ย้อนเวลา(มา)ตามรักเธอ

"กรี๊ดดด บยอนฮี บยอนฮี !!! " เสียงกรี๊ดของแฟนๆดังไปทั่วทั้งสนามบิน เพื่อต้อนรับไอดอลหนุ่มที่กำลังได้รับความนิยมในขณะนี้ แม้ตัวของไอดอลหนุ่มบยอนฮีจะทำงานในวงการมานานแต่เขาก็ยังคงได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง แฟนๆต่างชื่นชอบและสนับสนุนเขาอย่างไม่ขาดสาย 

"ยังเนื้อหอมเหมือนเดิมเลยนะ บยอนฮี" บยอนฮีเหลือบมองหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาในห้องรับรองของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ และกดโทรศัพเพื่อเล่นเกมส์ต่อไปอย่างไม่สนใจ

"เย็นชาจังเลยน้าา" หญิงสาวเดินเข้าไปเพื่อกอดรอบคอของชายหนุ่มแต่เธอก็ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย 

"เลิกวุ่นวายกับฉันซักทีเถอะ ยูมิน เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว" ใช่! มันจบไปตั้งแต่ที่เธอเลือกประธานบริษัทนั้นแทนที่จะเลือกฉัน บยอนฮีนึก ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและทำทุกอย่างเพื่อที่จะก้าวขึ้นไปเป็นดาราอันดับหนึ่งคนนี้น่ะ เขาไม่รู้จักหรอก ยูมินผู้หญิงที่เขารักตายจากไปนานแล้ว 

"นายก็รู้ที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของเรานะ!!" ยูมินเริ่มขึ้นเสียง บยอนฮียิ้มเยาะ

"อนาคตของเรางั้นเหรอ? หึ การที่เธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นเพื่อแลกกับชื่อเสียงของตัวเองมันเพื่อเราตรงไหน ทั้งหมดที่เธอทำมันก็เพื่อตัวเธอเองทั้งนั้น ไปซะแล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก" หลังจากที่ไล่ยูมินไปได้แล้ว บยอนฮีล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ไม่นานนักจุนผู้จัดการส่วนตัวของเขาก็เข้ามา

"พี่เป็นคนให้เธอมาเหรอ" บยอนฮีเอยถามอย่างไม่ค่อยพอใจ 

"แหะๆ พี่ขอโทษด้วยนะ พี่แค่คิดว่าพวกเธอสองคนจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้น่ะซิ" จุนยิ้มแห้งหลังจากเจอสายตาที่เย็นชาของบยอนฮี ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่บยอนฮีกลายเป็นคนที่เย็นชาแบบนี้ เมื่อก่อนตอนที่เขาเข้าวงการใหม่ๆเขามักจะมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าและแววตาเสมอ แต่ตอนนี้บยอนฮีคนที่เขาเคยรู้จักได้หายไปแล้ว แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้หรอกสิ่งที่เขาเจอบางครั้งมันก็หนักเกินกว่าที่คนๆนึงจะรับไหว 

"ผมจะกลับแล้ว พี่ไม่ต้องไปส่งนะ" ทันทีที่พูดจบบยอนฮีก็เดินตรงออกมาทันทีและปล่อยจุนทิ้งเอาไว้อย่างนั้นโดยที่ไม่คิดจะสนใจหันกลับไปมอง เมื่อถึงที่พักของตนเอง

บยอนฮีก็เหมือนจะผ่อนคลายขึ้น แต่เขากลับเจอสิ่งแปลกๆบนโซฟาของเขา มันคือชุดชั้นในสีแดงและจดหมายรักที่น่าขยะแขยง บยอนฮีรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตนเองและล็อคประตูอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพขึ้นมาและโทรไปหาจุนทันที

"พี่!! ทำไมพี่ถึงไม่ดูแลความปลอดภันในบ้านของผมให้ดีๆ รู้ไหมว่าพวกนั้นมันเข้ามาในบ้านผมอีกแล้ว" บยอนฮีโกรธมาก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีแฟนคลับบ้าคลั่งแอบเข้ามาในบ้านของเขา เขาย้านบ้านมาสามหนแล้ว และเขาก็คิดว่าครั้งนี้เขาจะปลอดภัยแต่มันก็เหมือนเดิม เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

"โอเคๆ เข้าใจแล้วเดี๋ยวพี่จะรีบไปบอกคนที่ดูแลเรื่องนี้ให้จัดการให้นะ" พูดจบจุนก็ตัดสายไป บยอนฮีเหนื่อยหน่ายกับเรื่องพวกนี้เต็มทนเขาอยู่ในวงการมานานถึง7ปี เริ่มแรกเขารักการร้องเพลงและเต้น พอมีโอกาสได้เข้ามาเป็นไอดอลเขาก็พยายามอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับความนิยมมากมายแต่นั้นก็ไม่เพียงพอและสิ่งที่เขาสูญเสียไปมันก็มากมายเหลือเกิน บางครั้งการที่อยู่สูงกว่าคนอื่นมันก็ทำให้เขาทั้งโดดเดี่ยว และสิ้นหวัง บยอนฮีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและกดโทรหาใครบางคน

"ตืด ตืด ตืด กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินเสียงสัญญาน ตืด..." 

(แม่ครับ นี่ผมเองนะบยอนฮี ผมคิดถึงแม่นะ และผมก็รักแม่มากด้วย แต่แม่ผมเหนื่อยเหลือเกินผมอยากกอดแม่ ผมอยากกลับไปที่บ้านของเรา แม่ครับผมขอโทษ...) บยอนฮีกดวางสายจากแม่ของเขาและเดินตรงไปหยิบยานอนหลับที่เขาต้องกินเป็นประจำขึ้นมากินไม่รู้ว่าเขากินมันเข้าไปมากขนาดไหนและมันจะมากพอที่จะทำให้เขาหลับไปโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยได้รึเปล่า บยอนฮีดูไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เขาทำ และรู้สึกเหมือนมันคือเรื่องปกติ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาไม่เหลือคราบของไอดอลหนุ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องความร่าเริ่ง และรอยยิ้มที่แสนเศร้าของเขาในวันนี้ก็เหมือนจะเป็นตัวตัดสินทุกอย่างแล้ว พอกันทีกับโลกใบนี้ โลกที่ไม่มีที่ว่างให้กับคนอ่อนแอแบบเขา โลกที่เต็มไปด้วยเรื่องหลอกลวงจอมปลอม ถ้าตอนนี้มีใครซักคนมากอดเขาไว้ก็ดีน่ะซิ ใครซักคนที่รักเขาในแบบที่เขาเป็น ไม่ใช่เงินไม่ใช่ชื่อเสียงของเขาหรือสิ่งที่บริษัทของเขาต้องการจะให้เป็น คนแบบนั้นน่ะจะมีอยู่จริงรึเปล่านะ บยอนฮีรู้สึกหนักหัวและเริ่มที่จะง่วงนอนก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับไปตลอดกาลเขาก็หวังอยู่ลึกๆว่าจะมีใครซักคนมาช่วยปลุกเขาให้ตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที เขาเหงาเหลือเกิน .