ตอนที่ 1 : I
MR.JK901 : I
ความเหนียวของอากาศ ละอองจากเม็ดฝน กลิ่นพื้นบนทางเท้าที่ชื้นเพราะปรอยฝนนั้นช่างทำให้คู่รักสองคนซึ่งเดินอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวใกล้ชิดกันมากขึ้น
ปาร์คจีมินเอื้อมมือไปโอบไหล่แคบ ๆ คนรักให้ขยับมาแนบชิดตัวเองเพื่อไม่ให้ชุดเดรสสวย ๆ ของเธอต้องเปียกน้ำฝน
กริ่ง
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
พนักงานต้อนรับหน้าตาและร่างกายละม้ายคล้ายคนปกติเอ่ยต้อนรับลูกค้า
ได้ยินไม่ผิดหรอก พนักงานต้อนรับนี่ไม่ใช่คน นี่คือปีคศ.9000ที่โลกพัฒนามาไกลจากเมื่อก่อน
ผู้คนโหยหาความสบายและได้สร้างสิ่งสนองความสะดวกสบายนั้นขึ้นมา เริ่มแรกมันคือสิ่งของเครื่องจักรกลธรรมดาไว้ทุ่นแรง
เมื่อเวลาผ่านไป ความต้องการมนุษย์โลกไม่เคยสิ้นสุด ท้ายที่สุดพวกเขาสามารถพัฒนาเครื่องจักรกลออกมาเป็นตัวแทนของมนุษย์ได้
ไม่ว่าจะเป็นหุ่นพนักงานในร้านอาหารหรือห้าง หุ่นสัตว์เลี้ยงต่าง ๆ ไปจนถึงหุ่นคนในครอบครัว
หลายปีก่อนปาร์คจีมินเคยทำงานในบริษัทชั้นนำที่เป็นแนวหน้าในการผลิตหุ่นยนต์ ปัจจุบันนี้เขาได้ลาออกเกือบ2ปีแล้ว
“จีมินดื่มอะไรดีคะ เอาแบบเดิมมั้ย ?”
“ครับ”
เจ้าของชื่อหันไปเก็บร่มก่อนหันไปส่งยิ้มให้หญิงสาวที่รอคำตอบถึงแม้เธอรู้เมนูประจำของเขาอยู่แล้ว
พวกเราคบกันมาเกือบครบ7ปี เรื่องง่ายๆอย่างเช่นเมนูโปรดของเขามินะแทบไม่ต้องถามด้วยซ้ำไป
เจ้าของเรือนผมดำสนิทตามธรรมชาติเดินไปหาคนรักที่ยืนสั่งเมนูก่อนเขาจะเอื้อมมือไปจับมือนุ่ม ๆ นั้นให้เธอเดินตามไปโต๊ะประจำหลังจากสั่งเมนูให้พนักงานเสร็จแล้ว
“คืนนี้ค้างกับผมมั้ย ?”
ใบหน้าที่สวยจนจีมินหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มหลังจากได้ยินคำถามแกมออดอ้อน
“ไม่ใช่วันครบรอบมินะก็ไปค้างกับจีมินได้ ทำไมวันครบรอบจะไปไม่ได้ล่ะคะ”
“ไปไหนต่อมั้ย ?”
“ไม่ค่ะ เราดื่มกันแล้วกลับดีกว่า มินะมีเรื่องจะพูดกับจีมิน”
“หืม ?”
“ไว้เรากลับบ้านค่อยพูดกันนะคะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า ?”
