ตอนที่ 2 : II
II
ปาร์คจีมินใช้เวลาเกือบเดือนในติดต่อคนรัก เขาทราบมาจากเพื่อนมินะว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่
ชายหนุ่มวิ่งหาเบอร์ ที่อยู่ ทุกอย่างที่สามารถติดต่อเธอได้ แต่มันเป็นเพียงช่วงแรกเท่านั้น เขามีโอกาสได้คุยกับเธอผ่านทางโทรศัพท์ครั้งเดียว
ทั้งคู่ได้อธิบายมุมมองของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง ดูเหมือนจีมินจะเข้าใจแต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เขาติดต่อหามินะบ่อยขึ้น จนท้ายสุดเธอได้ตัดการติดต่อทุกช่องทาง
วันที่โดนบอกเลิกเขาคิดว่ามันแย่แล้ว แต่ยิ่งเวลาผ่านไปมันกลับแย่กว่า ตู้เสื้อผ้าของเขายังมีชุดของมินะ อ่างล้างหน้าของเขายังมีของใช้ของเธอด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มออกเที่ยวตอนกลางคืนบ่อยขึ้นเพื่อเลี่ยงการนอนอยู่บ้านและเอาแต่คิดเรื่องคนรักเก่า เขามักจะกลับมาด้วยความเมาพร้อมหญิงสาวที่ตนถูกใจ
“คุณจีมินคะ ป้าตกใจหุ่นตัวนี้หลายรอบมากเลย ถ้าไม่คิดเปิดป้าขอเอาไปเก็บในห้องเก็บของนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า กล่องมันหนักเดี๋ยวผมเก็บเองก็ได้”
“หมู่นี้ไม่ค่อยให้ป้าเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนเลยนะคะ”
จีมินได้แต่ยิ้มให้แม่บ้าน จะเข้าไปได้ยังไงล่ะ บางวันเขากับผู้หญิงที่มาค้างด้วยยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ
“ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ป้าเป็นห่วง”
แม่บ้านเตือนเจ้านายตัวเองด้วยความหวังดี พักหลังมานี้จีมินพาผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้าจนเธอกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่ทันระวังตัวและติดโรคเอา
หลังจากคนทำความสะอาดออกไปจีมินตัดสินใจลากกล่องหุ่นยนต์ที่ยืนนิ่งมุมห้องมาเป็นเดือนลงไปใต้ห้องเก็บของ
เขามองมันอย่างเหนื่อยใจก่อนเหลือบหาผ้ามาคลุมกล่องไม่ให้ฝุ่นเกาะ
แต่ใบหน้านิ่งเฉยที่เหมือนมนุษย์จนแยกไม่ออกกลับทำให้เขาลังเล
หรือว่าเขาควรเปิดระบบ ให้มันทำงานบ้าน นั่งฟังเขาบ่นเวลาเขาเมา ?
อย่านะจีมิน
อย่าเปิดมันนะ
“สวัสดีตอนบ่ายครับคุณจีมิน”
เปิดแล้ว เขาเปิดมันขึ้นมาอีกแล้ว
“...”
เกิดความเงียบระหว่างหุ่นยนต์และเจ้าของร่วมนาที
จีมินไม่กล้าพูดอะไรเพราะดวงตาสีนิลคู่นั้นเอาแต่จ้องเขา ไหนจะรอยยิ้มที่เจ้านั่นส่งมาให้อย่างเป็นมิตรอีก
ส่วนหุ่นยนต์ตัวสูงไม่ยอมโต้ตอบเพราะเกรงว่าตัวเองอาจจะทำให้เจ้าของเกิดอารมณ์ด้านลบแบบครั้งก่อน ๆ
“ตามฉันขึ้นไปบนบ้าน”
สิ่งประดิษฐ์หน้าตาหล่อเหลาจ้องมองแผ่นหลังขนาดแคบกว่าตัวเองขึ้นไปบนบ้านอย่างเงียบเชียบ
ถ้าจีมินก้าวเท้าซ้าย
JK901จะก้าวเท้าซ้ายตาม
หากจีมินก้าวเท้าขวา
JK901ก็จะก้าวเท้าขวาด้วยเช่นกัน
“ไปนั่งตรงนั้น”
นิ้วที่มีแหวนประดับอยู่ชี้ไปยังโซฟา
ความวิบวับของเครื่องประดับทำให้เจ้าหุ่นยนต์กะพริบตามองสิ่งของนั้นเพื่อสำรวจ
“นั่ง”
เจ้าของออกคำสั่งย้ำอีกครั้งทำให้เจ้าหุ่นยนต์เดินไปนั่งที่โซฟาในท่าหลังตรงและมือประสานกันบนหน้าตักอย่างเรียบร้อยจนจีมินแทบขำออกมา
“ที่เปิดนายขึ้นมาฉันไม่ได้จะให้นายมาเป็นสามีฉันหรอกนะ”
“ครับ อารมณ์ของคุณค่อนข้างไม่คงที่นะครับ”
“ว่าไงนะ ?”
