คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Love Mission Devil Boy [ 2 ] [[ ตัวแทนเฟรชชี่ !! >o< ]]
ตอนที่ 2 : The Love Mission Devil Boy [ 2 ] [[ ตัวแทนเฟรชชี่ !! >o< ]]
เริ่มเรื่องมาตั้งหนึ่งตอนแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่มีโอกาสบอกท่านผู้อ่านเสียทีว่า มหาวิทยาลัยที่ฉันได้เข้ามาเรียน คือ มหาวิทยาลัย JL ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังโดนรุ่นพี่รับน้องอยู่เจ้าค่ะ ตรงหน้าของฉัน คือ ถนนภายในมหาวิทยาลัย แม้เส้นทางจะไม่ใหญ่มากแต่ก็วนได้รอบมหาวิทยาลัยเลยทีเดียว และนี่ คือ เส้นทางที่พวกเราเหล่ารุ่นน้องจะต้องวิ่งเป็นจำนวนหนึ่งรอบตามคำสั่งพี่ว้ากบ้าระห่ำพวกนั้น ระยะทางก็ไม่ไกลเท่าไรหรอกค่ะ ประมาณสามถึงสี่กิโลเมตรเห็นจะได้ โฮๆ.... TT^TT สรุปนี่ฉันสมัครมาเป็นนักศึกษา หรือ สมัครเป็นนักกีฬาทีมชาติเนี่ย
"น้องๆ พร้อมหรือยังครับ"
เสียงพี่ปอนปอนเอ่ยถาม..แหม..พี่ค่ะ พูดเหมือนว่า ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องวิ่งอย่างนั้นล่ะ เชอะ... ฉันหันไปมองหน้าคู่ตัวเอง ดูมันสิ ยิ้มแก้มแทบปริ สงสัยอยากวิ่งจัด ส่วนตาแบงค์กับยัยนั่น หึหึ... โดนจับเป็นคนวิ่งนำค่ะเอาล่ะ เดี๋ยวก็รู้ว่า ใครจะได้เป็นตัวแทนเฟรชชี่ของคณะ อะโด่...ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นหรอกนะ ชิ...วันนี้ไม่น่าใส่รองเท้าส้นสูงมาเลยจะวิ่งได้เร็วมั้ยเนี่ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวถอดกลางทางก็ได้มั้ง < ใคร้!! ใครอยากเป็นตัวแทนเฟรชชี่ =3=
"เอ้า...เริ่มมมม!!!"
ทันทีที่พี่ปอนปอนสั่ง เพื่อนๆร่วมคณะฉันก็โกย Teen หมา เหยียบกันมิด โอ้วว์ ตาแบงค์ วิ่งนำไปแล้วกรี๊ดดด... ไม่ได้การล่ะ ขืนปล่อยไปอย่างนี้ แบงค์กับยัยนั่นได้เป็นตัวแทนเฟรชชี่แน่ๆ ใครจะไปยอมให้แฟนตัวเองคู่กับผู้หญิงอื่นกันเล่า หมับ!!!...ฉันหันไปมองคู่ของตัวเองที่มันบังอาจจับมือฉันเอาไว้
"จับมือกันไว้จะได้ช่วยกัน"
"ก็ได้...แต่นายอย่าเป็นตัวถ่วงฉันล่ะ"
ฉันบอกตานั่นไป พลางวิ่งต่อไปเรื่อยๆอย่างเร่งรีบ นี่ถ้าเป็นรถฉันจะเหยียบมิดขึ้นเกียร์ห้ามันไปเลย
"เธอชื่ออะไรน่ะ..."
เขาเอ่ยถามฉัน ขณะที่เรากำลังวิ่งไปเรื่อยๆ ให้ตายสิ...ฉันไม่มีอารมณ์จะมาตอบคำถามนายส่งเดชนะยะ เพราะฉันต้องเก็บจังหวะการหายใจเอาไว้กันเหนื่อยขณะที่วิ่ง
"ชื่อแป้ง"
ฉันเอ่ยตอบไป พลางเร่งฝีเท้าเพื่อแซงคู่ๆหนึ่งจนเลยผ่านไป เขาก็เอ่ยตอบกลับมา
"ฉันชื่อ ข้าวเจ้า นะ"
อืมมม....ชื่อน่ากินดี หึหึ...หิวข้าวเลยตู ฉันพยักหน้าตอบเขาไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แฮ่กๆๆ....
"นี่ๆ....ข้าวเจ้าเขาเอามาทำเป็นแป้งได้ใช่มั้ย ถึงได้เรียกว่า แป้งข้าวเจ้า"
ห่ะ!!! =[]= ฉันหันหน้าไปมองตาข้าวเจ้าอะไรนี่ที่กำลังยิ้มส่งมาให้ รู้สึกเหมือนมันพูดจีบตูอยู่เลยเนอะ... -_-" แต่มุขเสี่ยวไม่พอ ไม่ผ่าน!!! สู้แบงค์ไม่ได้
……………………………..
