คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The Love Mission Devil Boy [ 3 ] [[ วันแรกของการเปิดเทอม !! OoO ]]
ตอนที่ 3 : The Love Mission Devil Boy [ 3 ] [[ วันแรกของการเปิดเทอม !! OoO ]]
เช้าวันนี้อากาศสดชื่นชะมัด ฉันสูดอากาศยามเช้าแสนบริสุทธิ์เข้าปอดเสียจนอิ่ม ก่อนหมุนรอบตัวตรงหน้ากระจกอย่างสบายอารมณ์ ทรงผมโอเค เสื้อผ้าโอเค ส่วนหน้าตาโอเคมาก!!! หุหุ แถมวันนี้ฉันคงดูเริ่ดสุดๆ แหม...ท่านผู้อ่านก็ลองคิดดูสิค่ะ
ผู้ชาย ก็เป็น ตัวแทนเฟรชชี่ แบงค์
ผู้หญิง ก็เป็น ตัวแทนเฟรชชี่ แป้ง
ช่างเหมาะสมราวกับข้าวเหนียวส้มตำ >//< แหม...แค่พูดก็หิวแล้ว เพียงแต่ว่า...เป็นตัวแทนเฟรชชี่กันคนละคู่เท่านั้น TT^TT ฮึกๆ
แล้วตอนนี้ฉันกับแบงค์ก็มาถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว มีสายตาชายหนุ่มหญิงสาวหลายคนจ้องมองมาตลอดระหว่างที่พวกเรากำลังเดินเคียงคู่เข้าไปในตึกคณะนิเทศศาสตร์ กรี๊ดดดด...เขินชะมัด =//=
"แบงค์...มีคนมองพวกเราเต็มเลย"
ฉันพูดกระซิบข้างหูแบงค์ ขณะที่เขายิ้มหวานพลางเอ่ย
"พวกเขามองฉันคนเดียว ไม่ได้มองเธอ"
ชิ...ฉันไม่เชื่อหรอก อย่างน้อยมันก็ต้องมีสักคนที่หลงถูกมามองฉันบ้างแหละน่า TTwTT < ( อันนั้นเขาน่าจะเรียกว่าหลงผิดมากกว่านะ =_= จาก Sw. ) ฉันกับแบงค์เดินเคียงคู่กันไปเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป พวกผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องก็หันมามองทางพวกเราก่อนจะฮือฮา
"กรี๊ดดด!!! ตัวแทนเฟรชชี่"
พูดจบก็มีเสียงฝีเท้าของเหล่าสุภาพสตรีภายในห้องวิ่งกันเข้ามา แล้วไม่นานหลังจากนั้นฉันก็กระเด็นมาอยู่นอกกลุ่ม ส่วนอีตาแบงค์น่ะเหรอ...อยู่ในกลุ่มท่ามกลางวงล้อมของหญิงสาวพวกนั้นที่เข้ามากรี๊ดกร๊าด ให้ตายสิ...นี่มันแฟนฉันนะยะ TT_TT*
"แบงค์ไปนั่งกับฉันมั้ย? ที่นั่งข้างฉันว่างพอดีเลย อากาศดีด้วยเพราะติดหน้าต่าง"
"นั่งข้างฉันดีกว่าแบงค์ ที่นั่งข้างฉันว่าง เข้าออกสะดวกเพราะติดประตู"
เสียงผู้หญิงอื้ออึงพลางดึงแขนแบงค์ไปมา กรี๊ดดด!!! ทนไม่ไหวแล้วนะ!!!
……………………………..
"หยุด!!! แบงค์ต้องนั่งกับฉันคนเดียวเท่านั้น"
ให้ตายสิ...นั่นไม่ใช่เสียงฉันนะ!! ทุกคนในห้องเงียบกริบพลางหันไปมองหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่าง และแน่นอนเลยว่าไม่ใช่ฉัน
"ข้าวฟ่าง!!!"
