เราจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง

“เธอเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตของฉันเลยรู้มั้ย !!”

วินาทีที่ได้ยินคำพูดนั้นจากแฟนที่คบกันมาห้าปีที่ฉันพึ่งรู้ว่าเขาแอบคบกับรุ่นน้องของฉัน มันทำให้มีความคิดมากมายอยู่ในหัว หูอื้อ แทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรต่อจากนั้น สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียงกลั้นน้ำตาและเดินไปเก็บของในห้อง

“เธอจะทำอะไร นี่มันห้องฉันนะ”
“ใช่ ! นี่มันห้องของนาย แต่ของพวกนี้ฉันทำงานด้วยความยากลำบากซื้อมันมาให้นาย ฉันจะเอามันคืน!!”

ฉันพูดพร้อมคว้าของทุกอย่างเท่าที่จะคว้าได้และเดินออกจากห้องนั้นโดยไม่หันหลังไปมองอีกเลย

เมื่อเดินเข้าไปที่ลิฟต์ แขนขาของฉันแทบหมดแรง ในหัวก็มีแต่ความคิดถาโถม ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน คนสองคนที่ฉันไว้ใจ ทำไมถึงทำแบบนี้ ฉันเฝ้าคิดหาเหตุผลเพื่อมาตอบตัวเอง พร้อมทั้งดูเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าแบรนด์เนมต่าง ๆ ที่ฉันเคยซื้อให้เขา น่าแปลกใจที่ฉันซื้อเสื้อผ้าของตัวเองแค่ราคาตัวละร้อย แต่พอกับเขา ฉันสามารถเลือกซื้อของในราคาหลักพันหลักหมื่นให้เขาอย่างง่ายดายเพียงเพราะเขาอยากได้...

“ฉันก็ไม่ได้อยากด่าเธอว่าโง่นะนิมิน แต่ฉันเตือนเธอตั้งหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าไอ้ฟร้องค์มันไว้ใจไม่ได้ แถมน้องเชอรี่นั่นอีก ฉันว่าแล้ว นางดูแอ๊บเกินไป”

ฟ้าใสเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากของฉันพูดย้ำอีกครั้ง เพราะฟ้าใสเคยบอกฉันนักต่อนักแล้วว่าไม่ถูกชะตากับแฟนฉัน ไม่สิ..ตอนนี้ฟร้องค์คือแฟนเก่าของฉันแล้ว

แต่ฉันก็ได้แต่เหม่อลอย ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะฉันยังสับสนและสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกอย่างมันชาไปหมด

“ไม่เป็นไร วันนี้ฉันจะพาเธอไปแด๊นซ์ให้ลืมผู้ชายเลวๆ”

“ฉันไม่อยากทำอะไรเลย...”

“โถ่ นิมินเพื่อนรัก อย่าเหงาหงอยแบบนี้สิ ม่ะ แต่งตัวกันเถอะ”

ว่าแล้วยัยฟ้าใสก็เลือกเสื้อผ้าให้ฉันและจับฉันแต่งตัวทำผม ฉันเองที่คิดว่าไม่อยากไป แต่อยู่ที่ห้องคนเดียวก็กลัวจะฟุ้งซ่าน ฉันไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว เพราะตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา ฉันร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้มามากพอแล้ว ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฉันก็จะยอมเขาทุกอย่าง เพราะฉันไม่อยากเสียเขาไป ฉันยังอยากมีเขาอยู่ในชีวิต ....

ไม่นานพวกเราก็เข้ามาถึงผับใหญ่แห่งหนึ่งใจกลางเมือง ฉันเคยมาที่นี่แค่สองครั้ง ตอนมากับแฟนเก่า ซึ่งมันทำให้ฉันกลัวว่าจะเจอเขาที่นี่

ปั๊ก!!

