"เจ้าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร"
เสียงตะโกนถามจากสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าของเขาดังขึ้น
สิ่งมีชีวิตตนนั้นไม่ใช่มนุษย์มันเป็นเพียงปีศาจที่มีรูปร่างคล้าย ๆ กับมนุษย์เท่านั้น
และเจ้านี่เองที่เป็นหัวหน้าของปีศาจ หรือจะเรียกง่าย ๆ ว่าจอมมารนั่นเอง
"นั่นสิ ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน" เพลซเอ่ยพลางก้มหน้าลง
ดาบสีเงินในมือของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของปีศาจตรงหน้า รวมถึงปีศาจตนอื่น ๆ ที่เป็นลูกน้องของมัน
"ถ้าอย่างนั้นก็ยอมตายไปก็จบ เจ้าจะดิ้นรนต่อไปเพื่ออะไร" ปีศาจยังคงถามต่อไป
"แกไม่จำเป็นต้องรู้" เพลซตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
ดาบสีเงินต้องอาบไปด้วยเลือดอีกครั้ง เมื่อเขาตวัดดาบ ในการต่อสู้นี้ตัดสินที่การโจมตีครั้งสุดท้าย
คอของปีศาจตรงหน้าถูกตัดขาดอย่างไร้ความปราณี ดาบในมือของปีศาจทำได้เพียงเฉือนคอของเพลซเท่านั้น
ถ้ามองจากสถานการณ์โดยรอบแล้วจะได้พบกับซากศพของปีศาจและมนุษย์นอนอาบกองเลือดอยู่มากมายนับไม่ถ้วน
ทุ่งดอกกุหลาบแห่งนี้มันเคยสวยงามและเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสี แต่ในวันนี้มันกลับเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
ทั้งสนามรบเหลือเพียงแค่เพลซคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่
ชุดเกราะของเขาในตอนนี้ก็เปรียบเสมือนภาระอันหนักอึ้งที่แบกไว้ก็ไร้ประโยชน์
ดาบสีเงินถูกปักลงบนผืนดิน และทิ้งไว้อย่างนั้น
เกราะสีเงินถูกถอดและโยนทิ้ง เขาไม่ต้องการของพวกนี้อีกแล้ว
"ข้าทำสำเร็จแล้ว แต่มันก็แค่นั้น" เพลซนั่งลงบนก้อนหินที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือด
มันเคยเป็นก้อนหินที่เพลซมานั่งเล่นกับภรรยาอันเป็นที่รักของเขา วันวานยังคงเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี
ที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่อันสงบสุขและร่มเย็น แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อมีพวกปีศาจบุกเข้ามาโจมตีหมู่บ้าน
และในตอนนี้ทุกอย่างมันก็จบแล้ว ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงแล้ว
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมา มันเป็นเสียงร้องไห้ของเด็กทารก
เพลซลุกขึ้นจากก้อนหินและหันมองไปที่รถม้าหุ้มเกราะของจอมมาร ซึ่งม้านั้นได้ตายไปแล้ว
เมื่อเพลซเดินไปยังรถม้าหุ้มเกราะเขาก็ได้พบกับผนึกวงเวทที่ซับซ้อน
ราวกับว่าจอมมารต้องการให้สิ่งนี้ปลอดภัยให้ถึงที่สุด และไม่มีใครทำอันตรายมันได้
"ลูกหลานของจอมมาร ก็ต้องเป็นจอมมาร"
เพลซเดินกลับไปคว้าดาบสีเงินของเขาและแทงลงไปที่ผนึกนั่น
ดาบสีเงินอาบเลือดแทงทะลุผนึกวงเวทได้อย่างง่ายดาย
เมื่อผนึกถูกทำลายก็ปรากฏให้เห็นเด็กทารกรูปร่างคล้ายมนุษย์ร่างกายมีเกล็ดคล้ายปีศาจกำลังร้องไห้
ดาบสีเงินในมือของเพลซสั่นด้วยอารมณ์ที่สับสนและไม่เข้าใจ
"ทำไม ทำไม ข้า ถึงทำไม่ได้!" ถึงแม้เขาจะตะโกนเสียงดัง แต่อยู่ ๆ น้ำตาของเพลซก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของเขา
หยดน้ำตาร่วงหล่นลงบนร่างของทารกปีศาจตัวน้อยทีละหยด ๆ
เมื่อทารกน้อยเห็นใบหน้าของเพลซที่กำลังเศร้า จึงหยุดร้องไห้และพยายามยื่นมืออันบอบบางมาแตะที่ใบหน้าของเขา
ทารกน้อยพยายามขยับร่างกายไปมาเหมือนพยายามจะเล่นกับเพลซ
เพลซที่เห็นดังนั้นก็ทิ้งดาบสีเงินของตนลงกับพื้นและอุ้มร่างของเด็กทารกน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