ฉัน...แฮ่กๆ...กำลัง...แฮ่กๆ...วิ่งอยู่ค่ะ น่าจะได้ราวๆหนึ่งกิโลแล้วล่ะมั้ง ความหวังที่จะเป็นตัวแทนเฟรชชี่เริ่มช่างมันล่ะ... แฮ่กๆ...ฉันเอามือปาดเหงื่อที่ไหลพลางมองคู่ของฉันที่กำลังวิ่งอย่างสบายอารมณ์ แม้ตอนนี้เราจะเร่งจังหวะฝีเท้าจนนำหลายคู่แล้วก็ตาม แต่...ก็ยังเหลืออีกสองคู่ที่กำลังวิ่งนำฉันอยู่
คู่แรก...ที่นำอยู่ คือ แบงค์ กับ ยัยนั่น
คู่ที่สอง...ปริศนา กำลังเร่งฝีเท้าตามเพื่อดูหน้ามันทั้งคู่
คู่ที่สาม... ฉัน กับ ข้าวเจ้า
เอาวะ...เหลืออีกแค่คู่สองคู่ ทนเอาหน่อย สู้ๆ สู้ตายยยย ย้ากกก!!!…ฉันเร่งฝีเท้าขึ้นอีกนิดหน่อยเพื่อนำคู่ที่สอง วิ่งๆ...เสมอกัน...วิ่งๆ...จะนำแล้ว...ยะโฮ้ว์ ในที่สุดฉันก็วิ่งนำขึ้นมาได้ ก่อนชะลอรักษาจังหวะการวิ่งไปเรื่อยๆพลางหันไปมองหน้าคู่ที่สองที่กลายเป็นคู่ที่สามสักนิดหน่อย ใครกันฟะ? เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ทว่า ใบหน้าที่ปรากฏทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย เพราะมันไม่ใช่ใครอื่น.....
"แนท...โจ้.... !!"
ฉันเหวอไปเมื่อเห็นยัยแนทกับตาโจ้เพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยม เฮ้ย!!! มันเรียนคณะเราด้วยเหรอฟะ ในขณะที่ทั้งสองคนนั้นก็หันมาพลางทำหน้าทำตาตกใจเล็กน้อย แนทเอ่ยถามฉันทันที
"อ้าว...แป้ง...ฉันนึกว่าเธอคู่กับแบงค์อยู่ข้างหน้าเสียอีก"
"เปล่าสักหน่อย นั่นคือผู้หญิงที่รุ่นพี่จับคู่ให้ต่างหาก"
ฉันตอบมันกลับไป แต่เท้าก็ยังวิ่งก้าวต่อไปเรื่อยๆ
"แล้วเธอคู่กับใครน่ะ อ้ายยยยย...หล่อจัง"
ยัยแนทหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเมื่อหันมามองคู่ของฉัน ให้ตายสิ...แกนี่ไม่ได้เกรงใจแฟนที่วิ่งคู่หัวโด่เด่อยู่ข้างๆเลยนะยะ
"ยัยแนท... !!"
ตาโจ้เสียงดังขัดขึ้น สีหน้าเคืองสุดๆ แนทสะดุ้งเล็กน้อยพลางหันไปยิ้มแห้งๆส่งให้แฟนสุดที่รักของมันก่อนหันมาพูดกับฉัน
"แป้ง....เธอนำแบงค์ให้ได้นะ ไม่ก็ตามให้ทัน อย่ายอมให้คู่นั้นเข้าเส้นชัยไปโดยเธอต้องเป็นรองล่ะ"
พูดจบแนทก็ลดจังหวะการวิ่งลง ขอบใจมากเพื่อนรัก!!! ว่าแล้วฉันก็เริ่มวิ่งให้เร็วขึ้นอีกนิดเพื่อให้ทันคู่ของแบงค์
"แป้ง...ทำไมเธอถึงอยากแซงคู่ข้างหน้าให้ได้ล่ะ"
ข้าวเจ้าเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยอย่างแรง นี่นายวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่ต้องถามอะไรฉันไม่ได้หรืออย่างไรนะ
"ก็เพราะไม่อยากให้แฟนฉันต้องเป็นตัวแทนเฟรชชี่คู่กับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้น่ะสิ ถ้าเขาได้เป็นตัวแทนเฟรชชี่แต่ฉันไม่ได้เป็น เวลาเราสองคนเดินด้วยกัน เขาคงโดนสายตาคนอื่นเหยียดหยามที่มีแฟนเป็นผู้หญิงธรรมดาๆไม่เอาไหนอย่างฉัน อย่างน้อยถ้าเสมอกันก็คงดีกว่าที่เขาจะชนะไปเลย"
"เข้าใจแล้ว"
ข้าวเจ้าตอบฉันสั้นๆก่อนที่เขาจะเริ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น มือของเขาจับมือฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อจากนั้น อีตาข้าวเจ้าก็วิ่งลากฉันไปเลย อ้ากกกก!!!.....
