END นายหญิง [BeeCris]

ตอนที่ 1 : EP.0

แสงสีแสงพร้อมกับดนตรีที่ดังสนั่นหูไม่ได้ทำให้พวกคนที่โยกย้ายเรือนร่างนั้นรำคาญใจแม้แต่น้อยกับสนุกสนานไปกับมันโดยเฉพาะยิ่งสาวหน้าคมที่ดูจะเป็นลูกค้าประจำเธอนั่งมองผู้หญิงเหล่านั้นอวดลีลาการเต้นมีบ้างที่พวกหล่อนเดินเข้ามาชนแก้วและพูดคุยแต่มือก็ไม่ได้อยู่นิ่งโอบไหล่ของสาวเจ้าเสน่ห์เป็นนัยน์ว่ามีความต้องการ

“ไอ้ขุนเดี๋ยวกูมานะ”

เพื่อนชายที่มาด้วยกันพยักหน้าเพราะรู้ว่าอีกคนจะไปทำอะไรเขาก็นั่งมองพวกสาวๆพวกนั้นแต่ไม่ได้ตอบรับคำเชื้อเชิญเหมือนอย่างเพื่อนสนิทที่โอบเอวสาวสวยไปหาที่เงียบๆคุยกันแต่น้ำทิพย์ก็ไม่ได้ตอบรับทุกคำเชื้อเชิญ เห็นแบบนี้เธอก็เลือกเหมือนกันนะ

บริเวณที่ไร้ผู้คนสองร่างโอบกอดกันเสื้อผ้าหลุดลุ้ยมีเสียงครางหวานเป็นระยะตามแรงกระแทกที่เข้ามาข้างในตัวเธอหญิงสาวดูจะถูกใจไม่น้อยกับบทรักในครั้งนี้เธอโอบกอดน้ำทิพย์ให้เข้ามาแนบตัวมากขึ้นก่อนจะเสร็จสม

“อ๊า!”

น้ำทิพย์จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เตรียมจะเดินจากสาวสวยที่พึ่งร่วมรักกันไปเมื่อครู่หากแต่หล่อนคว้าแขนน้ำทิพย์เอาไว้พร้อมพูดจาออดอ้อนหวังจะให้น้ำทิพย์เอ็นดู มันก็ได้ผลนะเพราะน้ำทิพย์เป็นโรคแพ้ผู้หญิงขี้อ้อนนะสิเห็นแล้วก็อยากจะ ‘รัก’ พวกหล่อนขึ้นมาทันที

“ไปต่อที่ห้องฟ้าไหมคะ”

“อยากไปมากเลยค่ะแต่พอดีแฟนพี่กำลังจะมาคงไม่สะดวกเท่าไหร่ ไว้เราค่อยเจอกันนะ”

หล่อนตกใจที่รู้ว่าน้ำทิพย์มีแฟนแล้วแต่ก็ยังอยากได้น้ำทิพย์อยู่ดีคนตัวสูงเดินหันหลังให้เธอทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นน้ำทิพย์เช็คตัวเองให้เรียบร้อยว่าไม่มีร่องรอยของเล็บหรือลิปสติกก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วแฟนสาวของเธอก็นั่งรออยู่แล้ว

“มานานหรือยังคะ” น้ำทิพย์นั่งลงข้างๆพร้อมโอบไหล่หล่อน

“ไปไหนมาคะ” หล่อนถามอย่างจับผิด

“ไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ ไม่เอาน่าแพรบีไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกน่า”

“กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนิคะ” วทานิกาทำหน้าบึ้งตึงกว่าเดิม

“ก็บีเดินเบียดผู้หญิงตั้งหลายคนจะไม่ให้กลิ่นน้ำหอมมันติดมาได้ยังไงล่ะคะ”

น้ำทิพย์พยายามหาข้ออ้างมาให้แฟนสาวเชื่อแต่วทานิกาก็ตะขิดตะขวางใจไม่อยากจะเชื่อเธอรู้ว่าน้ำทิพย์เจ้าชู้จะตายไม่แปลกหากเขาจะมีคนอื่นแต่ก่อนคบกันก็สัญญาแล้วว่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก น้ำทิพย์ส่งสายตาไปยังชานนท์ให้ช่วยเธอหน่อย

“สงสัยมันจะเบียดแรงไปหน่อยแพรอย่าไปโกรธมันเลยนะ”

“ไอ้ขุน!”

