===============================================================
“ ตอนนี้ถึงหอแล้วครับ “
“ ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ “
“ ครับ “
“ พี่ก็เหมือนกันนะ “
“ ไปนอนได้แล้ว “
“ ครับ “
มินโฮโทรหาปลายสายทันทีเมื่อกลับถึงหอ แทมินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆพยายามจับใจความเนื้อหาที่สองคนนี้คุยกัน แต่ก็เหมือนเดิม โทรไปบอกว่ากลับมาถึงแล้ว แล้วก็คุยกันนิดหน่อย แต่บางวันก็คุยนานเป็นครึ่งชั่วโมง
“ คุยกับพี่ทงเฮอีกแล้วเหรอ? “ น้องเล็กถามร่างสูงที่เพิ่งกดวางโทรศัพท์ไปหมาดๆ
“ อืม “
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันอีก แล้วพี่เค้าว่ายังไงบ้าง “ อนยูที่เพิ่งเข้าไปเก็บของในห้องนอนแล้วเดินออกมาถามมินโฮ
“ ฝากแสดงความยินดีกับทุกคนด้วยน่ะ ที่เราได้ที่หนึ่งวันนี้ “
วันนี้เป็นวันที่ SHINee Comeback Stage วันแรกที่ Music Bank แล้วก็ได้ที่หนึ่ง เป็นเรื่องน่ายินดีที่ทุกคนในวงคาดไม่ถึงจริงๆ พอจบจากไลฟ์ที่นั่นก็มีอัดรายการต่อที่ Kiss The Radio วันนี้เลยเหมือนได้อยู่กับพี่ๆ Super Junior เกือบทั้งวัน
“ คุยแต่เรื่องส่วนรวม ไม่มีอะไรส่วนตัวเร๊อออออออออ “ จงฮยอนพูดแซว คนถูกแซวยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วส่ายหัว
จงฮยอนเห็นท่าทีแบบนั้นเลยยิ้มแซวไม่เลิก ส่วนคีย์เดินไปหาอนยูแล้วสะกิดแขนให้หัวหน้าวงดูหน้าน้องเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับมินโฮ
แทมินพองลมไว้เต็มแก้มแล้วเดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องไป จงฮยอนกับมินโฮที่อยู่ใกล้ๆจึงหันมามองหน้ากัน
“ แทมินเป็นอะไรไป? “ จงฮยอนหันไปถามคีย์ อีกคนยักไหล่เป็นคำตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน
มินโฮไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงเดินออกไปจากตรงนั้นเงียบๆแล้วเข้าห้องนอนไปอีกคน
มินโฮเปิดห้องนอนเข้าไปพบว่าห้องไม่ได้เปิดไฟทั้งที่มีคนเข้ามาก่อนแล้ว พอเปิดไฟแล้วหันไปทางใต้เตียงของจงฮยอนก็เจอร่างเล็กนั่งกอดตุ๊กตาของอนยูด้วยหน้าตาบึ้งตึงบ่งบอกอารมณ์อยู่บนเตียงของตัวเอง
“ เป็นอะไรรึเปล่า “ ร่างสูงนั่งบนเตียงอนยูหันหน้าเข้าหาแทมิน แต่น้องเล็กกลับตอบคำถามด้วยการสะบัดหน้าไปอีกทาง ซักครู่เดียวก็เอาผ้าห่มออกมานอนคลุมโปงซะอย่างนั้น
“ แทมิน ดื้ออีกแล้วนะ “
“ ช่างแทมินเหอะ แทมินมันน่ารำคาญ “
“ สรุปที่เราเป็นแบบนี้เพราะพี่ใช่มั๊ย? “
“ ไม่ใช่ “
“ ถ้าไม่ใช่ก็ลุกขึ้นมาพูดกันดีๆ “
“ ไม่ “
“ เฮ้ออออ ตามใจ “ มินโฮหมดความพยายามเท่านั้นแล้วเตรียมจะลุกออกไปนอนที่เตียงของตัวเอง แต่เสียงเล็กกลับดังขึ้นมาจากผ้าห่มก้อนกลมๆนั่นซะก่อน
“ พี่มินโฮเบื่อแทมินแล้ว “ มินโฮหันไปมองกองผ้าห่มนั่นแล้วส่ายหัวช้าๆ
“ พี่เคยพูดแบบนั้นเหรอไง “
“ เมื่อกี้พี่ถอนหายใจด้วย แล้วก็จะเดินออกไปข้างนอก จะทิ้งแทมินไว้คนเดียว พี่มินโฮเบื่อแทมินมาก แทมินรู้ “ คนตัวเล็กยังพูดยืดยาวทั้งที่คลุมโปงอยู่อย่างนั้น
“ นี่แทมิน “ มินโฮขึ้นไปนั่งลงบนเตียงข้างๆแทมินที่อยู่ในผ้าห่มก้อนกลมๆ ก่อนจะแง้มผ้าห่มให้เห็นหน้าร่างเล็ก แต่แทมินกลับถลึงตาใส่แล้วปิดช่องตรงที่มินโฮแง้มไว้เมื่อกี้อย่างรวดเร็วจนร่างสูงอ่อนใจ
“ จะคลุมโปงไปจนเช้าเลยไหม เพราะพี่จะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ไปไหนแล้ว “
“ ........................ “
“ เมื่อกี้พี่ไม่ได้จะออกไปข้างนอก พี่แค่จะไปนอนรอให้เราเลิกคลุมโปงแล้วมาคุยกันดีๆ “
“ ........................ “
“ พี่ไม่ชอบง้อใคร แทมินก็รู้ “
“ ........................ “
“ แต่พี่ง้อแทมิน “
ร่างเล็กรู้สึกหนักอึ้งตรงอกซ้าย ใจเต้นรัวจนคิดว่าอาจจะหน้ามืดได้ ...
