The Unique : ปฏิบัติการลับ นักเรียนพลังยูนิค

ลำดับตอนที่ #20 : Chapters 1 : ไนท์

S
N
A
P

THE UNIQUE
Episode 4 l Chapters 1 : ไนท์
------------------------------------------------------

 

เสียงออดพักกลางวันเป็นสัญญาณดังบอกให้ทุกคนรู้ว่าขณะนี้เป็นเวลาเลิกคลาสในช่วงเช้าซึ่งเป็นการเรียนทฤษฎีเกี่ยวกับการใช้ความพิเศษเบื้องต้น เด็กนักเรียนยูนิคชั้นปีที่หนึ่งทุกคนจะต้องทำการสอบภาคปฏิบัติเกี่ยวกับการใช้ความพิเศษโดยอาศัยสิ่งที่เรียนมาในชั้นเรียนเพื่อควบคุมมันให้ได้

“เฮ้อออออออออออ!” มิวส์ถอนหายใจออกมายาว ๆ หลังจากที่เขาพับหนังสือลง การเรียนในช่วงเช้าทำให้เขาปวดหัว ยังดีที่คุณลมกับคุณใบไม้นอกหน้าต่างให้กำลังเขาและคุยเป็นเพื่อนเขาตลอดเขา

“การทดสอบในวันนี้จะต้องผ่านไปได้แน่นอนค่ะ” เสียงหวานของชามาเอ่ยขึ้น

เธอและมิวส์อยู่คลาสเดียวกัน ยังค่อนข้างแปลกใจอยู่ที่ว่าทำไมคนที่รู้ความพิเศษอย่างมิวส์ถึงมาอยู่คลาสสุดท้ายได้ ในเมื่อเขาอ่านใจคนได้ พูดคุยกับธรรมชาติ ทำไมคนที่พิเศษแบบนี้ถึงมาอยู่คลาสที่ไม่คู่ควร

“คุณใบไม้ก็บอกกับผมแบบนั้นว่าผมไม่ควรต้องกังวล ทุกอย่างจะราบรื่นเพราะคุณใบไม้และคุณท้องฟ้ากำลังเชียร์ผมอยู่” เขาตอบด้วยเสียงเรียบ หากแต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความสนุกสนานเหมือนเด็กน้อย

แปลกจริง ๆ ด้วย เด็กคนนี้ ....

“จริง ๆ พวกเราที่อยู่ที่นี่ก็แปลกกันทุกคนนั่นแหละครับ เราควรทำใจยอมรับความแปลกนี้และอยู่ร่วมกับทุกคนที่แปลกเหมือนกันให้ได้ ใช่ไหมล่ะครับ?” จังหวะหนึ่งมิวส์ลอบมองเด็กสาวตรงหน้า

“เอ๊ะ!”

“เสียงหัวใจคุณมันกำลังคิดแบบนั้นยังไงล่ะ” เขายิ้มให้อย่างเป็นมารยาทก่อนจะทำทีเดินออกไปจากห้องเรียนทิ้งความสงสัยและความตกใจให้กับคุณหนูตระกูลบัวบูชาชาติ

“อย่าบอกนะว่านายมีพลังอ่านจิตใจของคนอื่น” การเข้ามาครั้งที่สองของชามาไม่ใช่การมาเพื่อสร้างความรู้จัก แต่เป็นการเข้ามาเพื่อศึกษาว่าทฤษฎีที่เธอคิดนั้นถูกต้องหรือไม่

มันอาจจะถูกในความคิดของเธอที่ว่าความพิเศษของมิวส์คือการอ่านใจคน แต่คน ๆ เดียวจะมีความพิเศษได้ถึงสองอย่างเลยหรือไงกันนะ? ทั้งการอ่านใจคนอื่นรวมไปถึงการพูดคุยกับทุกอย่างรอบตัว ต้องมีอะไรสักอย่างที่เธอคิดผิด ด้วยความที่เธอชอบหาคำตอบให้กับเรื่องที่คาใจอยู่แล้ว หลังการสอบวันนี้เธอคงจะขลุกอยู่ในห้องนอนเพื่อค้นหาคำตอบจากอินเตอร์เน็ต บางทีอาจจะได้เรื่องอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้

