ก็คนมันคิดถึง [woncin] Yaoi ...

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคป่วงๆ ของคนป่วง ฝากติชมด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

กรุณาอ่านคำชี้แจง

ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการและความติ่งของข้าพเจ้า  = =

ถ้าหากว่าทำให้ใครไม่พอใจต้องขออภัยด้วย

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ฝากติชมด้วยนะคะ TT

“ฮยอง! ซีวอนโทรมา”

…หนึ่ง

“ฮีชอล ซีวอนโทรหานายน่ะ”

…..สอง

“ซีวอนโทรหานายไม่ติดอ่ะ”

…….สาม

“นี่ ฮีชอล ซีวอนมันโทรหาทำไมนายไม่รับ ห๊ะ ! มันโทรจิกฉันถามว่านายอยู่ไหน โอยยคนจะนอน คนจะนอนเว้ยยยย”

…….โอยยยยยยยยยยยยอะไรกันนักกกันหนาวะ !!

ไอ้ม้ากล้ามบึ้ก!!!!

…..

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrr

“ซีวอน นายว่างหรอ ! ไม่ทำงานทำการรึไง ! ไอม้าหน้าบื้อ!!”

“ก็ผม …. คิดถึงฮยอง”ฟังเสียงอ่อนๆแล้วมันใจมันจะยวบ…ไม่ได้ๆ ห้ามๆ เดี่ยวมันได้ใจ

“โอยยยยยยยยยย ฉันรู้ แต่แกจะบ้าอะไรขนาดโทรหาฉัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน แกจะโทรมาตอนฉันเข้าห้องน้ำมั้ย ?

ฉันจะได้ตดให้แกฟัง!!”

“อ่า ผมขอโทษครับ”

“เอออ ! ดี !!! เท่านี้นะ !”

…ตู๊ดๆ…

หน้าสวยบึ้งตึงเพราะอารมณ์เสีย ตั้งแต่เค้าออกมาจากการฝึกในกรม จนจะปีนึงแล้ว ซีวอนก็เฝ้าโทรหาเค้าทุกวัน ทุกเวลา ถ้าทุกวินาทีได้มันคงทำไปแล้ว ด้วยเหตุผลสั้นๆ ‘ก็ผม…คิดถึงฮยอง’ เหตุผลงี่เง่าที่ฟังกี่ครั้งก็ใจอ่อน ….

เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่ามีคนคิดถึง….

เข้าใจนะว่าคิดถึง แต่บ่อยแบบนี้ สงสารกันบ้างเถอะ

จะเป็นคนบ้านั่งสิงโทรศัพท์อยู่แล้ว…. เฮ้ออออออออออออออออออออออออออ

…………………………..

“ฮีชอล ฉันว่าปัญหาของนายมันอยู่ที่ไหนรู้มั้ย ?”

“อะไรวะ”

“นายต้องรับโทรศัพท์มัน จะได้ไม่ลำบากใคร”

………………………….

“ไอ้ กอนฮี !  แกก็เห็นว่ามันโทรหาฉันอย่างกับเป็นพ่อ!!!!  ใครจะบ้าว่างมารับโทรศัพท์มันวะ!”

“ทุกวันนี้ นายไม่ได้ว่างหรอ”…..ประโยคเย็นเฉียบที่ทำเอาคิมฮีชอลหงายเงิบ !

“นี่อยากกินข้าวหรือว่าอยากกินกำปั้น เงียบไปเลย”

ร่างบางนั่งกุมหัวอย่างเหนื่อยอ่อน ทอดตัวลงไปนอนตามโซฟา  แล้วนอนคิดทบทวนในสิ่งที่เพื่อนพูด

‘เฮ้อออออออออออออออออออออ

ปัญหามันอยู่ตรงไหน ต้องรับโทรศัพท์มันตลอดงั้นหรอ ?

นั่นน้องนะ ไม่ใช่พ่อ ทำไมต้องมาทำตามคำสั่งมันด้วยล่ะ

ไร้สาระชะมัด’

ฮีชอลทุบหัวเข่าตัวเองอย่างหมดหนทาง แล้วถอนหายใจดังพรืด

“อย่าถอนหายใจเป็นคนแก่ดิวะ จะว่าไปมันก็มีอีกวิธีนึงนะ”

“อะไร ???”