ถูกคนที่ชอบมาพูดแบบนี้ เป็นใครก็ต้องใจสั่นล่ะ!
คนตัวเล็กเปิดผ้าห่มออกมานั่งเรียบร้อยต่อหน้ามินโฮแต่โดยดี ร่างสูงยื่นมือไปขยี้หัวแทมินด้วยความเอ็นดูอย่างที่เคยทำ
“ ว่าไง เมื่อกี้เราโกรธกันเรื่องอะไร หืม? “ ความจริงต้องใช้คำว่า แทมินโกรธพี่เรื่องอะไรถึงจะถูก
“ ไม่มีอะไรหรอก แทมินหายแล้ว “
“ ไม่ได้หรอก บอกมาให้รู้เรื่อง คราวหน้าถ้างอนอีกคนง้อจะได้ง้อถูกเรื่อง “
แสดงว่าถ้างอนอีก จะง้ออีกเหรอ?
งั้นงอนบ่อยๆดีไหมน๊า..
“ ไม่บอกหรอก มันไร้สาระ “
“ ถ้ารู้ว่าไร้สาระ ทีหลังก็อย่างอนซิ “
แทมินเริ่มพองลมเอาไว้ในปาก เป็นสัญญาณอันตรายบอกว่าคนตัวเล็กเริ่มจะมีอาการเง้างอนอีกแล้ว ร่างสูงเอามือบีบแก้มที่พองอยู่จนแฟบ
“ เจ็บนะ “ แทมินลูบแก้มไปมาพลางส่งสายตาไม่พอใจมาทางรุ่นพี่ร่วมวง
“ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ “ มินโฮพูดจบก็เดินไปที่เตียงของตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดพิมพ์อะไรอยู่พักใหญ่
“ พี่ ทำอะไรอยู่ “ แทมินชะเง้อมองจากเตียงตัวเอง แต่เห็นไม่ถนัดนัก
“ ส่งเมลล์ “
“ หาพี่ทงเฮเหรอ “
“ อืม “
จบคำพูดของมินโฮ แทมินก็กลายร่างเป็นผ้าห่มก้อนกลมอีกครั้ง....
เฮ้อ~~~~~~~
คีย์ที่แง้มประตูแอบดูอยู่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย พลางหันไปหยักไหล่ให้อีกสองคนที่เหลือเหมือนที่เจ้าตัวชอบทำ และทุกคนก็รู้โดยอัตโนมัติว่าทุกอย่างเหมือนเดิม
มันเป็นแบบนี้มาพักนึงแล้ว
“ แทมินบอกไหมว่างอนเรื่องอะไร “ อนยูเปิดประเด็นทันทีเมื่อคีย์กลับมานั่งที่โซฟาด้วยกัน
“ ไม่ยอมบอก มินโฮมันก็ไม่ซักไซ้ด้วย “
“ ปกติก็ไม่ใช่เด็กขี้งอนอะไรนี่หน่า “ อนยูพูดแล้วคิด ก่อนหน้านี้แทมินก็ยังเป็นแทมินที่ว่าง่าย ไม่ดื้อไม่ซน(?) ไม่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง แต่ทำไมเดี๋ยวนี้งอนได้วันเว้นวันโดยไม่มีสาเหตุ
“ เพราะน้องรู้ว่าพองอนแล้วยังไงก็มีคนง้อน่ะซิ “ จงฮยอนพูดแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน
“ ถ้าพูดถึงมินโฮล่ะก็ ชั้นกลัวหมอนั่นจะรำคาญซะก่อนน่ะซิ เจ้านั่นไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้นายก็รู้ “ หัวหน้าวงพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ ไม่หรอก ชั้นว่าคนง้อมันก็ชอบใจที่ได้ง้ออยู่เหมือนกันนะ “ คีย์พูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อีกคน ปล่อยให้อนยูไม่เข้าใจความหมายของรอยยิ้มนั่นอยู่คนเดียว
“ หมายความว่าไง มินโฮน่ะหรอชอบง้อ “
“ ไม่ๆๆ นายพูดไม่ครบ ต้องพูดว่า มินโฮชอบง้อแทมิน ต่างหากล่ะ! “ คีย์พูดเสริมแล้วหัวเราะชอบใจ
“ อ๋า...... “ ในที่สุดหัวหน้าวงก็ถึงบางอ้อซะที
ทั้งสามคนคุยอะไรกันต่อนิดหน่อยก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเข้านอน คงจะมีแต่เจ้าน้องเล็กเท่านั้นแหละที่ไม่ได้อาบน้ำคืนนั้น