น้ำทิพย์กัดฟันเรียกชื่อเพื่อนตัวเองเพราะสิ่งที่ชานนท์พูดเท่ากับบอกความจริงเลยนะว่าเธอไปทำอะไรมาแต่น้ำทิพย์ก็พยายามพูดให้วทานิกาหายโกรธนานพอสมควรกว่าคนรักจะยอม เมื่อแยกย้ายกันวทานิกาก็เอ่ยชวนน้ำทิพย์ไปค้างที่คอนโดเธอ

“วันนี้คงไม่สะดวกค่ะไว้วันหลังน้า”

“ทำไมคะ ไม่อยากนอนกับแพรหรอ”

“เปล่าซะหน่อย แต่พรุ่งนี้บีต้องพาแม่ไปทำบุญแพรเข้าใจบีนะ”

“แน่ใจหรอคะ ไม่ใช่ว่าจะไปหาผู้หญิงคนอื่น”

น้ำทิพย์ถอนหายใจอย่างหน่ายๆวทานิกาจับผิดเธอได้ตลอดเวลาตั้งแต่ที่เธอยอมคบหาและมีอะไรกับหล่อนวทานิกาก็เริ่มจะจู้จี้จุกจิกจนบางทีมันก็น่ารำคาญ แต่คนอย่างน้ำทิพย์มีหรอจะยอมให้คนอื่นมาอยู่เหนือกว่าถึงจะเป็นแฟนก็เถอะ

“ถ้าแพรยังเป็นแบบนี้อยู่ เราห่างกันสักพักดีไหมคะ” น้ำทิพย์ว่าเสียงแข็งวทานิกาใจเสียที่ได้ยินแบบนั้น

“ไม่นะบี”

“ก็แพรเอาแต่จับผิดบี บีอึดอัดอ่ะ” น้ำทิพย์ยังแกล้งทำเสียงเครียด

“แพรขอโทษ ก็แพรไม่อยากให้บียุ่งกับผู้หญิงคนอื่นแพรรักบีนะ” วทานิกาโอบกอดน้ำทิพย์ไว้แน่นเธอจะรู้ไหมว่าคนที่เธอกอดอยู่กำลังยิ้มแป้น

“คนรักกันต้องเชื่อใจกันรู้ไหมคะ”

“ค่ะ แพรขอโทษเราไม่ห่างกันนะ” หญิงสาวว่าพร้อมซุกหน้าเข้ากับอกน้ำทิพย์สองมือก็กอดร่างสูงไว้แนบแน่นอย่างกับกลัวหาย

“ก็ได้ค่ะ ครั้งนี้บีให้อภัย”

น้ำทิพย์ไปส่งวทานิกาที่คอนโดก่อนจะตรงกลับบ้านไฟในบ้านมืดสนิทคิดว่าคนเป็นแม่คงจะเข้านอนไปเรียบร้อยแล้วเธอเลยทำอะไรให้เบาที่สุดเพราะกลัวว่าแม่จะตื่นแต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าห้องไฟก็สว่างทั้งบ้านฝีมือคนเป็นแม่นั้นเอง น้ำทิพย์ส่งยิ้มบางๆก่อนจะเดินเข้าไปอ้อน

“ทำไมยังไม่นอนอีกคะ”

“แม่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

“เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมคะ ตอนนี้บีง่วงมากเลย”

“นั้นก็นอนพักผ่อนเยอะๆนะเพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทาง”

“ไปไหนคะ?”

