ชีวิตนี้...ขอมอบแด่เธอ[8]

เนื้อเรื่อง

ณ  ห้อง Chat ของคอมพิวเตอร์ของฉัน

“เอ๋............. ทำไมโชจิไม่ Online นะ รอตั้งนานแล้วนะนิ เห้อ นี่ก็ดึกแล้ว ยังไม่มาอีกนะ” ฉันทำน่าเซ็งหน้าจอคอม

“ฉันไม่ไหวละ นอนแล้วนะ ตาบ้าเอ้ย!!” ฉันหลับปุ๋ยเลยละ z _ z *

ตอนนี้เวลา 7.30 น.

“ ฮ้าววววววว.............กี่โมงแล้วเนี่ย ว๊าย…..7 โมงครึ่งแล้วหรอเนี่ยฉันต้องไปโรงเรียนสายแน่เลย ”

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวอย่างรวดเร็ว วันนี้ฉันไม่อยากไป โรงเรียนสายเพราะว่า มันมีครูขาโหดอยู่หน้าโรงเรียนด้วย พอฉันทำอะไรเสร็จแล้วก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที ฉันกำลังเดินข้ามไปสู้อีกฝั่งของฝากถนนเพื่อที่จะไปขึ้นรถ ด้วยความรีบร้อนของฉัน ฉันกำลังจะเดินข้ามไปอีกฝั่ง แต่ฉันไม่เห็นรถเก๋งคันสีดำกำลังวิ่งมาที่ฉัน

“กรี๊ดดดดดดดดดด...............” ด้วยความตกใจฉันกรี๊ดสุดชีวิต > O <

แต่แล้วเด็กผู้ชายคนนึงมาผลักฉันกระเด็นลงไปข้างทางฉันตกใจมากแต่ฉันก็หมดสติลง ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยฉันคิดว่า ฉันไม่รู้ว่าฉันตายหรือยัง ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนตอนนี้ มันมืดไปหมดฉันมองอะไรไม่เห็นเลย กับความเงียบเหงา สักพักฉันเริ่มเห็นแสงสว่างที่อยู่ตรงหน้าฉันกำลังเดินไปที่นั้น

“ฉันเป็นอะไรไป.......” ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงแต่ฉันยังไม่รู้ว่าที่ไหน ฉันมองไปบริเวณรอบๆเห็นนางพยาบาลสาวอยู่ข้างๆ

“คุณคะ....ฉันเป็นอะไรไปหรอคะ ฉันอยู่ที่ไหน ฉันต้องกลับไปโรงเรียนนะคะ” ฉันพูดกับนางพยาบาลสาวที่กำลังยิ้มให้ฉัน > - <

“เอ่อ....เมื่อวานคุณได้ถูกรถชนค่ะ แต่ความโชคดีของคุณมีคนเล่าว่า  คุณกำลังเดินข้ามถนนแต่คุณไม่ดูไฟจราจรเลย รถเลยชนให้สิคะ แต่โชคดีหน่อยมี ผู้ชายคนนึงเขาผลักตัวคุณไปแล้วเขารับเคราะห์แทนคุณค่ะ” จากที่ฉันฟังพยาบาลเล่าเรื่องทั้งหมด ฉันอึ้งไปสักพัก

“คุณพยาบาลคะ แล้วคนที่ช่วยชีวิตฉันอยู่ไหนคะ” ฉันถามพยาบาลเพื่อที่ฉันจะได้ไปขอบคุณเขาคนนั้น

“อ๋อ....ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นเขาอยู่ห้อง ICU อ่ะค่ะ ตอนนี้เขายังไม่ฟื้นเลยค่ะ” ฉันรู้สึกแย่มากตอนที่นางพยาบาลคนนั้นบอกว่าผู้ชายคนที่ช่วยเหลือชีวิตฉันยังไม่ฟื้นเลย T ^ T

“คุณต้องนอนก่อนนะคะ พักผ่อนให้มากๆค่ะ 2-3 วันก็กลับบ้านได้” ฉันพยักหน้าให้กับนางพยาบาลพร้อมกับเอนตัวลงนอนแล้วนอนหลับ