เพราะอยู่ในก้อนผ้าห่มจนผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้นเลย ^ ^
ช่วงบ่ายวันต่อมา SHINee ไปซ้อมไลฟ์ก่อนแสดงจริงในรายการ MUSIC CORE
ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ SHINee วงเดียว
ที่แทมินหวั่นใจก็คือ วันนี้ SUPER JUNIOR ก็มาอัดรายการด้วยเหมือนกัน
หากแต่เหตุผลนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับ SUPER JUNIOR แทมินอยากเจอพี่ๆร่วมค่ายวงนี้มากและดีใจด้วยที่ได้ขึ้นเวทีเดียวกันหลังจากที่ไม่ได้เป็นแบบนี้มานาน
แต่... เหตุผลนั้นเกี่ยวกับคนที่ชื่อทงเฮเพียงคนเดียว
พี่มินโฮก็จะได้เจอกับพี่ทงเฮ.. ถ้าหากให้พูดจากใจจริง แทมินอยากบอกว่าไม่ชอบเลย
“ เหม่ออะไรแทมิน ต่อไปคิวเราแล้วนะ “ คีย์เข้ามาเช็คไมค์ให้แทมิน
“ ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย พี่อนยูไปไหนล่ะพี่คีย์ “
“ โน่น เดินมาโน่นแล้ว “ คีย์ชี้ไปทางอนยูที่เพิ่งเดินกลับมาจากการคุยคิวงานกับพี่ผู้จัดการ หัวหน้าวงพกใบหน้าร่าเริงมาอย่างเต็มเปี่ยมเช่นเคย
“ ไลฟ์ที่สองแล้ว แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี “ จงฮยอนพูดพร้อมกับลูบอกตัวเอง
“ แค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้นแหละ “ อนยูบอกอย่างมั่นใจและเชื่อใจในตัวทุกคน สี่คนที่เหลือพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มตอบหัวหน้าวง
การซ้อมผ่านไปด้วยดี ที่เหลือก็แค่เข้าไปแต่งหน้าทำผมแล้วก็ถ่ายรูปกับ MC ซึ่งวันนั้นเป็น MC ยูริ และ ทิฟฟานี่วง SNSD ที่คุ้นเคยกันอยู่แล้ว
“ แทมิน หิวอะไรไหม ผู้จัดการพี่จะออกไปซื้อของกิน “ อีทึกเดินมาถามแทมินที่นั่งอยู่กับจงฮยอน น้องเล็กส่ายหน้าแต่จงฮยอนกลับบอกว่าหิวใจตายอยู่แล้ว
“ แทมินไม่เอาไรเหรอ เมื่อเช้าก็กินข้าวนิดเดียวเองนะ “ จงฮยอนถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเช้าแทมินกินข้าวเยอะกว่าแมวดมแต่ก็น้อยกว่าปกติมากจนคีย์บ่นอุบอิบว่าแทมินคงเบื่อฝีมือเค้าแล้ว
“ ขอบคุณครับ แต่ผมไม่หิวเลย “ อีทึกพยักหน้าเข้าใจ แต่จริงพอจริงๆก็สั่งไปเผื่อแทมินด้วยอยู่ดี เผื่อน้องเกิดหิวขึ้นมา
“ นี่ มินโฮไปไหนซะล่ะ “ คีย์กับอนยูที่เดินมาสมทบถามหาคนที่หายไป
“ อยู่นู่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน “ จงฮยอนลากเสียงยืดยาวแล้วยื่นหน้าไปทางที่มินโฮยืนอยู่ ทั้งสองคนหันไปก็เห็นมินโฮยืนคุยอยู่กับทงเฮ
“ กับพี่ทงเฮนี่มีเรื่องให้คุยเยอะกว่าคุยกับพวกเราอีกนะ “ น้องเล็กที่นั่งปิดปากเงียบอยู่นานพูดจาประชดประชันอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำ ทั้งสามคนที่เหลือเลยหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ
มาอีกแล้ว สงครามประสาทของน้องเล็ก
มินโฮมันจะรู้บ้างมั๊ยเนี่ยว่าทำให้พี่ๆเดือดร้อน = =”
แล้ววันนี้ก็ผ่านไป.....