นิ้วมือที่ประดับด้วยแหวนเงินหลายวงกุมฝ่ามือคนรักเอาไว้ แต่เขาได้เพียงรอยยิ้มและการส่ายหน้าปฏิเสธชายหนุ่มจึงไม่อยากคาดคั้นและไม่อยากทำบรรยากาศระหว่างพวกเขากร่อยในวันครบรอบแบบนี้
ทั้งคู่ใช้เวลาดื่มเครื่องดื่มอุ่น ๆ และของหวานสองสามอย่างก่อนมินะจะบอกให้คนรักทราบว่าเธออยากลับบ้าน
ชายหนุ่มตามใจคนรักด้วยการขับรถไปยังบ้านของตัวเองโดยไม่แวะที่อื่นถึงแม้จะแปลกใจ ทุก ๆ ปีในวันครบรอบพวกเขาจะเที่ยวหรือดื่มเพื่อใช้เวลาด้วยกัน กว่าจะถึงบ้านก็พ้นวันใหม่ทุกครั้ง
และมินะก็มาค้างที่บ้านของเขาหลายครั้ง ไม่จำเป็นว่าวันนั้นต้องเป็นวันครบรอบ
“แน่ใจนะว่าไม่อยากแวะที่ไหน”
คนที่กุมมือหญิงสาวไม่ห่างแม้ว่าจะขับรถอยู่หันไปถามเพื่อความแน่ใจ
“แน่ใจค่ะ”
“โอเคครับ”
ใช้เวลาราวชั่วโมงเนื่องจากจราจรที่ติดขัด สุดท้ายรถคันหรูก็ขับมาจอดในโรงจอดรถของบ้านสไตล์โมเดิร์นตามความชอบปาร์คจีมิน
มินะเดินเข้าบ้านที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม ตำแหน่งข้าวของ ความสะอาดจากการดูแลของแม่บ้าน แม้แต่เจ้าของบ้านที่กำลังกอดเธอจนร่างกายของเธอรู้สึกอบอุ่นแบบนี้
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
“จีมินคะ”
“ว่าไงครับ อยากอาบน้ำเหรอ”
“เปล่าค่ะ เรื่องที่มินะเกริ่นไว้ตอนเราอยู่คาเฟ่น่ะ”
ร่างอรชรที่ใครหลายลงความเห็นว่าดูดีหันไปเผชิญหน้าคนรัก เธอมองใบหน้าที่มักส่งยิ้มและสายตาบอกว่าเขารักเธอขนาดไหนมาตลอด7ปี
“จีมินเคยคิดจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเรามั้ยคะ ?”
“พูดถึงอะไรครับ ?”
“ความสัมพันธ์ของเราค่ะ จีมินเคยคิดวางแผนเล่น ๆ หรือเปล่า...ว่าเราจะแต่งงานกัน หรือจะขอมินะแต่งงาน เราคบกันมา7ปีแล้วนะคะ”
“มินะ เป็นอะไรมั้ย ?”
เรียวคิ้วบนใบหน้าดูดีจนทำให้เขามีเสน่ห์กับหญิงสาวมากหน้าหลายตามองคนรักพร้อมกับลูบเส้นผมที่เขาชอบดมกลิ่นแชมพูที่ติดอยู่บ่อยครั้งเวลาเราอยู่ด้วยกัน
“มินะอยากรู้ค่ะ...เพราะถ้าจีมินไม่คิดจะทำให้ทุกอย่างไปไกลกว่านี้ มินะจะไปเอง”
“ไปไหน ?”
“มินะผ่านสัมภาษณ์แล้วนะคะ...โรงละครส่งอีเมลมาเรียกตัวมินะ บางที มินะคงไม่ได้กลับมา มินะถึงอยากถาม ว่าเราจะย่ำอยู่แบบนี้ หรือเราจะเดินหน้าความสัมพันธ์ของเรา”
“ผมไม่เข้าใจ นี่คือเรื่องที่เราจะคุยกันคืนนี้เหรอ ? เรายังไม่เคยพูดเรื่องนี้-”
“เพราะเราไม่เคยพูดไงคะ มินะถึงไม่รู้ว่าเราจะไปต่อหรือหยุดมันไว้แค่นี้”
“ถ้าผมขอคุณแต่งงาน คุณจะไม่ไปงั้นเหรอ ?”