"ข้าคร่าชีวิตมามากพอแล้ว ข้าจะไม่ทำผิดสัญญา" เพลซเอ่ยพลางนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมักจะเป็นคนที่ยิ้มให้กับเขาเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม
ในวันนั้นเองเป็นวันที่เพลซตัดสินใจรับทารกปีศาจน้อยผู้เป็นลูกของจอมมารมาไว้ในการดูแล
ณ ราชวังแห่งอาณาจักรมนุษย์
งานเฉลิมฉลองถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ การขับไล่ปีศาจนั้นจบลงด้วยชัยชนะของเพลซ
แต่สิ่งที่สูญเสียไประหว่างทางนั้นก็มีมากมายนัก จนยากที่จะลืม
"เพลซ ในฐานะที่เจ้าเป็นคนกำจัดจอมมาร เจ้าอยากจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทน นอกจากทองคำที่เราตกลงกันไว้" ราชาแห่งอาณาจักรเอ่ยถามเพลซด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ภายในงานเลี้ยงทุกคนล้วนมีความสุข เว้นแต่เพลซที่กำลังแหงนหน้ามองไปยังนอกหน้าต่างของราชวัง
"สหายร่วมรบของข้าทุกคนจากไปหมดแล้ว ทองคำที่เราตกลงกันไว้ให้มอบไว้กับครอบครัวของพวกเขา"
"แล้วสิ่งตอบแทนอีกอย่างที่เจ้าต้องการคืออะไร"
ก่อนการต่อสู้กับจอมมารจะเริ่มต้นขึ้น เพลซได้ขอ 2 สิ่งกับราชาไว้ หนึ่งคือทองคำ ส่วนสิ่งที่ 2 พวกเขายังไม่ได้ตกลงกันไว้
"ข้าขอบ้านเล็ก ๆ หลังหนึ่งในบ้านเกิดของข้าก็พอแล้ว"
เพลซวางแก้วลงที่ริมหน้าต่างและเดินออกจากงานเลี้ยงไป
"เจ้าไม่ต้องกังวลเพลซ ไม่ว่าจะอะไรข้าทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง" ราชากล่าวคำลาและโบกมือให้กับเพลซ
ทุกคนในงานเลี้ยงต่างเคารพเขาราวกับเป็นเทพที่มาช่วยในยามสิ้นหวัง
ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่หมู่บ้านถูกโจมตี ภรรยาของเพลซถูกปีศาจตนหนึ่งยิงลูกดอกเข้าที่กลางหน้าอกในขณะหลบหนี
เพลซในตอนนั้นเป็นเพียงทหารฝึกหัดเท่านั้น เขาไม่มีความสามารถพอจะปกป้องภรรยาของเขาได้
เพลซช่วยให้ภรรยาของเขารอดกลับไปที่เมืองข้าง ๆ ได้ก็จริงแต่บาดแผลของนางยังคงอยู่
"เพลซข้าขอร้องอะไรเจ้าสักอย่างได้ไหม" ภรรยาอันเป็นที่รักเอ่ยถามเพลซด้วยน้ำเสียงที่หอบแห้ง
"อย่าพูดอย่างนั้น เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร บาดแผลแค่นี้ข้าก็เคยรักษาให้หายมาแล้ว" เพลซกุมมือภรรยาของเขาที่นอนอยู่บนเตียงและพยายามหาวิธีรักษาให้เธอ
ทั้งหมอและพยาบาลต่างรีบช่วยกันรักษาคนบาดเจ็บในเมือง ไม่มีใครว่างพอจะมาดูแลคนที่มาจากนอกเมืองอย่างพวกเขาทั้งคู่
เมืองแห่งนี้ปลอดภัยได้แค่ไม่นานเท่านั้น อีกไม่นานพวกปีศาจคงบุกมาถึงที่นี่
ภรรยาของเพลซรู้ตัวดีว่า ตนเองคงอยู่ได้อีกไม่นาน ลูกดอกที่ยิงมาโดนเธอนั้นมันติดพิษ
มันเป็นพิษที่ไม่ให้ความรู้สึกทรมาน แต่เป็นพิษที่แล่นเข้าสู่สมองและทำลายสมองโดยตรง
ดังนั้นมันจึงไม่ทำให้เธอทรมานแต่จะฆ่าเธอในทันที
"เพลซข้าอยากให้เจ้าจำไว้ว่าห้ามไปฆ่าผู้บริสุทธิ์เด็ดขาด ถึงแม้นั่นจะเป็นปีศาจก็ตาม"
เพลซที่ได้ยินดังนั้นก็เงียบไป "ข้าไม่อาจสัญญาในสิ่งที่ข้าทำไม่ได้"
"เพลซ ลูกของชาวนาก็ไม่จำเป็นต้องทำงานเป็นชาวนาเสมอไป เจ้าเคยบอกกับข้าไว้ใช่ไหม"
ภรรยาของเขายิ้มและหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นหน้าที่สิ้นหวังของเพลซ
"เจ้าอย่าพึ่งหมดหวังในชีวิต บางครั้งโชคชะตาก็นำพาสิ่งดี ๆ ให้เราได้เสมอ เพียงแต่มันยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง เหมือนกับโชคชะตาที่นำพาให้เราได้มาเจอกัน"
แม้แต่ในเวลาแบบนี้เธอยังคงยิ้มออกมา และนั่นก็เป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่เพลซได้รับจากภรรยาของเขา
"เราต้องกลับบ้านไปด้วยกัน ข้าจะทวงคืนบ้านของเรากลับมา ข้าจะปลูกต้นไม้กลับมาให้เหมือนเดิม ข้าจะ... ข้าจะ..."