แต่เรื่องบางเรื่องจะปล่อยผ่านไปเฉยๆไม่ได้
“ มินโฮ คุยกับน้องมันให้รู้เรื่องดีไหม ว่าเป็นอะไร “ อนยูอดยื่นมือเข้าไปยุ่งไม่ได้ เพราะรู้สึกถึงความไม่ปกติของน้องเล็ก ถึงแม้เจ้าตัวจะร่าเริงและทำงานอย่างตั้งใจเหมือนเดิม แต่ก็ยังรู้สึกความต่างออกไป อนยูเคยถามเจ้าตัวแล้วแต่เจ้าตัวกลับถามกลับมาว่า “ ผมดูเป็นอะไรอย่างงั้นเหรอครับ “ ซึ่งอนยูก็บอกไม่ถูกอีก
“ แทมินเป็นอะไรเหรอ “ ร่างสูงทำหน้าเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยรู้มาก่อน ยิ่งทำให้อนยูหงุดหงิดใจ
“ มินโฮ...... “ หัวหน้าวงลากเสียงยาวอย่างอ่อนใจ
“ ผมไม่เห็นแทมินจะเป็นอะไร ถ้าพี่อยากรู้เรื่องแทมิน ทำไมไม่ไปถามจงฮยอนล่ะ “ ร่างสูงจบสนทนาด้วยการลุกแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น
สรุปแล้ว ก่อนอื่นชั้นควรคุยกับนายให้รู้เรื่องก่อนมากกว่าละมั้งมินโฮ
อนยูมองมินโฮเดินหายเข้าไปในห้อง แล้วก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กที่นั่งอยู่กับจงฮยอนที่ห้องครัวก็มองตามมินโฮอยู่เหมือนกัน
ไม่แปลกที่มินโฮจะพูดว่าถ้าอยากรู้เรื่องแทมินให้ไปถามจงฮยอน เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนแทมินก็มักจะทำตัวติดกับจงฮยอนเสมอ จนแม้แต่จงฮยอนเองก็ยังงงๆว่าทำไมแทมินถึงเอาแต่อยู่กับเค้า
ไม่ไปอยู่กับมินโฮเหมือนเมื่อก่อน
เพราะมินโฮขี้รำคาญ แทมินเลยไม่เคยเซ้าซี้
และเพราะแทมินขี้อ้อน มินโฮก็เลยตามใจ
สองคนนี้ดูเหมือนไม่ค่อยสนิทกันมาก แต่หากสังเกตจะรู้ว่าไม่เคยห่างกัน
พออนยูเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคีย์ตอนพักระหว่างซ้อมเต้นที่บริษัท คีย์กลับเอาแต่หัวเราะ ส่วนมือก็ตีลงมาที่ไหล่อนยูไม่หยุด = =”
“ ไม่เห็นมีอะไรน่าขำเลย ชั้นกลุ้มใจนะ “ อนยูคิ้วขมวด
“ ไม่ต้องกลุ้มไปหรอกน่า แค่เด็กเรียกร้องความสนใจกับหมาหวงก้างน่ะ “ ประโยคแรก ร่างบางชี้ไปทางแทมินที่นั่งกินน้ำอยู่กับจงฮยอน ส่วนประโยคหลังก็ชี้นิ้วสวยๆไปทางมินโฮที่ยืนทวนท่าเต้นอยู่หน้ากระจกคนเดียว
“ ชั้นก็ไม่ได้กลุ้มใจอะไรมากหรอก ก็พอจะดูออกว่าอะไรเป็นอะไร แต่แค่อยากรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้อีกนานมั๊ยเท่านั้นแหละ “ อนยูเอามือกุมหน้าผาก เป็นจังหวะเดียวกับที่มีคนกลุ่มหนึ่งเปิดประตูเข้ามา
“ อันยองงงงงงงงงงงงงงงงงง “ เสียงสดใสน่ารักก้องมาแต่ไกลของซองมินทำให้ทุกคนในห้องซ้อมหันไปมอง ส่วนคนที่ตามมาติดๆ คือฮยอกแจ ชินดง อีทึก ฮีชอล คังอิน คยูฮยอน และ.. ทงเฮ
