[SF] Back And Bite {MarkBam} #ฟิคข้าวแมวมบ

ข้อมูลเบื้องต้น

Back And Bite
Mark x Bambam

อย่าถอดทั้งหมดนะที่รัก
เหลือให้ผมได้ค้นหาคุณในคืนนี้.

‘เห็นชุดที่อยู่ในกล่องมั้ยแบมแบม อย่าลืมใส่มาร่วมปาร์ตี้ที่ผับนะ ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างไปเลย!’

ไม่มีทาง..

นักศึกษาชั้นปีสุดท้าย คณะวิทยาศาสตร์ของมหาลัยชื่อดังกำลังยื่นนิ่งมองแผ่นกระดาษในมือที่มีลายมือหวัด ๆ ของเพื่อนรักเขียนบอกให้เขาสวมเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายเป็นธุระหามาให้เขาได้สวมใส่มันออกไปร่วมปาร์ตี้ฉลองเรียนจบที่ผับแถวนี้ ที่เจ้าของผับหรือแฟนของเพื่อนเขานั้นใจดีปิดร้านฉลองให้นักศึกษาทุกคน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไปนะ แต่พอเห็นชุดที่เพื่อนเขาหามา ‘แบมแบม’ ก็แทบจะร้องไห้ ใบหน้าน่ารักภายใต้กรอบแว่นสายตาเริ่มเบะออกมา ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปยกเสื้อผ้าที่ว่านั้นขึ้นมากางตรงหน้า เพียงแค่เห็นลักษณะเนื้อผ้า ความบางของมัน คนขี้อายก็จัดการยัดมันกลับคืนลงกล่อง แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม แล้วยกมือปิดหน้าด้วยความร้อนผ่าววิ่งแล่นกระจายไปทั่วใบหน้า

ใครจะไปใส่ เสื้อซีทรูบาง ๆ แบบนี้ออกไปข้างนอกได้กัน มันต้องน่าเกลียดมากแน่ ๆ ถ้าเขาใส่มันออกไปจริง ๆ

“แต่งานจะเริ่มแล้วนะ ทำไมต้องตั้งธีมแบบนี้ด้วย”

แบมแบมได้แต่บ่นงุ้งงิ้งกับตัวเองทั้งที่หน้าจะร้องไห้ พอเหลือบสายตามองไปยังนาฬิกาเรือนเล็กที่ตั้งอยู่ตรงหัวนอนก็ได้แต่เบะปากพร้อมกับหยิบเสื้อซีทรูตัวนั้นมาพิจารณาอีกทีอย่างชั่งใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ในมือก็ถือเจ้าเสื้อตัวนั้นติดมือไปด้วย

ผับ JYP

          “ไม่เห็นแบมแบมจะมาเลยนะจินยอง เราซื้อชุดอะไรให้เพื่อนเนี่ย?”

          ‘เจบี’ เอ่ยปากถามแฟนคนเก่งอย่าง ‘จินยอง’ ที่กำลังนั่งยกยิ้มมุมปากอย่างชอบอกชอบใจกับอะไรสักอย่างที่เขาก็นึกกังวลแทนเด็กแบมแบมขึ้นมา จินยองของเขาชอบเล่นอะไรแผลง ๆ แล้ววันนี้ธีมงานก็มาจากความคิดเจ้าตัวล้วน ๆ ที่อยากปล่อยผีทุกคนให้สาสมกับการที่ตรากตรำทนเรียนกันมา ธีมงานที่ว่า คือ ‘เซ็กซี่’ ที่หลายคนที่เดินผ่านตาเขาเข้าไปนั่งตามโต๊ะต่าง ๆ ที่เห็นในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยสารพัดความแหวกที่เขาเห็นก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองเจ้าตัวดีที่อยู่ในเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำ ที่ยังไม่เปิดเผยชุดข้างในให้เห็น และถ้ามันโป๊ะ สาบานเลยว่าอีกคนจะไม่ได้อยู่จนจบงาน

          “เอาน่า รู้แค่ว่าแบมแบมต้องเด่นสุดในงาน แล้ว ‘พี่เขา’ ต้องชอบแน่”

