ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Reality 5 .: อาถรรพ์หมู่บ้านน้ำค้าง :. [จบเกม!]

    ลำดับตอนที่ #93 : Day 5 .:: นกยูงและตาล ::.

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 286
      0
      19 พ.ย. 53

    THe REALITy 5


    [WEEK 6 :: DAYS 5]


     

    “แบบนี้เราจะหยุดขบวนรถไฟได้ไงกัน ....” ตาลเริ่มหมดหวัง

     

    ในตอนนั้นเองที่ช่องระบายอากาศหลุดออกมาจากด้านบนเพดานของรถไฟ พวกเธอทั้งสองหันไปจนแทบจะพร้อม ๆ กัน .... และแล้วบางสิ่งก็กระโดดลงมาพร้อมกับขวานในมือ!

     

    คนโรคจิตที่พวกเธอไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้าด้วย

     

    และแล้ว ศึกระหว่างสองสาวกับชายหนุ่มโรคจิตกำลังจะเริ่มขึ้น!!

     

    “.......” มีเพียงความเงียบที่ครอบคลุมไปทั่วบริเวณรถไฟไอน้ำที่กำลังแล่นไปข้างหน้า อีกเพียง 30 นาที รถไฟขบวนนี้ก็จะหยุดการเคลื่อนไหวตามหน้าที่ของมัน

     

    หากแต่ว่าพวกเธอทั้งสองไม่สามารถที่จะรอให้ถึง 30 นาทีนั้นได้ เพราะถ้ารอนานขนาดนั้น พวกเธอได้กลายเป็นศพไม่สวยแน่ ๆ

     

    “นกยูง....” ตาลเสียงเริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอไม่เคยปะทะคนบ้าหรือคนที่มีอาวุธอยู่ในมือพวกนี้เลย และคนที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่ใช่คนที่สติเหมือนพวกเธอ

     

    เด็กสาวพยายามอ่านเกมการไล่ล่าของคนกระหายเลือดนี้

     

    ช่องระบายอากาศที่ร่วงลงมา .. ทางตันระหว่างโบกี้ที่หนึ่งและโบกี้ที่สอง ... พนักพิงของผู้โดยสารแสดงว่ามีอยู่ทางเดียวที่พวกเธอจะสามารถหนีรอดและถ่วงเวลาของพวกมันได้

     

    นั่นคือ ...

     

    ช่องระบายอากาศที่มันโรยตัวลงมา!!

     

    พวกเธอจะต้องปีนพนักพิงที่ติดอยู่กับเบาะแล้วขึ้นไปบนช่องระบายอากาศเพื่อให้ตัวพวกเธอทั้งสองอยู่บนหลังคาของรถไฟ

     

    “ฉันจะไม่มายอมนอนตายศพเละเทะบนรถด่วนนี้แน่ ๆ ” เด็กสาวกัดฟันก่อนที่จะค่อย ๆ ถอดส้นสูงข้างซ้ายที่เธอสวมอยู่

     

    “มาเล่นกันเถอะ!” อีกฝ่ายเริ่มส่งเสียงบ้าง มือของเขายังคงแกว่งขวานเปื้อนเลือดอย่างสนุกสนาน เขาปรบมือราวกับเด็กเล่นขายของก่อนที่จะวิ่งมาหาพวกเธอทั้งสองจนแทบจะทันที

     

    “กรี๊ดดดดดดด!!!” ตาลส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวก่อนที่ก้มตัวหลบตามสัญชาติญาณ แต่นกยูงกลับยืนนิ่ง มือไม้สั่นเทาไปหมด

     

    ขอให้ฉันทำได้ด้วยเถอะนะ!

     

    “เย้!!!” เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเขาหวีดร้องอย่างสนุกสนานก่อนที่จะง้างคมขวานหมายจะฟันเป้าหมายที่ยืนไม่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า

     

    แม้ว่าเธอจะกลัวจนฉี่แทบจะราดก็ตาม แต่เธอต้องประจันหน้ากับมันซักตั้ง!

     

    “เย้!!!

     

    “กรี๊ดดดดดดด!!!

     

    เสียงทั้งสองเสียงเกิดขึ้นพร้อมกัน เสียงแรกคือเสียงของปีศาจที่กำลังพุ่งตรงมาหาพวกเธออย่างสนุกสนาน แต่อีกเสียงคือเสียงของเจ้าของร้องเท้าส้นสูงที่ร้องออกมาก่อนที่จะเหนี่ยวส้นสูงสุดแรงเกิด

     

    พลั่กกกกก!!!

     

    คมส่วนของส้นสูงปะทะเข้าไปยังใบหน้าที่เป็นส่วนจมูกอย่างจัง แน่นอนว่าการโดยเต็มแรงขนาดนี้มันต้องทำให้เลือดของโพรงจมูกต้องไหลออกมาอยู่แล้ว

     

    แต่สิ่งที่เธอทำไปสักครู่นี้มันให้ผลยิ่งกว่าที่เธอคิด!