“ วันนี้มาเร็วจังนะครับ “ จงฮยอนเดินเข้าไปทักคนแรก วันนี้รุ่นพี่ Super Junior มีคิวใช้ห้องซ้อมต่อจากพวกเค้า
“ ตั้งใจว่าจะมาดูพวกนายซ้อม ถือโอกาสฝึกเต้นท่าจูเลียตของพวกนายด้วยไง “ ฮีชอลเข้ามาเกาะไหล่น้องเล็กแทมินที่เดินเข้ามาสมทบ ส่วนคนอื่นๆก็ทักทายกันตามปกติ
สิ่งที่ปกติสำหรับคนอื่น แต่แทมินมองว่าไม่ปกติ
คนแรกที่มินโฮเดินเข้าไปหาคือทงเฮ ซึ่งบทสนทนาของทั้งคู่ก็เหมือนเคย เป็นเรื่องที่คนอื่นเข้าไปฟังด้วยไม่ได้และต้องซุบซิบกันสองคนเงียบๆ เพียงแต่คราวนี้สีหน้ามินโฮมีแววบ่งบอกความไม่สบายใจต่างจากเคย
หลังจากคุยกันอยู่พักใหญ่ SHINee ซ้อมรอบสุดท้ายด้วยเพลงที่โปรโมทอยู่ตอนนี้คือ Juliette และ Talk To You หลังจาก SHINee ซ้อมเสร็จ สมาชิก Super Junior ที่ตามมาทีหลังก็ทยอยเข้ามาในห้องซ้อม แทมินนั่งเก็บของไม่พูดไม่จาซึ่งอนยูก็เดาไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
“ ชั้นขอไปทำให้อะไรๆให้มันง่ายขึ้นหน่อยนะ เดี๋ยวมา “ คีย์กระซิบบอกแค่อนยูกับจงฮยอนแล้วเดินไปทางกลุ่ม Super Junior พูดคุยกับทงเฮอยู่พักใหญ่ก็เดินกลับมา
“ นายไปคุยอะไรกับพี่ทงเฮ “ จงฮยอนถาม
“ อย่าเพิ่งรู้เลย เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น “
“ หวังว่าเรื่องตื่นเต้นของนายจะเป็นเรื่องดีนะ “ อนยูบอกด้วยสีหน้ากังวลอีกครั้ง ช่วงนี้อนยูรู้สึกว่าตัวเองดูแก่ขึ้นไปหลายปีเพราะขมวดคิ้วบ่อยครั้งจนหน้าผากจะย่นก่อนวัยอันควร
“ ดีหรือไม่ดี ไม่ได้ขึ้นอยู่กับชั้นหรือพี่ทงเฮหรอก “ คีย์จบคำพูดแค่นั้นแล้วหยิบแผ่นซีดีใส่กระเป๋า
แม้กระทั่งจะกลับ
ก็ยังตามมาส่ง!!!!
ทงเฮผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เดินมาส่งน้องๆที่ลานจอดรถด้วยความหวังดีพร้อมกับฮยอกแจคู่หู ทั้งหมดเดินไปที่รถอย่างเงียบๆมีแค่บทสนทนาที่ถามคำตอบคำเท่านั้น โดยมีแทมินเดินนำหน้าไปกับคีย์ คู่ที่รั้งท้ายเป็นทงเฮกับมินโฮ ส่วนอีกสามคนเดินด้วยกันตรงกลาง
แทมินแค่พยายามเดินให้เร็วกว่าปกติเล็กน้อยเพื่อจะได้ขึ้นรถและกลับบ้านเร็วๆ แต่ก็ไม่วายหันไปมองข้างหลังเพราะกลัวคนอื่นจะเดินไม่ทัน แต่....
เมื่อหันไปก็เหลือบไปเห็นมือคู่นั้นกุมกันอยู่
มินโฮและทงเฮเดินจับมือกันโดยไม่รู้เลยว่าสร้างความเจ็บปวดให้ใคร
อย่ามาสร้างกระแสมินโฮทงเฮแถวนี้ได้มั๊ย!!!!
น้องเล็กหันหน้ากลับแทบไม่ทัน มือเล็กเอื้อมไปเกาะแขนคีย์แล้วกอดไว้แน่น คีย์เลยหันมามองแทมินโดยอัติโนมัติ
หน้าตาแบบนั้นเหมือนคนจะร้องไห้ใช่ไหม?