“จีมินไม่เคยคิดจะขอมินะแต่งงานเลยต่างหาก”
เธอกับปาร์คจีมินคบกันมานาน นานมากจนแค่มองตาก็รู้อีกฝ่ายคิดอะไรโดยไม่ต้องพูดออกมาด้วยซ้ำ
และดวงตาคู่นั้นของชายหนุ่มบอกให้หญิงสาวรับรู้ว่าเธอควรเลือกความฝันของตัวเองมากกว่าอนาคตที่ปาร์คจีมินไม่คิดจะสร้างมันขึ้นมา
“เราเลิกกันเถอะนะคะจีมิน เดินกลับไปทางที่พวกเราเดินมาซะตั้งแต่วันนี้ ก่อนเราจะไปไกลจนหันหลังกลับไม่ได้”
“มินะ-”
ยอมรับว่าหัวสมองของปาร์คจีมินในตอนนี้มันอื้อไปหมด เขากำลังถูกบอกเลิกในวันครบรอบ7ปี เพราะเขาไม่ยอมขอมินะแต่งงาน และคนรักของเขาจะไปเป็นนักบัลเล่ต์ อย่างงั้นเหรอ
“ขอบคุณนะคะสำหรับช่วงเวลาดีๆ จีมินไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร มินะรู้จักคุณดี ถึงไม่ใช่วันนี้ แต่สักวันมินะคงต้องไปอยู่ดี เราอาจมองความรักคนละมุมกัน มินะอยากแต่งงาน อยากมีครอบครัว อยากมีลูก มินะอยากดูหลานวิ่งเล่นในอีก10ปี หรือ20ปี...แต่จีมินไม่ได้คิดเหมือนมินะ แค่นี้คงเป็นเหตุผลให้มินะเลือกความฝันตัวเองแทนที่จะรอจีมินไปเรื่อย ๆ แบบนี้ มินะขอโทษนะคะ สักวันจีมินคงเจอคนที่เขามีความคิดและอยู่แบบใจเย็นกับจีมินได้”
สัมผัสจากปากบาง ๆ ของหญิงสาวที่เขารู้จักดีประทับลงมา มินะลูบหน้าชายหนุ่มก่อนจะยิ้มให้หนึ่งครั้งและปล่อยจีมินให้ยืนนิ่งแบบนั้น
เธอไม่ได้หวังและไม่ได้คิดให้เขารั้งเธอไว้หรอก วันนี้เธอตั้งใจมาบอกลาและอธิบายเหตุผลด้วยตัวเอง
“เดี๋ยว มินะ”
เหมือนว่าปาร์คจีมินจะตั้งสติได้ช้าเกินไป กว่าจะรู้ตัวเองควรรั้งมินะไว้หรือวิ่งตาม หญิงสาวก็ออกจากบ้านขึ้นรถแท็กซี่ไปจนลับตาเสียแล้ว
ปาร์คจีมินสางเส้นผมของตัวเองและเดินวนอยู่หน้าบ้านราวหนูติดจั่น เขาไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานอย่างที่มินะว่า แต่ต่อให้เขาขอเธอแต่งงานตอนนี้เธอก็จะไปอยู่ดี
คำพูดนั้นมันบอกได้ว่ามินะเตรียมตัวบอกให้เขารู้ว่าเธอจะไปจากเขา
“ฮัลโหล มึงว่างมั้ยวะ”
“กูพึ่งโดนมินะบอกเลิก กู...ไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะ”
CT CLUB
ท่ามกลางเสียงกระหึ่มของดนตรีและไฟหลากสีท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านของสถานบันเทิงมีชายสองคนที่นั่งอยู่โต๊ะโซนวีไอพี ทำสีหน้าราวกับหอบโลกทั้งใบไว้
“สรุป เขาบอกเลิกเพราะมึงไม่ขอเขาแต่งงานเร็ว ๆ นี้ เขาอยากมีอนาคตที่มั่นคงกว่าเลยเลือกไปเป็นนักบัลเล่ต์ประจำโรงละคร ?”
