คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Wednesday - ตัวอันตราย
REALITY 8
เกมกระชากวิญญาณ ภาค “ ดินแดนฅนบาป “
FIRST WEEK : WEDNESDAY
“มันออกไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน?” ทันทีที่บลูเบลล์เดินออกมาจากห้องอาหาร สิ่งแรกที่เขาทำคือการเกาะกระจกมองดูกระเป๋าใบหนึ่งถูกผูกติดกับส่วนปลายของปีกเครื่องบิน สัมภาระนั้นถูกโยงด้วยเชือกไนลอนเข้ามาในตัวห้องพักผู้โดยสาร อีกฝั่งหนึ่งก็เช่นกัน ตอนนี้มีกระเป๋าสองใบผูกติดไว้ทางปีกเครื่องบิน
“ของใครอ่ะ” คำถามที่สองถามขึ้นโดยหญิงสาวที่เพิ่งผ่านการทำภารกิจมา มือข้างที่เป็นแผลถูกพันด้วยทิชชู่ซึ่งใช้เป็นการปฐมพยาบาลชั่วคราว เธอยืนรอคำตอบจากเจ้าของกระเป๋า คนสองคนหันมาก่อนที่จะยิ้มน้อย ๆ
“ของฉันเอง ...” หญิงสาวยกมือขึ้นมาเล็กน้อยในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนยิ้มแห้ง ๆ ผู้เข้าแช่งขันคนอื่น ๆ รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
ความเร็วของเครื่องบินโดยสารที่บรรทุกผู้ร่วมเกมทั้งแปดคนเริ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนพวกเขาถึงกับเซไปข้างหลัง สัญญาณอันตรายนี้เตือนให้พวกเขารู้ว่าถ้าไม่รีบทำอะไรให้ไวกว่านี้ พวกเขาทั้งหมดอาจจะไม่มีชีวิตรอดออกไปทำภารกิจในสัปดาห์ที่สองก็ได้
วิลและควีนคือเจ้าของกระเป๋าใบนั้น ....
“เราจะปีนออกไปเอากระเป๋าที่ผูกกับเครื่องบินที่เร็วปรานจรวดแบบนี้น่ะเหรอ ... ฉันไม่เอานะ!” ควีนบ่นลั่นและยืนกรายที่จะไม่ไปข้างนอกเด็ดขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ส่วนเจ้าของกระเป๋าอีกใบไม่ได้พูดอะไรนอกจากเกาะกระจก มองดูกระเป๋าของตัวเองสะบัดอยู่บนปีกเครื่องบิน
หญิงสาวเดินเข้ามาหาบังหน้าควีนเอาไว้ สายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา
“รีบ ๆ จัดการได้แล้ว ฉันอยากจะตามหากระเของฉันให้เจอซะที” บอลลูนกระแทกเสียง เธอเริ่มกระวนกระวายเพราะกระเป๋าของเธอยังหาไม่เจอเลยนอกจากของขนมผิง
“จะให้ปีนออกไปเหรอไงยะ ลมแรงแบบนี้ปลิวตกไปตายพอดี” เธอเองก็จ้องหน้าของบอลลูนกลับไปเช่นกัน คนอย่างบอลลูนไม่ชอบอะไรที่เชื่องช้า ส่วนควีนเองก็ไม่ยอมให้ใครมายืนสั่งการปาว ๆ เช่นกัน