เพลซก้มตัวลงและคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาของเขาไหลรินลงบนมือที่เย็นเฉียบของเธอ
"ข้าช่วยคนอื่นได้ แต่ข้าก็ไม่สามารถช่วยนางไว้ได้" เพลซรำพึงรำพันในขณะที่เขากำลังนั่งรถม้ากลับไปที่แผ่นดินบ้านเกิด
เมื่อเพลซกล่าวจบ เขาก็ได้ยินเสียงทารกร้องไห้ดังออกมา
เพลซหยอกล้อกับทารกในอ้อมแขนเบา ๆ และฉีกยิ้มบาง ๆ
"อย่างน้อยข้าก็ยังรักษาสัญญาสุดท้ายที่ได้ให้ไว้กับนางได้"
10 ปีต่อมา
หมู่บ้านของเพลซกลับมาร่มรื่นและสงบสุขอีกครั้ง หลังจากจอมมารถูกกำจัดไป
"คุณพ่อค่ะ หนูไปช่วยตักน้ำมาให้แล้ว" เสียงแหลมเล็กน่ารักของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้น
"เอามาตรงนี้เลย ดอกไม้มันกำลังโตได้ที่แล้ว" เพลซโบกมือเรียกเด็กสาวให้ไปที่ทุ่งดอกกุหลาบ
เมื่อมีน้ำแล้วเพลซจึงค่อย ๆ เอาใส่ฝักบัวและเริ่มรดน้ำทุ่งดอกกุหลาบของตน
"ทำไมต้องปลูกต้นกุหลาบละค่ะ" เด็กสาวเอ่ยถาม
"เพราะมันเป็นสัญญาที่พ่อให้ไว้กับแม่ของลูกไง แต่ไม่รู้ตอนนั้นแม่จะได้ยินไหม" เพลซเอ่ยและลูบหัวเด็กสาวเบา ๆ
ทุ่งดอกกุหลาบหลากสีบานสะพรั่ง พร้อมกับทุ่งหญ้าสีเขียวและลมพัดอ่อน ๆ
ที่แห่งนี้คือสิ่งที่เพลซทำมาตลอด 10 ปี มันช่างทำให้รู้สึกเหมือนกลับมาอยู่ในอดีต
"ช่างน่าเศร้า เส้นทางความฝันของข้ามันช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก" ภาพซ้อนของภรรยาของเพลซยังปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา
ภาพจำในอดีตของเขาเริ่มวนกลับมาทีละฉาก ๆ เรื่องมันเริ่มที่นี่และจบลงที่เดิม
ก้อนหินก้อนนี้ยังคงเป็นก้อนหินก้อนเดิมที่เพลซนั่งมาตลอดทั้งชีวิต
"แต่อย่างน้อย จุดหมายปลายทางของข้ามันก็ไม่ได้โดดเดี่ยว" เพลซส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างของเขา
เป็นอย่างที่เจ้าพูดวิเวีย ในที่สุดโชคชะตาก็นำสิ่งดี ๆ มาให้กับข้า
ขอบคุณคำพูดในวันนั้นที่ทำให้ข้ามีความหวังและมีความสุขกับชีวิตได้อีกครั้ง
จากชายคนหนึ่งที่เคยสูญเสียทุกสิ่งไป