“น้ำเสียงของคำพูดกับการกระทำบางอย่างของคุณตอนนี้เกิดจากภาวะอารมณ์ของคุณไม่คงที่ครับ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับอารมณ์ของฉันได้มั้ย”
“ครับผม”
“เอาล่ะ บอกหน่อยสิว่านายทำอะไรได้บ้าง”
“ผมทำได้ทุกอย่างครับ เรื่องทานข้าวถ้าคุณไม่ให้ทานระบบผมจะไม่รับ แต่ถ้าคุณต้องการให้ทานแล้วระบบผมต้องรับการทานข้าวตลอด บางอย่างที่ซับซ้อนหากคุณไม่มั่นใจคุณสามารถทำเป็นตัวอย่างให้ผมดูได้ครับ”
“พูดธรรมดาสบายๆไม่ต้องใช้คำทางการได้หรือเปล่า”
“ได้ครับ”
“เอาล่ะ ฉันถูกคนรักบอกเลิกไปเดือนก่อน ตอนนี้ฉันพึ่งได้เบอร์เขามา และเขาก็ตัดขาดการติดต่อไป บอกหน่อยสิฉันต้องทำยังไง”
“เขากำลังตีตัวออกห่างและบอกให้รู้ว่าไม่ชอบที่คุณจีมินเข้าไปยุ่งครับ ผมว่าคุณจีมินอาจจะต้องเลิกยุ่ง”
“แล้วถ้าฉันเลิกไม่ได้ ?”
ดวงตาเรียวรีมองหุ่นยนต์ที่เปลี่ยนท่านั่งดูสบายตาขึ้นถามความเห็นมัน จีมินอยากทดสอบว่าเจ้าตัวนี้จะเหมือนคนแค่ร่างกายหรือความคิด
“เวลาครับ”
“ถ้าฉันไม่อยากรอ ?”
“ผมช่วยคุณได้ครับ สามีจะไม่ปล่อยให้ภรรยาต้องผ่านปัญหาไปคนเดียว”
ใบหน้าสมบูรณ์แบบไม่มีแม้ที่ติอย่างมนุษย์หลายคนต้องการหันมองเจ้าของพร้อมกับรอยยิ้มที่คิดว่าจะช่วยทำให้จีมินสบายใจขึ้น
“มีอะไรที่คุณอยากจะทำมั้ยครับ ผมจะทำกับคุณ”
“...ไม่ต้อง เอาเป็นว่านายคงรู้หน้าที่ตัวเอง จะทำอะไรก็ทำไปยกเว้นมาเป็นสามีฉัน”
“คุณดูดีนะครับ”
“ห้ะ ?”