“กูเข้าใจแบบนั้น”
คิม ซอกจินตบบ่าเพื่อนสนิทที่กระดกเครื่องดื่มเหมือนน้ำเปล่าอย่างให้กำลังใจ เขาเข้าใจว่ามันคงสับสนบ้าง คบกันมา7ปีแล้วโดนบอกเลิกวันครบรอบคงเป็นความทรงจำที่โคตรเซอร์ไพรส์สำหรับเพื่อนเขา
“มึงจะเอาไงต่อล่ะ ถ้าอยู่คนเดียวแล้วคิดมากมึงกลับมาทำงานได้นะ บริษัทกูต้อนรับมึงอยู่แล้ว”
“ขอบใจว่ะ แต่กูไม่มีกะจิตกะใจไปทำงานหรอก แค่อยู่คนเดียวกูยังไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง มันเหมือนเขาพึ่งบอกเลิกกูไปเมื่อกี้นี้เลยว่ะ ทำไมเขาทิ้งกูไปง่าย ๆ เหมือน7ปีที่ผ่านมามันเป็นแค่ลมวะ”
“มึงลองหาใครสักคนมาช่วยทำให้มึงดีขึ้นสิวะ อาจจะเป็นผู้หญิงโต๊ะนั้นที่เขามองมึงจนแทบทะลุไส้ หรือน้องผู้ชายคนนั้นที่ยืนมองมึงอยู่มุมเสา”
“ไม่เอาทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายหรอกแม่ง กูแค่อยากเมา กูไม่อยากรับรู้อะไรว่ะ”
“ลองของใหม่ ๆ บ้างให้ชีวิตมีสีสันสิวะ”
หลังจากนั้นจีมินแทบไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับเพื่อน และเพื่อนตอบอะไรกลับมาบ้าง การออกมาดื่มครั้งนี้ของเขามันคุ้มมาก
คุ้มจนเขาไม่รู้ตัวว่าเขากลับมานอนที่บ้าน แถมยังหอบผู้หญิงแปลกหน้าติดมาด้วยได้ยังไง
03.00 PM
“เชี่ยไรวะแม่ง”
เสียงแหบพร่าจากการแฮงค์สบถขึ้นเมื่อเขาตื่นและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนที่บ้าน
แต่ผู้หญิงที่ไม่ใส่เสื้อแล้วนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงอีกฝั่งคือใครกันวะ
ปาร์คจีมินลุกขึ้นใส่กางเกงให้ร่างกายมีเสื้อผ้าติดตัวอย่างลวก ๆ ใบหน้าที่จัดอยู่ในเกณฑ์หล่อถึงแม้หลาย ๆ คนทักว่ามันค่อนไปทางหวานมากกว่าคมแสดงความหงุดหงิดออกมา
เส้นผมดำสนิทยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ชายหนุ่มมองเจ้าของแผ่นหลังเปลือยที่หลับเป็นตายบนเตียงตัวเองก่อนจะมองสภาพห้องที่มีชุดเดรสและส้นสูงของเธอกับเสื้อเขาและซองถุงยางอนามัยเกลื่อนอยู่
ดูจากท่าทางเขาคงเมาจนเผลอลากใครกลับบ้านไม่รู้
04.42 PM
เจ้าของบ้านซึ่งกำลังหาเครื่องดื่มแก้เมาค้างหันไปมองตามเสียงส้นสูงที่กระทบพื้นกระเบื้องก่อนเขาจะพบบุคคลปริศนาที่เคยนอนอยู่บนเตียงเมื่อชั่วโมงก่อน
เธออยู่ในชุดเดรสสีทึบที่เคยกองอยู่พื้นห้อง และสายตาที่หญิงสาวมองมาทำเอาชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอ
หรือว่าเขายังไม่จ่ายเงินเธอ ?
“เมื่อคืนผมยังไม่ได้จ่ายเงินให้คุณ ?”
“เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้ขายตัว เราแค่ถูกใจกัน...อ้อ แล้วก็เมื่อคืนคุณเมามากจนฉันต้องทำเองแทบทุกอย่าง...แม้กระทั่งสวมถุงยางให้คุณ”
“...”
“มินะสินะคะ คนที่หักอกคุณน่ะ”
“คุณรู้จักมินะ ?”
“ไม่หรอกค่ะแต่เมื่อคืนคุณเอาแต่ครางชื่อเธอกรอกหูฉัน”
“ขอโทษด้วยนะ ผมเมามากจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกันอย่างน้อยลีลาคุณก็ไม่เบา อ้อ เพื่อนของคุณส่งของมาให้ก่อนเขากลับไปนะคะ ฉันเห็นเขาวางไว้ที่โถงทางเดิน ส่วนฉันหมดธุระแล้ว หวังว่าเราจะเจอกันอกตอนที่คุณไม่เมานะคะ”
หญิงสาวบอกรวบรัดก่อนเธอจะพาตัวเองออกไปจากบ้านของผู้ชายที่พึ่งสุดเหวี่ยงกันไปเมื่อคืนอย่างอารมณ์ดี
เจ้าของส่วนสูง170ต้น ๆ ยืนมองกล่องขนาดใหญ่กว่าตนเกือบเท่าตัว นี่คงจะเป็นของที่ซอกจินเพื่อนของเขาฝากไว้เมื่อคืน
จีมินลากมันจากโถงทางเดินไปยังห้องนั่งเล่นกลางบ้านด้วยความทุลักทุเลเพราะทั้งขนาดและน้ำหนักของสิ่งที่อยู่ในกล่อง
เขาส่งข้อความไปหาเพื่อนตัวดีเพื่อถามถึงสิ่งของที่อยู่ข้างใน แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือถ้าไม่อยากเหนื่อยเพิ่มอย่าเปิดมันแนวนอน
ใช้เวลาอยู่เกือบสิบนาทีในการเปิดกล่องปริศนา รู้ตัวอีกทีปาร์คจีมินก็ได้แต่ยืนตะลึงกับสิ่งที่อยู่ในกล่องยักษ์
หุ่นยนต์
ตอนนี้เขากำลังยืนมองหุ่นยนต์ที่หน้าตาไม่เหมือนตัวไหนที่เคยเห็นมาก่อน จากรูปร่างหุ่นตัวนี้คือหุ่นเพศชาย แถมตัวและส่วนสูงยังทำเอาเขารู้สึกว่าตัวเองเตี้ยกว่ามันเสียอีก
เพราะเคยทำงานกับบริษัทผลิตหุ่นจึงไม่ได้สร้างความตกใจกับชายหนุ่ม เขาเพียงแต่ประหลาดใจ
จีมินคิดว่าหุ่นตัวนี้คงเป็นหุ่นทดลองก่อนนำลงจ่ายตลาด
จากการสำรวจนี่คือหุ่นที่เก็บรายละเอียดได้ดีมาก
ทั้งอวัยวะ
หน้าตา
รูปร่าง
ส่วนสูง
ทุกอย่างของมันดูคล้ายคนหน้าตาดีมากคนนึงเลยทีเดียวถึงแม้จะอยู่ในท่ายืนหลับตาเพราะยังไม่ถูกเปิดระบบก็ตาม
“JK901”
เสียงพึมพำชื่อรุ่นหุ่นที่ถูกสลักด้านในข้อมือของมันเอ่ยขึ้น ปาร์คจีมินลูบมือตามตัวอักษรของชื่อก่อนชายหนุ่มจะก้าวถอยหลังอย่างลืมตัวเมื่อเสียงบางอย่างดังออกมา
เขาทำหุ่นทดลองของบริษัทพังมั้ยเนี่ย
ดวงตาทรงกลมโตที่เคยปิดสนิทเปิดขึ้นมา นัยน์ตาของสิ่งประดิษฐ์นั้นกลายเป็นสีฟ้าเหมือนสีหลอดไฟฟ้าก่อนจะดับไปและถูกแทนด้วยสีนิลสนิท
สิ่งไร้ชีวิตรูปร่างเหมือนมนุษย์มองคนตรงหน้าเพื่อจดจำรูปลักษณ์และบันทึกข้อมูลใส่กล่องความทรงจำอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับเอ่ยทักทายผู้ที่มอบชีวิตให้ตัวเอง
“สวัสดีตอนบ่ายครับคุณปาร์คจีมิน”
“รู้ชื่อฉัน ?”