แบงค์เอ่ยเสียงดังอย่างตกใจ ขณะที่ฉันและผู้หญิงทุกคนในห้องอึ้งไป ข้าวฟ่างเดินนวยนาดเข้ามาในชุดนักศึกษาตัวเล็กๆ เสื้อของเธอบางจนเห็นชุดชั้นในสีชมพู กระโปรงพรีทตัวเล็กๆสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเป็นคืบ พระเจ้า!!!นี่เธอคิดว่ามาเดินแฟชั่นโชว์หรืออย่างไรเนี่ย
"เขาต้องนั่งกับฉัน พวกเธอลืมไปแล้วหรืออย่างไร ว่าฉันกับเขาเป็นตัวแทนเฟรชชี่คู่กัน"
พูดจบยัยข้าวฟ่างก็ควงแขนแบงค์ที่ยังเอ๋อรับประทานไปนั่งที่โต๊ะตัวหน้าสุด ขณะที่ฉันยังคงนั่งกองกับพื้นเพราะโดนดีดออกมานอกกลุ่มเมื่อสักครู่นี้
"เฮ้ย...นี่เธอ"
ฉันกำลังจะโวยวายว่ายัยข้าวฟ่าง ทว่า...เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
"เธอลงไปนั่งที่พื้นทำไมน่ะ"
ฉันเงยหน้ามองต้นเสียงที่อยู่ไม่ไกล ข้าวเจ้ามองฉันด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย ( นายคงไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่สินะ =_= ) ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือมาช่วยดึงฉันขึ้นไป
"ขอบใจนะ"
ฉันเอ่ยบอกข้าวเจ้า ก่อนมองดูแบงค์ที่โดนยัยข้าวฟ่างคุมแจ ฮึ่ย!! เจ็บใจชะมัด
"อะไรกัน....ยัยนั่นถือดีอย่างไร มาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบงค์เนี่ย"
ฉันพึมพำพลางมองอย่างไม่พอใจ ข้าวเจ้ามองดูฉันพลางเอ่ยต่อไปว่า
"เอาน่า....รีบไปหาที่นั่งกันบ้างเถอะ เดี๋ยวก็โดนแย่งที่ดีๆไปหมดหรอก"
เขาจับมือฉันแล้วจูงไป เฮ้ย!! แต๊ะอั๋งเหรอฟะ ฉันสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว
"นายถือดีอย่างไรมาจับมือฉันเนี่ย"
ฉันโวยวายทันที ถึงนายจะหล่อแต่ฉันก็ใจง่าย เอ้ย...ไม่ใจง่ายนะ
"เอ้า...จับมาตั้งสองครั้งแล้ว จับอีกครั้งจะเป็นอะไรไป"
ตาข้าวเจ้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาคงหมายถึงตอนที่พวกเราจับมือกันวิ่งรอบมหาวิทยาลัยตอนรับน้อง แล้วก็ จับมือช่วยฉันเมื่อสักครู่กระมัง
"บ้า...นั่นมันเหตุสุดวิสัยย่ะ"
"จะสุดวิสัยหรือไม่สุดวิสัยก็ช่างเถอะ เธอรีบๆไปนั่งกับฉันดีกว่า ถ้าอาจารย์เข้ามาแล้วเธอยังมัวโวยวายอยู่อย่างนี้ โดนทำโทษไม่รู้ด้วยนะ"
เขาพูดแล้วจับมือฉันลากไปยังที่นั่งหลังสุด พระเจ้า!! แบงค์กับข้าวฟ่างนั่งหน้าสุด แต่แกพาฉันมานั่งหลังสุด เพิ่งรู้ว่านี่คือที่ดีๆ...คิดอะไรของมันอยู่เนี่ย
……………………………..