“วันนี้คุณเซทผม แต่งตัวดูดี เหมือนกับว่าคุณมีนัด”
ดวงตาสีนิลสำรวจมนุษย์ที่นั่งข้างกันเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงจากร่างกายคนตรงหน้า
“ดี อย่าทำบ้านฉันไฟไหม้ก็แล้วกัน”
“แปลว่า คุณจะให้ผมอยู่บ้าน”
JK901มองชายหนุ่มที่หัวเราะตัวเองก่อนจะยิ้มตามจีมินถึงแม้ต้นเหตุการหัวเราะจะมาจากที่จีมินขำตนก็ตาม
“คิดว่าฉันจะพานายไปด้วยหรือไง”
“ตอนแรกผมคิดครับ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมจะนั่งรอตรงนี้ตามคำสั่งคุณ เที่ยวให้สนุกนะครับจีมิน”
ปาร์คจีมินพาตัวเองออกมาจากบ้านและทิ้งให้หุ่นยนต์เฝ้าบ้านด้วยความสับสน เขารู้หน้าที่ของมัน แต่เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้ตัวเองเปิดมันขึ้นมา เขาไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยเขาได้มากน้อยมั้ย แต่อย่างน้อยการมีหุ่นหน้านิ่งอยู่ด้วยมันอาจจะทำให้เขามีผู้รับฟัง
ตั้งแต่โดนบอกเลิกการออกมาสถานรื่นรมย์กลายเป็นเรื่องต้องทำประจำ เช่นเดียวกันกับวันนี้
เมื่อก่อนมันเป็นที่ที่เรามาด้วยกัน แต่วันนี้เขาต้องมาเพื่อดื่มให้ตัวเองเมาและเลิกคิดเรื่องเธอ
“มาคนเดียวแบบนี้เหงาแย่นะคะ”
“กะว่าจะหาเพื่อนกลับด้วยน่ะครับ”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เดินมาหา จีมินแสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการอาสาเลี้ยงเครื่องดื่มคืนนี้
บทสนทนาที่ถูกคอและการดีลไม่กี่ประโยคทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขามีเรื่องให้ทำแทนคิดถึงเรื่องคนรักเก่าในคืนนี้
04.00 AM
นั่งคอยเจ้าของครึ่งค่อนคืนเสียงเปิดประตูก็ดังเข้าหูJK901 ร่างกายสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนหลังจากนั่งคอยจีมินหลายชั่วโมง
“อย่ารีบสิคะ แหม อ๊ะ!”
การเข้ามาของคนสองคนอยู่ในสายตาและการรับรู้JK901 ใบหน้าแสนสมบูรณ์แบบแสดงความไม่เข้าใจเมื่อหญิงสาวแปลกหน้าหันมามองตัวเอง
“ว๊าย ! ค ใครคะนั่น?!”
“ผม-”
“หุ่นเฝ้าบ้านน่ะ รีบไปต่อกันในห้องเถอะ”
หลังจากทั้งคู่เข้าห้องไปสิ่งที่ถูกเรียกว่าเป็นเพียงหุ่นเฝ้าบ้านก็กลับไปนั่งที่เดิม JK901รู้สึกว่าตัวเขาถูกต่อต้าน
และสิ่งที่ต้องทำคือทำให้ปาร์คจีมินยอมรับตัวเขา
เขาถูกสร้างขึ้นมาโดยมีต้นแบบมาจากมนุษย์ สิ่งหนึ่งที่มันช่างเป็นสิ่งอัศจรรย์สำหรับความคิดของเขาคือ การมีความรู้สึก
มันไม่ได้ชัดเจนและเหมือนมนุษย์มากมาย แต่เขาคิดว่าสิ่งที่จีมินทำอยู่ตอนนี้ส่งผลให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เขาเป็นสามีที่กำลังถูกนอกใจจากภรรยาตัวเอง
“ปล่อยนะ ! นี่ ! บอกให้ปล่อย ! ฉันไม่ได้ชื่อมินะ โอ๊ย ! ปล่อยฉัน!!!”
เสียงเอะอะคล้ายคนทะเลาะกันดังออกมาจากห้องนอนที่เจ้าของJK901พึ่งพาหญิงสาวแปลกหน้าเข้าไป ทำให้หุ่นสามีที่ซื่อสัตย์ต้องพาตัวเองเข้าไปดูสถานการณ์ตามสัญชาตญาณ จากเสียงที่ได้ยินเขามั่นใจว่าเกิดการทะเลาะกันภายในห้อง
“ปล่อย !”
“มินะ”
“ช่วยฉันที !!”
หญิงสาวที่กำลังต่อสู้แรงคนเมาเอ่ยขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นว่าประตูถูกเปิดออกด้วยหุ่นยนต์ตัวที่ทำให้เธอตกใจก่อนเข้าห้อง
JK901เข้าไปทำการแยกหญิงสาวที่มีเพียงชุดชั้นในปกปิดร่างกายออกจากชายหนุ่ม การประเมินสถานการณ์ทำให้ทราบว่าปาร์คจีมินกำลังทำให้เธอไม่พอใจเพราะจำชื่อผิด
“มึงเข้ามาได้ยังไง ปล่อย! ออกไป!!”
