โลกของฉัน.

ฉันชื่อพิม​ ฉันอายุ15​ฉันเติบโตในถานะดี​ มีเงินมีอาหารและทุกอย่างให้​แต่ยกเว้นการดูแลของครอบครัวและสังคม​ ฉันถูกสังคมรังแกและครอบครัวทำร้ายมาตลอด​ มันทำให้ฉันนั้น​ ฝังใจและสะสมมา 

เช้าวันนี้เป็นวันจันทร์​ฉันจะได้ไปโรงเรียนอีกแล้วสินะ​ จะต้องเจอกับสภาพสังคมเดิมๆวันเวลาเดิมๆและฉันก็จะถูกแกล้งเหมือนเดิม

มีพวกเพื่อนกลุ่มหนึ่ง​ มีผู้หญิงคนหนึ่งเรียกฉันเธอชื่อว่า​ วา"นี่พิม​ มาช่วยดูข้อนี้หน่อยสิฉันว่าฉันทำได้นะ​ แต่ยังไม่แน่ใจ​ เธอเรียนเก่งนี่พิม​ มาดูให้ฉันหน่อย" ฉันก็ตอบตกลงแล้วก็เดินไปหาเธอและพวกๆของเธอ​ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าฉันจะต้องโดนอะไร​ วาได้เตรียมของไว้ข้างหลัง"ก้มสิ​ มองแบบนั้นมันจะเห็นหรอ​ บ้าจริง​ งั้นก็โดนนี่ไปซะ​ นี่แหน่ะ!(เอาหนังสือตีหน้า)​ฮ่าฮ่า"  ฉันคิดไว้ถูกอีกแล้ว​ ฉันโดนเธอแกล้งอีกแล้วนี่แค่ช่วงเวลาเช้า​ ฉันไม่อยากให้ถึงพักเที่ยงหรือเรียนคาบบ่ายเลย​ ฉันจะโดนหนักกว่านี้แน่ๆ

พักเที่ยงมาถึงแล้ว​ เวลาเดิม​ และที่เดิมๆ​ ฉันไม่คิดอะไรนอกจากฉันจะโดนแกล้งเวลาไหน​ วา" ไงพิมกินข้าวกับอะไรอ่ะ​ ทำไมน่ากินจัง" ฉันก็ตอบ"กับข้าวแค่2อย่างน่ะฮ่าฮ่า​ อร่อยนะร้านที่ฉันซื้ออ่ะแม่ค้าก็ใจด-"โพ๊ะ! เสียงจานข้าวตก​ วา"แล้วถ้าแบบนี้มันจะอร่อยอยู่ไหมอ่ะฮ่าฮ่า​ เธอมีเงินนี่พิม​ เลี้ยงฉันด้วยล่ะ" ฉันก็ต้องยอมเธอเสมอ​ "อืมเดี๋ยวฉันเลี้ยง​ ฉันว่าฉันก็สั่งกับข้าวผิดอยู่เหมือนกันว่าจะสั่งใหม่พอดี" วา" ป่ะพวกแกเราไปนั่งที่ประจำของเรากันดีกว่า"

อืม​ ใช่แล้วฉันต้องเจอแบบนี้อีกนานเท่าไหร่นะ​ 

ผ่านไป1ปี​ ฉันได้ขึ้น.ปลายและฉันก็ดีใจกับตัวเองที่ได้อยู่คนละห้องกับวา​ แต่ดูเหมือนว่าวานั้นเปลี่ยนไป​ เธอรู้สึกเรียบร้อยขึ้น​ ต่างจากฉันที่ยังสภาพดูไม่ได้เหมือนเดิม​ วันนี้ฉันเดินผ่านวา และวาก็ได้มองฉันพร้อมกับยื่น"นี่พิม​ มันคือค่าอาหารที่ฉันแกล้งเธอนะ​ฉันคืน​ ขอโทษนะที่ฉันทำไม่ดีกับเธอมาตลอด​ แต่ยังไงก็อยู่คนละห้องแล้ว​ พยายามเข้านะ" ฉันได้แต่ยืนมองหน้าเธอพร้อมกับบอกว่า"โอเค​ เธอก็ด้วยนะวา" แล้ววาก็เดินจากฉันไป​ ฉันรู้สึกได้ว่า​ วาเปลี่ยนตัวเองได้แล้ว​ ยกเว้น... ครอบครัวฉัน