          จินยองยกยิ้มส่งให้แฟนจอมหวงของตน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองห้องวีไอพีชั้นสองที่เป็นกระจกใส ที่กำลังมีใครบางคนยืนพิงกระจกกดสายตาสีดำสนิทมองลงมาด้านล่าง แล้วยกมือโบกทักทายให้เจ้าของนัยน์ตาคมเข้มยกยิ้มมุมปาก

          “ขอให้สมราคาคุย ปาร์ค จินยอง”

          หากภายในร้านนั้นกำลังสนุกสนานกับเสียงเพลงที่ดังก้อง พร้อมกับแสงสีที่จัดเต็ม แต่นอกงานกลับมีใครบางคนที่กำลังยกมือขึ้นจับเสื้อสูทสีดำเอาไว้แน่น ไม่กล้าแม้แต่จะให้มันแยกออกจากกันเลยแม้แต่วินาทีเดียว ด้วยกลัวว่าตนเองจะกลายเป็นตัวตลกของคนอื่น

          ใบหน้าน่ารักที่วันนี้ถูกแปลงโฉมด้วยฝีมือรุ่นพี่คนสวยข้างห้องอย่างเบ ซูจีที่เสียสละเวลามาแปลงโฉมให้ เจ้าตัวมองซ้ายมองขวาไม่กล้าสบสายตาเพื่อนในคณะที่มองอย่างตื่น ๆ ไม่รู้ว่าพี่ซูจีแต่งหน้าให้เขายังไง รู้แค่ว่าต้องใส่คอนแท็กเลนส์ แบมแบมก็ยอมใส่แต่โดยดี แล้วทำไมคนเขาต้องมองกันขนาดนี้ด้วย

          คนน่ารักที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีของดี รีบจ้ำอ้าวหนีการจะเข้ามาทักทายของเพื่อนในคณะ รีบสาดส่องสายตาในแสงไฟหลากสี หาเพื่อนรักอย่างจินยองอย่างเร่งรีบ และเมื่อเห็นเจ้าเพื่อนตัวดีที่เป็นธุระให้ในเรื่องเสื้อผ้ากำลังกอดคอแฟนหนุ่มอยู่หน้าเวที แบมแบมก็ไม่รีรอที่จะก้าวเข้าไปหาคนทั้งคู่ก่อนจะดึงแขนเพื่อนที่แทบจะจูบกับเจบีอยู่แล้ว หันมาเจอกันก่อนที่เจ้าตัวจะทำตาลุกวาวใส่ แล้วยิ้มชอบอกชอบใจส่งมาให้

          “จินยอง ฮืออ น่าเกลียดใช่มั้ย?”

          “ว้าว ใครแต่งหน้าให้นายกันน้า น่าจัดของสมนาคุณให้”

          “มันน่าเกลียดใช่มั้ย อย่าแกล้งกันสิ!”

          “เฮ้! ทุกคน ดูเพื่อนเราหน่อยว่าเป็นยังไง!?”

          นอกจากจินยองจะไม่สนใจสีหน้าจะร้องไห้ของแบมแบมแล้ว เจ้าตัวกลับผละออกจากแฟนสุดที่รัก แล้วคว้าตัวเพื่อนที่เอาแต่พึมพำบอกว่าจินยองแกล้งกัน ให้มายืนตรงกลางแล้วสั่งให้ทีมงานสาดสปอร์ตไลท์มายังแบมแบม เรียกเสียงโห่ร้องที่หลายไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าแบมแบม ‘ซ่อนของดี’ ไว้ได้นานขนาดนี้

          แบมแบมลุคเฉิ่มแค่เปลือกนอกที่ถูกกะเทาะให้แตกออก เปิดเผยเนื้อในที่แท้จริงที่จินยองพยายามจะดึงออกมาอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีโอกาส แต่วันนี้เขาทำสำเร็จแล้ว และมันก็ได้ผลตอบรับดีเกินคาด

          “สวยมากอ่ะ”

          “โคตรเซ็กซี่เลยแบมแบม”

          ฟรึ่บ!!

          “จินยอง!!”