เสียงโวยวายดังขึ้นทันทีที่จีมินถูกจับแยก เขามองตามหญิงสาวที่ใบหน้ากลายเป็นมินะจากฤทธิ์ของมึนเมาพร้อมกับพยายามพุ่งตัวไปหา
“คุณกำลังเมาและอาจเผลอทำร้ายเธอนะครับ ผมแนะนำให้คุณนอนพักก่อนและปล่อยเธอกลับบ้าน”
“ดูแลเจ้านายแกอย่าให้ตามฉันมานะ !”
“ผมต้องขอโทษแทนภรรยาผมด้วยนะครับ เพราะเขาเมาเลยเผลอทำแบบนั้นไป”
ใบหน้าสะสวยมองหุ่นยนต์ด้วยความงุนงง เธอเร่งใส่เสื้อผ้าก่อนพาตัวเองออกจากห้องด้วยความอารมณ์เสียหลังจากอารมณ์ที่มีหดหายเพราะชายหนุ่มเอาแต่เรียกชื่อของใครไม่รู้
“ปล่อยกู”
“ผมเกรงว่าถ้าผมปล่อยคุณ คุณอาจจะวิ่งกลับไปหาเธอครับ”
ทั้งคู่ในสภาพดึงรั้งกันอยู่บนเตียง JK901พยายามห้ามเจ้าของเอาไว้ ในขณะที่จีมินใช้แรงทั้งหมดผลักมันออก
“แม่งเอ๊ย กูให้ปล่อยกูไงวะ !”
ตุ๊บ!
ชายหนุ่มยกเท้าถีบท้องหุ่นยนต์ด้วยความแรงทั้งหมดที่มีจนมันกระเด็นลงไปนั่งกองอยู่พื้นล่างเตียง
ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้แสดงอาการอะไรแม้แต่ตอนที่เจ้าของกำลังลุกโซเซรัวหมัดลงบนหน้ามันจนเกิดเสียงดัง
พลั่ก!
พลั่ก!
“เป็นแค่หุ่นยนต์โง่ ๆ เสือกไรเรื่องกูวะ”
พลั่ก
“มึงเก่งจริงมึงพาเขากลับมาหากูสิ!!”
พลั่ก!
ใบหน้าดูดีทุกระเบียบนิ้วหันตามแรงหมัด JK901ล้มลงไปนั่งกองที่พื้นในขณะที่ปาร์คจีมินตามมาคร่อมและรัวหมัดเข้าใบหน้านั้นเพราะขาดสติจากแอกอฮอล์
พลั่ก
“เสือกอะไรกับกู ! เห็นแล้วใช่มั้ยว่ามินะทิ้งกูไปอีกแล้ว !”
พลั่ก
ในขณะที่ถูกทำร้ายร่างกายตาสีนิลเห็นว่ามือที่ถูกชกตัวเองแตกจนเลือดซึม ใบหน้าของเขาเองอาจจะเสียหายไปด้วย
JK901คำนวณแรงและลักษณะการต่อสู้ก่อนมันจะลุกขึ้นพุ่งเข้าไปล็อกตัวชายหนุ่มจนจีมินและตัวเองกระเด็นลงไปบนที่นอน
ตุ๊บ
“ปล่อย ไอ้เหี้ย! ปล่อยกู!! กูจะไปหามินะ”
“ขออนุญาตไม่ทำตามคำสั่งเพื่อความปลอยภัยทางด้านร่างกายและจิตใจของคุณนะครับ”
“กูบอกให้ปล่อยกู ฮื่อ ! ไอ้เชี่ย ปล่อยกู!!”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาพร้อมกับคำขอร้องที่ไม่ได้สติของปาร์คจีมิน ชายหนุ่มทิ้งตัวลงเตียงด้วยความอาลัย
เขายกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความอายที่ร้องไห้ให้หุ่นยนต์เห็น เขาเสียใจ เขาผิดหวัง สมเพชตัวเองจบแทบอยากชกหน้าตัวเอง
“ไม่เป็นไรครับที่นี่มีแค่เรา คุณร้องไห้ออกมาได้ ไม่ต้องอายใคร ผมจะไม่หัวเราะคุณ”
“...”