“ขอโทษครับ”

หลังจากที่ฉันมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจว่าจะเจอแฟนเก่าไหม ก็ได้มีผู้ชายคนนึงเดินมาชนฉัน หรือฉันอาจจะเดินไปชนเขา ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่เมื่อหันไปมองดูเขา ด้วยความสูง 180 หน้าตาหล่อเหลาและผิวขาวเนียนของเขา ทำให้ฉันจ้องเขาไม่ละสายตา

“เป็นอะไรไหม”

“มะ มะ ไม่เป็นไรค่ะ”

สายตาและหน้าตาแบบนี้ ฉันรู้สึกคุ้นมาก แต่ไม่รู้ว่าเคยเจอเขาที่ไหน...

“นิมินนนนนนนนนน”

“ห๊ะ”

“ทำอะไรอยู่ มาเร็ว” ฉันหันไปมองยัยฟ้าใส และโค้งหัวนิดหน่อยเพื่อบอกลาชายหนุ่มรูปหล่อคนนั้นที่ฉันคุ้นหน้า หรือว่าเขาจะเป็นเนื้อคู่ของฉันนะ 5555 ฉันคิดว่าฉันกำลังฟุ้งซ่าน ช่างมันเถอะ นาทีนี้ต้องสนุกให้เต็มที่

 

-เช้าวันต่อมา เวลา 6.00 น. -

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

“นิมิน ปิดนาฬิกาปลุกเธอสิ”
ฉันที่งัวเงียจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พร้อมทั้งหงุดหงิดว่าทำไมวันนี้นาฬิกาปลุกฉันปลุกเร็วจัง

-มีนัดกับแม่-

“ห๊ะ ตายแล้ว ฉันมีนัดกับแม่ ฉันลืมสนิทเลย”

ฉันรีบลุกจากเตียงและไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปรับแม่ที่บ้าน ....

เมื่อมาถึงบ้านแม่ แม่ก็เตรียมทุกอย่างพร้อมเดินทาง...ระหว่างทาง ฉันพยายามคิดคำพูดและประโยคที่จะบอกแม่ว่า ฉันกับฟร้องค์ เราเลิกกันแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าพูดสักที ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงว่าคนที่แม่คิดว่าฉันจะลงเอยกับเขานั้น มันไม่มีอีกแล้ว ฉันกลายเป็นสาวโสดในวัย 25 ปี 

“คุณหมอเขาเป็นคนดีมากเลยนะ”

“ห๊ะ? อ่อ ใช่ค่ะ ทุกวันนี้หนูยังรู้สึกว่าหนูเป็นหนี้คุณหมออยู่เลย หนูเคยอยากเป็นหมอ แต่หนูก็โง่ไปนิดอะแม่”

แม่หัวเราะพร้อมทั้งหันมายิ้มให้กับฉัน ฉันคิดว่า ในโลกนี้คงไม่มีใครใจดีกับฉันได้เท่าแม่อีกแล้วล่ะ

เมื่อมาถึงพิธีฝังศพของคุณหมอ ฉันก็ได้เห็นครอบครัวของคุณหมอ คุณหมอมีครอบครัวและลูกสาวที่น่ารักมากจริงๆ คงเป็นคุณพ่อที่ใจดีมากแน่ๆ

“ดิฉันเคยเป็นคนไข้ของคุณหมอเมื่อ 20 ปีก่อนค่ะ คุณหมอเคยผ่าตัดให้ฉัน ตอนนั้นพวกเราไม่มีเงินค่ารักษา แต่คุณหมอช่วยออกค่ารักษาให้ เพราะเห็นว่าเรามีกันแค่สองคนแม่ลูก ตอนนั้นยัยนิมินลูกสาวฉันพึ่งจะสี่ขวบ พวกเราซาบซึ้งในพระคุณของท่านมาจนถึงทุกวันนี้ และทราบข่าวการจากไปของท่านผ่านทางโรงพยาบาล” แม่ฉันแนะนำตัวกับภรรยาและลูกสาวของคุณหมอ ก่อนที่จะเข้าไปวางดอกไม้เพื่อรำลึกถึงพระคุณของคุณหมอที่เคยช่วยเหลือครอบครัวเราไว้

เอ๊ะ!! นั่น ผู้ชายในผับเมื่อคืนนี่นา....