คำพูดของแม่ทำให้น้ำทิพย์แทบจะสร่างเมาอยากรู้ขึ้นมาทันทีว่าแม่จะคุยอะไรกับเธอแต่คนเป็นแม่ก็บอกให้คุยกันพรุ่งนี้เช้าน้ำทิพย์เลยต้องยอมเดินกลับเข้าห้องเพื่อจะได้อาบน้ำนอน

เสียงเรียกของคนเป็นแม่ทำให้น้ำทิพย์ตื่นจากฝันดีก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะเธอต้องพาแม่ไปทำบุญครบรอบที่พ่อเสียแต่พอเดินออกมากระเป๋าเดินทางก็ถูกเอามาวางไว้กำลังจะยกไปเก็บก็เหมือนว่าข้างในจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอน้ำทิพย์คิดได้ว่าแม่มีเรื่องจะคุยด้วยเลยเดินออกมาหาผู้เป็นแม่

“เรื่องเมื่อคืนแม่จะคุยอะไรกับบีหรอคะ” น้ำทิพย์นั่งลงพลางทานข้าวต้มไปด้วย

“เรื่องคู่หมั้นบีน่ะ”

“แค่กๆๆ” ถึงกับสำลักเมื่อได้ยินคำว่า ‘คู่หมั้น’

“คู่หมั้นอะไรกันคะ บีมีแฟนแล้วนะแม่”

“แหวนที่อยู่บนคอแกน่ะ เป็นแหวนหมั้น” คนเป็นแม่ว่าด้วยเสียงเรียบเฉย

“ไม่ใช่แหวนของพ่อหรอกหรอแม่”

น้ำทิพย์ก็ยังสงสัยและไม่เข้าใจว่าคนเป็นแม่กำลังจะสื่อถึงอะไรแล้วคู่หมั้นคู่หมายนี่อีกเธองงไปหมดแล้วอยากจะได้คำอธิบายที่มันชัดเจน คนเป็นแม่มองออกว่าน้ำทิพย์กำลังคิดอะไรอยู่เลยเล่าให้ลูกสาวของเธอฟัง

ย้อนไปเมื่อเธอยังเป็นหญิงสาวคนเป็นพ่อได้หมั้นหมายเธอกับลูกชายของเพื่อนแต่เธอรู้มาว่าชายคนนั้นเจ้าชู้คบทีละหลายคนเธอไม่ชอบเขาจนได้มาเจอกับพ่อของน้ำทิพย์พยายามผ่าฟันอุปสรรคที่โดนกีดกันจนผู้ใหญ่เห็นใจแต่ยังไม่ยกเลิกสัญญาและบอกว่าหากลูกของเขาทั้งสองมีหลานก็ให้หลานทั้งสองฝ่ายหมั้นหมายกันไม่ว่าจะเป็นหญิงทั้งคู่หรือชายทั้งคู่ก็ต้องหมั้น

และเมื่อแม่ของน้ำทิพย์ตั้งท้องจนคลอดเธอซึ่งเป็นลูกสาวทางฝั่งนู้นภรรยาของเขาดันมีลูกให้ไม่ได้ทั้งสองมีสีหน้าลำบากใจนิดหน่อยแต่ก็ยืนยันว่ายังไงต้องมีการแต่งงานระหว่างสองครอบครัวนี้อย่างแน่นอน

“ก็ในเมื่อเขาไม่มีลูกแล้วบีจะหมั้นกับใครละคะแม่” น้ำทิพย์ถามอย่างสงสัย

“น้องสาวคุณเคนน่ะลูก”

“น้องสาวคู่หมั้นแม่ก็เท่ากับเป็นอาของบีนะสิคะ!”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้แต่เขาก็อายุห่างจากคุณเคนตั้งสิบกว่าปีเลยนะ”

“แล้วคุณเคนอะไรนี่อายุเท่าไหร่ล่ะ” น้ำทิพย์ถามอย่างเซ็งๆ

“ก็เกือบห้าสิบแล้วล่ะ”

“หืมม! เขาก็แก่กว่าปีตั้งสิบกว่าปีอ่ะ!”