“ชามา ไปกินข้าวเถอะ อีกไม่กี่นาทีจะหมดเวลาพักแล้วนะ!” เพื่อนสนิทอย่างดาวเรืองตะโกนเรียกเด็กสาวอยู่ด้านนอกห้อง เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปจากห้องและทิ้งความสงสัยไว้เพียงเท่านี้ก่อน

สวนหย่อมที่ถูกครอบด้วยหลังคาโดมแก้วขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังโรงเรียนพรอนันต์เลิศวิทยาเป็นอีกสถานที่หนึ่งที่เด็กนักเรียนทั้งสองชั้นปีบางส่วนเลือกจะมาพักผ่อนที่นี่ ด้วยความเงียบสงบและความเย็นของลมธรรมชาติพัดโชยมาเอื่อย ๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากการเรียนในระดับหนึ่ง คราม มังกร และกวินเองก็เลือกที่จะมาเตะฟุตบอลเล่นกันในสวนหย่อมซึ่งมีสนามฟุตบอลเล็ก ๆ ให้ออกกำลังกายอยู่ อีกประมาณสามสิบนาทีจะเริ่มมีการทดสอบความพิเศษเพื่อเก็บผลด้วย พวกเขาดูไม่ค่อยกังวลเท่าไรนัก ไม่รู้สิ ค่อยไปลุ้นเอาตอนสอบเลยดีกว่า ....

“นายว่าสอบวันนี้จะเหมือนครั้งนั้นหรือเปล่า?” กวินถามหลังจากที่ส่งบอลไปให้คราม

“ไม่รู้สิ อะไร ๆ ก็เดาไม่ได้ทั้งนั้นอะ แต่เห็นอาจารย์คลาสเอบอกว่าจะสอบที่สนามนะ น่าจะเป็นการเก็บผลหลังจากแยกคลาสมากกว่า” เขาตอบกลับไปก่อนจะส่งบอลต่อให้กับมังกร

ลูกบอลถูกเตะมาเบา ๆ กลิ้งผ่านเขาไปทางด้านหลัง ทั้งครามและกวินตะโกนเรียกเขาจนได้สติกลับมาและมองหาลูกบอลก่อนจะพบว่ามันกลิ้งไปทางพุ่มไม้ด้านหลัง

“เป็นอะไรของแกวะ ทำไมพักนี้ดูเหม่อจัง คิดถึงสาวที่ไหน?” กวินได้ทีแซวเพื่อนกลับมา

“สาวเสิวบ้าบออะไรล่ะ ก็คิดอะไรไปเรื่อย” เขาพูดก่อนจะปาดเหงื่อ

ความจริงเขาคิดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น ตอนที่เขาเข้ามาในสวนหย่อมนี้และเจอกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาได้คุยกับเธอแต่ก็ไม่ได้ชื่อจากเธอมา ไม่ใช่ว่าต้องการเข้าไปจีบ แต่แค่อยากให้เธอได้คิดอะไรในแง่บวกกับความพิเศษของตัวเองบ้าง ทำไมกันนะ ทำไมคนแบบเธอถึงไม่ยอมรับความพิเศษนี้

“ไปเก็บบอลมา เดี๋ยวฉันจะรออยู่ตรงนี้แหละ” มังกรบอกปัดทั้งที่จริงควรจะเป็นหน้าที่ของตัวเอง เขาไม่อยากเดินไปไหน สิ่งที่เขาต้องการคือการหาวิธีในการเข้าไปคุยกับเธอคนนั้น ไม่รู้ทำไมเขาต้องเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นด้วยทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อกันเลยด้วยซ้ำ