……………………………..
ข้าวเจ้ามันพาฉันวิ่งๆๆๆๆและก็วิ่ง จะทันแล้วๆอีกนิดเดียวเท่านั้น ทำไมฉันไม่ใส่รองเท้าผ้าใบมานะ ไม่น่าใส่ส้นสูงมาเลย แต่ช่างหัวมันเถอะ ตอนนี้ต่อให้ส้นหัก ตูก็ยอม!!!.... อีกไม่กี่เมตรข้างหน้าคือเส้นชัยที่ฉันหมายปอง บริเวณนั้นมีพี่โน้ตยืนถือธงคณะโบกสะบัดไปมา ตาแบงค์ก็วิ่งจ้ำอ้าวไม่ได้สนใจแฟนมันที่วิ่งหางตั้งอยู่ด้านหลังเลย...TT^TT...
"แบงค์!!!"
ฉันตะโกนเรียกแบงค์ด้วยเสียงที่ดังพอสมควร แบงค์หันหลังกลับมามองฉัน ก่อนที่เขาจะลดจังหวะลงเล็กน้อย
"จบเกมส์!!!"
เสียงพี่ปอนปอนเอ่ยขึ้นเมื่อฉันกับข้าวเจ้า และ แบงค์กับยัยนั่นเข้าเส้นชัยพร้อมกัน พี่โน้ตลดธงคณะเป็นการสิ้นสุดการแข่งขันวิ่งมาราธอน ( มั้ง ) ฉันทรุดลงไปนั่งที่พื้นถนนอย่างหมดแรง แฮ่กๆ... แป้งหอบแดดเจ้าค่ะ... ลิ้นห้อยเจ้าค่ะ...อยากรู้นัก ใครมันคิดกิจกรรมนี้ขึ้นมาฟะ แม่จะจับมันกลิ้งรอบมหาวิทยาลัยเสียหนึ่งรอบ
"แป้ง..."
แบงค์วิ่งเข้ามาพลางจับมือฉันเอาไว้ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลคลอบนใบหน้าให้ฉัน โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับเหงื่อไคลของตัวเองที่ท่วมตัวไปหมด
"ขอโทษทีนะแป้ง ฉันโดนพี่ปอนปอนเขากระซิบมาว่าให้วิ่งสุดแรง ก็เลยลืมตัวเผลอไปหน่อย ฮ่าๆ"
ออ...เหรอยะ...นี่ถ้าพี่ปอนปอนเขาให้แกวิ่งไปชายแดนพม่า แกไม่วิ่งไปจริงๆเหรอ =_=* แต่เอาเถอะ จะโวยวายก็เสียภาพลักษณ์นางเอก ( ที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมี )
"ไม่เป็นไรหรอก...แบงค์ นายเอาผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดตัวเองเถอะ ดูสิ เหงื่อไคลเต็มไปหมดแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอก แบงค์เช็ดให้แป้งดีกว่า เหงื่อใครก็ช่างมันสิ ไม่ใช่เหงื่อแบงค์สักหน่อย แป้งจะสนใจไปทำไม หุหุ"
ถ้าขาฉันมีเรี่ยวแรงในตอนนี้ จะลุกขึ้นแล้วไล่เตะมันหนึ่งที ข้อหา กวน Teen ฉันทำหน้าเบ้เล็กน้อย ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นยัยนั่นที่เดินเข้ามาหาแบงค์
"แบงค์....พวกพี่ๆเรียกรวมกลุ่มแล้ว ไปนั่งกันเถอะ ข้าวฟ่างเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว"
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่อจากนี้ ยัยนั่นหรือยัยข้าวฟ่างก็ดึงแบงค์ของฉันที่หน้าเหวอไปนั่งเข้าแถวทันที กรี๊ดดด!!!