“นายก็บอกน้องนายไปเลย ว่านายไม่ชอบ ง่ายดี” กอนฮีเสนอคำตอบ แต่ทว่า คำตอบที่ฟังดูดี มันทำฮีชอลยิ่งหน้าง้ำเข้าไปใหญ่

“อ่าว ทำไมทำหน้างั้นวะ ?”

“….. ฉันไม่กล้าบอกมันแบบนั้นหรอกว่ะ”ฮีชอลตอบเสียงเบา

“ทำไมล่ะวะ?”

“ก็….ไม่รู้สิ”สุดท้ายก็บอกคำตอบแบบอมพะนำ

“งั้นฉันจะถามอะไรแกอย่างนึงได้มั้ย?”

“ถ้าเป็นคำถามที่ฉันตอบได้ ฉันจะตอบ”

“แกกับซีวอนเป็นอะไรกัน ? …”

 “เฮ้ย !! พ …พี่น้องดิวะ แกคิดอะไรของแกเนี่ยยยย!!!”

ตาโตเบิกโพลงด้วยความตกใจก่อนจะตอบเสียงดัง จนทำเอาเพื่อนที่นั่งคุยกันเอามือปิดหูแทบไม่ทัน

“แล้วจะตะโกนทำซากอะไร! หูจะแตก!”

“เอออ ช่างมันเถอะ”ฮีชอลหันหน้าไปอีกทางแล้วเดินออกไปนอกห้อง

คิดทบทวนในสิ่งที่เพื่อนพูด ….อีกครั้ง

“แกกับซีวอนเป็นอะไรกัน ? …”

ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่มันหาคำตอบไม่ได้…

แต่ที่แน่ๆ ซีวอนกับฮีชอลไม่ได้คบกันในฐานะคนรัก…

แต่บางครั้งความห่วงใยมันก็ไม่ได้คล้ายพี่น้องซักเท่าไหร่ ….

ถามว่ามีความสุขมั้ยที่เป็นแบบนี้ คงต้องตอบว่า

‘ใช่ คิมฮีชอลมีความสุข…’

….

Rrrrrrr Rrrrr

“ว่าไง…”เอ่ยคำถามออกไป ทั้งๆที่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

“คิดถึงครับ ฮยองทำอะไรอยู่ ผมกำลังจะลับเกาหลี ผมถึงแล้วจะไปหา”

“ตอนนี้ฉันอยู่หอ เดี่ยวสักพักฉันจะไปเที่ยวกับกอนฮี นายจะมาเมื่อไหร่?”

“ผมจะกลับไปถึงตอนดึกวันนี้ งั้นตอนเช้า ผมไปหาฮยองนะ”

“อืม…ได้ แล้วเจอกัน”

บทสนทนาสั้น ทุกครั้งที่โทรมา ไม่ว่าซีวอนจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร หมอนั่นจะพูดคำแรกด้วยคำว่า ‘คิดถึง’

และทุกครั้งที่ที่ซีวอนโทรมา ฮีชอลก็ไม่เคยตอบกลับเลยว่า เค้าเองก็ ‘คิดถึง’ น้องชายตัวโตเหมือนกัน

เพราะอะไรน่ะหรอ

ใช่ …. คิมฮีชอลกำลังอาย ….

ร่างบางนั่งเล่นเกมส์ออนไลน์แล้วสมองก็นึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับเพื่อน

“โอยยย ตายห่า”นิ้วเรียวกดโทรออกเบอร์เดินที่เคยกดประจำทุกวันแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู

“กอนฮี ฉันขอโทษษษ แกห้ามด่าฉัน อือ อือ ใช่ ฉันลืม งั้นเลื่อนนัดนะเป็นพรุ่งนี้ โอเค เจอกัน”

โทรศัพท์เครื่องสวยพูดวางไว้บนเตียง ก่อนฮีชอลจะมานั่งสนใจกับเกมส์ออนไลน์ต่อ

โลกเงียบๆ เหงาๆ ที่เป็นแบบบเดิม  กับแมวตัวเดิม กับที่เดิมๆ

กับคนที่ห่วงใย ‘คนเดิม’

สมองสั่งการให้นิ้วคลิกเมาส์ไปที่เว็บค้นหา

‘ขอเช็คเรตติ่งตัวเองในยูทูปบางละกัน’

‘Heechul’ ฮีชอลกดพิมพ์ชื่อตัวเองลงไป ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

 ‘heechul kiss’

‘heechul sexy’

‘heechul funny’

นี่แฟนคลับขยันเซิชหาคำพวกนี้จริงๆสิน่า…

‘heechul siwon’

…… เดี๋ยว ….  นี่คืออะไร ….