“ขออนุญาตกอดเพื่อทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นนะครับ”
เสียงทุ้มต่ำขอพร้อมกางลำแขนกอดเจ้าของที่ร้องไห้พร่ำเพ้อไม่ได้สติ ฝ่ามือที่ใหญ่กว่าปาร์คจีมินเอื้อมไปลูบกลุ่มเส้นผมดำสนิทเป็นจังหวะเชื่องช้า
ระดับการต่อต้านลดลงอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นสัญญาณบอกว่าจีมินไม่มีแรงในการต่อต้านเขาอีกแล้ว
หุ่นยนต์ตัวโตกอดเจ้าของที่พร่ำเพ้อเอาไว้นิ่ง ๆ นานหลายชั่วโมงโดยไม่ปริปากพูดอะไรจนชายหนุ่มหลับไปเพราะไม่มีแรงฝืนเอาไว้
ความอยากรู้ทำให้JK901จ้องสำรวจเจ้าของตัวเอง ระหว่างเขากับจีมินมีความต่างที่สังเกตได้
ผิวหน้าที่อิ่มน้ำแต่ไม่ได้เรียบเนียนเท่าเขา
มนุษย์มีรูขุมขน
มีตำหนิบางที่ซึ่งเล็กมากจนคนทั่วไปอาจมองไม่เห็น
แม้กระทั่งเส้นขนบาง ๆ บนใบหน้า
ไปจนถึงหนวดที่ถูกโกนให้เกลี้ยงเกลา
หรือขนคิ้วที่ไม่ได้เรียงกันเส้นต่อเส้น
สิ่งที่ไม่สมบูรณ์เหล่านั้นคือความสวยงามในสายตาJK901 สิ่งที่ถูกธรรมชาติสร้างมานั้นไม่มีวันสมบูรณ์แบบอย่างพวกเขา
ใบหน้าของเขาเนียนเรียบไร้รูขุมขน
แม้กระทั่งเส้นขนที่ถูกสร้างเลียนแบบมนุษย์ยังคงเป็นระเบียบ
เขาไม่มีวันเป็นสิ่งที่เรียกว่าสิว
ขณะที่มนุษย์ทุกคนโหยหาความสมบูรณ์แบบบนใบหน้า หุ่นยนต์อย่างเขากลับมองความไม่สมบูรณ์แบบบนใบหน้ามนุษย์เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีวันเกิดขึ้นกับตัวเอง
“ผม ขออนุญาตสัมผัสใบหน้าคุณจีมินนะครับ”
ปลายนิ้วที่ไม่เคยได้สัมผัสเนื้อหนังมนุษย์ค่อย ๆ แตะลงไปข้างแก้มคนเมา ปากหยักยิ้มกว้างเมื่อสัมผัสนั้นช่างแตกต่างจากเวลาเขาสัมผัสตัวเองจนรู้สึกได้ชัดบนปลายนิ้ว
ปาร์คจีมินตัวอุ่น อุ่นจากร่างกายไม่ใช่เพราะทำตัวให้อณุภูมิสูงขึ้นได้อย่างเขา
ช่างน่าอัศจรรย์สำหรับJK901เหลือเกิน
“ขออนุญาตกอดคุณไว้แบบนี้จนกว่าคุณจะตื่นเพื่อป้องกันอารมณ์ที่ไม่คงที่ของคุณนะครับ ฝันดีครับคุณปาร์คจีมิน”
10.59 AM
อาการปวดหัวและคลื่นไส้ตีขึ้นทำให้เจ้าของส่วนสูง170ต้น ๆ พุ่งตัวจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำตามสัญชาตญาณ
ปาร์คจีมินนั่งอยู่พื้นห้องน้ำกอดคอชักโครกเพื่ออ้วกเอาน้ำเมาเมื่อคืนออกมาด้วยความทรมาน
“อยากได้ชาอุ่น ๆ สักแก้วมั้ยครับ”
ใบหน้าทรุดโทรมหันมองต้นเสียงและพบเข้ากับหุ่นยักษ์อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นลายขวางสีฟ้าขาวและเสื้อยืดตัวฟิตขาว
JK901เหมือนฝืนใส่เสื้อผ้าเด็กที่ทั้งรัดและฟิตจนคนเมาค้างอย่างเขาตลกจนลืมอาเจียนด้วยซ้ำ
“เอาชุดฉันมาใส่ได้ยังไง”
“ขอโทษจริง ๆ ครับ ชุดในตู้ของจีมินไม่มีไซต์ผม นี่คือตัวที่พอจะใส่ได้ครับ”
“แหงล่ะ นายจะใส่ชุดไซต์ฉันได้ยังไง”
เจ้าของตอบด้วยเสียงแหบแห้งพร้อมกดชักโครกและพยุงตัวลุกขึ้นไปบ้วนปาก
“แม้แต่ชั้นในผมก็ใส่กับจีมินไม่ได้นะครับ ผมลองแล้วแต่ขนาดมันเล็กไป”
“...”