“ข้อมูลของคุณอยู่ในฐานความทรงจำแรกของผมครับ”
โดยปกติหุ่นยนต์จะจดจำผู้เปิดระบบและผู้ที่ตนเห็นคนแรกเข้าฐานข้อมูลและเซทไว้ว่าคนคนนั้นคือเจ้าของ
“ผม JK901 รับหน้าที่จากคุณคิมซอกจินให้มาอยู่ที่นี่ครับ”
“ซอกจินส่งมาทำไม เป็นหุ่นทดลองเหรอ ? แล้วนายเป็นหุ่นอะไร ?”
“ส่งมาอยู่กับคุณจีมินครับ ผมคือหุ่นที่สมบูรณ์แล้ว เป็นหุ่นครอบครัวที่เรียกว่าสามี”
“อะไรนะ !?”
เปลือกตาของสิ่งประดิษฐ์ซึ่งสูงกว่าเจ้าของหลายเซนติเมตรกะพริบขึ้นลงเพื่อประมวลคำถามและสภาพอารมณ์ปาร์คจีมิน
และดูเหมือนJK901จะถูกตอบโต้กลับมาในเชิงลบ
“ผมรับหน้าที่เป็นสามีของคุณครับ”
“จะบ้าหรือไง ฉันเป็นผู้ชาย”
“ครับ คุณเป็นผู้ชาย”
“แล้วนายจะเป็นสามีฉันได้ยังไง ฉันไม่ใช่รักร่วมเพศ”
“แนะนำให้ติดต่อคุณคิมซอกจินเพื่อถามถึงคำตอบนั้นครับ ผมไม่ทราบว่าผมโต้ตอบอะไรออกไปให้คุณจีมินไม่พอใจ คุณสามารถชัทดาวน์ระบบของผมได้ทุกเมื่อถ้าคุณต้องการ”
เมื่อคนตรงหน้าดูมีอาการต่อต้าน JK901ไม่สามารถตอบโต้ด้วยอารมณ์ด้านลบกลับไปได้ เขาจึงยื่นข้อเสนอให้ชายตรงหน้าแทน
“โอเค ฉันปิดแน่ ๆ นาย ลากกล่องตัวเองไปที่มุมนั้น แล้วก็กลับเข้าไป ปิดระบบตัวเองไว้ด้วย ฉันจะส่งนายคืนไปหาเจ้าของนาย”
“คุณซอกจินเป็นคนผลิตผมขึ้นมา แต่คุณเป็นเจ้าของครับ”
ใบหน้าคมคายมองคนที่เตี้ยกว่าก่อนลากกล่องไปไว้ที่มุมห้องตามคำสั่งพร้อมกับเข้าไปยืนตามเดิมและปิดระบบชัทดาวน์ตามความต้องการของจีมิน
“ฮัลโหล อะไรของมึงวะจิน มึงส่งหุ่นอะไรของมึงมา รู้มั้ยมันบอกว่ามันเป็นหุ่นสามี มึงทำกูกลัวนะ”
“ช่วงนี้มึงไม่ควรอยู่คนเดียว กูทำหุ่นตัวนี้เสร็จพอดีเลยกะยกให้อยู่เป็นเพื่อนมึง มีตัวเดียวในโลกเลยนะเว้ย”
“จินฟังกู กูยังเป็นผู้ชาย”
“ก็ใช่ มึงเป็นผู้ชาย”
“แต่ส่งหุ่นสามีมาให้กู ?”