อาจารย์อภิสิทธิ์เป็นผู้ชายวัยกลางคน มีนัยน์ตาเรียวงาม โครงหน้าคมเฉียบ บ่งบอกได้ว่าตอนหนุ่มๆคงหล่อเหลาเอาการ ขนาดตอนนี้ฉันยังแอบคิดว่าอาจารย์เหมือนโจวชิงฉือมากๆเลย อ้ายยย!!! < ( ภาคนี้ฉันได้กำไรทางสายตาชะมัด >//< จาก แป้ง ) ซึ่งขณะนี้อาจารย์โจวชิงฉือ เอ้ย... อาจารย์อภิสิทธิ์กำลังสอนวิชาประวัติศาสตร์โลกอย่างขะมักเขม้นอยู่บริเวณหน้าห้องเรียน ให้ตายสิ...ชาตินี้ฉันคงหนีจากวิชาที่เกี่ยวข้องกับสังคมศึกษาไม่ได้กระมัง TT^TT แถมยังเป็นวิชาแรกที่เรียนเสียด้วย อุตส่าห์หนีมาเรียนเอกวารสารศาสตร์แล้วเชียว...อยากแอบหลับสักงีบแต่ก็หวาดระแวงสิ่งรอบตัว ไหนจะต้องคอยเพ่งเล็งว่ายัยข้าวฟ่างเจ๊าะแจ๊ะกับแบงค์เกินไปหรือเปล่า ไหนจะต้องรักษาภาพพจน์ในห้องเรียน อีกทั้งยังต้องนั่งทำตาแป๋วใส่อาจารย์อภิสิทธิ์ให้คิดว่าฉันตั้งใจเรียน พระเจ้า!!! งานหนักจริงๆ
"เอาล่ะ...หวังว่าทุกคนคงเข้าใจที่อาจารย์สอนกันไปบ้างแล้วนะ เพราะสิ่งที่สอนในวันแรกมันเป็นพื้นฐานที่เราจะเรียนลึกกันกว่านี้ในวันต่อๆไป เอาล่ะ....ไหนนักศึกษาในห้องลองตอบคำถามสิว่า...ดินดอนสามเหลี่ยมรูปพัดบริเวณปากแม่น้ำไนล์มีชื่อภาษาอังกฤษว่าอะไร? เอ้า...นักศึกษาหญิงคนที่นั่งหลังสุดลองตอบมาหน่อยสิ อาจารย์รู้นะว่าตั้งใจเรียนเห็นทำตาแป๋วตลอดเลย"
อาจารย์อภิสิทธิ์พูดพลางชี้มาทางฉัน เฮือกกก!!! นักศึกษาในห้องมีเป็นร้อย ทำไมอาจารย์ถึงเลือกหนูล่ะคะ TT^TT ฉันมันสวยโดดเด่นขนาดนั้นเชียวเหรอ ขนาดนั่งหลังสุดแล้วนะเนี่ย อาจารย์ก็ยังมาสนอกสนใจฉันอีก อยากจะบ้าตาย ไอ้คนแต่งก็โหดร้าย รู้ว่าฉันเกลียดวิชาที่เกี่ยวข้องกับสังคมศึกษาก็ยัดเยียดให้ฉันเรียนอยู่ได้ โฮๆๆๆ...แล้วดินดอนสามเหลี่ยมรูปพัดบริเวณปากแม่น้ำไนล์มันมีชื่อภาษาอังกฤษว่าอะไรล่ะเนี่ย เปิดเทอมวันแรกหนังสือก็ยังไม่มี จะดูกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าก็ไกลเหลือเกิน TT^TT
"เอ้า...ว่าอย่างไร ทำไมเงียบไปล่ะ"
อาจารย์อภิสิทธิ์เอ่ยเร่งรัดความคิดของฉันในขณะนี้ ฉันนั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา สายตาฉันเหลือบไปมองดูแบงค์ที่นั่งหน้าอยู่ไกลๆเพื่อหวังให้ช่วย ทว่า...เขาก็ไม่ได้หันมามองฉันเพราะอาจารย์ยืนอยู่หน้าห้องบริเวณที่เขานั่งอยู่พอดี ฉันรีบเบี่ยงตัวช่วยไปทางด้านข้าง ข้าวเจ้ายิ้มนิดๆที่มุมปากก่อนพูดเสียงแผ่วเบาบอกฉันว่า
"ถ้าอยากให้ช่วย เธอต้องให้เบอร์ฉันนะ"
ให้ตายสิ...ไอ้หม้อหุงข้าวเจ้า ฝันไปเถอะเรื่องอะไร ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าสายตาของเพื่อนร่วมห้องเริ่มหันมามองฉันมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อตกเป็นเป้าสายตาฉันก็ยิ่งตื่นเต้น พอยิ่งตื่นเต้นเหงื่อฉันก็เริ่มแตก เอาวะ...วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือ.....
"อั่ก.....คร่อก!!! "
ฉันหลับตาแกล้งตายฟุบลงไปกับโต๊ะเรียน แม้มันจะดูเป็นวิธีโง่ๆ แต่ก็รู้สึกว่ามันเหมาะกับฉันที่สุดแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนในห้องเงียบกริบทันทีเมื่อเห็นฉันทำแบบนั้น ไม่รู้ว่า อึ้ง หรือ สมเพช TT^TT
"เอ่อ....สรุปว่าใครพอจะตอบคำถามของอาจารย์ได้บ้าง"
อาจารย์อภิสิทธิ์เอ่ยถามนักศึกษาที่เหลือภายในห้องแทน ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเรียนเมื่อรอดพ้นจากการตกเป็นเป้าหมาย อีตาข้าวเจ้ามองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ก่อนพึมพำเบาๆว่า
"เฮ้อ!!!คนเราทำไปได้"
ก็ทำไปแล้วล่ะ=_=* เอาเถอะ...ช่างหัวมัน ตอนนี้ฉันกำลังอยากรู้เลยว่าใครจะเป็นคนตอบคำถามนี้....