คำพูดตรงไปตรงมานั้นทำเอาเจ้าของขนาดชั้นในต้องกลืนน้ำลายลงคอ
เขามั่นใจในขนาดเขามาตลอด จนไอ้หุ่นบ้าพูดคำนี้ขึ้นมาแหละ
“หน้าไปโดนอะไรมา”
“เมื่อคืนคุณเมามากจนเกือบข่มขืนผู้หญิงคนนึง เธอร้องขอความช่วยเหลือ ผมเข้าไปช่วยเธอแล้วถูกคุณชกหน้าไป6ครั้งครับ”
“นาย...เป็นแผลได้”
“เป็นได้ครับ เนื้อเยื่อของผมโคลนนิ่งมาจากคน พวกมันสามารถช้ำหรือเป็นแผลได้”
“เอาล่ะ ใส่เสื้อผ้าตัวเดิมเถอะ ฉันไม่ไปไหนกับนายแน่ถ้านายใส่เสื้อยืดฟิต ๆ จนเห็นหัวนมกับกางเกงขาสั้นรั้งไข่แบบนี้”
“ครับ ?”
“เราจะออกไปซื้อเสื้อผ้ากัน”
01.00 PM
ชายหนุ่มสองคนเดินตากแอร์เล่นภายในห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ปาร์คจีมินจำต้องพาเจ้าหุ่นยักษ์มาซื้อเสื้อผ้า
เสียค่าเสื้อผ้ายังดีกว่าเห็นมันใส่ชุดของเขาแล้วออกมาน่าเวทนาแบบนั้น
เจ้าของส่วนสูง173เดินเข้าร้านเสื้อผ้าบุรุษโดยมีJK901เดินตามทุกฝีก้าวราวกับเด็กน้อยที่กลัวหลงกับแม่ก็ไม่ปาน
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
“อยากได้เสื้อผ้าสำหรับทุกโอกาส แต่ขอเน้นเสื้อผ้าธรรมดาที่ใส่อยู่บ้านเยอะกว่าเพื่อนหน่อย”
“เครื่องประดับด้วยดีมั้ยคะ แหมหุ่นดีแบบนี้หาเสื้อผ้าไม่ยากเลยนะคะ”
“ครับ ยังไงฝากด้วย”
“เชิญคุณผู้ชายนั่งรอก่อนนะคะ ส่วนคุณกรุณาตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ”
JK901มองแผ่นหลังที่เดินตรงไปโซฟาลูกค้าสำหรับรอก่อนจะถูกหญิงสาวนิรนามลากเข้าห้องลองเสื้อ
เขาถูกเปลือยกายต่อหน้าพวกเธอแต่ปฏิกิริยาตอบโต้เชิงเพศนั้นไม่มี JK901ได้ยินเสียงกรี๊ดทุกครั้งที่พวกเธอบอกให้เขาหมุนตัวหรือเอามือล้วงกระเป๋า
ยืนลองชุดมากกว่า10ชุดราวครึ่งชั่วโมง จนสุดท้ายก็ได้ยินคำสั่งให้ออกไปจากห้องลองเสื้อได้
“คุณจีมินครับ”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ปาร์คจีมินนั่งนิ่งเมื่อเห็นหุ่นของตัวเองกลับออกมาต่างกับตอนเข้าไปอย่างสิ้นเชิง
เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกเซทเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
เสื้อยืดสีดำไร้ลวดลายแต่เข้ากันได้ดีเมื่อมีกางเกงยีนส์สีซีดขาด ๆ นั้นช่วยเพิ่มความนำสมัย
ดูดี นี่มันเป็นหุ่นที่ดูดีมากเลยล่ะ
“พวกเขาบอกให้จ่ายเงิน ผมไม่มีน่ะครับ ผมเลยมาตามคุณ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
เขาขำพรืดหลังจากฟังคำสารภาพนั้น ปาร์คจีมินไม่ได้ให้JK901พกเงินสด และเขาไม่ได้โอนเงินเข้าระบบไว้ให้ใช้จ่าย
หลังจากวันนี้คงต้องทำแล้วล่ะ เผื่อมันไปวิ่งราวใครเขาเข้า
05.00 PM
“ตาเถร !”
