท่ามกลางสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ
ตายแน่ ... นั่นคือสิ่งเดียวที่เธอคิด สมองเริ่มประมวลภาพไม่ได้ น้ำตาแห่งความกลัวไหลอาบสองข้างแก้มของเธอ เจ้าสิ่งนั้นกำลังจะเข้าใกล้เธอในอีกไม่กี่เมตรข้างหน้า และ ...
ฉัวะ!!
คมดาบซามูไรฟาดฟันลงบนลำคอของอสรพิษร้ายกาจนั้น เธอมองเจ้าของดาบคู่ยาวก่อนที่จะกอดร่างนั้นเอาไว้แน่น
“พี่ลัคกี้ ...”
หลังจากที่กระเช้าของทั้งคู่มาถึงอีกฝั่งของหนองน้ำ สายเคเบิ้ลหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อถึงปลายทาง หนึ่งหนุ่มสาวก้าวลงมาจากกระเช้าก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ สายหมอกนั้น สายตาของแอมเวย์เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่เป็นเงาตะครุ่มอยู่ตรงจุดหนึ่ง เธอมองหน้าของธัญญ์ก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวไปยังใจกลางหมอกนั้น
“อยู่ที่นี่เองเหรอ?” เด็กสาวถอนหายใจก่อนที่จะหยิบกุญแจและกำไลสีทับทิมมา
“มาคนเดียวก็ได้นะเนี่ย” ธัญญ์สบถก่อนที่จะเดินกลับมาที่กระเช้า หากแต่ว่ากระเช้ากลับไม่ขยับแล้ว ...
“อะไรเนี่ย” แอมเวย์เตะประตูกระเช้าอย่างแรง กระเช้ากลับไม่ขยับหรือเคลื่อนไหวอะไรเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้แล้วว่าทำไมถึงต้องมาสองคน
เพราะอีกคนต้องประคองคนเจ็บข้ามหนองน้ำน่ะสิ!
เวลาผ่านไปกว่าสามสิบนาที เด็กหนุ่มสาวทั้งสองคนเดินลุยน้ำมา เพื่อน ๆ ส่งเสียงเรียกอยู่ที่ปลายทาง ธัญญ์โยนกุญแจให้กับยูริน เขาคลี่ยิ้มก่อนที่จะเดินไปไขกุญแจเพื่อเปิดทางโพรงไม้นั้น
ประตูถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ม่านและจูเนียร์ได้แต่ดีใจ ส่วนเบียร์นั้นรีบเข้ามาประคองธัญญ์อีกแรง
“เหลืออีกชิ้นหนึ่ง ก็จบแล้ว ...” เบียร์พูด ยูรินและจินนาได้แต่มองหน้าก่อนที่จะเดินไปตามทาง จนกระทั่งพวกเขาทั้งหมดเดินมาเจอคนสองคนที่นั่งอยู่ที่ข้างทุ่งหญ้าข้างทาง
“ลัคกี้ ลักยิ้ม!!” ม่านมองปราดเดียวก็รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร แอมเวย์รีบวิ่งไปหาเพื่อนสาวก่อนที่จะกอดแน่น
“ฉันว่าคนครบแล้วเรารีบไปเหอะ เหลืออีกอันหนึ่งนะ” จินนาพูดแบบขอไปที
“จะรีบทำไม” ลัคกี้พูดก่อนที่ชูสมบัติอีกสองชิ้นไว้ในมือ ตอนนี้พวกเขาทำภารกิจสำเร็จลุล่วงเรียบร้อย ยูรินมองดูแผนที่ก่อนที่จะอาสานำทางพวกเพื่อน ๆ กลับสู่ที่พัก
ระบบ Face 2 Face (ส่งทางข้อความลับก่อนวันอาทิตย์เวลา 15.00 น.)
ชื่อเล่นของท่านพร้อมรหัส ::
ภารกิจของคุณเป็นยังไง รู้สึกเมื่อได้รับภารกิจนั้น ::
จุดที่ประทับใจที่สุดคืออะไร ::
ไม่ชอบใครเป็นพิเศษ เพราะอะไร::
มีอะไรอยากระบายเชิญ ::
TO BE CONTINUE ....
nu eng
ความคิดเห็น