     

    เมื่อร่างของที่โดนส้นสูงนั้น เลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกพร้อมกับร่างของมันที่ล้มหงายลังไปแทบจะพร้อม ๆ กัน นี่คือโอกาสทองที่พวกเธอต้องไขว่คว้ามันไว้

     

    “ตาล! ปีนขึ้นไปบนช่องระบายอากาศ” เธอเรียกตาลที่กำลังวิ่งไป เธอพยายามตั้งสติเพื่อไม่ให้นกยูงต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้

     

    “แล้วเธอล่ะ?” ตาลหันกลับมาถามเพื่อนสาวที่อยู่ด้านหลัง

     

    “ปีนขึ้นไปก่อนที่มันจะตั้งตัว!” นกยูงกำชับ เด็กสาวลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะรีบปีนพนักพิงขึ้นบนยังส่วนของหลังคารถไฟไอน้ำ

     

    ทันทีที่ส่งตัวของเพื่อนสาวขึ้นไป เธอจึงปีนตามตาลขึ้นมาติด ๆ ตาลที่อยู่ด้านบนพยายามทรงตัวบนรถไฟที่กำลังแล่นอยู่โดยการนั่งยอง ๆ ในขณะที่มือขวาก็ยื่นไปหานกยูงเพื่อเป็นที่ให้เธอเกาะเอาไว้

     

    “พยายามหน่อยนะ .. อีกนิดเดียว ...” ตาลพูดก่อนที่จะมองไปยังปลายขบวนของโบกี้ที่สอง ในตอนนั้นเองที่เธอมองเห็นสิ่งที่เธอคิดไว้ว่าจะต้องมา

     

    พลังงานจาง ๆ ที่ค่อย ๆ ลอยมากับไอน้ำ มองปราดเดียวเธอก็รู้ว่าเจ้าสิ่งที่ว่านี้คืออะไร

     

    อาร์มกับบีบี .... ช่วยพวกเราด้วย” ตาลเสียงสั่น พวกเขาส่งยิ้มให้เหมือนกับตอนที่ยังเป็นคนอยู่ สองมือของพวกเขาช่วยกันกระชากร่างของนกยูงขึ้นมา

     

    แต่ทว่า!!

     

    “มาเล่นกันเถอะ!” เสียงที่พวกเธอไม่อยากจะได้ยินก็ดังขึ้นมาข้างกลังนกยูง

     

    มือมือหนึ่งจับเข้าที่ข้อเท้าของเด็กสาวอย่างเต็มไม้เต็มมือ

     

    “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” นกยูงร้องโวยวายด่อนที่จะสะบัดขาไปมาอย่างเอาเรื่อง

     

    “ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้!” ตาลเองก็พยายามดึงร่างของนกยุงให้ขึ้นมา หากแต่ว่ามันจับไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้เลย

     

    “แกจะเอางี้ใช่ป่ะ” เสียงของนกยูงพูดจนหมดความอดทน เธอพยายามรวบรวมแรงที่มีอยู่ กระแทกเท้าเข้าไปที่สันจมูกของเด็กหนถ่มอีกครั้งจนเขาเซไปอีกทาง ในตอนนั้นเองที่เธอรีบปีนขึ้นมาพร้อม ๆ กับควันที่ลอยหายไปกับไอน้ำ

     

    “ขอบใจนะ ...” ตาลพูดก่อนที่จะปาดน้ำตา

     

    “ไปห้องควบคุมรถไฟกันเถอะ ...”

     

    “จะไปทางไหน ...?”

     

    “ค่อย ๆ คลานไปถึงช่องระบายอากาศอีกช่อง แล้วลงมาข้างล่างโบกี้แรกก็คงเจอห้องควบคุมแล้ว ...” นกยูงพูดก่อนที่จะพยักหน้า

     

    รถไฟยังคงแล่นไปด้วยความเร็วในระดับคงที่ แต่สำหรับสาว ๆ แล้ว ถือว่ามันเร็วพอตัวเลยก็ว่าได้ ตาลนั้นคลานมาเป็นคนแรก ตามมาด้วยนกยูงที่คลานมาติด ๆ

     

    ลมเริ่มปะทะหน้าของพวกเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอทั้งสองต้องพยายามทำเวลาไปให้ถึงส่วนของห้องควบคุมรถไฟได้

     

    “อีกนิดเดียว!” ตาลพูดก่อนที่จะใช้สองเท้ากระทุ้งช่องระบายอากาศออก เผยให้เห็นทางเดินที่อยู่ข้างล่าง

     

    “สำเร็จ!” นกยูงร้องด้วยความดีใจ ในตอนนั้นเองที่มีบางอย่างพุ่งขึ้นมาจากโบกี้ที่สอง

     

    โป้งงงง!!!