แม่บ้านที่ถูพื้นอยู่ร้องดังลั่นเมื่อเห็นหุ่นยนต์ที่อยู่มุมบ้านราวเดือนเดินเข้ามาในบ้านราวกับก่อนหน้านี้ไม่เคยถูกตั้งให้ฝุ่นเกาะ
“สวัสดีครับ”
“อย่าทำป้าตกใจสิ เข้าไปในบ้านดี ๆ”
“เปิดใช้แล้วเหรอคะ!?”
“ครับ”
“นี่หน้าไปโดนอะไรมาคะ ตายแล้วพ่อหนุ่ม”
“ผมชกเขาเองครับ มีเรื่องนิดหน่อย”
“ตายแล้วคุณจีมิน”
“วานป้าเอาเสื้อผ้ากับของใช้พวกนี้ไปเก็บหน่อยนะครับ”
“ได้-”
“ผมขอจัดเสื้อผ้ากับข้าวของผมเองได้มั้ยครับ”
“แล้วจะไม่มาทำแผลบนหน้าเหรอ”
“ทำครับ แต่ขอผมจัดของตัวเองก่อนได้หรือเปล่าครับ”
“ตามใจ”
“ผมเอาของไม่จำเป็นทิ้งได้มั้ยครับ”
“เออ ทำอะไรก็ทำไปเถอะ ทำเสร็จแล้วมาบอกฉันแล้วกันจะได้ทำแผลให้”
“ครับ”
06.30 PM
JK901มองกล่องลังขนาดใหญ่ซึ่งใช้บรรจุเสื้อผ้าและของใช้ของหญิงสาวที่เคยอยู่ในห้องนี้มาก่อน
ตอนนี้เสื้อผ้าอีกครึ่งตู้ที่เคยมีเดรสถูกแทนด้วยเสื้อผ้าของเขาที่ซื้อมาใหม่วันนี้ ในห้องน้ำก็ด้วย JK901กวาดของที่ไม่มีคนใช้แล้วลงถังขยะเพื่อแทนที่ด้วยของใช้ของเขา
“ทำบ้าอะไร”
ปาร์คจีมินมองข้าวของในลังอย่างไม่เชื่อสายตา แม้กระทั่งเขาเองยังไม่กล้าแตะมัน แต่ไอ้หุ่นหน้านิ่งนี่กลับเอาของคนรักเก่าเขามาทิ้งหน้าตาเฉยได้ยังไง
“เอาอดีตของคุณทิ้งไปแล้วแทนที่ด้วยอนาคตครับ”
“ใครใช้ให้นายเข้ามาจัดของในห้องฉัน ?”
“สามีต้องนอนห้องเดียวกันกับภรรยาครับ และตอนนี้สามีกำลังกำจัดข้าวของคนรักเก่าของภรรยาเขาทิ้งขยะ”
“ไอ้หุ่นบ้าเอ้ย ฉันไม่ได้ให้นายมานอนห้องฉัน ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันเป็นผู้ชาย มันรู้สึกแปลก”
“นอนโซฟาหรือลากเบาะมานอนข้างเตียงได้ครับ”
“ให้ตายสิ อยากนอนพื้นก็ตามใจ ตอนนี้ไปนั่งก่อน ฉันจะทำแผลให้”
ร่างสูงใหญ่เดินไปนั่งปลายเตียงโดยไร้คำถามใด ๆ ดวงตาสีนิลจ้องมองคนที่ดูสูงขึ้นมาทันทีเมื่อเขานั่งพร้อมกับยิ้ม
เปอร์เซ็นต์การถูกต่อต้านของเขาลดลงแล้ว
“ฟังนะ ฉันเปิดนายขึ้นมาเพราะต้องการเพื่อน ฉันมองนายเป็นเพื่อน เป็นสิ่งที่คอยให้ฉันเลิกคิดฟุ้งซ่าน ไม่ใช่สามี”
“หลังจากจิตใจดีขึ้นคุณอาจจะเปลี่ยนความคิดครับ มนุษย์หลายคนคิดว่าไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองไม่เคยลอง จนวันที่เขาลองเขาจะพบว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งไม่ดี”
“แล้วแผลนายหายเองไม่ได้หรือไง ?”