          แบมแบมร้องลั่นเมื่อจู่ ๆ จินยองก็ขยับมายืนตรงหน้าก่อนจะกระชากเสื้อสูทที่เขาอุตส่าห์หามาปกปิดเสื้อตัวในที่ไม่อยากให้ใครได้เห็น ให้ล่นออกมาถึงข้อศอกก่อนที่ทุกคนจะส่งเสียงหวีดหวิวแซวคนตัวเล็กที่หน้าแดงสลับซีดไปมาคลายคนจะเป็นลมเสียแล้วในตอนนี้ เพราะกลัวจะเป็นตัวตลกของคนอื่น ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย แบมแบมกลายเป็นคนเด่นเพราะ สวย และเซ็กซี่ที่สุดในงานปาร์ตี้คืนนี้

          เสื้อซีทรูที่จินยองเลือกให้มันไม่ได้น่าเกลียด กลับกันมันทำให้ใครหลายคนต่างจ้องมองไม่วางตา ทั้งอิจฉาในผิวพรรณและต้องการครอบครองเป็นเจ้าของ หนุ่ม ๆ ในคณะหลายคนแทบพากันแข่งตะโกนเรียกให้แบมแบมไปนั่งร่วมโต๊ะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
          แต่ก่อนที่แบมแบมจะเลือกไปนั่งกับเพื่อนคนไหน ร่างบางที่ยืนกอดตัวเองท่ามกลางผู้คนรุมล้อมก็ถูกใครบางคนยกเดินเข้ามาหา พร้อมวาดเสื้อหนังสีดำสนิทมาปกปิดกายขาวท่ามกลางสายตาของคนนับสิบ ก่อนเจ้าของเสื้อนั้นจะหันไปมองทุกคนแล้วพูดเสียงเรียบ

          “ใครมองอีก ฉันจะฆ่าให้หมด”

          แบมแบมไม่ทันได้มองหน้าเพื่อน ๆ ที่เงียบเสียงไปด้วยซ้ำเพราะร่างบางก็ถูกกระชากแขนให้ก้าวตามคนมาใหม่ที่จินยองและเจบีก็รู้จักดี ยกเว้นแบมแบมที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของคนที่กำลังดึงตัวเองออกจากวงล้อมของคนอื่น

          เขาเฝ้ารอของขวัญต้อนรับการกลับมาจากจินยอง ที่เจ้าตัวเอ่ยปากรับประกันว่าจะทำให้เขาพออกพอใจอย่างใจจดใจจ่อ ด้วยความอยากรู้ว่ามันจะสมราคาคุยของจินยองมากแค่ไหน

          รอแล้วรอเล่า จนกระทั่งเห็นใครบางคนก้าวเข้ามาข้างในงานปาร์ตี้ด้วยสีหน้าตื่นกลัว ไร้ความมั่นใจกับเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ เดินห่มตัวจ้ำอ้าวเข้ามาหาจินยองที่เกือบจะเล่นพลอดรักกลางหมู่คนกับเพื่อนรักของเขา ก่อนที่จินยองจะพูดอะไรสักอย่าง พาเด็กคนนั้นไปยืนกลางวง ส่องแสงไฟให้ได้เห็นหน้าค่าตากันชัด ๆ ก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

          สวย สวยจนเขาต้องมองตามอย่างไม่วางตา ก่อนที่ร่างเล็กนั่นจะถูกจินยองกระชากเสื้อที่สวมใส่อยู่เปิดเผยเสื้อตัวในที่เป็นเพียงผ้าซีทรูบาง ๆ ที่แหวกให้เห็นแผ่นหลังเนียนน่าขบกัด และช่วงเอวคอดน่าบีบขย้ำให้ได้ประจักษ์แก่สายตาของทุกคน ก่อนจะหันมายกยิ้มให้เขาเพื่อบอกให้รู้ว่าของบรรณาการที่ว่ามาถึงแล้ว

          หากเป็นของเขาแล้ว คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ได้มองนานไปกว่านี้ ไม่ต้องรีรอให้มากความ เขาก็ก้าวลงไปจากห้องวีไอพีด้วยความเร็วที่ผิดปกติของมนุษย์จนแทบไม่มีใครได้สังเกตเห็น ก่อนจะถอดเสื้อหนังของตนเองออกไปคลุมไหล่ คลุมตัวของอีกคนเอาไว้ ปิดบังเรือนกายขาวให้พ้นสายตาพวกริ้นไรทั้งหลาย