กวินเบ้ปากก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ ไปเก็บลูกบอล ครามจึงขอตัวเองซุ้มขายน้ำด้านนอกสวนหย่อม การได้ดื่มน้ำเย็น ๆ จากการออกกำลังกายคงช่วยให้ร่างกายสดชื่นขึ้นมาได้เยอะ

เด็กหนุ่มวิ่งมาจนถึงพุ่มไม้ ลูกบอลกลิ้งไปหยุดอยู่ตรงนั้น เขาทำทีกำลังจะเดินเข้าไป หากแต่มีเสียงหนึ่งชะงักเขาเอาไว้เสียก่อน

 “นายคือกวิน รูมเมทของไนท์ใช่ไหม?” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังจนเขาหันไปและเจอเข้ากับเด็กผู้หญิงสองคน

“พวกเธอ?” เขาเลิกคิ้ว

“จิณณ์...ส่วนนี่ดารันย์ พวกเรามีเรื่องจะต้องบอกนาย” เด็กสาวกอดอกในขณะที่กวินรอฟังคำตอบจากปากของเธอ

จิณณ์เล่าว่าเมื่อตอนพักกลางวันดารันย์ได้เข้ามาคุยเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำของหอพัก เรื่องที่มีมือยื่นออกมาจากกระจกและท่าทีที่เปลี่ยนไปของไนท์หลังจากนั้น เธอคิดว่าบางอย่างไม่ชอบมาพากล กวินยืนนิ่ง เขาพยายามคิดถึงสิ่งที่เขาเจอ ก่อนออกจากห้องพักเขาเห็นไนท์แบบทุกวันที่เคยเห็น แต่หลังจากที่เขาขอไปเข้าห้องน้ำและกลับมาอีกครั้ง มันดูเปลี่ยนไปจริง ๆ ทั้งการทำผม คำพูดที่ดูก้าวร้าวและท่าทางที่ดูแปลก ๆ แบบที่ไม่ใช่รูมเมทของเขา

“นายพอจะรู้หรือเปล่าว่ารูมเมทของนายมีความพิเศษอะไร?” เธอถามเข้าประเด็น

“ไม่รู้สิ หมอนั่นไม่เคยบอกอะไรเราเลย แต่เมื่อคืนเราได้ยินเหมือนมันคุยกับใครสักคนในห้องแล้วก็มีเสียงโครมคราม เราไปถามมันมันบอกแค่ว่ามันละเมอ” เขามองหน้าของทั้งสองสาวสลับกันไปมา

“เป็นไปได้ไหม...” ดารันย์นิ่ง คิดอยู่ว่าควรออกความเห็นดีหรือเปล่า

“มีอะไรเหรอ?” เด็กหนุ่มพยายามถามเพื่อให้เธอได้พูดอะไรออกมาบ้าง

“ถ้าเกิดเจ้าของมือในกระจกกำลังควบคุมไนท์อยู่ล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นเพื่อนของนาย...อาจจะได้รับอันตรายก็ได้” เธอตัดสินพูดออกไป ซึ่งจิณณ์เองก็เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อนร่วมห้อง

“เธอกำลังจะบอกว่าไอ้ไนท์มันโดนอีกคนควบคุมอยู่เหรอ?”

“จะพูดแบบนั้นก็ได้ และฉันก็คิดว่าถ้าเราไม่ทำอะไรสักอย่าง ตัวของไนท์อาจจะมีอันตรายก็ได้” จิณณ์กอดอก

“ถ้ายังงั้นหลังเลิกเรียนคาบบ่าย เราลองมาหาทางช่วยมันกัน” กวินเสนอความคิด อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะมีการสอบย่อยเกิดขึ้น ถ้าทำอะไรไปตอนนี้ มีหวังโดนอาจารย์เอ็ดแน่ ๆ

“เฮ้ย! ทำอะไรวะ!!” เสียโวยวายดังอยู่ไม่ไกลจากทั้งสามเท่าใดนัก แต่มันก็ดังมากพอจะให้ทุกคนบริเวณนั้นเกิดความสนใจ ทั้งสามคนจึงตัดสินใจตามเสียงนั้นไป