“ แทมิน “ คีย์เรียกแทมินเบาๆ ร่างเล็กยิ่งซุกหน้าลงกับแขนคีย์มากขึ้น ถึงแม้คีย์จะทันได้เห็นน้ำตาของร่างเล็กที่ไหลออกมาแต่เจ้าตัวก็เช็ดมันออกไปได้อย่างรวดเร็ว
“ แทมินเข้าไปรอในรถนะ “ แทมินปล่อยแขนคีย์แล้ววิ่งนำหน้าไปที่รถ ก่อนจะเข้าไปและปิดประตูโดยไม่สนใจใคร
“ มีอะไรรึเปล่าคีย์ “ ทงเฮเดินมาหาคีย์ที่หยุดเดินแล้วรอทุกคน
“ พี่ทงเฮ “ คีย์พยักหน้าให้ทงเฮอย่างมีความหมาย ที่มีแค่เค้าสองคนเท่านั้นที่รู้
มินโฮมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมาอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงออกเดินไปทางรถที่มีแทมินนั่งอยู่ในนั้นแต่ทงเฮกลับคว้าแขนรั้งมินโฮเอาไว้ก่อน
“ นายไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่นี่แหละ “ ทงเฮพูดจบก็เดินไปที่รถแล้วเข้าไปข้างใน เนื่องจากทงเฮปิดประตู ทุกคนจึงไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน
พอเข้าไปในรถ ทงเฮเข้าไปนั่งข้างๆแทมินที่นั่งอยู่ตรงแถวที่สองอยู่ก่อนแล้ว แทมินทำหน้าสงสัยที่มีแต่ทงเฮที่ขึ้นมาบนรถแต่ก็ไม่ได้เปิดปากถามอะไรออกไป
“ แทมินเป็นอะไรรึเปล่า “ ทงเฮเปิดบทสนทนา ร่างเล็กอยากจะตะโกนใส่หน้ารุ่นพี่ร่วมค่ายจริงๆว่า อกหัก!
“ ไม่ได้เป็นอะไรฮะ “ แม้ปากจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่น้ำเสียงที่แข็งกระด้างบวกกับท่าทางเย็นชานั่นบ่งบอกชัดเจนเลยว่า “เป็น”
“ พี่ไม่รู้หรอกนะว่าแทมินเข้าใจผิดอะไรอยู่ แต่พี่กับมินโฮไม่ได้มีอะไรอย่างที่แทมินเข้าใจ “ ทงเฮพูดตรงไปตรงมาจนแทมินชะงัก
“ แล้วมาบอกแทมินทำไม พี่มินโฮจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับแทมินหรอก “
ปากแข็ง!!
ทงเฮชักอ่อนใจกับอาการที่รับมือยากของแทมิน
มินโฮมันทนง้อของมันยังไงได้บ่อยๆวะเนี่ย!
“ แทมินไม่อยากรู้จริงๆเหรอ ว่าพวกเราคุยอะไรกันบ่อยๆ “
“ ไม่ต้องมาอวดเลย แทมินไม่อยากฟัง “ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่สนแต่น้ำเสียงน้องเล็กของวงร่วมค่ายกลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสั่นเครือ เมื่อเห็นแทมินแม้มปากแน่นทงเฮคิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแทมินต้องร้องไห้แน่ๆหากเค้าไม่ทำให้ฟังให้มันจบๆเรื่องไป
“ งั้นไม่เล่าดีกว่า ดูเอาเองแล้วกัน “ ทงเฮหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้แทมิน แต่อีกคนกลับส่ายหน้า
“ ดูเถอะ จะได้เข้าใจ “ ทงเฮบอกแล้วยิ้มให้จนแทมินคิดว่ามันคงเป็นเรื่องดีจึงยอมดู
หน้าที่ทงเฮเปิดไว้ให้คือหน้า Message ที่คุยกับมินโฮ
ด้านล่างเป็นข้อความล่าสุด แทมินจึงเริ่มอ่านจากตรงนั้นแล้วย้อนขึ้นไป
พี่ ผมคิดว่าแทมินชอบจงฮยอน ร่างเล็กอ่านข้อความแรกแล้วขำ ใครชอบพี่จงฮยอนกันห๊ะ!! ถ้ามาถามตรงๆก็จะบอกไปเลยว่าชอบพี่มินโฮนั่นแหละ!
ผมไม่สบายใจเลย ช่วงนี้แทมินอยู่กับจงฮยอนตลอด มีอะไรที่ผมยังไม่รู้หรือเปล่า
แทมินเป็นอะไรอีกแล้วไม่รู้ เค้าไม่ค่อยพูดกับผมเลย
เหมือนจะดีกันแล้ว แต่แทมินขี้งอนมากพี่ก็รู้ (ทงเฮส่งตอบไปว่า ก็รู้มาจากนายทั้งนั้นแหละ!!)
แทมินงอนผมอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรอีก
ช่วงนี้แทมินดูซึมๆ ผมเป็นห่วงแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มคุยยังไง พี่แนะนำหน่อยซิ
วันนี้ตัดผมหน้าให้แทมินด้วย ตื่นเต้นมากเลย
พี่กลับถึงบ้านแล้วใช่มั๊ย เปียกฝนรึเปล่า วันนี้แทมินเป็นหวัดด้วย ผมสงสารเค้า
แทมินยังเลื่อนอ่านข้อความขึ้นไปเรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นข้อความที่มีเรื่องของเค้าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทั้งนั้น แต่ไม่ทันที่แทมินจะได้อ่านข้อความพวกนั้นจนหมด ทงเฮก็แย่งมือถือคืนมาซะก่อน
“ พี่ทงเฮ~ “ แทมินเสียงอ่อย อยากอ่านต่ออีกนิดก็ยังดี
“ อย่ามัวไปอ่านพวกนี้เลย อ่านทั้งคืนยังไม่รู้จะหมดรึเปล่า ดูนี่เลยดีกว่า “ ทงเฮเลื่อนข้อความไปด้านบนอีกเรื่อยๆ สักพักก็ส่งมือถือให้แทมินอีก
แทมินไม่ค่อยเข้าใจในตอนแรก แต่พอได้ดูสิ่งที่รุ่นพี่อยากให้เค้าดูนักหนา ใจของแทมินก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ รู้สึกใจวูบโหวงอย่างควบคุมไม่ได้
พี่ ผมแน่ใจแล้วว่าตัวเองชอบแทมิน ผมจะทำยังไงดี
แทมินอ่านซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นทั้งที่อ่านรอบเดียวก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ร่างเล็กมีความสุขจนแทบล้นและพร่ำบอกตัวเองว่านี่คือเรื่องจริงแน่ๆไม่ใช่ความฝัน
“ เข้าใจแล้วใช่มั๊ย “ ทงเฮพูดขึ้นแล้วยิ้มอย่างพอใจในท่าทางของร่างเล็ก แทมินละจากหน้าจอมือถือของทงเฮแล้วหันมาพยักหน้ารับอย่างอายๆ
“ แล้วแทมินล่ะ ชอบมินโฮหรือเปล่า “
ในตอนแรกแทมินยังลังเลใจ แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับอีกครั้ง
“ งั้นขอมือถือคืนนะ พี่ต้องไปแล้วเดี๋ยวฮยอกแจจะรอ “ ทงเฮยื่นมือมารับมือถือที่แทมินยื่นคืนมาให้แล้วลงจากรถไปหลังจากนั้นก็ส่งสัญญาณให้คีย์ว่าให้ขึ้นรถได้แล้ว
มินโฮเดินตรงเข้ามาหาทงเฮที่กำลังจะเดินกลับไปกับฮยอกแจ แต่ทงเฮยกมือห้ามไม่ให้มินโฮถามอะไรทั้งนั้นแล้วเดินต่อไปโดยไม่สนใจว่ารุ่นน้องคนสนิทตอนนี้จะร้อนใจแค่ไหน
พี่ทงเฮคุยอะไรกับแทมิน...
มินโฮอยากจะบ้าตายจริงๆ!!
เมื่อทุกคนขึ้นรถมากันครบแล้วรถจึงเคลื่อนตัวเพื่อที่จะเดินทางกลับหอ ในรถวันนี้เงียบผิดปกติเพราะคีย์สั่งห้ามทุกคนไว้ว่าอย่าเพิ่งถามอะไร เอาไว้คีย์จะเล่าให้ฟังเองทีหลัง เมื่อสิ่งที่ทุกคนอยากคุยมีอยู่เรื่องเดียวแต่ถูกสั่งห้ามไม่ให้พูดถึงบรรยากาศจึงเงียบอย่างช่วยไม่ได้ แทมินเองก็นั่งเงียบแต่สีหน้าดูดีกว่าก่อนตอนขึ้นรถมากในความคิดของคีย์
เรื่องคงไปในทางที่ดีซินะ...
พอกลับถึงหอแทมินก็เดินเข้าห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลย คนอื่นๆก็เพียงแค่แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของเองตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือทุกครั้งที่มินโฮเหมือนจะเริ่มคุยเรื่องแทมินกับทงเฮทุกคนจะช่วยกันเปลี่ยนเรื่องอย่างสามัคคี
มินโฮใจเย็นไม่ได้แล้ว!!
ร่างสูงหยิบโทรศัพท์แล้วของตัวเองขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความส่งไปอย่างที่เคยทำ
พี่คุยอะไรกับแทมิน
แม้เป็นเพียงข้อความสั้นๆ แต่คนรับข้อความอย่างทงเฮก็สัมผัสได้ถึงความร้อนรนของคนส่งจนนึกสงสาร รุ่นพี่เลยไม่อยากอ้อมค้อมให้มากความ
ถามอะไรมา ก็จะตอบไปตามนั้น ^ ^
แทมินบอกว่าชอบนาย
ข้อความตอบกลับจากทงเฮมีแรงดึงดูดมหาศาล...