ทั้งสองเริ่มสงครามน้ำลายกันขึ้นโดยที่ไม่มีใครห้าม อควาอมยิ้มพร้อมกับจดรายละเอียดของทั้งสอง ส่วนขนมผิงและแพรเองก็นั่งพิงเบาะผู้โดยสารโดยที่ไม่แยแสอะไร ไม่มีใครคิดจะห้ามการทะเลาะวิวาทครั้งนี้เลยสักคน วิลนั่งมองออกข้างนอก ในใจก็กระหายที่อยากจะได้กระเป๋าคืน สายตาของเขาเหลือบไปเห็นปีกเครื่องบินที่มีโซ่บางอย่างโยงเข้ามาภายในห้อง เขามองตามโซ่นั้นไปจนกระทั่งเจอเข้ากับบางอย่างที่โยงเข้ามาในห้อง
“ชักรอกเยล” บลูเบลล์นั่งยองเข่ามองดูกลไกการทำงานของชักรอก วาจึงหันไปทางปีกเครื่องบินอีกด้าน และมันก็จริงอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ชักรอกถูกติดเช่นเดียวกัน
เครื่องชักรอกเยลชนิดรอกโยก รุ่น UNO สามารถรับน้ำหนัก 750-3000 กก. ลักษณะเด่นของชักรอกรุ่นนี้ คือ มีขนาดกะทัดรัด แข็งแรงทนทานทำจากเหล็กรีดอัดขึ้นเป็นรูป เนื่องจากทำจากวัสดุที่มีคุณภาพ จึงมีน้ำหนักเบา มือหมุนทำจาก Polyamide ที่มีคุณสมบัติกันการกระตุกหรือการกระชาก ลักษณะเด่น สายโซ่ชักได้รอบ ทำจากวัสดุ Polyamide โซ่หยุดหมุนระหว่างเครื่องชักรอกชนิดรับน้ำหนัก750-1500 กก. ส่วนโซ่เหล็กหล่อหยุดระหว่างเครื่องชักรอกชนิดรับน้ำหนัก 3000 กก. ทำให้การใช้งานของเครื่องยกง่ายและสะดวกคล่องตัว
“ดูจากโซ่แล้วน่าจะเป็นโซ่แบบที่รองรับน้ำหนักได้ 750 ถึง 1500 กิโลกรัม กระเป๋านายคงไม่หนักขนาดนั้นมั้ง” บลูเบลล์หันไปถามวิล ไม่ได้พูดอะไรอกนากจากพยักหน้าหงึกหงัก
“ชักรอกกระเป๋านายกลับเข้ามาเถอะ” วาจับไหล่ของวิล เขารับคำมาก่อนที่จะเริ่มใช้ทั้งสองจับมือหมุนและเริ่มหมุนเข้าหาตัวเอง
ทันทีที่ชักรอกถูกชักกลับเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าของวิล ปีกเครื่องบินเริ่มยกสูงขึ้นข้างหนึ่งจนทำให้เครื่องบินนั้นเกือบเสียการทรงตัว และพวกเขาเองก็ไม่ได้ทันตั้งตัวก็เทไปข้างหนึ่งยกเว้นเพียงแต่วิลที่จับชักรอกเอาไว้ได้ด้วยความตกใจ สองสาวที่เคยยืนเถียงกันถูกเหวี่ยงไปอย่างแรง ศีรษะของควีนกระแทกเข้าที่วางแขนข้างเบาะนั่ง ส่วนบอลลูนนั้นคว้าส่วนที่พิงเบาะเอาไว้ได้ทัน พวกเขาหันไปมองต้นตอที่ทำให้เครื่องบินนั้นเกิดเคลื่อนที่ผิดปกติ
“นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย” แพรลุกขึ้นมาจับสะโพกของตนเอาไว้ วาเริ่มมองกลไกของรอกนี้ออกได้อย่างกระจ่างแจ้ง “รอกนี้ต้องดึงพร้อมกัน!!” วาตะโกนลั่น ทุกคนยังคงไม่มีใครรู้เรื่องชักรอกนี้ ยกเว้นตัวเขา วิล บลูเบลล์
และอควาที่ยืนมองพวกเขาอยู่ตั้งแต่ที่เห็นชักรอกนั้นแล้ว!!
“ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอแม่สาวตัวปัญหา ไปจัดการเรื่องของเธอให้จบ ๆ เลยนะ!” แพรกระแทกเสียงพร้อมกับดันหัวไหล่ของหญิงสาวให้ไปยังปีกเครื่องบิน เธอยังคงเริ่มมึนงงกับหัวที่โดนกระแทกมาเมื่อครู่
เธอจับมือหมุนให้แน่นมือก่อนที่จะหันมามองหน้าวิล ตอนนี้เธอเริ่มสับสนกับภาพตรงหน้าเต็มที เขาให้สัญญาณมือก่อนที่จะเริ่มดึงพร้อมกัน เสียงครืดดังขึ้นก่อนที่เครื่องบินจะกลับมาตั้งตรงเหมือนเดิม พวกเขาทั้งสองออกแรงดึงรอกจนกระทั่งกระเป๋านั้นมาถึงช่องกระจก วาและบอลลูนเปิดมันออกพร้อมกับดันกระเป๋าเข้ามาในห้องพักผู้โดยสารได้สำเร็จ
“ลองตรวจของดูด้วยนะครับว่ามีของอยู่ครบหรือเปล่า?” วาเปรย ควีนได้ยินจึงรีบเปิดกระเป๋าดูเพื่อให้แน่ใจว่าของด้านในยังอยู่ครบหรือไม่
อควาและบลูเบลล์มองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่มุมปากคนเดียว พวกเขารู้ดีว่าเขาไม่ได้ทำเพราะความห่วงใยเพื่อนด้วยกัน แต่นั่นคือพฤติกรรมที่เข้าข่ายของทฤษฎีเกี่ยวกับเหตุกระตุ้นใจ (Incentive theory) จะเห็นได้ชัดว่าสิ่งเร้าจากภายนอกเป็นตัวกระตุ้นของพฤติกรรมได้ อินทรีย์ไม่เพียงแต่ถูกผลักดันให้เกิดกิจกรรมต่าง ๆ โดยแรงขับภายในเท่านั้น เหตุกระตุ้นใจหรือเครื่องชวนใจ (incentives) บางอย่างก็มี ความสำคัญในการยั่วยุพฤติกรรม เราอาจมองการจูงใจได้ในฐานะเป็นการกระทำระหว่างกัน (interaction) ของวัตถุที่เป็นสิ่งเร้าในสิ่งแวดล้อมกับสภาพทางสรีรวิทยาของอินทรีย์อย่างหนึ่งโดยเฉพาะ คนที่ไม่รู้สึกหิวอาจถูกกระตุ้น ให้เกิดความหิวได้ เมื่อเห็นอาหารที่อร่อยในร้านอาหาร แต่ในกรณีนี้ หญิงสาวถูกกระตุ้นให้ค้นของในกระเป๋าเพราะแค่คำพูดของชายหนุ่มเพียงประโยคเดียว สิ่งที่เขาทำไม่ได้ทำเพราะความเป็นห่วงจากใจจริง
สิ่งที่ต้องการคือคำใบ้ใบต่อไปต่างหาก ....
“Class กับ First มันคืออะไรน่ะ?” วิลทำตัวอักษรสลับไปมา บอลลูนดึงกระดาษทั้งสองก่อนที่จะนำมาเรียงใหม่
“First Class... ห้อง V.I.P. สินะ” แพรแหงนหน้าขึ้นไปบนเพดาน ด้านข้างของห้องพักผู้โดยสารมีบันใดวนเหล็กขึ้นไปด้านบน ทั้งหมดต่างเดินไปยังจุดนั้น ยกเว้นแต่วิล ควีน และขนมผิงที่มีกระเป่าอยู่กับตัวเอง ในระหว่างที่พวกเขากำลังไปยังบันใดวนขึ้นชั้นบน ทั้งอควาและบลูเบลล์เองก็มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์
หมอนี่เป็นตัวอันตรายในเกมเลยก็ว่าได้ ....
TO BE CONTINUED ….
.
ความคิดเห็น