สำลีชุบของเหลวสำหรับการรักษาแตะลงรอยช้ำมุมปากและโหนกแก้มหุ่นยักษ์
“ได้ครับ แต่เพื่อให้เหมือนมนุษย์ต้องใช้เวลาหายเหมือนระบบรักษาตัวเองจากภายในที่มนุษย์มี”
“นายชื่ออะไร ?”
“JK901ครับ”
“นั่นมันชื่อรุ่น ฉันถามชื่อนาย”
“ผมไม่มีชื่อจนกว่าจีมินจะตั้งให้ครับ”
“JK”
“ครับ ?”
“ต่อไปนี้นายชื่อเจเค มันย่อมาจากจองกุกน่ะ ฉันนึกออกตอนอ่านชื่อรุ่นนาย”
“เจเคขอบคุณนะครับจีมิน ขออนุญาตทำแผลที่มือให้จีมินด้วยนะครับ”
ดวงตานิลจ้องมองชายหนุ่มที่มุ่งมั่นทำแผลให้ตัวเองก่อนปากที่แตกช้ำจากการโดนจีมินทำร้ายจนเลือดซึมออกมา ทำให้เจ้าของโวยวายห้ามหุ่นยนต์นามว่าเจเคหยุดยิ้มลั่นห้อง
เจเคคือชื่อของเขา เขาไม่ใช่หุ่นยนต์ไร้ชื่อรุ่นJK901อีกแล้ว
ปาร์คจีมินคือความทรงจำแรก
และคือคนแรกที่มอบชื่อให้กับเขา
_____
TALK TALK
นายเอกของเราก็จะหมัดหนักหน่อย หน้าพระเอกช้ำกันเลยทีเดียว
เรียนนักอ่านที่รัก
หลังจากเปิดตัวละครและลงตอนที่1ไป MR.JK901 #หุ่นยนต์จองกุก ได้ติดอันดับ47นิยายในเว็บเด็กดีหมวดTOP100แฟนฟิคค่ะ
ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่มอบความรักให้นิยายและตัวละครเรื่องนี้จนติดอันดับสูงแบบที่คนเขียนไม่เคยคาดมาก่อนนะคะ
คนเขียนไม่สามารถตอบแทนอะไรได้นอกจากพัฒนาผลงานการเขียนให้ทุก ๆ คนได้อ่านกันต่อไปหลังจากนี้ค่ะ
ขอบคุณที่ให้เกียรติร่วมเดินทางกับผู้เขียนและตัวละครต่างๆ หวังว่าถนนเส้นนี้เราจะผ่านทั้งความสุขความทุกข์ไปด้วยกันกับตัวละครจนสุดทางนะคะ
- TREASUREofG -
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ดีใจที่ติดท็อป100นะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆเลย น่ารักทั้งจองกุกทั้งจีมินเลย //เป็นกำลังใจให้นะคะ<3
ชอบเรื่องแนวนี้มากๆเลยสู้ๆนะคะไรต์!!! เนื่องเรื่องสนุกมากค่ะ
อยากอ่านต่อจังเลย
ตามหานิยายแนวนี้มานานแล้วค่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่งหุ่นยนต์อะไรนะคะ แต่อยากอ่านชายรักชายที่ดูชายจริงๆอ่ะค่ะ แบบไม่เคะ ไม่เมะ หรือไม่หวานจนเลี่ยนเกินไป และเริ่มเรื่องดีมากเลยล่ะค่ะ อ่านตอนแรกไปทำให้รู้สึกอยากติดตามจนจบเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้น้าาา.
ฮื่อ เขินจัง จะไปหาหุ่นดีๆแบบจองกุกได้จากที่ไหนเนี่ย