          “ใครมองอีก ฉันจะฆ่าให้หมด”

          เขาลั่นวาจาใส่ทุกคนไว้แค่นั้น ก่อนจะดึงรั้งเด็กน้อยที่จะกลายเป็นตุ๊กตาให้เขาได้กกกอดตลอดคืนนี้ไปด้วยกัน อาจจะเพราะความตื่นกลัว หรือเพราะอายสายตาคนอื่น อีกฝ่ายจึงยอมสับเท้าตามมาอย่างไม่เอ่ยปากถามอะไร จะบอกว่าหลอกง่าย หรืออะไรดีล่ะ

          “ดะ เดี๋ยวครับ คุณจะพาผมไปไหน?”

          “นึกว่านายจะไม่พูดแล้วซะอีก”

          “ผะ ผมต้องพูด เพราะผมไม่รู้จักคุณ คะ คุณจะพาผมไปไหนไม่ได้นะ”

          แบมแบมพยายามทำเสียงแข็งใส่คนตรงหน้าที่ตนเองไม่เคยเห็น แล้วพออีกฝ่ายหันมามองหน้ากันเต็ม ๆ ตาแบมแบมก็แทบลืมหายใจ เมื่อใบหน้าคมคายตรงหน้ายื่นเข้ามาหาจนปลายจมูกโด่งแทบจะทิ่มกันแล้ว

          แล้วไหนจะโครงหน้าคมที่แบมแบมบอกได้คำเดียวหล่อ หล่ออย่างที่ใครเห็นเป็นต้องตาลาย และแบมแบมกำลังเป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังตาลายกับความหล่อที่ไม่รู้ว่าใครบรรจงปั้นให้ผู้ชายตรงหน้าคนนี้

          “เดี๋ยวเราจะได้รู้จักกัน”

          “มะ หมายความว่างะ อื้อ!!”

          แบมแบมไม่ทันได้คำตอบใด ๆ หรือถามให้จบประโยค ใบหน้าเล็กก็ถูกกอบกุมด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว เอวคอดที่เนื้อผ้าไม่สามารถปกปิดได้ทั้งหมดถูกรวบเข้าหา จนอกบางแนบชิดกับอกแกร่งใต้เนื้อผ้า ริมฝีปากนุ่มหยุ่นถูกกดจูบย้ำ ๆ จากริมฝีปากหนาของคนที่ไม่รู้จักจนเจ็บไปหมด

          ร่างเล็กดิ้นไปมาในอ้อมแขนแกร่งอย่างหวาดกลัวระคนไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำอะไรอย่างที่นึกกลัว และคนที่ไม่รู้จักกันอย่างผู้ชายคนนี้ไม่ควรมาทำแบบนี้กับเขา

          “อ่ะ! ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อย!”

          แบมแบมทั้งหยิกทั้งข่วนผู้ชายตรงหน้า ไม่สนว่าเสื้อหนังที่คุลมไหล่อยู่จะหลุดออกแล้วหล่นลงพื้น เผยเสื้อซีทรูแสนบางที่เปิดเผยผิวขาวให้ปรากฏแก่สายตาของคนตรงหน้าที่กดสายตาลงต่ำมองด้วยแววตาชอบใจ

          “จินยองไม่ได้บอกเลยว่านายมันน่าสนใจขนาดนี้ พยศแบบนี้สิดี”

          “จะ จินยอง? จินยองเกี่ยวอะไรด้วย!?”

          แบมแบมร้องถามเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงเพื่อนรักที่ป่านนี้ก็จะเป็นห่วงเขาอยู่แน่ ๆ ที่หายไปจากหน้าเวที ก่อนจะนิ่งอึ้งไปเมื่ออีกฝ่ายก้มมากระซิบใกล้ใบหูเล็ก แล้วซุกจมูกคลอเคลียคนที่ยื่นแข็งทื่อไปแล้ว ยืนแข็งทื่อหลังได้ยินประโยคที่เจ้าตัวเองไม่คิดว่ามันคือเรื่องจริง

          “จินยองยกนายให้ฉัน เป็นของขวัญที่ตื่นขึ้นมาในวันนี้”

          ของขวัญที่ตื่นขึ้นมา หมายความว่ายังไง!?