นี่….

“แกกับซีวอนเป็นอะไรกัน ? …”

ยิ่งตอกย้ำให้คำถามนี่ฝังลึกลงไป!  แต่สมองก็สั่งการให้กดไปที่คำนั้น …

‘โอ…. นี่แฟนคลับขยันขนาดนี้เลยหรอ ……’

นิ้วเรียวขยับไปเรื่อยๆ ก่อนจะคลิกดูเข้าที่คลิปหนึ่ง

ใช่ มันเป็นคอนเสิร์ตที่จีน เป็นที่แรกที่เพื่อนรักของเค้าคนนึง  ไม่ได้ขึ้นคอนเสิร์ตครั้งแรก ….

วันนั้น มันคือวันแห่งความเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชาย ที่ไม่คิดอยากจะให้มันไหล มันไหลเป็นทาง

มันคือความเจ็บปวด ที่เค้ากลั้นมาตลอดทั้งคอนเสิร์ต ….

ในคลิป เพลงกำลังสนุก ฮีชอลจำความรู้สึกนั้นได้ดี

รู้สึกเหมือนกับว่า น้ำตาที่กลั้นไว้ มันกำลังจะไหลอีกครั้ง …

มันรู้สึก เหมือนเสียงสะอื้นมันติดอยู่ที่ลำคอ

ไม่มีใครเป็นที่พักพิง ก่อนจะหันไปเห็นน้องชายตัวโตที่เล่นกับแฟนคลับอยู่ แผ่นหลังนั้น ดูกว้างและดูใหญ่กว่าเมื่อก่อน อย่างน้อย…. มันก็เป็นที่พักพิงให้เค้าได้ในเวลาแบบนี้

แขนเรียวสอดเข้าที่หน้าท้องแกร่งก่อนจะซุกหน้างาม บนแผ่นหลังกว้าง ฮีชอลหลับตาลง ให้น้ำตาที่กำลังจะไหล

ไหลกลับเข้าไปในดวงตา

 ไม่อยากให้มันออกมาแสดงความเจ็บแวดให้ใครเห็นอีก

……คนถูกกอดสะดุ้งเล็กน้อย แต่เค้าจำได้ดี ว่าแขนนี้เป็นของใคร

ซีวอนหันมากระซิบกับพี่ชายตัวเองว่า

‘ไม่เป็นไรนะครับ หลังจากนี้ พี่ก็ยังมีผม’

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ฮีชอลปิดตัวเองอยู่หลายเดือน …

จนทำใจซะ อย่างน้อย ก็ยังมีเมมเบอร์ ที่อยู่ด้วยกัน มีเพื่อนอีกมากมายที่คอยอยู่ข้างๆ ….

ไม่เป็นไรหรอก เดี่ยวทุกอย่างก็จะดีขึ้น….

 

…………………………………………………………….

ฮีชอลปิดหน้าต่างคลิปลงแล้วนึกถึงกลิ่นอบอุ่นที่มาจากแผ่นหลักว้างของน้องชาย

ซีวอนโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ….

โตขึ้นเป็นคนที่มีเสน่ห์ และเป็นสุภาพบุรุษ…

กับทุกๆคน

นี่คงเป็นเหตุผลอีกข้อ ที่ฮีชอลรู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้น้องชายคนนี้

มีความสุขแบบนี้…… ก็เพียงพอแล้ว…

ร่างบางสะบัดหน้าไล่ความคิดประหลาดแล้วก็เปิดดูคลิปต่อมา

…. อ่าใช่ จูบ ….

จูบที่คอนเอสเอ็มทาวน์ที่ไทย ….

ไม่คิดหรอกว่าหมอนั่นจะยอมรับคำขอร้องจากเค้า ทุกคนที่แสดงบนเวทีล้วนเคยประทับริมฝีปากกับเค้ามาหมดแล้ว ยกเว้นแต่ หมอนั่นคนดียว จนสุดท้าย ก็ต้องจูบไปที่ริมฝีปากนั้น….