หลังจากฉันกลับบ้านไปฉันก็ต้องเจอกับครอบครัวที่ไม่อบอุ่นสำหรับใครคนอื่นแต่แค่นี้ก็พอสำหรับฉันมากแล้วล่ะ​ ฉันเห็นำ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอดเพราะฉัน​ ฉันควรจะทำยังไงดีเกี่ยวกับเรื่องของฉันให้พ่อแม่เขาสบายใจบ้าง​ ครอบครัวฉันรักฉันมากก็จริง​ แต่แบบนี้มันเหมือนกักขังฉันมาดูหนังที่ฉายแต่เรื่องเดิมๆ​ ฉันบอกเรื่องของฉันฉันจัดการเองได้​ แต่เขาก็ไม่เคยที่จะรับฟัง​ พร้อมกับด่าและกักบริเวณ​ฉันหลายวัน​ ฉันว่าฉันควรพอแล้วล่ะกับสิ่งที่ต้องเจอในชีวิต​ ทั้งแฟนที่ไม่เคยจะสนใจเห็นฉันไม่สำคัญ​ ไม่มีใครมารับฟังฉันยามที่ฉันลำบากใจ​ ฉันถูกมองข้ามมาตลอด​ พ่อแม่ฉันก็เอาแต่ทะเลาะ​ ไม่เคยถามฉันสักครั้ง​ ฉันก็บอกไปไม่มีใครที่จะสนแล้วใช้ความคิดตัวเอวทำโทษฉัน... มันดีแล้วหรอ? ที่ฉันเกิดมาแล้วเจอแบบนี้ตลอดเวลาชีวิต16ปีที่ผ่านมา​ แต่ยังไงก็ไม่มีใครผิดหรอก​ ฉันผิดเองหมด​ที่วาแกล้งฉันเพราะอ่อนแอเอง​ ผิดที่ฉันเองแฟนฉันไม่สนใจเพราะฉันเอาแต่งี่เง่าที่จะเล่าแต่เรื่องของตัวเอง​ ผิด​ที่ฉันที่เอาแต่บอกครอบครัวแล้วแก้ไขเองไม่ได้​ มันก็ไม่ได้มีแค่นี้ที่เกิดในโรงเรียนกับครอบครัวของฉันหรอกนะ​ ฉันแค่อยากให้ใครสักคนคอยรับฟังเหตุผลของฉันแยากให้ฟังเรื่องราวของฉัน​ แต่มันก็สายไปแล้วล่ะ​ ฉันพอใจ​แล้วที่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้​ ฉันตัดสินใจถูกสินะ

ครบวันกักบริเวณ​ แม่"ลูกครบวันแล้ว​ ออกมาได้แล้ว

(เปิดประตู)​ลูก... //ทรุดกับพื้น​ ลูกทำไมถึง..." อ่าใช่ฉันตายแล้ว​ เพราะกินยานอนหลับเกินขนาด​ ฉันตัดสินใจได้แค่นี้แหละ​ ฉันได้เขียนจดหมายขอบคุณ​ทุกคนแทนจดหมายลา  เพราะทุกคนดีกับฉันมากฉันเองที่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง

แม่ได้เปิดซองจดหมายของฉัน" ขอบคุณ​นะคะ​ มันไม่ใช่จุดจบของโลกใบนี้หรอกค่ะ​ อย่าโทษตัวเองตอนนี้เลยค่ะ​ แล้วถ้ามันเป็นเรื่องจริง​หนูจะอยู่ข้างแม่เอง​ และมอบชีวิตของหนูให้กับโลกใบนี้เองค่ะ​ เรื่องนี้จะมีแค่หนูกับแม่นะคะ​ ที่รู้...