จีมินคนเล่นของ[KOOKMIN&JINV]

ตอนที่ 3 : เล่นของครั้งที่3

B
E
R
L
I
N
?

เล่นของครั้งที่3

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เจ้าของร่างสีน้ำผึ้งที่กำลังเทยาแก้ปวดจากกระปุกยาใส่ฝ่ามือตัวเองในช่วงเช้าของวันต้องชะงักไปเมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน

ตากลมเหลือบมองบานประตูก่อนคนตัวเล็กจะรีบยัดยาในมือเข้าปากและกระดกน้ำตามด้วยความเร็วจนสำลักหน้าดำหน้าแดง

แกร๊ก

ประตูที่เคยมีเสียงเคาะก่อนหน้านี้ถูกเปิดออกพร้อมกับแทฮยองที่ดูใบหน้าอดโรยจากการกินไม่ได้นอนไม่หลับ

หมับ

ร่างบางไถลไปตามแรงเมื่อเขาถูกดึงไปกอดจนจมอกใครบางคน ใครบางคนที่พึ่งบอกเลิกเขาและให้เหตุผลว่าตัวเองทำผู้หญิงท้องเมื่อหลายวันก่อน

“แทฮยอง พี่ขอโทษ”

นั่นคือคำเรียกจากเจ้าของเสียงที่แทฮยองเฝ้าคิดถึงมาหลายวัน แต่เขาไม่ได้เลือกกอดตอบแต่แทฮยองกลับแกะมือที่กอดตัวเองออกพร้อมกับก้าวถอยหลังมาเพื่อที่จะได้มองหน้าคนรักชัดๆ

“กลับมาทำไม”

“แทฮยอง”

“ออกไป”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึง แทฮยองคิดถึงซอกจินมาก มากจนตัวเขาไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับเพื่อข้ามผ่านแต่ละคืนไปได้

หากแต่เขาต้องการถอยออกมาเพื่อให้ซอกจินต้องการและตามไขว่ขว้าตัวเอง บางทีซอกจินอาจต้องการบทเรียน

“ไม่-”

ปัง

ปั่ก

ดวงตาที่บวมช้ำเบิกกว้างเมื่อแทฮยองตั้งใจกระชากประตูให้ปิดด้วยความแรงแต่ซอกจินกลับยื่นแขนมากันมันไว้และนั่นทำให้แรงกระแทกของประตูงับท่อนแขนของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง

“ออก ออกไป”

แทฮยองดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นรอยถลอกเกิดจากการกระแทกของเนื้อแขนและขอบประตูบนท่อนแขนที่สอดมากันไม่ให้เขาปิดประตู

“ฟังพี่ก่อนแทฮยอง”

“ผมไม่ฟัง พี่จะไปตายที่ไหนก็ไป !”

เสียงหวานตะโกนไล่ซอกจินและพยายามดันบานประตูให้ปิดหากแต่ร่างสูงที่อยู่อีกฝากกลับต้านแรงของคนตัวเล็กไว้ก่อนเขาจะยกเท้าถีบประตูจนแทฮยองต้องถอยห่างออกมา

“ได้”

ใบหน้าที่ฉายแววความไม่เข้าใจมองคนที่พึ่งถีบประตูบ้านเขาเข้ามาเมื่อครู่ แทฮยองมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินดุ่มๆไปยังห้องครัวอย่างไม่เข้าใจ

“งั้นพี่จะตายตรงนี้ต่อหน้าเราถ้าแทฮยองไม่ยกโทษให้พี่”

“พี่จิน...”