มันคือความใกล้ชิดที่สุดที่มาจากงาน แต่มันก็เป็นความใกล้ชิดที่ฮีชอลไม่มีวันลืม …

มันกลายเป็นข่าวใหญ่สักพัก … จนบริษัทต้อตมเคลียยกใหญ่

ฮีชอลจูบซีวอนแค่ครั้งเดียว แต่กับคนอื่นวนเวียนไปมาหลายครั้ง

ก็เหตุผลเดิมที่ไม่กล้าจูบซีวอนซ้ำสอง

เพราะอะไรน่ะหรอ…

‘ใช่ คิมฮีชอลกำลังอาย’

บางครั้งแสดงคอนเสิร์ตอยู่บนเวที แค่เพียงหันมาสบตากันชั่วครู่ มันดูเหมือนจะไม่มีอะไร…

แต่คิมฮีชอลกลับเต้นผิด

แล้วก็เหตุผมเดิมที่คิมฮีชอลเต้นผิด เพราะหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ

‘ใช่ ใช่ และใช่ คิมฮีชอลคนนี้ กำลังอาย’

“นี่ฉันมานั่งดูความอายของตัวเองทำซากอะไรเนี่ย!”

ปิดหน้าต่างทุกอย่างลงแล้วปิดคอม มือเรียวจับใบหน้าที่รู้สึกร้อนๆ ก่อนจะนอนลงบนเตียง ….

ความอายที่เกิดขึ้นหลายครั้ง จากคนๆเดียว …

เพราะอะไรยังตอบตัวเองไม่ได้ … รู้แค่ว่า

‘คิมฮีชอล อายกับเชว ซีวอนคนเดียว’

………………………………………………………………………………………………….

“ฮยอง ฮยอง”เสียงกระซิบเหมือนดังมากจากที่ไกลๆ กระซิบเบาหวิว ราวกับไม่อยากปลุกให้ตื่น….

“อื้อ”ฮีชอลสะบดตัวเล็กน้อยด้วยความรำคาญแล้วนอนหลับต่อ

ก่อนจะสัมผัสได้กับอ้อมกอดที่แนบชิดจากด้านหลังแล้วผล็อยหลับไป…

…….

“อื้อ”ส่งเสียงงัยเงียก่อนจะบิดตัวไล่ความเหนื่อยล้า แต่เอ๊ะ ทำไมมันบิดไม่ได้

…

“ซีวอนนายมาเมื่อไหร่เนี่ย”

“มาตั้งนานแล้วครับ กอดฮยองตั้งนานแล้วด้วย เห็นว่ยังไม่ตื่นผมก็เลยไม่ปลุก”

“ห๊ะ ? นายมานอนกอดฉันแบบนี้นานแล้วหรอ”

“ใช่ครับ ตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ห๊ะ !!!! แล้วนี่กี่โมงแล้ว?”

“เที่ยงครับ”

“เที่ยง!!!!”ฮีชอลหุนหันออกจากออ้อมกอดก่อนจะดีดตัวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

“รีบอะไรของเค้า”

ร่างบางในชุดเตรียตัวออกไปข้างนอกเดินมาหยิบโรศัพท์แล้วกดหาเบอร์เพื่อนที่ตัวเองผิดนัดตั้งแต่เมื่อวาน

“ฮัลโหล กอนฮี เออ แกยังไม่ถึงใช่มั้ย โอเค เจอกัน”

“ฮยองจะไปไหน”

“ฉันจะไปหากอนฮี นายอยู่นี่แหละ แปปเดียวเดี๋ยวมา”

ยังไม่ทันที่ซีวอนได้ตอบอะไรฮีชอลก็ปิดประตูไปซะแล้ว ….

มาเพราะคิดถึง แต่อีกฝ่ายคิดถึงเค้าบ้างมั้ย เค้าไม่รู้เลย…

…..

02.00 AM

แกร้ก …!

“อ่าวซีวอน ยังไม่กลับหรอ ?”ฮีชอลเลิกคิ้วด้วยความตกใจที่ยังเห็นน้องชายตัวโตนั่งอยู่บนเตียงของเค้า

แววตาที่มองมามันดูเศร้า จนฮีชอลใจหล่นวูบ นี่น้องชายตัวโตของเค้าเป็นอะไร

“ผมรอฮยอง แต่สักพักเดี่ยวผมก็จะไปทำงานแล้ว”

“บ้า! นายมานั่งรอฉันทำไม บ้ารึป่าว ทำไมไม่กลับบ้าน”กล่าวด้วยความเป็นห่วงแต่สำหรับอีกฝ่าย

มันกลับกลายเป็นการเติมเชื้อไฟ

“ก็ผมอยากเจอฮยอง”ซีวอนตัดพ้อด้วยความน้อยใจแล้วก้มหน้าลง

“เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก”ยิ่งเห็นแบบนี้ พี่ชายยิ่งใจหล่น นี่ซีวอนมีอิทธิพลมากกับการเต้นของหัวใจเค้ามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

…

“ฮยองไม่รู้อะไรเลย…”

“อะไรของนาย?”