CUT

          “คะ คุณ”

          มาร์คยกยิ้มมุมปากมองตุ๊กตาตัวน้อยที่เป็นของขวัญสุดพิเศษที่จินยองมอบให้ มองดูแววตาตื่นตระหนกของคนตรงหน้าอย่างชอบใจ ก่อนจะส่งปลายนิ้วไปไล้เลียถูไถตุ่มไตสีหวานใต้เนื้อผ้าเบา ๆ ดึงกายออกจากช่องทางที่ยังเต้นตุบจนแบมแบมรีบหุบขาเรียวด้วยความรู้สึกวูบโหวงภายใน ทั้งยังกลั้นก้อนสะอื้นที่กำลังตีตื้นขึ้นมาจากความเจ็บปวดที่บาดแผลชุ่มเลือดของตน

          หมับ!

          มาร์คคว้าข้อมือทั้งสองข้างของแบมแบมเอาไว้ แล้วกดมันลงเหนือหัวคนสวยของตนที่กำลังน้ำตานองหน้า อาจจะเกิดจากเขาที่ทำให้เจ็บไปทั้งตัว แต่เขาก็กำลังจะไถ่โทษให้เด็กดีที่เขานึกอยากได้มากกว่าให้เป็นเพียงตุ๊กตารอความตายไปจากกัน

          เขาชอบความพยศเล็ก ๆ ในแววตาวาวน้ำตาคู่นี้ ชอบความใสซื่อที่ซ่อนความดื้อรั้น และความร้ายในการชักชวนให้ลุ่มหลงอย่างร้ายกาจนี้ เขาชอบจนไม่สามารถปล่อยไปให้ใครอื่นได้จับจอง หรือจ้องมองเพียงตาเปล่าก็ตามอีกต่อไป

          เพราะฉะนั้น...

          “มาเป็นนิรันดร์ด้วยกันนะแบมแบม”

          “แบมแบมสวยขึ้นหรือเปล่าวะ?”

          “เออ ตั้งแต่กลับมาจากปาร์ตี้ ดูแต่งตัวเก่งขึ้นเยอะเลย”

          “ดูด้วยว่าใครเทรนด์ จินยองแหง ๆ”

          “มีแฟนหรือยังวะ?”

          หลากหลายเสียงที่ดังขึ้นเมื่อร่างเล็กที่เดินถือซองเอกสารจากมหาลัย เดินผ่านหน้าของทุกคนที่รู้จักกันในฐานะเด็กเรียนของคณะ แต่ในวันนี้ทุกคนกลับพูดถึงเจ้าตัวกันอย่างกับนกแตกรัง ไม่ว่าจะเดินผ่านใคร ก็ต้องได้ยินเสียงมากมายที่พูดถึงความเปลี่ยนแปลงที่ต้องบอกว่าเปลี่ยนจากหน้ามือ เป็นหลังมือไปเลยก็ว่าได้

          แบมแบมเด็กเฉิ่มที่โดดเด่นในเรื่องเรียนมากกว่าหน้าตาในอดีต กลายเป็นแบมแบมที่โดดเด่นทั้งเรื่องเรียน และหน้าตาน่ารักที่ผสมความเซ็กซี่เข้ามาอีกชั้นด้วยการแต่งหน้า และการสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียกเลือดกำเดาจากคนที่พบเห็น โดยเฉพาะในวันนี้ ร่างเล็กที่สวมใส่เสื้อซีทรูสีดำที่ด้านหลังไร้ลายลูกไม้เหมือนด้านหน้าไว้คอยปกปิดร่องรอยสีแดงช้ำเป็นจุด ๆ ปล่อยให้แผ่นหลังขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยจูบจากใครบางคนที่พยายามสร้างเอาไว้เพื่อไม่ให้แบมแบมกล้าออกไปไหน

          แต่โทษที เด็กน้อยขี้อายคนนั้นหายไปตั้งแต่อีกฝ่ายส่งมอบชีวิตใหม่ให้กันแล้ว

          “มีแฟนแล้วแน่ ๆ เลย ดูหลังดิ รอยจูบหราเลยนะมึง!”