แม่ของเธออายุสี่สิบกว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็อายุน่าจะสามสิบปลายๆเท่ากับว่าเธอกำลังจะมีเมียอายุห่างจากแม่ไม่กี่ปีคิดแล้วก็เครียดแต่คนเป็นแม่ก็เอ่ยบอกก่อนว่าทางนั้นเขาขอให้น้ำทิพย์ไปดูแลน้องสาวเขาในฐานะคู่หมั้นเป็นเวลาครึ่งปีเพื่อตอบแทนในสิ่งที่เขาเคยช่วยเหลือจุนเจือค่าใช้จ่ายในครอบครัว

“ครึ่งปีเลยหรอแม่!!” น้ำทิพย์ตกใจตะโกนลั่นบ้าน

“เอาน่าบีเขาช่วยเรามาตั้งเยอะนะ”

“หลังจากครึ่งปีบีจะเป็นอิสระใช่ไหม”

น้ำทิพย์ถามอย่างต้องการคำตอบเป็นอย่างมากซึ่งคำตอบก็คือใช่ทำให้น้ำทิพย์โล่งอกก่อนแม่เธอจะบอกประวัติคราวๆว่าคู่หมั้นของน้ำทิพย์เป็นชาวไร่อยู่ที่ปากช่อง แค่คิดสภาพชาวไร่เธอก็ไม่อยากไปแล้วผู้หญิงบนป่าบนเขาแถมยังโสดอีกคงสวยสู้สาวเมืองกรุงไม่ได้หรอก

“รีบกินจะได้รีบไปทางนู้นเขาคงรอแล้ว”

“ก็ให้เขารอไปสิบีไม่รีบนิ”

“เอ๊ะ! ลูกคนนี้”

“นี่คงอยากจะหมั้นกับบีมากละสิไม่เห็นเดือดร้อนหรือโวยวายยกเลิกสัญญาอะไรเลย” น้ำทิพย์ออกจะดูถูกคู่หมั้นตัวเอง

“เขาเป็นคนดีแม่รับประกัน”

“คนดีที่ไหนเขาหมั้นกับคนที่ไม่รู้จักกันละแม่ นอกจากจะอยากมีผัวจนตัวสั่น!”

“บี!!”

คนเป็นแม่ตีเข้าที่แขนน้ำทิพย์อย่างแรงเพราะเธอไม่เคยสอนให้น้ำทิพย์พูดจาเหยียดคนเพศเดียวกันแบบนี้ไม่รู้ว่าลูกสาวตัวดีจะอคติไปถึงไหนน้ำทิพย์เองก็ทำเป็นมองค้อนเพราะเธอพูดความจริงและมันไม่ผิดอะไรที่จะคิดแบบนั้น

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะลูกแม่ไม่เคยสอนให้บีพูดจาเหยียดหยามคนอื่นอีกอย่างเขาก็เป็นผู้หญิงบีต้องให้เกียรติ์เขา เข้าใจไหม”

น้ำทิพย์แสร้งทำเป็นหูทวนลมพอทานข้าวเสร็จเขาก็ยืดเยื้อทำทุกอย่างช้าลงคนเป็นแม่ก็ต้องคอยรีบเร่งเพราะเธอคุยกับทางนั้นไว้แล้วว่าน้ำทิพย์จะไปถึงไม่เกินเที่ยงเพราะใช่เวลาเดินทางประมานสามชั่วโมง แต่เจ้าลูกตัวดีนี่สิลีลาท่าเยอะอยู่นั้นแหละ

“ถึงแล้วโทรหาแม่ด้วยนะลูก”

“ดูแม่จะยัดเยียดบีให้เขาจังเลยนะคะไม่รักบีแล้วหรอ” น้ำทิพย์ว่าอย่างน้อยใจหวังให้แม่เธอเปลี่ยนใจและยกเลิกเรื่องบ้าๆนี่

“แม่รักบีนะ แล้วก็เชื่อว่าบีจะต้องรักเขา”

“ไม่มีทาง บีไม่มีทางรักผู้หญิงเห็นแก่ตัวแบบนั้น!”