"อาจารย์ขา...หนูขอตอบค่ะ"
ยัยข้าวฟ่างยกมือยกไม้ อาจารย์อภิสิทธิ์หันมามองพลางพยักหน้าเป็นเชิงตกลง
"ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำไนล์ มีชื่อภาษาอังกฤษว่า ไนล์เดลต้า ค่ะ"
"เก่งมาก"
แปะๆๆ...เสียงปรบมือของเพื่อนๆในห้องดังขึ้นเมื่อคำตอบของยัยข้าวฟ่างได้รับการยอมรับจากอาจารย์ ฉันรู้สึกเสียหน้านิดหน่อย อายชะมัดที่ยัยนั่นตอบได้ < ( จริงๆแกน่าจะอายตั้งแต่ตอนแกล้งตายมากกว่านะ =_=* จาก Sw. )
"คู่นั้นทำคะแนนนำหน้าคู่เราไปแล้วนะ"
เสียงข้าวเจ้าดังแว่วมา นั่นน่ะสิ...ทั้งๆที่ฉันก็เป็นตัวแทนเฟรชชี่เหมือนกัน แต่ทำไมฉันถึงไม่เด่นเท่ายัยนั่นฟะ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่ายัยนั่น หรือเป็นเพราะว่าคู่ของฉันหล่อสู้แบงค์ไม่ได้ < ( โทษคนอื่นไว้ก่อน หุหุ จาก แป้ง )
……………………………..
ในที่สุดเวลาพักเที่ยงที่รอคอยก็มาถึง ฉันรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ในขณะที่แบงค์ก็เดินตรงเข้ามาหาฉันทันที
"แป้งไปกินข้าวกัน แบงค์หิวจนไส้พันกันแล้ว"
"จ้า....รอสักครู่นะ ขอเก็บของก่อน"
ฉันยิ้มหวานตอบแบงค์ไป ทว่า...ยัยข้าวฟ่างก็รีบปรี่เข้ามาควงแขนแบงค์
"แบงค์ต้องไปกินข้าวกับข้าวฟ่างเท่านั้น"
ข้าวฟ่างเอ่ยบอก นั่นทำให้แบงค์ ฉัน และ ข้าวเจ้าเงียบแล้วหันไปมองเธออย่างแปลกใจเล็กน้อย แบงค์ถอนหายใจพลางแกะมือข้าวฟ่างที่ควงแขนออกแล้วตอบไปว่า
"ข้าวฟ่าง…แป้งเป็นแฟนแบงค์ เพราะฉะนั้นแบงค์จะไปกินข้าวกับแป้ง"
โอ้ย...แบงค์ ฉันล่ะรักนายจริงๆ พูดถูกใจ ฮี่ๆๆ
"แบงค์จะเป็นแฟนกับใคร ข้าวฟ่างก็ไม่สนหรอก แต่ตอนนี้เราต้องเป็นแฟนกัน ก่อนที่จะถึงวันประกวดคู่ขวัญมหาวิทยาลัย"
ข้าวฟ่างเอ่ยมาตรการเด็ดขาดด้วยสีหน้าจริงจัง ให้ตายสิ...ฉันอยากจะด่ายัยนี่จริงๆ คิดว่าเป็นเจ้าของแบงค์หรืออย่างไร ยัยข้าวเหนียวเอ้ย!!!
"ไม่มีเหตุผลที่แบงค์จะทำอย่างนั้นนะข้าวฟ่าง ไปกินข้าวกันเถอะแป้ง แบงค์หิวแล้ว"
แบงค์พูดพลางจูงมือฉันออกไป ยัยนั่นกรี๊ดๆแล้วโวยวายไล่หลังพวกเรา
"ข้าวฟ่างจะฟ้องพี่ปอนปอนกับพี่โน้ต ไม่เชื่อก็คอยดู!!!"
ฉันเหลือบมองแบงค์ที่ทำหน้าเชิดเล็กๆโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของข้าวฟ่างเลยแม้แต่น้อย แหม...แฟนฉันก็แสบเหมือนกันนะเนี่ย =_="
+ +--mouse kata-- -s b-
ความคิดเห็น