มินโฮที่แค่จะเดินไปนั่งที่โซฟาร่างสูงยังเดินเตะขาโต๊ะตัวนึงเข้าเพียงเพราะแค่ไม่อยากละสายตาจากหน้าจอมือถือนั่น
เรื่องจริงเหรอ มินโฮพิมพ์ข้อความส่งเร็วปานสายฟ้าแลปด้วยความอยากรู้
ส่วนคนตอบก็ตอบเร็วสายฟ้าแลปเหมือนกัน....
จริง!!
มินโฮนั่งนิ่งอยู่ซักครู่เหมือนเพิ่งได้รับข้อความจากต่างดาวแล้วต้องการเวลาในการประมวลผล
แทมินชอบเรา แทมินไม่ได้ชอบจงฮยอน!!
มินโฮถือโทรศัพท์ของตัวเองหายเข้าไปในห้องนอนท่ามกลางสายตาอยากรู้ของสมาชิกร่วมวงที่เหลือ เมื่อมินโฮปิดประตูห้องแล้วคีย์จึงถือโอกาสเล่าเรื่องทงเฮให้จงฮยอนและอนยูฟัง
พอเข้ามาในห้อง มินโฮก็พบกับผ้าห่มก้อนกลมอย่างที่เคยพบเป็นประจำก่อนหน้านี้ ร่างสูงลงไปนั่งข้างๆก้อนผ้าห่มที่มีแทมินอยู่ในนั้น
“ แทมิน เราต้องคุยกันนะ “ มินโฮพูดกับก้อนผ้าห่มสีเขียวอ่อน ก้อนผ้าห่มขยับยุกยิกเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ข้างๆเป็นมินโฮ ไม่นานก็ส่งเสียงตอบมา
“ ถ้าเรื่องที่พี่มินโฮชอบแทมินล่ะก็ไม่ต้องคุยแล้ว เพราะแทมินรู้แล้ว “ สิ่งที่แทมินตอบมาเหนือความคาดหมายของมินโฮมาก ร่างสูงที่คล้ายจะเตรียมใจเพื่อมาสารภาพรักจึงอึ้งไปเล็กน้อย
พี่ทงเฮ...
ไหนๆจะบอกก็น่าจะบอกให้หมดซิ !!
“ งั้นเรามาคุยเรื่องแทมินชอบพี่ดีไหม “ ร่างสูงยิ้ม ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้เปรียบอยู่นาน
“ เรื่องนั้นก็ไม่คุย “ แทมินยังคงพูดอู้อี้อยู่ในผ้าห่ม
“ ถ้าไม่คุยกัน แล้วเมื่อไหร่เราจะรักกันล่ะ “ มินโฮจงใจเน้นเสียงหนักในบางคำแล้วก็ได้ผล แทมินค่อยๆคลานออกมาจากผ้าห่ม หัวยุ่งๆนั่นเพิ่มความน่ารักให้คนตรงหน้ามากขึ้นไปอีก
“ เรารักกันแล้วเหรอ? “ ร่างเล็กถามหน้าซื่อ
ร่างสูงไม่ได้ตอบคำถามที่น้องเล็กถามในทันที แต่กลับเอาแขนยันเตียงไว้แล้วโน้มตัวเข้าไปหาแทมิน
จุ๊บ!
มินโฮฉกจูบไวๆจากปากบาง ส่วนแทมินก็ได้แต่หน้าเหวอเนื่องจากไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นในชีวิตด้วยซ้ำ
“ แค่อยากแน่ใจว่าไม่ได้ฝันอยู่น่ะ “ มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่สีหน้าที่เคยนิ่งเหมือนเสียงกลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าขี้เล่นที่แทมินไม่ค่อยได้เห็น
“ พี่มินโฮ!!! “
“ ว่าไง~ “
ร่างเล็กอยากจะแหกปากให้ลั่นบ้านเพราะจนใจ ไม่รู้จะตอบโต้กลับคนตรงหน้าเค้าอย่างไรดีจึงได้แต่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟังให้มินโฮได้เอ็นดูเล่นอยู่อย่างนั้น
ก็จะตอบโต้กลับด้วยวิธีเดียวกันก็ไม่เห็นว่าตัวเองจะได้เปรียบตรงไหนเลยนี่เนอะ ^ ^
ไม่นานนักมินโฮก็จูงมือเจ้าตัวเล็กขี้งอนของวงออกมาข้างนอกห้องด้วยกันให้พี่ๆได้สบายใจ คีย์กับจงฮยอนถึงกับแปะมือกันกลางอากาศสามครั้งเมื่อเรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดี(ซักที)
มินโฮกับแทมินคงไม่รู้หรอกว่า คนที่ดีใจมากกว่าพวกเค้าสองคนอีกคือหัวหน้าวงอย่างอนยู T T
END :)
ความคิดเห็น