น้ำทิพย์ขับรถมาเรื่อยๆจนเข้าสู่จังหวัดนครราชสีมาเธอมองตามแผนที่ที่แม่ให้ไว้เพื่อไปยังไร่ ‘ศิริน’ ถนนหนทางเข้าไร่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรดีกว่าที่คิดซะอีกน้ำทิพย์ขับเข้ามาจนเจอป้ายบอกว่าถึงไร่ ‘ศิริน’ แล้วขับเข้ามาตั้งไกลยังไม่เจอทางบอกไปบ้านเจ้าของเลยมองไปทางไหนก็มีแต่ไรองุ่น

“ขอโทษนะคะบ้านเจ้าของไร่ไปทางไหนคะ” น้ำทิพย์เอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ข้างทางคิดว่าต้องเป็นคนงานของทางไร่

“คุณน้ำทิพย์ใช่ไหมคะ”

“ค่ะ ทำไมรู้จักชื่อฉันละคะ” น้ำทิพย์ถามอย่างแปลกใจเพราะเธอพึ่งจะมาที่นี่ครั้งแรก

“เขารู้กันทั้งไร่แล้วค่ะว่าคุณเป็นคู่หมั้นของนายหญิง”

“อ่อ”

“ขับตรงไปอีกนิดนะคะจะเจอแยกให้เลี้ยวขวา”

น้ำทิพย์ขับมาตามที่หญิงสาวบอกก่อนจะมาหยุดที่หน้าบ้านของเจ้าของไร่สไตล์การตกแต่งก็ตามประสาชาวไร่ชาวสวนนั้นแหละแต่ยอมรับว่ามันก็ดูดี บรรยากาศก็ชดชื่นดูสบายหูสบายตาดีแต่ก็คงจะมีดีอยู่แค่นี้แหละนะ

“คุณน้ำทิพย์ใช่ไหมคะ”

“ค่ะ”

เธอเชื่อแล้วว่ารู้จักเธอทั้งไร่จริงๆนี่ยัยนั้นคงจะป่าวประกาศทั่วไร่เลยสินะว่าหล่อนมีคู่หมั้นคิดแล้วก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นไปอีก น้ำทิพย์เดินตามสาวใช้เข้ามาในบ้านพร้อมมองสำรวจตัวบ้านก็ไม่ได้โบราณออกจะทันสมัยถือว่าการตกแต่งโอเค

“เชิญนั่งรอสักครู่นะคะ นายหญิงกำลังมา”

สาวใช้เดินหายไปพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ของเธอก่อนจะยกน้ำมาเสิร์ฟและปล่อยทิ้งเธอไว้คนเดียวน้ำทิพย์เดินมองไปทั่วบ้านเผื่อจะมีรูปของคู่หมั้นเธอบ้างแต่กลับไม่มีเลยสักรูปมีแต่แจกันดอกไม่และของตกแต่งทั่วไป

“เอาว่ะถือว่าช่วยคนแก่ละกัน”

น้ำทิพย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่คิดอยากกลับกรุงเทพตั้งหลายครั้งแต่ก็ทำได้แค่คิดคนอย่างน้ำทิพย์ถ้าไม่ชอบอะไรแล้วไม่ทนอยู่ให้อึดอัดใจแน่นอนเธอจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยปากไล่เธอออกจากไร่ให้ได้ไม่เกินสองวันหรอกเธอได้จัดกระเป๋ากลับกรุงเทพดั่งใจหวังแน่

“ขอโทษนะคะที่ให้รอ”

เสียงแหบนิดๆของคนมาใหม่ทำให้น้ำทิพย์หันไปมองก่อนจะต้องตกตลึงก็คนตรงหน้ายังสวยยังสาวแถมหน้าตาจิ้มลิ้มไม่เห็นจะแก่อย่างที่คิดถึงการแต่งตัวจะเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์กับรองเท้าบูทน้ำทิพย์ก็ยังมองว่าเธอน่ารักแล้วจะผิดไหมถ้าจะบอกว่าเธอกำลัง…

ตกหลุมรักนายหญิงคนนี้

ดูเหมือนเจ้าบีของเราจะหลงนายหญิงซะแล้วสิ

แบบนี้คงไม่อยากกลับกรุงเทพแล้วสิเนาะ

เป็นยังไงกันบ้าง ติชม ได้น้า

มาเกริ่นไว้ก่อนดูว่าถูกใจรีดคนไหนบ้าง ^^