เรื่องเล่า ณ กาลครั้งหนึ่งในโลกของผม

ยามเช้าท้องฟ้าสดใสมีสีฟ้าอ่อนตัดกับก้อนเมฆสีขาวที่เคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ เพราะถูกสายลมนำพาไปพร้อมกับแสงจากแดดที่มีสีเหลืองทองอ่อน ๆ ที่ส่องลงมายังพื้นดิน

พิพิธภัณฑ์สถานแห่งโลก

ในขณะนี้มีชายคนหนึ่งกำลังจูงมือพาเด็กชายเดินผ่านผู้คนที่ไม่ค่อยมีมากนักไปหยุดยืนอยู่ที่หน้ารูปปั้นซึ่งตัวรูปปั้นนั้นเป็นรูปปั้นเหมือนของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งมีหลายคนและเป็นสิ่งแรกที่จะได้เห็นเมื่อเข้ามาเยือนยังที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้

"พ่อ" เด็กชายดึงมือของผู้เป็นพ่อเรียกความสนใจ

"ว่าไง" พ่อมองลูกชายตนอย่างอ่อนโยน

"นี่ใครหรอครับ" เด็กชายชี้นิ้วไปยังคนที่ยืนอยู่หน้าสุดในหมู่ของรูปปั้น

ผู้เป็นพ่อมองตามนิ้วที่เด็กชายชี้ไปแล้วยิ้มออกมา

"คน ๆ นี้ก็คือคนที่ทำให้โลกใบนี้ก้าวไปสู่ยุคใหม่ยังไงล่ะ"

"ยังไงหรอครับพ่อผมไม่เข้าใจ" เด็กชายได้แต่เอียงคอสงสัยกับคำพูดของพ่อ

พ่อของเด็กชายที่เห็นแบบนั้นได้ปล่อยมือแล้วเอามือไปขยี้หัวเด็กชายเล่นด้วยความเอ็นดูเด็กชายที่โดนแบบนั้นก็ไม่ยอมพยายามยกมือของผู้เป็นพ่อออกไปจากหัวของตนแต่ก็สู้แรงไม่ไหวเลยต้องย่อตัวลงแล้วโยกหัวหลบมือแทนผู้เป็นพ่อที่เห็นอย่างนั้นก็ได้หยุดแกล้งลูกของตนเพราะรู้ว่าทำไมเด็กชายถึงได้ห่วงทรงผมของตนขนาดนั้นเด็กชายที่หลุดออกมาได้ก็มองค้อนใส่ผู้เป็นพ่อไปหนึ่งทีทำเอาผู้เป็นพ่ออดยิ้มไม่ได้

"ก็มันงงนิอะไรคือยุคใหม่มันคือขนมหรอ" เด็กชายลูบผมของตนให้เข้าที่ตามเดิม

"ได้งั้นพ่อจะเล่าให้ฟังระหว่างรอแม่มาเรื่องมันเริ่มจากตอนนั้นตอนที่ทุกอย่างยังคง....."