มังกรพยายามผลักร่างของไนท์กับครามแยกออกจากกัน หลังจากที่ครามกลับมาจากการซื้อน้ำและเผลอทำมันกระเด็นใส่รองเท้าผ้าใบของไนท์ซึ่งเจ้าตัวเองก็ขอโทษไปแล้วแต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ไนท์ต้องการไม่ใช่แค่คำขอโทษ

“มึงจะเอายังไง?” ครามถามกลับไปหลังจากที่ไนท์ถือวิสาสะหยิบแก้วในมือของครามสาดเข้าที่เสื้อของเขา

“แล้วกูต้องเอายังไงกับคนแบบมึงด้วยเหรอ?” เสียงนั้นฟังดูเยือกเย็น ไม่เหมือนไนท์ที่ดูร่าเริงคนเดิม

“ไอ้ไนท์ มึงเป็นห่าอะไรของมึงเนี่ย!” กวินเดินเข้ามาก่อนจะจับแขนของเขาเพื่อให้เขาใจเย็นหรอก

“อย่ามาแตะตัวกู บอกเพื่อน ๆ มึงด้วยนะว่าที่หลังเดินดูทางบ้าง กูไม่ชอบให้ของสกปรกมาเปื้อนของของกู จำไว้!” เขาตะเบงเสียงพร้อมกับสะบัดแขนของกวินออกก่อนจะจ้องหน้าของครามอย่างเอาเรื่อง

“ไอ้สวะ!” ไนท์ยกยิ้มอย่างสะใจก่อนจะผิวปากเดินออกไป ทิ้งความโกรธทั้งหมดไว้ให้ครามที่เตรียมจะพุ่งไปต่อยหน้าของเขาสักหมัดสองหมัด

“คราม ใจเย็นดิวะ!” มังกระพยายามล๊อคแขนเพื่อนไม่ให้ก่อเรื่องเพราะตอนนี้เหมือนเป้าสนใจจะกลายเป็นคนที่ยืนอยู่อย่างครามแทนที่จะเป็นไนท์

มันผิดปกติจริง ๆ ...

“ถ้าไม่รีบจัดการมีหวังโดนคนเกลียดกันหมดแน่” จิณณ์และดารันย์ได้แต่มองร่างนั้นเดินหายไป

“จัดการอะไร? นี่มันเรื่องอะไรกัน?” มังกรถามคนทั้งสามที่เพิ่งเดินเข้ามา กวิน ดารันย์และจิณณ์มองหน้ากันก่อนจะพามังกรและครามออกไปจากตรงนั้น

ความมืดที่ทอดยาวจนมองไม่เห็นทางเดินทำให้ไนท์ที่อยู่อีกโลกไม่รู้เหนือรู้ใต้เลย สองมือพยายามคลำหาอะไรที่พอจะจับหรือยึดตัวเองได้บ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่อยู่ในความมืดนั้นเลยสักอย่างเดียว เหมือนกับว่าเขาอยู่ในห้วงของความมืดอย่างสมบูรณ์แบบ ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นคือร่างของตัวเองที่พุ่งเข้ามาทางกระจกและคว้าตัวเขาไว้ สมองตื้อไร้การควบคุม มีแรงดึงเข้ามายังที่ไหนสักแห่งก่อนจะรู้สึกตัวและอยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้ว

“มีใครได้ยินฉันไหม ฉันติดอยู่ในนี้!! ช่วยด้วย!!” เขาตะโกนฝ่าความมืดออกไป ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา มันเริ่มทำให้เขารู้สึกว่าความมืดรอบตัวเริ่มจะทอดยาวออกไปเรื่อย ๆ ไร้ทางออก มีแค่ตัวเองคนเดียวในนี้

จะทำยังไงดี จะทำยังไง...