"แป้ง....นั่งด้วยคนนะ"
ฉันทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยพลางหันไปมองตาข้าวเจ้าที่ยืนปาดเหงื่อแล้วนั่งลงข้างฉัน ให้ตายสิ...ฉันไม่ได้ติดป้ายห้ามนั่ง จะนั่งหรือไม่นั่งก็เรื่องของแกสิ เดี๋ยวแม่งับหัวหลุดเลย =_=* คนยิ่งหงุดหงิดๆ
ไม่นานนัก พวกเพื่อนๆก็ทยอยวิ่งเข้ามานั่งยังหน้าคณะจนครบ ต่างคนต่างทำท่าเดียวกัน นั่นคือ หมาหอบแดด เลือกเอานะเจ้าคะว่าจะเป็นพันธุ์อะไร ฮ่าๆๆๆ ของแป้งต้อง พูเดิ้ล.... แต่ทำไมในใจตูคิดถึงเจ้าเมลอนสุนัขที่บ้านพันธุ์เซนต์เบอร์นาร์ดฟะ...TT^TT
"เอาล่ะน้องๆ ต่อไปพวกพี่จะประกาศรายชื่อตัวแทนเฟรชชี่ของคณะเรา"
พี่ปอนปอนเอ่ยเสียงดัง ทำให้ทุกคนในที่นั้นเงียบสนิท
"นั่นก็คือ คู่ของน้องแบงค์ กับ น้องข้าวฟ่าง และ คู่ของ น้องข้าวเจ้า กับ น้องแป้ง"
เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราว โดยเฉพาะตาโจ้ กับ ยัยแนทที่ช่วยปรบจนมือแดงกันไปข้าง หุหุ หน้าม้าของฉันเอง
"ตัวแทนเฟรชชี่ของคณะเรา จะต้องทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันจนถึงวันประกวดคู่ขวัญมหาวิทยาลัย ในอีกสามเดือนข้างหน้า มารอดูกันนะว่าใครจะได้เป็น ดาว-เดือนมหาวิทยาลัย"
รุ่นพี่เอ่ยบอก แต่เรื่องนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจเท่าไรแล้วล่ะ แค่การเป็นตัวแทนเฟรชชี่ยังต้องวิ่งรอบมหาวิทยาลัย แล้ว ประกวดคู่ขวัญมหาวิทยาลัย ไม่ต้องวิ่งรอบจังหวัดเหรอเนี่ย...
……………………………..
หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็ปล่อยพวกเรากลับบ้านเพื่อไปเตรียมพร้อมสำหรับการเรียนที่จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ ฉันเดินเอื่อยๆไปตามถนนเส้นเล็กๆเพื่อตรงไปยังลานจอดรถของมหาวิทยาลัยพร้อมแนทและโจ้ ส่วนตาแบงค์กำลังวิ่งตามมา
"แป้ง...ไม่รอแบงค์เลยนะ"
แบงค์วิ่งเข้ามาพลางดึงมือฉันเอาไว้ เขาหายใจถี่ๆเพราะความเหนื่อย
"ทำไมไม่กลับพร้อมยัยข้าวฟ่างอะไรนั่นล่ะ เห็นคุยกันถูกคอดีไม่ใช่เหรอ"
ฉันเอ่ยประชด ก่อนสะบัดหน้างอนเล็กน้อยตามมารยาที่มี เมื่อสักครู่ตอนวิ่งรอบมหาวิทยาลัยแกก็ไม่ได้รอฉันเหมือนกันแหละเฟ้ย =3= ทว่า แบงค์กลับยิ้มกริ่มเมื่อได้ฟังฉันพูดอย่างนั้น
"แป้งหึงแบงค์เหรอ"
แบงค์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันไม่ตอบเขาแล้วเดินตามแนทกับโจ้ที่เดินนำไปก่อน เขาจึงได้วิ่งมาดักหน้าฉันเอาไว้
"โธ่...แป้งอย่างอนเลยนะ แบงค์จะไปสนใจคนอื่นได้อย่างไรล่ะ ไม่มีใครน่ารัก น่าเอ็นดูเท่าแป้งอีกแล้ว"
"หายงอนก็ได้ เห็นว่าพูดความจริงนะเนี่ย หุหุ"
ฉันตอบเขากลับไป แนท กับโจ้หันมามองพวกเราสองคนแล้วเอ่ยพร้อมเพรียงกันว่า
"แหวะ!!!"
ทว่า...แบงค์กลับทำหน้าไม่สนใจพวกนั้นแล้วหันมาเอ่ยกับฉัน
"กลับบ้านกันเถอะแป้ง แบงค์ว่าจะไปอาบน้ำชำระล้างสิ่งสกปรกออกจากร่างกาย แม้ว่า...แบงค์จะชำระล้างความรักที่มีต่อแป้งในหัวใจไม่ได้ก็ตามที"
"แหวะ!!!"
คราวนี้ฉัน แนท และ โจ้ สามัคคีกันแหวะเจ้าค่ะ พวกเราหัวเราะกันเล็กน้อยก่อนที่จะแยกย้ายไปคนละทิศละทาง......
+ +--mouse kata-- -s b-
ความคิดเห็น