รักร้ายๆ ของยัยเพี้ยนหลุดโลก

บทนำ

55 555 ชีวิตอันแสนสันโดษของฉันหลังจากที่ครองคานมานานนม

“อร๊ายยยยจะบ้าหรอ ฉันแค่ 18 เองนะยะยังไม่สึกหรอและโสดซิงสวิงกิ้งค่ะทุกท่าน”

“แง้ๆ T^T” ชีวิตฉันเมื่อไหร่จะเจอเนื้องอก เอย! เนื้อเปื่อย เอย! เนื้อคู่ เอย! ถูกแล้ว !!! เวรกำมุขแป๊กจนฝืด (คนเขียนบทโปรดเขียนให้ฉันฮ่ากว่านี้ได้ไหมม)

“อ๊ะ !!!O_O ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ ขนมหวาน แต่ถ้าเป็นนิสัยและมารยาทฉันตรงข้ามทุกอย่าง ขอบอก”

                ฉันเป็นพวกประเภทรักอิสระชอบการถ่ายภาพ ฉันคิดไว้ว่าถ้าฉันจบม.ปลาย ฉันคงสอบเข้านิเทศศาสตร์หละมั่ง ชีวิตฉันออกจะเพี้ยนๆ ไปบ้างก็แค่ไม่อยากเหมือนใครและไม่อยากตามเทรน ฉันคิดว่าเทรนสมัยนี้ไม่หน้าสนใจ คือแบบนุ่งน้อยห่มน้อยไม่รู้สึกหนาวหรือร้อนกันบ้างหรือไง ฉันเป็นคนมีเพื่อนไม่มากแต่ก็ไม่น้อย(สรุปกุนี้ควรมีเพื่อนดีไหม นิ!!)

                ช่วงวันหยุดแบบนี้ไปถ่ายรูปดีกว่า ล้าๆๆฉันฮ่ำเพลงเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง.......และแล้วฉันก็ต้องร้องโอ้วพระผู้เป็นเจ้านี้มันอะไรกัน....อาหารเช้าของฉันที่สุดแสนจะมหัศจรรย์ที่พี่ชายตัวดีฉันเตรียมไว้ให้ก็คือ มาม่าต้มใส่ปูดอง ใส่กะหล่ำดอง โรยหน้าอย่าสวยหรูด้วยเมล็ดแต่งโม พร้อมมีโน้ตเขียนไว้ 1 แผ่น

                TO.ศิษย์น้องอันเป็นที่รัก....

                ถ้าเจ้าได้เห็นชามบะหมี่ที่ข้าเตรียมไว้ให้ เจ้าจงทานมันเสียให้หมดเพราะตอบแทนที่ศิษย์น้องเคยทำข้าวผัดไข่ใส่เล็บตีบหมา ใส่หางจิ๊งจกและยังไม่รวมอื่นๆ

                ขอจบวาทะเพียงเท่านี้

                                                                                                                รักศิษย์น้อง

                “รักบ้านแกสิ ไอ้พี่บ้ากลับมาเมื่อไหร่ตายแน่ ฉันจะฆ่าพี่ฉันเป็นคนแรกคอยดูให้ตายสิ เอ้อ..”

 

                จากนั้นฉันเดินเข้าห้องครัวและทำอาหารที่คนส่วนใหญ่เขาไม่กินกัน.