ตอนที่ 2 : เล่นของครั้งที่2
เล่นของครั้งที่2
ตาคมไล่มองใบหน้าน่ารักที่ปราศจากเครื่องสำอางที่แสดงขึ้นบนจอคอมพ์ขนาดใหญ่ตรงหน้า กล้องตัวแพงถูกวางไว้บนโต๊ะคอมเพื่อถ่ายโอนข้อมูลภาพผ่านสายUSB
ก้านนิ้วยาวกดซูมรูปภาพเพื่อเก็บรายละเอียดทั้งหมดไว้ด้วยตาก่อนรอยยิ้มจางๆจะถูกจุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
เขากำลังไล่ดูภาพทริปพักผ่อนตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจวบจนตะวันลาลับขอบฟ้าไปเนิ่นนาน ดวงตาที่ถูกใช้งานมาอย่างหนักกะพริบเพื่อปรับโฟกัสก่อนชายหนุ่มจะกดชัทดาวน์คอมพ์และเดินหายเข้าไปแปรงฟันยังห้องน้ำ
ทันทีที่ทิ้งหัวลงเหมือนก็ดูเหมือนว่าร่างกายของชายหนุ่มนั้นอ่อนเพลียมาทั้งวันจนเขาหลับได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ปกคลุมห้องนอนใหญ่ทำให้ร่างกายกำยำที่นอนอยู่บนเตียงยิ่งหลับสบายขึ้น
หากแต่ว่าความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อกวนทำให้เรียวคิ้วหนาต้องขมวดเข้าหากันพร้อมกับเสียงหายใจฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสียของคนที่กำลังหลับสนิท
ความรู้สึกหนักอึ้งบริเวณหน้าท้องเพิ่มขึ้นจนจองกุกต้องลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดหากทว่าชายหนุ่มต้องนิ่งไปเมื่อเห็นเงาลางๆของใครบางคนกำลังนั่งทับหน้าท้องของเขาไว้อยู่
พรึ่บ !
ไฟโคมจากหัวเตียงสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อบุคคลปริศนาขยับตัวจนระบบเซ็นเซอร์สัมผัสได้ถึงความร้อนในกาย
“คุณ...”
เสียงทุ้มที่แหบลงเพราะพึ่งตื่นนอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าหวานที่เขาพึ่งดูรูปเจ้าตัวไปช่วงหัวค่ำกำลังส่งยิ้มหวานหยดย้อยเหมือนกับคราที่เจอกันครั้งแรกมาให้ชายหนุ่ม
“คุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง”
“ชู่ว์”
เรียวนิ้วชี้แตะลงบนปากหยักแผ่วเบาเพื่อเป็นการหยุดคำถามทุกอย่างของจอนจองกุกเอาไว้ ตาเรียวไล่สำรวจแผงอกกำยำมาจนถึงกล้ามหน้าท้องแข็งแรงขึ้นลอนสวยที่ก้นของตัวเองนั่งทับอยู่
ปลายนิ้วที่เล็บถูกแต่งแต้มให้ดูสุขภาพดีจากสีทำเล็บโทนธรรมชาติกรีดกรายลงมาจากคางชายหนุ่มไปจนถึงแผงอกและกล้ามเนื้อก่อนมันจะหยุดลงที่เส้นขนบางๆบริเวณใต้สะดือคนที่ทำหน้าตาตกใจและงุนงงอยู่ตอนนี้
“ทักทายกันด้วยความสงสัยแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ”
ตาเรียวที่ทอประกายความใสซื่อช้อนมองใบหน้าคมคายก่อนปลายนิ้วซุกซนจะไล่ไต่ขอบกางเกงนอนเจ้าของหน้าท้องที่ตนนั่งทับอยู่ไปมา
“ผมถามว่าคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง”
ปากอิ่มสีเชอร์รี่คลี่ยิ้มกว้างจนตาหยีจนคนมองนิ่งไปราวกับต้องมนต์สะกด กลิ่นหอมจางๆลอยเข้ามาแตะปลายจมูกทรงหยดน้ำพร้อมกับใบหน้าหวานที่ก้มลงมาจนเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รดปลายจมูกของตัวเอง
ริมฝีปากหยักถูกความอุ่นและความนุ่มหยุ่นจากปากของจีมินมอบสัมผัสชวนวาบหวิวให้ก่อนที่มือเล็กจะเลื่อนไปจับฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างให้มาวางบนสะโพกของตัวเอง