เจ้าของร่างสีน้ำผึ้งยืนตัวแข็งทื่อเมื่อซอกจินหยิบมีดทำอาหารในครัวขึ้นมาและหันฝั่งคมของมันเข้าหาคอตัวเอง

แววตาแข็งกร้าวของซอกจินจ้องมองคนรักที่ยืนห่างตัวเองออกไปพร้อมกับกระชับด้ามมีด เขาพร้อมจะบั่นคอตัวเองได้ทุกวินาทีหากแทฮยองไม่ยอมยกโทษให้ตัวเอง

แทฮยองไล่เขาไปตายเขาก็สามารถทำให้ได้ แต่เขาขอตายต่อหน้าคนที่ตัวเองรักเพื่อแสดงให้เห็นว่าซอกจินพร้อมทำทุกอย่างตามความต้องการของแทฮยองเสียดีกว่า

คนตัวเล็กรู้สึกว่าท่อนขาของตัวเองอ่อนแรงเมื่อซอกจินกำลังกดคมมีดลงไปบนเนื้อที่คอโดยไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดทั้งๆที่มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาให้เห็น

เรียวขาสองข้างของแทฮยองก้าวถอยหลังเมื่อคนตัวเล็กเห็นเงาดำทึบของหญิงสาวเส้นผมยาวจนแทบลากพื้นที่ยืนอยู่หลังซอกจินกำลังส่งยิ้มมาให้ตัวเอง

“ผมหายโกรธพี่จินแล้ว ผมหายโกรธแล้ว อย่าทำแบบนี้ พอแล้ว”

“พี่ขอโทษ”

“ฮึก รู้แล้ว รู้แล้ว เอามีดลง”

แข้งขาสองข้างของร่างบางอ่อนแรงก่อนแทฮยองจะเลื่อนตัวไปหาคนรักตัวเองที่ดูไม่ใช่คนรักคนเก่าของเขาพร้อมกับกอดขาซอกจินเอาไว้พลางสะอึกสะอื้นขอให้ชายหนุ่มลดมีดที่กดลงไปบนคอตัวเองลง

หางตาบวมช้ำเหลือบไปมองเงาของบุคคลปริศนาที่ยื่นมือดำขลับมาจับมือที่จับมีดของคนรักของเขาให้ลดลงก่อนใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนน้ำตาจะซบลงที่หน้าขาของซอกจินและร้องไห้ด้วยความโล่งใจเมื่อชายหนุ่มยอมละมีดลงตามคำบอกของตัวเอง

“อย่า ฮึก อย่าทำแบบนี้อีก”

ราวกับแทฮยองกำลังบอกคนรักแต่สายตาของร่างบางกลับจ้องมองไปยังเงาดำทมิฬที่ถอยห่างและจางหายไปราวกับหมอกควันและฟุ้งไปตามอากาศ

- 30% -

เสียงของหยาดฝนจากฟากฟ้าที่ตกลงมากระทบกระจกชมวิวของคอนโดราคาแพงชั้นสูงสุดที่ตั้งตระหง่านอยู่ทำเลกลางเมืองทำให้เจ้าของเรือนร่างสีน้ำนมที่นอนอยู่บนพื้นพรมและมีผ้าผืนบางคลุมไปตามสัดส่วนโค้งเว้าของเอวลืมตาขึ้นมา

เรียวคิ้วที่ผ่านการตกแต่งมาอย่างประณีตขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อท่อนแขนแกร่งของคนที่นอนช้อนหลังเขาอยู่มันสร้างความรู้สึกหนักจนอึดอัดให้จีมิน

แพขนตางอนกะพริบขึ้นลงและดูหยดน้ำฝนที่เกาะกระจนชมวิวบ้านใหญ่ท่ามกลางแสงอ่อนๆของพระอาทิตย์ช่วงรุ่งสาง

จีมินพลิกตัวไปหาชายหนุ่มที่เป็นคนลากตัวเองลงมาทำกิจกรรมบนพื้นด้านล่างจนเขาทั้งสองหลับไปทั้งอย่างงั้นที่พื้นหน้ากระจกชมวิวจนถึงเช้าด้วยรอยยิ้ม

ปากอิ่มที่บวมช้ำเพราะถูกริมฝีปากหยักทาบทับลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าเลื่อนไปจูบปลายคางที่มีตอหนวดขึ้นจากการไม่ดูแลตัวของของเจ้าของมันก่อนกายเล็กจะยกมือของจอนจองกุกออกและลุกขึ้นมองหาอาภรณ์สวมใส่กาย

เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่คนรักถอดทิ้งไว้คือตัวเลือกของปาร์คจีมิน รูปร่างผอมเพรียวของแอร์สายการบินชื่อดังยืนขึ้นอวดเรียวขาที่โผล่พ้นความยาวชายเสื้อออกมาก่อนเขาจะพาตัวเองเข้าครัวไปทำอาหารเช้าคอยคนรักตื่น

จีมินและจองกุกคบหากันได้ร่วม5เดือนแล้วหลังจากร่างบางเห็นความพยายามการเทียวตามเทียวจีบชายหนุ่ม

เริ่มแรกจีมินตอบปฏิเสธเพราะเขาต้องการสงวนท่าทีไว้ หากแต่พอนานมันเขาก็ได้เห็นความจริงใจของจอนจองกุก

และมันเป็นความจริงใจที่จีมินไม่ได้ใช้ตัวช่วยอะไรแม้แต่น้อย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้แอร์คนสวยยอมตกลงปลงใจคบกับตากล้องหนุ่มในที่สุด

กริ๊ง

มือเล็กที่ผัดวัตถุดิบในกระทะชะงักไป ใครกันนะที่มากดออดหน้าคอนโดคนรักเขาเช้าขนาดนี้

แกร๊ก

หญิงสาวสูงวัยที่การแต่งตัวบ่งบอกว่าเธอเป็นคนมีฐานะจ้องมองผู้ชายหน้าหวานที่มาเปิดประตูให้ตัวเอง ดวงตาเหี่ยวย่นบอกการแต่งตัวอันน่าเกลียดของคนตัวบางตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนเธอจะเดินชนไหล่เจ้าตัวเพื่อพาตัวเองเข้าไปยังคอนโดของลูกชาย

“นอนกองกันหน้าพรมแบบนี้เหมือนหมาทุกคืนเลยเหรอ ?”

ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าไม่เข้าใจกับคำถาม แต่การกระทำที่หญิงสาวแสดงออกมันบอกให้เขารู้ว่าเธอต้องเป็นใครสักคนที่มั่นใจในตัวเองว่าเดินชนเขาแล้วจะไม่ถูกตบคืนถึงกล้าชนไหล่เขาเข้ามา

“ลูกชายฉันจ่ายให้คืนละกี่บาทล่ะ”

“ขอโทษนะครับ...แต่คุณเป็นใคร”

“ฉันเหรอ ? ฉันเป็นแม่ของคนที่แกกำลังเกาะกินอยู่นี่ไง”

“ผมไม่เคยเกาะลูกชายคุณกินครับ”

“ถ้าอย่างงั้นก็คงจะให้ฟรีสินะ”

ชัดเจนแล้วว่าคนตรงหน้าคือผู้ให้กำเนิดคนรักของปาร์คจีมิน และคำพูดทุกอย่างรวมถึงการกระทำมันบอกให้รู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อต่อว่าเขา

“เธออยากได้เท่าไหร่กับการเลิกยุ่งกับลูกชายฉัน”

“ผมไม่ได้ต้องการเงินครับ”

“ฉันคงประเมินความหัวสูงของเธอต่ำไปสินะ”

หญิงสาวที่คล้องกระเป๋าแบรนด์เนมจ้องใบหน้าที่แม้แต่เธอยังยอมรับว่าดูดีด้วยสายตาเหยียดหยาม ฝ่ามือเหี่ยวย่นวางลงไปบนแก้มนุ่มนั้นเบาๆก่อนเธอจะเพิ่มแรงให้มันกลายเป็นตบจนเจ้าของใบหน้าหันไปตามแรง

เพี๊ยะ

“แม่ !”