“แล้วยังไงวะ อยู่กับหุ่นผู้ชายจะทำให้มึงเป็นผู้หญิงเหรอ ? กูไม่ได้ยุอะไรมึง แต่กูอยากให้มึงเปิดใจดู หุ่นสามีไม่ได้ทำให้มึงตื่นขึ้นมากลายเป็นผู้หญิง มึงก็ยังคือมึง เป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนกู เลิกมองโลกแคบได้แล้วจีมิน ถ้ามึงหมายถึงเกย์ เกย์ก็ผู้ชาย แล้วแค่การส่งหุ่นสามีไปให้มึงมันเปลี่ยนมึงไม่ได้หรอก กูไม่ได้บังคับมึง ตัวที่กูส่งไปมันทำได้หลายอย่างแต่มึงโฟกัสแค่กลัวมันทำมึงเป็นเกย์เหรอ ?”
“กูเปล่า แล้วทำไมต้องเป็นหุ่นผู้ชายวะ”
“มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะหาอะไรใหม่ ๆ ทำให้สมองไม่โฟกัสกับความเศร้ามั้ยวะ ต่อให้มึงใช้งานหุ่นกูมึงก็ยังใช้ชีวิตปกติ คบผู้หญิง คบผู้ชาย คบใครก็ได้ที่มึงถูกใจเหมือนเดิม”
“มึงเอาหุ่นมึงกลับไป”
“เอาไว้กับมึงแหละ ที่บ้านกูมีหุ่นอยู่แล้ว ลำพังหุ่นกูก็ไม่ค่อยฟังคำสั่ง กูยกให้ ส่วนมึงจะใช้หรือทิ้งให้ฝุ่นเกาะก็เรื่องของมึง”
_____
TALK TALK
TAG #หุ่นยนต์จองกุก
หลังจากลงแนะนำตัวละคร คห.ที่57ได้ทักว่าฟิคเราเหมือนฟิคพล็อตหุ่นยนต์คู่กุกมินเรื่องนึงซึ่งเป็นงานเขียนของใครไม่ทราบ(ไม่รู้จัก)
- ไม่รู้จักและไม่รู้ว่ามีฟิคเรื่องที่บอกมาด้วยซ้ำค่ะ ถ้าไม่มีคนบอกไม่รู้เลย เราไม่อ่านฟิคคนอื่น นอกจากฟิคของคนที่สนิทมากจริง ๆ ถึงอ่านนาน ๆ ครั้ง อย่างที่บอกไปว่าฟิคเรื่องนี้ไม่ได้อิงมาจากไหนหรือเกมเรื่องใดเรื่องนึง เนื้อหาของฟิคเป็นAUในแบบที่เราเข้าใจของเรา
และคนที่มาทัก ยังไม่ได้อ่านเนื้อหาด้วยซ้ำ ซึ่งตอนเขาทักฟิคเราพึ่งจะแนะนำตัวละครไปเพียงเท่านั้น พูดให้เข้าใจง่ายๆคือยังไม่รู้เนื้อเรื่องแต่เห็นพล็อตที่จองกุกเป็นหุ่นยนต์สามีเลยทัก
วันนี้ลงเนื้อเรื่องแล้ว ไม่ทราบค่ะว่าเนื้อเรื่องเหมือนตามที่เขาคิดมั้ย อย่างที่บอกไปว่าไม่อ่านฟิคคนอื่นเลยไม่รู้ แต่เรามั่นใจว่าไม่เหมือนอย่างแน่นอน คงจะหายรีบได้บ้างนะคะ : )
P.S ขอความกรุณาไม่ต่อว่า,ใช้ถ้อยคำหยาบคาย ด่าว่าไปถึงชีวิตจริงของตัวละครหญิงที่ถูกวางมาในเรื่องนะคะ ตัวละครหญิงในเรื่องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันในชีวิตจริง เนื้อเรื่องถูกแต่งขึ้นมาตามจินตนาการผู้เขียนเพื่อความบันเทิง และในเรื่องทั้งคู่จบกันด้วยดีค่ะ
Q&A
ทำไมบรรยายนายเอก[เคะ]ให้ดูแมนหรือไม่เหมือนเคะเลย ?