          “โหย ใครวะ เปลี่ยนคนน่ารักไปได้ขนาดนี้!?”

          ก็ใครที่ว่าก็กำลังยืนพิงสปอร์ตคาร์สีแดงเพลิงอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งหลายนี่แหละ ใบหน้าคมเข้มจดจ้องมองอดีตตุ๊กตาแสนน่ารักของตนด้วยแววตาคาดโทษที่กล้าแต่งตัวแบบนี้ออกมาให้คนอื่นได้เห็น โดนเขาฟัดน่วมจมเตียง จนเสาเตียงหักขนาดนั้นยังมีแรงลุกขึ้นมาแต่งตัวยั่วโมโหกันแบบนี้ได้อีก สงสัยต้องกัดให้จมเขี้ยวจะได้จำว่าไม่ควรดื้อกับเขา

          “มารับแบมหรือพี่มาร์ค?”

          “มารับเมีย กลับได้แล้วแบมแบม!”

          คนถูกถามกระชากเสียงเข้ม ก่อนจะจับเด็กหนุ่มตรงหน้ายัดใส่รถด้วยความรวดเร็วด้วยไม่ต้องการให้สายตาของใครมาคอยจับจ้องมากไปกว่านี้ ก่อนจะสตาร์ทรถบึ่งออกไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่นอกเมืองในทันที

          และเมื่อมาถึง ร่างเล็กก็ถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าเดินดุ่ม ๆ ผ่านคู่รัก ‘แวมไพร์’ ที่กำลังดูดดื่มกันกลางห้องโถงอย่างไม่สนใจอะไร ก่อนจะจัดการโยนร่างเล็กลงบนเตียงนอนนุ่มที่เพิ่งถูกสั่งเปลี่ยนใหม่ เพราะเตียงเก่าดันขาเตียงหักเพราะเจ้าของบ้านเล่นรุนแรงกว่าทุกที แล้ววันนี้ดูท่าก็คงจะรุนแรงเหมือนเดิม

          “ดื้อนักใช่มั้ย เกิดใหม่แล้วดื้อขึ้นกว่าเดิมจมเลยนะคนดี”

          มาร์คกดถามเสียงต่ำขณะยืนปลดเข็มขัดของตนเองออกมาแล้วถือเอาไว้ มองหน้าคนสวยที่กำลังเอียงคอยกยิ้มหวานให้กันอยู่บนเตียงอย่างไม่กลัวว่าตนเองจะต้องเจอกับอะไร หรือว่าตั้งใจให้มันเกิดอยู่แล้วกันแน่ เขาก็ไม่อาจรู้ได้

          ตั้งแต่มอบชีวิตใหม่ในฐานะแวมไพร์ให้เด็กน้อยที่ถูกเลือกมาเป็นของขวัญ แบมแบมก็กลายเป็นเด็กน้อยที่ชอบยั่วเขาตาใส และเก่งนักในเรื่องปั่นหัวให้เขาตามหึงหวง ยิ่งเห็นว่าเขารักมาก อีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้เขาหึงหวงมากเท่านั้น

          ซึ่งเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าแบมแบมแค่แกล้งปั่นหัวเขาเล่น แต่เขาก็เต้นตามเสียทุกแผนการของอีกฝ่ายจนได้ใจมากขึ้นทุกวัน ๆ อย่างที่จินยอง และเจบีได้แต่พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาขุดหลุมฝังตัวเองชัด ๆ

          แต่เพราะหลุมตรงหน้ามันน่าฝังกาย ฝังใจซ้ำ ๆ เขาถึงยอมไปหมดทุกอย่างแบบนี้ เป็นราชาแวมไพร์แต่ต้องมาพ่ายแพ้ให้แก่เมียตัวเอง ดีจริง ๆ!