     

    ของมีคมลอยขึ้นมา ปลายแหลมของมันเจาะเข้าที่เพดานของรถไฟในส่วนของของมีคมนั้นพุ่งขึ้นมาปักอยู่บนหลังคารถ เฉียดเข้ากับใบหน้าของนกยูงเพียงนิดเดียว ถ้ามันขว้างแรงกว่านี้ รับรองว่าขวานได้ลอยมาทั้งดุ้นแน่

     

    “ไอบ้าเอ๊ย!” นกยูงพูดอย่างตกใจก่อนที่จะรีบกระโดดลงมาในส่วนของห้องโบกี้แรก ตาลนั้นได้รออยู่ก่อนแล้ว

     

    ทั้งคู่รีบวิ่งไปยังประตูห้องควบคุม ในขณะที่มันกำลังปีนขึ้นไปเก็บขวาน ในตอนนั้นเองที่มันเหลือบเห็นสองสาว เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะมันจะตรงมายังโบกี้แรกเพื่อเปิดประตู แต่ประตูกลับล็อค มันพยายามเขย่าจนมันเริ่มโมโห

     

    สองสาวก็พยายามหาทางเปิดประตูกระจกเพื่อเข้าไปในห้องควบคุม พอดีกับที่มันเริ่มหยิบขวานขึ้นมาฟาดลงบนประตูที่มีโซ่คล้องอยู่

     

    “บ้าชะมัด!” ตาลเหลือความอดทนน้อยแล้ว เธอใช้ศอกกระทุ้งกับกระจกจนมันเริ่มร้าวแล้ว

     

    “พร้อมนะ!” นกยูงให้สัญญาณแก่เด็กสาว พวกเธอหันมามองหน้ากันก่อนที่จะกระทุ้งศอกสุดแรง มีผลทำให้กระจกแตกออก ตาลพยายามเอื้อมมือเข้าไปเพื่อปลดล๊อคประตูจากด้านใน

     

    คลิก!

     

    ประตูมเริ่มปลดออก พร้อม ๆ กับร่างของปีศาจร้ายที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับส่งเสียงที่ฟังแล้วน่าขนลุกชอบกล

     

    “ปุ่มไหน ๆ ” ตาลลังเลที่จะกด ในตอนนั้นเองที่เธอเหลือบไปเห็นปุ่มบางอย่างที่ติดตั้งบนรถไฟไอน้ำ

     

    “เกาะไว้แน่น ๆ นะ” ตาลบอก นกยูงรีบหาที่เกาะในขณะที่มือของมันกำลังจะเอื้อมมาเปิดประตู

     

    “ไปตายซะไอ้คนชั่ว!!” ตาลส่งเสียงร้องกดที่จะกดปุ่ม พร้อมกับอีกมือที่เกาะสายนิรภัยที่เบาะ

     

    ปุ่มหยุดทันที!!!

     

    กึก!!

     

    รถไฟนั้นหยุดการเคลื่อนไหวจนแทบจะในทันที ร่างของมันที่ไม่มีที่ยึดเกาะนั้นถูกเหวี่ยงออกมาจากรถไฟทางกระจกหน้าของขบวนรถสายนี้ ร่างของมันกลิ้งไม่เป็นท่าก่อนที่จะสลบไป

     

    “สำเร็จแล้ว!” นกยูงพูด พอดีกับที่รถพยาบาลแล่นเข้ามาในเหมืองและส่งตัวคนเจ็บขึ้นรถ ในตอนนั้นที่สายตาของสองสาวเหลือบไปเห็นหนุ่ม ๆ ที่ปลายอุโมงค์เหมือง

     

    “ทุกคน!” ตาลโบกมือก่อนที่จะจับมือของเพื่อนสาววิ่งไป ภารกิจนี้เสร็จเรียบร้อยไปด้วยดี กรมพยาบาลรีบพาตัวของสามผู้โรคจิตขึ้นรถพยาบาลเพื่อกลับไปยังโรงพยาบาล โชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ...

     

    ระบบ Face To Face Mode [ส่งทางข้อความลับก่อนวันเสาร์เวลา 15.00]

     

    ชื่อเล่นของคุณที่ใช้การแข่งขันพร้อมรหัส .:

    คิดว่าเกมในสัปดาห์นี้เป็นอย่างไร .............................

    ในสัปดาห์นี้ชื่นชอบใครมากที่สุด ..........................

    เหตุการณ์ที่ชอบในสัปดาห์นี้คืออะไรและเหตุการณ์ที่ไม่ชอบคืออะไร ........................

    เชิญระบายสิ่งที่คาใจได้เลย ....................................



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×