เขาคุกเข่าลงกับพื้น พยายามคิดหาหนทางในกาหาทางออกไปจากที่นี่ ถ้าเขาเข้ามาได้ แสดงว่าเขาก็ต้องออกมาได้ ยังไงซะจะต้องหนีออกไปให้ได้ ฟันกรามขบกันอย่างใช้ความคิดก่อนที่เจ้าตัวจะยืนขึ้น ไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน แต่สองเท้าก็ออกวิ่งไปตามทางด้านหน้า อย่างน้อยก็ต้องหาทางออก ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

ครืดดดดดด!

สีดำสนิทของความมืดเริ่มเบาบางลง รอยยิ้มผุดขึ้นมาก่อนจะพยายามวิ่งฝ่ามันออกไปจนกระทั่งความมืดนั้นจางลงเป็นเทาเข้ม ตรงหน้าของเขามีประตูไม้อยู่สี่บาน ทุกบานเป็นสีดำสนิทไม่ต่างกับความมืดที่เขาเพิ่งผ่านมา

“คงจะมีทางออกสักบานล่ะนะ” ใจของเขาเต้นโครมครามก่อนจะพยายามเปิดประตูบานแรกที่ใกล้ตัวเองมากที่สุด มันถูกล็อคเอาไว้

ไม่ใช่แค่ประตูบานแรกเท่านั้น บานที่สอง บานที่สาม จนกระทั่งบานสุดท้ายก็ปิดสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะสามารถเปิดมันได้เลย เขาทั้งพยายามทุบ พยายามพุ่งชนประตู มันก็ยังคงนิ่งสนิทเหมือนเดิม

นี่เขาจะต้องถูกขังอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ?

การทดสอบช่วงบ่ายเสร็จสิ้นลงแล้ว คะแนนรวมออกมาไม่ต่างอะไรกับความคิดของเด็กนักเรียน คลาสเอได้คะแนนทดสอบเป็นอันดับหนึ่ง ตามมาด้วยคลาสบีและคลาสซี หลังจากการทดสอบเสร็จสิ้นก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาเย็นแล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเองเนื่องจากเป็นวิชาอิสระ กลุ่มของมังกรซึ่งประกอบไปด้วยคราม จิณณ์ ดารันย์และกวิน พวกเขากลับมายังที่ที่ดารันย์บอกว่าเห็นความเปลี่ยนแปลงของไนท์ เด็กหนุ่มสามคนเข้าไปในห้องน้ำชายโดยที่สองสาวรออยู่ด้านนอก พวกเขาพยายามสำรวจหาความผิดปกติแต่ก็ไม่พบคำตอบอะไรเลยสักอย่าง

“จะเอายังไงต่อดีอะ?” จิณณ์พูดในขณะที่พวกเธอทั้งหมดเดินมารวมกันที่ซฟาใต้โถงหอพัก

“ยังไงเราก็ต้องช่วยไอ้ไนท์ให้ได้ ถ้าพลังของมันทำงานไม่เสถียรแบบนี้ มีหวังมันได้ถล่มโรงเรียนราบเป็นหน้ากองแน่ ๆ” ครามบอก เขาเห็นแล้วว่าไนท์ที่เปลี่ยนไปนี้หัวร้อนขนาดไหนกับเรื่องเล็กน้อย ถ้าเป็นเรื่องที่ใหญ่กว่านี้มีหวังได้ทำร้ายคนไม่เลือกหน้าแน่ ๆ

“จะทำยังไงล่ะ?” กวินย้อนถามขึ้นมา นึกเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับรูมเมทของตัวเอง

“ลองวิธีนี้ดูไหม...” จิณณ์เสนอ ทุกคนหันมามองเธอก่อนจะเริ่มพูดต่อ “ถ้าดารันย์บอกว่ามีมือยื่นออกมาจากกระจกบานนั้น เป็นไปได้ไหมว่ายังมีใครบางคนอยู่ในกระจก ถ้าฉันใช้ความพิเศษของฉันพาตัวเองเข้าไปในนั้นและตามหาตัวของเขาได้ บางทีฉันอาจจะหาวิธีตามเขามายังที่เดิมก็ได้ ส่วนอีกกลุ่มก็ไปตามตัวไนท์กลับมาที่กระจก ถ้าไนท์กับอีกคนได้มองกระจกบานเดียวกัน บางทีเขาอาจจะควบคุมความพิเศษของตัวเองได้ก็ได้นะ”

“แต่.......” ดารันย์เหมือนพูดอยู่ในลำคอ จริงอยู่ที่มันอาจจะได้ผล แต่ก็ไม่ได้ร้อยเปอร์เซนต์ที่แผนนี้จะสำเร็จ ถ้าเกิดความผิดพลาด บางทีจิณณ์อาจจะต้องติดอยู่ในนั้นไปด้วย

นี่น่ะเหรอสิ่งที่พระเจ้าคิดว่าพวกเราควรจะมีมัน?

“หรือเราควรจะบอกเรื่องนี้กับอาจารย์ไฟ บางทีเขาอาจจะช่วยเราได้” กวินลองเสนอแผนที่จะเซฟตัวเองและเพื่อนให้มากที่สุด

“เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นว่ะกวิน ถึงตอนนั้นไนท์อาจจะทำอะไรที่เราคาดไม่ถึงก็ได้นะเว้ย!” ครามแย้ง

“เอาเป็นว่าเราสามคนจะไปตามหาไนท์และล่อให้มันมาที่นี่ ส่วนเธอก็เข้าไปตามหาคนที่เธอบอกในกระจกซะ อีกสิบห้านาทีกลับมาเจอกันที่ห้องน้ำชายตรงกระจกบานนั้น เราจะช่วยให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ยังไงซะมันก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของพวกเรา และก็เป็นรูมเมทของนายด้วยกวิน” มังกรสรุปก่อนจะตบบ่าของกวินให้ใจเย็นลง

“แล้วเราจะมีวิธีลากหมอนั่นมาได้ยังไง” กวินถาม ท่ามกลางความคิดที่เยอะแยะไปหมด เสียงหนึ่งก้าวลงมาจากชั้นสอง สายตาคู่สวยมองเห็นมังกรก่อนจะกระดี๊กระด๊าอย่างออกนอกหน้า เธอมองกลุ่มผู้ชายสามคนนี้มาสักพักแล้ว หล่อทั้งสามคนแบบนี้ ต้องตีสนิท

เพื่อผู้ชาย เหว่าทำได้ทุกอย่างค่ะ

“สวัสดีจ่ะ ทำอะไรกันอยู่เหรอสุดหล่อ” เสียงเล็กของกาเหว่าดังขึ้น เธอแอบได้ยินเรื่องทั้งหมดของไนท์แล้ว เด็กสาวเดินเข้ามาก่อนจะเกาะแขนของเด็กหนุ่มที่ถูกเอ่ยชื่อ

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?” หล่อนเอาไหล่เบียดเข้ามาเล่นเอามังกรยิ้มแห้ง ๆ

มังกรจำได้ว่าเด็กสาวคนนี้อยู่ห้องเดียวกับพวกกวิน อีกทั้งยังมีความสามารถในการสิงร่างของคนได้ จากการทำคะแนนก็อยู่ในระดับกลางทั้งยังเป็นตัวท๊อปของคลาสด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวแต่เขาก็จำเสียงเล็กแหลมบาดหูได้ พลันดวงตาของเขาก็เบิกขึ้นเล็กน้อยเหมือนกับจะนึกอะไรออก

ความสามารถของกาเหว่า บางทีอาจจะช่วยลากไนท์กลับมาก็ได้!ม

-----------------------------------------------------------------
Episode 4 l Chapters 1 : ไนท์

Friday 16^th November 2018
Next Episode 4 l Chapters 2 : ควบคุมหรือบงการ
-----------------------------------------------------------------