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงโวยวายก่อนจองกุกจะรีบวิ่งไปกอดคนรักเอาไว้จากการใช้กำลังของมารดาตน

“ฉันบอกให้แกเลิกกับมันตั้งแต่วันแรกที่แกเล่าเรื่องมันให้ฉันฟัง”

“แม่เป็นอะไรของแม่เนี่ย จีมินไปทำอะไรให้แม่ ผมไม่เลิกแล้วมันทำให้แม่เดือนร้อนตรงไหน”

ชายหนุ่มกอดคนรักไว้จมอกเพื่อเอาตัวของเขากันฝ่ามือที่ฟาดลงมาแทน

“เดือดร้อนสิ เพราะถ้าคู่หมั้นของแกรู้เรื่องนี้เขาไม่ยอมแน่”

“แม่พูดอะไร”

ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดคนรักมองคนสองคนด้วยแววตาไม่เข้าใจ คำพูดทุกประโยคที่ทั้งสองใช้โต้ตอบกันเข้าหูของจีมินอย่างชัดเจน

‘แกต้องหมั้น’

‘แม่ ผมเข้าใจว่าเราคุยกันเรื่องนี้จบไปเมื่อ2ปีก่อน’

‘ฉันไม่สนว่าแกจะคบกับใครหรือคนขายตัวที่ไหน ตั้งแต่วันนี้แกต้องเลิกกับมัน !’

คำพูดของหญิงสาวซึ่งได้ชื่อว่าเป็นแม่ของคนรักยังคงก้องอยู่ในหัวปาร์คจีมิน หากเธอคนนั้นไม่ใช่แม่ของจอนจองกุกจีมินสาบานว่ามันจะไม่มีวันได้ตบเขาฟรีโดยไม่โดนฝ่ามือเขาคืนอย่างแน่นอน

“เจ็บมั้ย พี่ขอโทษ”

นิ้วหัวแม่มือถูกส่งไปแตะบาดแผลบนมุมปากคนรัก จีมินเอียงหน้าหนีเขาก่อนร่างบางจะแทนมันด้วยคำถาม

“พี่มีคู่หมั้น ?”

“...”

“โดยที่ผ่านมา5เดือนผมไม่รู้อะไรเลย ?”

“มันไม่ใช่จีมิน...พี่เคยมี และพี่บอกคำตอบพี่ไปหลายปีแล้ว”

“ถ้าอย่างงั้นทำไมแม่พี่ถึงเข้ามาตบผมถึงที่นี่ได้ล่ะครับ ?”

เขาไม่อยากจะใช้คำนี้ แต่จีมินรู้สึกผิดหวังในตัวคนรักอย่างบอกไม่ถูก เขาถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ชายหาเงินและโดนทำร้ายร่างกาย

“พี่จะเอายังไงครับ จะทิ้งแม่พี่แล้วมาคบกับผม”

“...”

“หรือจะทิ้งผมแล้วทำตามที่แม่พี่บอก”

“จีมิน...”

“พี่โกหกผม”

จีมินเสียความรู้สึกไม่น้อยกับเหตุการณ์ในตอนนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจริงใจกับจองกุกเสมอเพราะคิดว่าคนตรงหน้าจริงใจกับเขาเช่นกัน

“พี่แก้ปัญหาได้”

“แก้ปัญหา ? พี่จะแก้ยังไงครับ แม่พี่แสดงออกขนาดนั้นว่าพี่ไม่ชอบผม ไหนจะเรื่องหมั้นของพี่อีก”

“...”

“พี่จองกุก เขาพูดมาขนาดนี้พี่คิดว่าเราจะยังคบกันได้เหรอ”

“...”

“พี่กล้าพูดมั้ยว่าพี่เลือกผมโดยไม่สนใจคำขู่แม่พี่”

“...”

“ไม่”

จีมินตอบแทนคนที่ถูกถามโดยไม่ต้องคิดอะไร ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงกับตัวเองก่อนจีมินจะเป็นฝ่ายเดินออกมาจากห้องนั้น ถึงยังไงตอนนี้เขาคงคุยกับคนรักด้วยอารมณ์มากไปกว่านี้ไม่ได้ สู้ให้อารมณ์ดีกว่านี้แล้วมาพูดกันคงจะดีกว่า