“ฮยองรู้มั้ยว่าผมมาเพื่ออะไร ผมมาเพราะคิดถึงฮยอง ผมอยากเจอฮยอง”

“อะไรของนาย ไร้สาระ !”

“ฮยองเคยจำเบอร์โทรของผมได้รึป่าว?”

“นี่อย่ามาบ้าบอไร้สาระ”

“ฮยองจำเบอร์พี่กอนฮีได้ หึ แต่เบอร์ผมสักตัวเดียวฮยองยังไม่เคยจำ ทั้งๆที่ผมเป็นคนที่โทรหาฮยองทุกวัน!”

“นายเป็นบ้าอะไรของนาย! บ้าอะไรซีวอน !”

“ผมคิดถึงฮยอง ผมเป็นห่วง! แล้วฮยองล่ะ เคยเป็นห่วงผมบ้างมั้ย เคยคิดถึงผมบ้างรึเปล่า!!”

“….คุยตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่อง กลับไปเถอะซีวอน แล้วเราค่อยมาคุยกัน ค่อยมาคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ฮยองว่าผมไร้สาระ เพราะฮยอง ไม่-เคย-รู้-อะ-ไร-เลย”ซีวอนกระแทกเสียงชัดเจนแล้วกระชากประตูให้เปิดออก กระแทกประตูปิดดังลั่นแล้วเดินออกไป

นี่มันคือเรื่องบ้าอะไร

เค้าไม่รู้อะไร?

นี่มันคือเรื่องอะไร …

แต่ทำไมหัวใจ มันเหมือนหายไปไหนแล้ว …

คิมฮีชอลยังตอบตัวเองไม่ได้เลย…

………………………………………………………………………….

หลายวันแล้วที่ไม่มีเสียงเรียกเข้ามาให้น่ารำคาญ หลายวันแล้วที่ไม่มีเสียงเรียกเข้ามาให้นั่งปวดหัว

แต่สิ่งที่ฮีชอลรำคาญที่สุดกลับกลายเป็นตัวเองที่นั่งกระวนกระวายใจอย่างกับคนบ้า

“เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”

สุดท้ายก็ได้แต่นั่งถอนหายใจ

“เป็นอะไร นั่งถอนหายใจเป็นล้านรอบแล้ว แมวแกมีสามีรึไง!”

“เงียบปากไปเลยกอนฮี ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นก็เงียบไป”

“แล้วแกเป็นอะไร?”

….

ฮีชอลนิ่ง ก่อนจะนั่งคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เค้าควรจะเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังรึป่าว….

….

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เซ็งๆช่วงนี้เล่นเกมส์แล้วเลเวลมันไม่ค่อยอัพ ฝีมือฉันคงกำลังตก”พูดคำโป้ปดใส่เพื่อนแล้วนอนลงบนโซฟาตัวเดิม….

ทำไมไม่โทรมา….

นายรู้มั้ยว่าฉันรอสายนาย….

จริงๆแล้ววันนั้นคำถามที่น้องชายถามมาเค้าอยากตอบ

เบอร์ซีวอนน่ะ จำได้สิโทรมาทุกวันขนาดนั้น ทำไมล่ะ ทำไมถึงจะจำไม่ได้

ส่วนคิดถึงมั้ย ….แน่นอนว่าคิดถึง แต่ใครจะบ้ามานั่งบอกผู้ชายด้วยกันว่าคิดถึง

การกระทำมันน่าจะบอกได้ดีที่สุดมากกว่า …

การที่ยอมให้หมอนั่นมากอดเนี่ย มันน่าขนลุก

ผู้ชายสองคนนอนกอดกันบนเตียง

แล้วทำไมถึงยอมให้กอด

ก็เพราะว่า ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันไงล่ะ

ใครกันแน่ที่ไม่รู้อะไรเลย… เหอะ!

ไอ้ม้าหน้าโง่!

…………………………………………………………………………………………………..

“เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”

“เป็นอะไรของนายซีวอน ? ฉันเห็นนายอารมณ์ไม่ดีแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ”

“ก็คนที่พี่เคยดูแลน่ะสิ อะไรของเค้าก็ไม่รู้”

“พวกนายนี่ ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ ค่อยๆคุยกันดิ อยู่วงเดียวกัน อย่าให้เป็นเหมือนอีทึก กับคยูฮยอน อย่าปล่อยปัญหาไว้”

“….งั้นผมมีอะไรจะถามฮยอง”

จองฮุนหันหน้ามามองน้องชายแล้วเลิกคิ้วขึ้น

“อะไรล่ะ ถามมาสิ”

……. “ถ้าผมอยากรู้ว่าพี่ฮีชอลไปไหนทำอะไร แบบที่ผมไม่ต้องโทรหาเค้า ผมต้องทำยังไงครับ”

ผู้จัดการวงหยุดคิดชั่วครู่ แล้วหันกลับมาตอบ

“ฉันว่าฉันรู้นะ”

“อะไรหรอครับ”

“นายเล่นคาคาโอเป็นมั้ยล่ะ ? ฮีชอลน่ะ เล่นอยู่ นายก็ลองเล่นดู เผื่อจะได้ไม่ต้องโทร”

“ขอบคุณครับ”….ซีวอนกล่าวขอบคุณแล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา

ว่าแต่ไอ้ คาคาโอเนี่ย มันคืออะไร แล้วมันเล่นยังไง

คิดแล้วก็อยากจะถอนหายใจให้ความหล่อมันร่วง

เฮ้ออออออ การเป็นห่วงใครซักคนเนี่ยมันลำบากขนาดนี้เลยหรอ

ก็อยากจะโทรไปถามหรอก ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร

ไม่ใช่อะไรหรอก นอกจากเป็นห่วง และ ‘คิดถึง’…

อยากโทรไปบอกว่าคิดถึง อยากให้ฝ่ายนั้นรู้ว่า ตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลก

ที่ทำแบบนี้ เพราะกลัวว่าฮีชอลจะกลับไปเก็บตัวแบบเดิม กลัวว่าจะกลับไปรู้สึกเหงาเหมือนเดิม กลับไปคิดว่าตัวเองไม่มีใครแล้วเหมือนเดิม

ตอนนั้นที่พี่ชายร้องไห้บนเวที น้องชายคนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งมองน้ำตาที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่นั้น…

ไม่อยากเห็นน้ำตาจากดวงตาคู่นั้นอีก

แต่ทว่า …

ความเป็นห่วงและความคิดถึงของเค้ากลับกลายเป็นความน่ารำคาญ

จะทำยังไงดี ใช่ ควรจะทำยังไงดี

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

ซีวอนกระตุกมือด้วยความตกใจแล้วมองไปยังโทรศัพท์ที่ดังอยู่

‘ฮีชอลฮยอง’

…… นี่เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ?

คนที่เฝ้าคิดถึงตลอดทั้งวันเป็นฝ่ายโทรมา ?

“ฮัลโหล ครับ”

“ซีวอน ฉัน ….คิดถึงนาย”

……………….. The end ………………..

อีกนิด

“ฮยอง ผมกำลังจะเล่นคาคาโอ ผมอยากได้ของฮยอง ฮยองจะได้ไม่รำคาญเวลาผมโทรไป”

“ใครบอกว่าฉันรำคาญนาย ?”

…………………………………

“ส่วนคาคาโอน่ะ เดี่ยวฉันให้ตอนนายกลับจากจีนนะ เท่านี้แหละ”

กดตัดสายทิ้งทันทีก่นอีกฝ่ายจะถามอะไรต่อ

หึหึ วางกับดักหลุมเบอเร่อ แล้วก็นั่งยิ้มคนเดียวอย่างเป็นสุข การได้ทำให้ซีวอนหัวหมุน มันเป็นเรื่องที่น่าสนุกทุกทีสิน่า

มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโพสข้อความลงไป

‘มาซีวอนคนโง่ หาคาเคาฉันให้เจอแล้วมากดไลค์สิ อยากไปกวางโจวด้วย…’

…….หาให้เจอล่ะ ไอม้า….

จบจริงๆ

สั้นมาก =  =

กลัวมันออกมาไม่ดี ถ้ามันไม่สนุกต้องขอโทษที่คนที่หลงเข้ามาอ่านด้วยนะคะ

TT …

อ่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า