          “แบมไม่ได้ดื้อ แบมแค่อยากให้พี่มาร์ครักแบมแรง ๆ”

          มาร์คยกยิ้มมุมปาก มองคนที่กำลังคลานเข่าเข้ามาหา พร้อมทั้งใช้ริมฝีปากสวยนั่นรูดซิบกางเกงเขาลงช้า ๆ เงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาใสซื่อดังลูกแมวยั่วยวนกัน

          ฟรึ่บ!

          ตุ้บ!

          มาร์คผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปกองกับที่นอนนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะจับแบมแบมให้นอนคว่ำหน้าลง แล้วกดแนบกายเข้าหาอีกฝ่าย ใช้เข็มขัดหนังในมือรั้งลำคอสวยให้ใบหน้าน่ารักแสนดื้อดึงนั้นเชิดขึ้นมา ก่อนจะกระซิบชิดริมใบหูขาว ทั้งกดสายตากวาดมองทั่วแผ่นหลังสวยภายใต้เนื้อผ้าแสนบางเบา

          ก่อนจะดึงรั้งกางเกงหนังแนบเนื้อกลมกลึงนั่นให้ขาดออกจากกัน แล้วฝังร่างทาบทับลงมาจนแวมไพร์คนสวยร้องเสียงหลง และเนื้อตัวสั่นไปทั้งตัว

          “อ๊า!”

          “แรง ๆ ใช่มั้ยที่รัก จะรัก ‘แรง ๆ’ ให้ลืมคืนลืมตะวันไปเลยเด็กดี”

          “อ๊า!! กัดอีกแล้วนะ! อ๊ะ อ๊า”

          เขาจะรักให้สาสมกับที่อีกฝ่ายทำให้รัก ให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ จะกัดให้จมเขี้ยว ให้ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยรักจากเขา โดยเฉพาะแผ่นหลังขาว ๆ ที่ชอบโชว์นักหนา ดูสิว่าถ้าเต็มไปด้วยรอยกัดยังจะอยากโชว์อยู่อีกมั้ย

          “แบมแบม”

          “อ๊า อย่ากัด! อ๊ะ!”

          “พรุ่งนี้จะซื้อเสื้อให้ใหม่นะ”

          “อ๊า! วะ ว่าไงนะ อื้อ!!”

          มาร์คไม่ตอบคำ ได้แต่ยกยิ้มที่แบมแบมนึกเสียวสันหลังวาบนึกด่าตัวเองที่ชอบยั่วโมโหแวมไพร์จอมขี้หึงตนนี้ ทว่าไม่ทันได้คิดอะไรได้อีกก็ถูกอีกคนที่ในหัวมีร้อยแผนการปราบพยศเมียแวมไพร์ตนนี้จัดการฟัดจนน่วมคาเตียง อยากใส่ชุดโชว์ยั่วโมโหเขาใช่มั้ย เดี๋ยวเขาจะจัดชุดให้เอง แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวต้องมีแต่รอยเขาก่อนนะ

          ถ้าไม่มีรอยของเขาอยู่บนตัว ก็อย่าหวังว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าแบบนั้นอีกเลย แล้วถ้ายังไม่หยุดดื้อก็อย่าหวังว่าจะได้ลุกออกจากเตียงเลยเด็กน้อย J

แนวแฟนตาซีสั้น ๆ ของแวมไพร์หนุ่มผู้เพิ่งตื่นขึ้นมา
แล้วโหยหาตุ๊กตาไปนอนกอด แต่ดันได้เมียผู้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปแทน
เจอโหมดพี่จ๋าเป็นแวมไพร์แล้ว ไว้เจอโหมดน้องเป็นแวมไพร์กันบ้างในเรื่องยาว
วันนี้ขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน ไว้เจอกันเรื่องอื่น บาย ๆ รัก จุ๊บ 

เรื่องนี้ไม่รู้จะมีโอกาศได้ขยายเป็นเรื่องยาวมั้ย
ถ้าได้ขยายอาจจะลงลึกกว่านี้ สัก 4 - 5 ตอน
ไว้ค่อยว่ากันอีกที

ฉากที่หายไปตามหาที่ไบโอนะจ้ะ

ตามไปรอ ไปหวีด ได้ที่ #ฟิคสั้นแมวมบ

@oh_meow0101