จีมินขยับตัวโยกไปมาเพื่อร่อนเอวก่อนคนตัวเล็กจะพรมจูบไปตามสันกรามและไล่ลงมายังซอกคอที่มีสีเข้มกว่าผิวตัวเองหลายระดับ
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นเมื่อกลิ่นกายแบบผู้ชายติดอยู่ตรงปลายจมูกเล็ก ตาเรียวช้อนมองใบหน้าคมคายที่ยังคงแสดงความไม่เข้าใจให้เห็นก่อนที่จีมินจะกดจูบแรงๆลงไปบนแผงอกเพื่อให้มันเกิดรอยช้ำ
ลิ้นสีสดแลบออกมาก่อนมันจะแตะลงไปกลางอกชายหนุ่ม ความรู้สึกร้อนจากอุณหภูมิของลิ้นไล่ลากเลียมัดกล้ามเนื้อหน้าท้องลงมาก่อนมันจะหยุดที่ขอบกางเกงนอนสีเทา
“หยุดเดี๋ยวนี้แล้วลุกออกไปจากตัวผม ตอบผมมาว่าคุณเข้ามาในห้องผมได้ยังไง”
จองกุกผลักมือที่กำลังจะปลดกางเกงนอนของตัวเองออกและใช้มืออีกข้างดันไหล่เล็กให้ลุกออกไปจากหว่างขาของตัวเอง
“ฟังผม”
“...”
ชายหนุ่มหยุดมือที่ห้ามและจับไหล่แอร์คนสวยไว้ก่อนตาคมจะจ้องปากอิ่มที่กำลังขยับเพื่อเอื้อนเอ่ยถ้อยคำบางอย่างเข้าหูของตัวเอง
“คุณจะไม่ถามและไม่สงสัยอะไรผม”
“...”
“และคุณจะต้องการผม”
น้ำเสียงหวานเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับกระชิบหากแต่มันกลับดังก้องวนอยู่ในหัวคนฟังอย่างจอนจองกุก
จีมินบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไร้การตะโกนหรือขึ้นเสียงแม้แต่น้อย คนตัวเล็กจ้องใบหน้าคมคายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะท่องบางอย่างในใจและเป่าลมออกมาจากริมฝีปากตัวเองพร้อมคลี่ยิ้มหวานหยดย้อย
ปั่ก !
“อ๊ะ !”
คนตัวเล็กที่นั่งทับหน้าท้องแกร่งถูกกระชากลงเตียงขนาดคิงส์ไซส์ด้วยความแรงก่อนที่สัมผัสหยาบโลนจากไรหนวดจะบาดลงทั่วคอเมื่อชายหนุ่มซุกหน้าลงมาขบกัดเขาแถมยังฉีกทึ้งเสื้อผ้าร่างบางจนขาดวิ่น
“ใจเย็นก่อนสิครับ ผมยังไม่ได้เริ่มเลย”
ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างประคองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกสูดดมความหอมแถวลาดไหล่ตัวเองให้ขึ้นมาก่อนจะจูบซับสันกรามชายหนุ่มและผลักจองกุกให้นอนลงไปตามเดิม
เจ้าของร่างสีน้ำนมขึ้นคร่อมบนหน้าท้องแกร่งตามเดิมก่อนจีมินจะกรีดนิ้วเล่นบนลอนกล้ามเนื้อจนมันเกร็งขึ้นมากกว่าเดิม
“ผมว่าเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่านะครับคุณตากล้องสุดหล่อ”
ตาของชายหนุ่มพร่าเบลอเหลือไว้เพียงภาพใบของแอร์คนเก่งที่กำลังส่งยิ้มสะกดสติของเขาไว้อยู่ค่อยๆเคลื่อนตัวลงไปที่หว่างขาพร้อมกับมือซุกซนที่รวบดึงกางเกงนอนจองกุกออกไป
_____
CUT PART1
อ่านได้ที่
WATTPAD
TUNWALAI
เสิร์ชกูเกิลชื่อนิยายและตอนตามด้วยคำว่าKOOKMIN NC
_____
“คุณไม่มีสิทธิ์คิดถึงคนอื่นตอนผมอมให้คุณนะครับพ่อรูปหล่อ”
ใบหน้าหวานที่ปากอิ่มช่ำไปด้วยคราบน้ำบางอย่างส่งยิ้มให้เขาก่อนเสียงหัวเราะคิกคักจะดังอยู่ทั่วห้องพร้อมกับความมืดที่คืบคลานเข้ามาเอาสติสัมปชัญญะของชายหนุ่มไปด้วย
เปลือกตาที่หนักอึ้งของตากล้องหนุ่มค่อยๆลืมขึ้นมาในช่วงชายของวัน มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมา
ร่างกายกำยำลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเมื่อรู้สึกเมื่อยตามเนื้อตัว แขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อสะบัดผ้าห่มออกแต่แล้วจองกุกก็เข้าใจเรื่องเมื่อคืนอย่างแจ่มแจ้งโดยไม่ต้องรอคอยใครมาอธิบายเมื่อเป้ากางเกงนอนที่เข้าใส่เมื่อคืนเปียกน้ำบางอย่างเป็นวงกว้าง
ไม่มีใครเข้ามาในห้องเขาและทำอะไรทั้งนั้น มีเพียงแต่ชายหนุ่มที่นั่งดูรูปของแอร์คนนั้นมากไปจนเก็บไปฝัน
ใบหน้าคมคายหลุดยิ้มออกมาก่อนเสียงทุ้มต่ำจะดังลำในคอ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระคราบต่างๆออกจากร่างกาย
“หน้าตาสดใสเหมือนคนมีความรักเลยน้า”
“เราเหรอ ?”
คนที่กำลังก้มๆเงยๆเตรียมอาหารว่างไว้เสิรฟ์ลูกค้าเงยหน้าขึ้นมาและชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆด้วยใบหน้าสงสัย
“หนุ่มที่ไหนบอกมานะ”
“หนุ่มที่ไหนเล่า ไม่มีหรอก”
แก้มสองข้างของคนที่ถูกซักไซร้ขึ้นสีด้วยความเขินอายจนได้รับเสียงโห่แซวจากเพื่อนร่วมงานกลับมาเป็นการใหญ่
เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อหญิงสาวและชายหนุ่มทั้งหลายขยันหาเรื่องมาพูดคุยในเวลางาน จีมินเลื่อนแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูเข็มบอกเวลาที่หน้าปัดก่อนคนตัวเล็กจะเดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มเพื่อเดินเช็กความเรียบร้อนของที่นั่งและคอยบอกNo. Seatของผู้โดยสารให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมบิน
“แถวCอยู่ฝั่งซ้ายนะครับ”
ร่างบางที่อยู่ใต้ชุดนิฟอร์มพนักงานสายการบินฉีกยิ้มให้ลูกค้าพร้อมกับผายมือบอกทางอย่างสุภาพให้คนมองได้ยิ้มตาม
ตั๋วใบหนึ่งถูกยื่นมาที่หน้าแอร์โฮสต์ ตาเรียวที่สวมคอนแทกเลนส์แบบใสเพื่อความสุภาพในการทำงานอ่านเลขเบาะบนใบเช็กอินก่อนใบหน้าหวานจะเงยขึ้นมา
คนตัวเล็กกะพริบตาและนิ่งค้างไปเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เขาจำได้ขึ้นใจไม่มีวันลืมของผู้โดยสารตากล้องรูปหล่อก่อนปากอิ่มจะส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่ม
“โซนAอยู่ทางนั้นครับ”
“ดูเหมือนว่าเราจะเจอกันบ่อยนะครับ”
“ต้องขอบคุณคุณผู้โดยสารนะครับที่วางใจใช้บริการสายการบินเรา”
จอนจองกุกจ้องมองคนตัวเล็กอยู่ชั่วครู่ก่อนชายหนุ่มจะหยิบตั๋วจากมือแอร์คนเก่งมาและตรงไปที่นั่งของตนเอง
จอนจองกุกนวดกระบอกตาตั้งแต่เขานั่งลงบนseatจนเครื่องเริ่มขึ้นเมื่อชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายและเหมือนว่าอากาศในเครื่องจะต่ำลงจนทำให้เขารู้สึกร้อน
มือใหญ่ปลดเข็มขัดที่คาดเอวสอบของตัวเองไว้ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนจนผู้โดยสารโซนเดียวกันมองเขาด้วยความแปลกใจ
ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวเองลุกออกมาจากที่นั่งและมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เขามองไปรอบข้างราวกับหาอะไรบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ ?”