- อยากบอกว่าจริงๆเพศทางเลือกชายรักชาย บางคู่เขาคือผู้ชายที่รักกัน แต่นิสัย รูปร่าง หน้าตา เขาก็คือผู้ชายคนนึงค่ะ ชายรักชายไม่จำเป็นจะต้องมีจริตจก้านแบบผู้หญิงเสมอไป
แค่เขารักเพศเดียวกันไม่ได้แปลว่าความเป็นผู้ชายเขาลดลง
ตัวเราเองแต่งฟิคชายรักชายมามากพอสมควร และที่ผ่านมาเราปั้นตัวละครให้มีนิสัยรูปร่างลักษณะเหมือนผู้หญิงแทบทุกเรื่อง
แต่เรื่องนี้เราอยากเปลี่ยนมุมตัวเองและคนอ่านให้รู้ว่าเขารักเพศเดียวกันแต่นิสัยเขายังเป็นผู้ชายเหมือนเดิมค่ะ
ทำไมเคะถึงนอนกับผู้หญิงได้ทั้งที่เป็นรับ ?
- อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าเขาเป็นชายรักชายแต่ความเป็นผู้ชายของเขายังอยู่ ในบางคน เขาเป็นรับแต่เขาอาจจะนอนกับผู้หญิงเหมือนเดิม เช่นเดียวกันกับเมะที่ยังนอนกับผู้หญิงได้เหมือนกันค่ะ
ย้ำว่ารักเพศชายเหมือนกันแต่ความเป็นชายของพวกเขา(ตัวละครในเรื่อง)ไม่ได้ลดลง
*PS.MR.JK901 ไม่ได้อิงหรือมีเค้าโครงมาจากdetroit become humanนะคะ เห็นหลายคนพูดถึงไอ้เราก็สงสัยเพราะไม่รู้จัก เคยดูแค่ฅนเหล็กค่ะ*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่ค่อยมีฟิคที่ฝ่ายนายเอกแมนๆ เลย
หรือเราไม่เจอเองก็ไม่รู้ ถถถถถถถถถ
ชอบมากเลยค่ะ การใช้ภาษา การบรรยาย และเหตุผลต่างๆ ที่เกิดขึ้นตอนที่จีมินถูกบอกเลิก เราก็กลัวว่าจะงี่เง่า แต่ฮื่อออออออ ชอบความที่ไม่ต้องโวยวาย ไม่ต้องเล่นใหญ่ คือมันดี
รวมถึงต้องที่น้องพาผู้หญิงกลับมาด้วยอะ ถ้ามีกรี๊ดวี๊ดว๊ายเราปิดเลยนะ แต่มันไม่มี เราชอบความเท่าเทียมนี้ แง้งงงงงงงง
อ่านทอร์คแล้วไม่รู้ว่าซ้ำกับนักเขียนท่านอื่นหรือไม่ยังไง แต่เราเป็นกำลังใจให้จริงๆ นะคะ อยากให้เขียนต่อไปเรื่อยๆ เพราะภาษาเขียนดีมากอยู่แล้ว ถ้าเขียนบ่อยๆ ต้องดียิ่งๆ ขึ้นไปแน่เลยค่ะ แง้งงงงงง สู้นะคะ เอาใจช่วยค่ะ ฮึ้บ!
ฮื่ออ มันดีมากเลยค่ะไรท์ ความแมนๆคุยกันนี้ ชอบบบ~ //รอติดตาม+ให้กำลังใจ ไฟท์ติ้งนะคะ <3
ชอบ น่าติดตาม จะรอค่ะ