สายตาเรียวเหลือบมองไปยังเพื่อนตัวเองที่ยืนคลอเคลียกับซอกจินอยู่มุมนึงของคอนโดตัวเองก่อนแทฮยองจะโคลงไวน์ในแก้วไปมาพร้อมกับปล่อยให้ความคิดของตัวเองทำงานของมันไป

ซอกจินยอมทิ้งเมียและลูกเพื่อกลับมาหาเพื่อนเขา ซึ่งนั่นมันก็เป็นเรื่องน่ายินดีด้วยกับแทฮยอง เขาไม่สนหรอกว่าใครผิดถูก จีมินรู้เพียงแค่เพื่อนเกลียดใครเขาจะเกลียดด้วย

ครืด ครืด

เสียงสั่นจากเครื่องมือสื่อสารเรียกให้ดวงตาเรียวที่หลับอยู่ต้องเหลือบไปมองพร้อมกับหยิบมันขึ้นมาเปิดดู

‘เปิดประตูให้พี่หน่อย’

จีมินกลืนน้ำลายลงคอและมองสภาพห้องในตอนนี้ เพราะเขารู้สึกเบื่อจึงชวนแทฮยองมาดื่มที่ห้อง มันก็ไม่ได้แย่อะไรนักหากแต่เขาไม่ต้องการให้จองกุกรู้ว่าตัวเองดื่ม ในสายตาของจองกุกจีมินไม่ใช่คนชอบดื่มด้วยซ้ำ

แกร๊ก

ชายหนุ่มมองหน้าคนรักก่อนจะมองเข้าไปในห้องพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อไฟที่เปิดไว้ในห้องมันไม่ใช่ไฟปกติ

“ดื่มเหรอ ?”

จีมินเลี่ยงที่จะไม่ตอบอะไร แต่คนตัวเล็กกลับเดินหันหลังเข้าห้องพร้อมกับตรงไปยังห้องนอนตัวเองเพื่อให้จองกุกเดินตาม

“จีมิน พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมๆกับการพยักหน้าของคนตัวเล็ก มือใหญ่จับไหล่แสนบอบบางนั่นไว้ก่อนจะดันให้จีมินเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียง

ตาคมจ้องมองใบหน้าของคนรักด้วยความรู้สึกผิดก่อนที่จองกุกจะใช้มือเขี่ยเส้นผมที่เริ่มยาวของจีมินให้ไปเหน็บไว้ข้างใบหูคนรัก

“พี่ไปพูดกับแม่มาแล้ว”

“...”

“พี่ว่า...เราควรจะห่างกันสักพัก”

“ห่างกัน ? สักพัก  ? สักพักของพี่นี่มันนานเท่าไหร่ครับ ?”

จีมินปัดมือที่กำลังเล่นผมตัวเองออกทันทีเมื่อเขาได้ยินคำตอบนั้นจากปากจอนจองกุก ผู้ชายคนนี้เลือกทิ้งเขาเพราะกลัวคำขู่ของแม่ตัวเอง

“แม่พี่เขาไม่พอใจ บางทีพี่ว่าถ้าเราลองห่างกันให้เขาเขาใจว่าเราเลิกกัน-”

“แล้วยังไงครับ? ถ้าเกิดแม่พี่จับได้เราก็ต้องคอยโกหกว่าเลิกกันแบบนี้ไปตลอดเหรอ ?”

“...”

“ถ้าพี่จะมาเพื่อบอกว่าพี่จะเลิกกับผมเพราะฟังแม่ของพี่มากกว่าพี่โทรมาบอกก็ได้”

“...”

“พี่ไม่จำเป็นต้องถ่อมาถึงที่นี่หรอก”

“พี่ขอโทษ”

“จำไว้นะครับคุณจอนจองกุก”

“...”

“วันนี้คุณไม่ต้องการผม”

“...”

“ถึงวันที่คุณต้องการผม”

“...”

“ต่อให้คุณมาคุกเข่าฆ่าตัวตายต่อหน้าผม”

“...”

“ผมก็จะไม่มีวันให้อภัยคุณ”

TALK TALK

คิดถึงทุกคนมากๆ...มากจริงๆ

#จีมินคนเล่นของ