ใบหน้าที่ฉายความหงุดหงิดหันไปมองก่อนเขาจะพบกับคนตัวเล็กที่ยืนมองตัวเองด้วยท่าทีแปลกใจ ราวกับว่าจองกุกนั้นขาดสติและเสียการควบคุมตัว
ชายหนุ่มพุ่งไปหาแอร์คนดังกล่าวก่อนเขาจะดันตัวจีมินให้หายเข้าไปในห้องน้ำผู้โดยชายและล็อกประตูอย่างรวดเร็ว
“ผู้โดยสารครับ...มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ”
แม้ว่าจะอยู่ในอาการตกใจที่แสร้งขึ้นมาแต่จีมินยังคงพยายามยิ้มอย่างเป็นมิตรคามหน้าที่และมองใบหน้าที่ฉายแววความสับสนของลูกค้าบนเครื่อง
พลั่ก !
ร่างบางที่สวมชุดยูนิฟอร์มสีสุภาพเซไปชนเข้ากับขอบอ่างล้างมือของห้องน้ำที่แคบจนดูเหมือนว่าไม่ควรมีใครเข้ามาอยู่ในนี้มากกว่าหนึ่งคน
ตาเรียวที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างประณีตเบิกกว้างเมื่อชายหนุ่มตามมาบดจูบอย่างไม่ให้เขาตั้งตัว
คนตัวเล็กดันแผงอกที่เบียดเข้าหาตัวเองออกด้วยแรงทั้งหมดที่มีพร้อมกับกัดปากที่กำลังมอบสัมผัสหยาบโลนให้ตัวเองจนจองกุกต้องผละออกมาเมื่อเขารับรู้ถึงกลิ่นคาวของเลือดในปาก
“ช่วย-”
“ชู่ว์”
ฝ่ามือใหญ่ปิดปากของคนที่กำลังจะตะโกนขอให้คนด้านนอกช่วยไว้ จีมินเหลือบมองเจ้าของใบหน้าที่เคลื่อนมาหาตัวเองผ่านม่านน้ำตาก่อนเขาจะหลับตาลงเพื่อทำให้การแสดงครั้งนี้สมจริงขึ้นอีกหน่อย
“ผมจะปล่อยมือออกจากปากคุณ”
“...”
“แต่คุณต้องสัญญาว่าคุณจะไม่ตะโกนออกไป”
ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาค่อยๆพยักแทนการตอบตกลงและจองกุกรักษาสัญญาโดยการปล่อยให้จีมินเป็นอิสระ
“คุณพาผมเข้ามาในนี้ทำไม”
เสียงหวานถามอย่างสั่นเครือพร้อมกับแขนสองข้างที่ยกขึ้นกอดตัวเองตามสัญชาตญาณความกลัวปลอมๆของปาร์คจีมิน
“ผมขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
“...”
“ผมก็ไม่รู้...ไม่สิ”
“...”
“ผมชอบคุณ”
“อะไรนะครับ ?”
คนที่ยืนพิงขอบอ่างล้างมือทำหน้าตกใจก่อนจะขมวดคิ้วแน่นถึงแม้ถึงอย่างจะไม่ผิดจากแผนของจีมินไปแม้แต่น้อย
ถ้าผู้ชายคนนี้ทนอยู่ได้ทั้งที่เห็นหน้าเขาจอนจองกุกก็คงเก่งเกินคนแล้วล่ะ จีมินไม่คิดว่าแค่สาลิกาลิ้นทองของเขามันจะแผลงฤทธิ์ขนาดนี้ แต่โดยรวมแล้วเอาเป็นว่าเขาพอใจกับผลลัพธ์ของมันมากทีเดียว
“ถ้าคุณไม่พอใจผมจ่ายให้คุณได้”
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้ขายตัว และการที่คุณลากผมเข้ามาในห้องน้ำ แถมยังลวนลามผมขนาดนี้แล้วบอกว่าจะจ่ายเงินให้มันดูถูกผมมากเลยนะครับ”
แอร์คนเก่งเล่นบทของคนถูกกระทำได้อย่างราบรื่น น้ำตามากมายที่แทบไม่ต้องทำอารมณ์เรียกไหลอาบแก้มอย่างง่ายดาย
ปาร์คจีมินลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูหากแต่ชายหนุ่มกลับจับเขาเอาไว้เสียก่อน ร่างบางถูกจับให้หันไปเผชิญหน้ากับผู้โดยสารของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกคุณ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“ผมจะพยายามเข้าใจนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว-”
“คุณจะให้ผมทำยังไง”
“คุณพูดอะไรของคุณครับ ผมไม่เข้าใจ จู่ๆคุณ.....”
จองกุกกะพริบไล่ความพร่าเบลอพร้อมกับสะบัดหัวเมื่อเขารู้สึกมึน เขาไม่ได้ยินว่าแอร์ของสายการบินพูดอะไรอีก
ปากอิ่มที่เคลือบลิปแวววาวนั้นกำลังขยับเอื้อนเอ่ยสะกดให้เขาลืมความถูกผิดและเหตุผลทุกอย่างไปเสียหมด ในตอนนี้คำว่าไม่ควรและไม่ถูกต้องหายไปจากพจนานุกรมของจองกุกอย่างหมดสิ้น
_____
CUT PART2
อ่านได้ที่
WATTPAD
TUNWALAI
เสิร์ชกูเกิลชื่อนิยายและตอนตามด้วยคำว่าKOOKMIN NC
_____
“จีมิน...?”
“ว่าไง”
คนตัวเล็กที่เส้นผมสีอ่อนบนศีรษะเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหันไปมองเพื่อนร่วมงานก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเอาไว้ตามเดิม
“เข้าห้องน้ำผู้โดยสารเหรอ ?”
“อ๋อ พอดีมีลูกค้าบอกว่าเผลอทำลิปหล่นไว้น่ะเราเลยมาดูให้”
รอยยิ้มหวานที่ละลายใจคนมองมานับไม่ถ้วนไม่ว่าเพศไหนๆถูกส่งไปให้แอร์สาวก่อนเจ้าหล่อนจะพยักหน้ารับและทิ้งความสงสัยที่เคยมีต่อคนตัวเล็กทิ้งไปเสียหมด
“แล้วเจอมั้ย ? มิน่าล่ะเรากับคนอื่นไม่เห็นจีมินอยู่seat นึกว่าเอาของว่างไปเสิร์ฟกัปตัน”
“เปล่า”
ตาเรียวหยีลงเมื่อเจ้าตัวยิ้มกว้างก่อนคนตัวเล็กจะเดินไปห้องเก็บอาหารเพื่อหาน้ำดื่มแก้เหนื่อยจากกิจกรรมที่พึ่งผ่านมาหยกๆ
“ทำไมเสื้อยับจังเลย”
หญิงสาวผู้หวังดีถือวิสาสะปัดเสื้อพนักงานที่ยับให้เพื่อนก่อนเจ้าตัวจะขอบคุณในความแสนดีของเพื่อนร่วมงานและเตรียมตัวเสิร์ฟอาหารว่างระหว่างบิน
“ชุดคุณผู้โดยสารเปื้อนนะครับ ผมขออนุญาตเช็ดให้”
เสียงหวานที่ดังอยู่ไม่ไกลเรียกให้คนที่ดูvacationที่ตัวเองกำลังจะไปเงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นพับก่อนใบหน้าคมคายจะมีรอยยิ้มออกมาให้ได้เห็น
สัมผัสเย็นเฉียบจากผ้าที่ประทับอยู่ต้นขาทำให้ชายหนุ่มจับมือที่กำลังเช็ดคราบเลอะบนกางเกงให้หยุดจนจีมินชะงักไป
“คุณพักอยู่ที่ไหน”
“ผมพักโรงแรมที่สายการบินจัดไว้ให้พนักงานครับ”
คนตัวเล็กเลื่อนมือออกมาจากการจับกุมพร้อมทิ้งผ้าเย็นลงถังขยะและส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะนับหนึ่งถึงสามในใจ
“คุณออกมาพักที่อื่นไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอกครับมันผิดกฎ ผมขอตัวนะครับ”
ตาคมมองตามก้นกลมที่เด้งขึ้นลงตามจังหวะเดินของแอร์คนเก่งก่อนจองกุกจะเคาะนิ้วลงบนที่พักแขนเพื่อคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว
“แล้วทำไมคุณถึงเลือกทำงานนี้”
ชายหนุ่มยกมือเท้าหน้าตัวเองไว้นอนตะแคงมองร่างบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาเย็บกระดุมเสื้อตัวที่เขาทั้งคู่ทำหลุดในห้องน้ำวันเดินทาง
“ตอนนั้นผมชอบภาษาน่ะครับ ผมชอบเจอคนใหม่ๆด้วย”
ตาเรียวจดจ่ออยู่กับกระดุมเสื้อเจ้าปัญหาก่อนที่จีมินจะก้มลงกัดเส้นด้ายสีเดียวกันกับเสื้อแทนที่จะใช้กรรไกรตัดเรียกความแปลกใจได้เป็นอย่างมาก
“คุณมีแฟนหรือยัง ?”
“ผมไม่มีเวลาไปหาอะไรแบบนั้นหรอกครับ นี่ครับเสื้อคุณผมซ่อมให้แล้ว”
เสื้อตัวใหญ่ถูกจีมินกางออกให้เจ้าของมันได้ดูพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ชายหนุ่ม จองกุกดึงมันมาและโยนไปพาดไว้บนโซฟาที่พวกเขานั่งอยู่ข้างล่างก่อนจะผลักคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับพื้นพรม
“ทำไมถึงไม่มี คุณดูเสน่ห์แรงขนาดนี้”
“ผมเหรอครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ตาเรียวปิดลงยามเจ้าตัวหัวเราะและมันเป็นภาพที่ช่างพาพอย่างจองกุกนึกอย่างยกกล้องขึ้นมาถ่ายไว้เสียเหลือเกิน
“ถ้าอย่างงั้นผมก็จีบคุณได้สิ”
ตาคมจ้องมองใบหน้าน่ารักด้วยความใคร่รู้ จีมินไม่ได้มีนิสัยเจนจัดเหมือนเซ็กส์ที่พวกเขาผ่านมา หากแต่เวลาไม่ได้อยู่กับเรื่องอย่างว่าคนตัวเล็กนั้นดูใสซื่อและเหมือนจะอ่อนต่อโลกเสียด้วยซ้ำ
คนคนนี้ยอมมาหาเขาที่ที่พักเพียงเพื่อซ่อมกระดุมเสื้อโง่ๆตัวนึง และนั่นมันทำให้ชายหนุ่มอยากค้นหาตัวตนของคนตรงหน้า
“ว่ายังไงนะครับ”
เจ้าของร่างสีน้ำนมที่เคยหัวเราะมองหน้าตากล้องพร้อมกับทำท่าทางตกใจประโยคดังกล่าวหากแต่ภายในใจจีมินกลับดีใจโลดแล่นจนแทบลุกขึ้นเต้นได้เลยทีเดียว
“ผมอยากจีบคุณ”
_____
TALK TALK
สกรีม #จีมินคนเล่นของ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จริงๆแล่วดูจองกุกก็ชอบจีมินอยู่มากๆเลยนะ หนูไม่จำเป็นต้องเล่นของเลยลูกกก
แต่ร้ายมากจริงๆ แกล้งทำเป็นแบ๊วๆใสๆแต่ความควีนนี่เต็มเปี่ยมเลย นี่มันแมวยั่วสวาทชัดๆ!
ด้านที่ไม่ปรุงแต่งนั่งเย็บปักถักร้อยนี่ทำให้จองกุกตกหลุมรักได้ง่ายๆเลยนะ ดูซิจะกดซะละ 555555555 อยากจะบอกน้องจีมว่าหนูมีเสน่ห์มัดใจชายอยู่แล้วนะ จะไปพึ่งของพวกนั้นทำไม