คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนสั้น เฟรนซิสซ่ากับความรู้สึกที่แปรผัน
(ป.ล.ตอนนี้เป็นตอนที่แล้วที่เล่าในมุมมองของเฟรนซิสซ่าทั้งตอนนะคะ วันนี้เราไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ อาจจะสั้นนิดหน่อย แต่จะพยายามค่ะ)
วันนี้ฉันได้เห็นการประลองที่หน้าตื่นตาตื่นใจระหว่างแฟนหนุ่มของฉันกับรุ่นพี่ที่ท่าทางดูอวดดีคนนั้น ฉันตื่นเต้นสุดๆไปเลย ทั้งๆที่ตอนที่ฉันจะหลอกเขา ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการอยู่กับเขามันจะสนุกขนาดนี้
ตอนที่เห็นเขาล้มลงฉันทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ทั้งเมริสซ่าและคาริสซ่าก็พยายามให้ฉันเก็บอาการ แต่ว่า ฉันทนมองไม่ได้จริงๆ เจ้ารุ่นพี่บ้านั่นก็เหมือนกัน เขาล้มลงแทบจะพร้อมกับสึนะเลย
“เมริสซ่า! มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!”
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ…”
“เอาไงดี! สึนะจะเป็นอะไรรึเปล่านะ…”ฉันเป็นกังวลจริงๆ แต่ครู่ต่อมาทั้งสองก็ลุกขึ้นมา แววตาของทั้งสองคนเปลี่ยนไป แล้วยังสื่อสารกันด้วยภาษาประหลาด เป็นภาษาที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนบนโลกใบนี้
“คราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย?!”
“เจ้าซาวาดะกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่!”
คนที่มาชมการประลองต่างก็มีความรู้สึกสับสนไม่ต่างจากฉัน ทั้งแฝดสาวทั้งสอง รวมถึงยัยแกะนั่นด้วย เราต่างตามเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ทัน จู่ๆเจ้ารุ่นพี่ก็มีเคียวขนาดใหญ่โผล่มาจากมือ มันเหมือนกับกริมริปเปอร์ไม่มีผิด…
“เห้ยๆ! แบบนี้มันไม่ดีแล้วนะ!”
ใช่ มันท่าจะไม่ดีซะแล้วสิ สีหน้าของสึนะ แฟนของฉันเองก็ดูจะไม่ค่อยดีซะด้วย อีกฝ่ายมีอาวุธในมือ แต่เขามีมือเปล่า แต่จู่ๆแสงสว่างวาบๆก็เกิดขึ้นที่ตัวเขา เอ๊ะ…เขายิ้มอย่างงั้นเหรอ…
“ย๊า!”แย่แล้ว! เขากำลังตกอยู่ในอันตราย! รุ่นพี่คนนั้นพุ่งเข้าหาร่างแฟนหนุ่มของฉันพร้อมตวัดเคียวไปมาอย่างบ้าคลั่ง บ้าจริง! ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฉันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
“…”สึนะหลบมาได้พร้อมกับพูดอะไรสักอย่าง ซันเอสซอร์ด ฟีนิกซ์เบิร์ส…ซอร์ด…ดาบอย่างงั้นเหรอ สักพักดาบสองเล่มก็ปรากฏขึ้นที่มือทั้งสอง เจ้ารุ่นพี่นั่นเองก็กำลังพุ่งมาทางนี้ นี่ฉันยังอยู่บนโลกนี้จริงๆเหรอ อย่างกับหลุดมาในหนังที่มีเวทมนตร์แฟนตาซีเลย
“บ้าน่า! ดาบมาได้ยังไงน่ะ!”
“แต่เราก็รอดมาได้ไงเหมือนกัน…อย่างกับถูกป้องกันด้วยบาเรียเลย…”เสี้ยววิทาทีจริงๆที่ฉันเห็นปากของสึนะขมุบขมิบ เขาร่ายเวทมนตร์ป้องกันเอาไว้แน่ๆเลย…
การปะทะของเขาและรุ่นพี่ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แถมมีการร่ายเวทมนตร์จริงๆด้วย! นี่มันเหมือนอยู่ในโลกของนิยายเลย! มันสุดยอดมากจริงๆ แม้แต่ผู้พิทักษ์ของวองโกเล่ก็ยังทำหน้าแบบนั้น ฉันว่าวันนี้มันมีแต่เรื่องที่ทำให้ฉันใจเต้น
“เมริสซ่า! คาริสซ่า! ฉันว่าเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ!”
“ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละค่ะคุณเฟรน…แล้วสองคนนั่น…”เมริสซ่าชี้ไปที่ผู้ชายสองคนที่กำลังลอยอยู่ เขาลอยอยู่จริงค่ะ!
“นั่นมัน…”
ฉันจ้องไปร่างทั้งสองนั่นแต่ว่าไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าทุกๆอย่างมับกำลังหยุดเคลื่อนที่ รวมถึงตัวฉันด้วย และแล้วฉันไม่ได้รู้สึกตัวอีกเลยค่ะ รู้ตัวอีกที ทั้งสองคนก็ลงไปนอนสลบอยู่ที่พื้นซะแล้ว
“สึนะ!”ฉันฝ่าฝูงชนตรงไปที่ร่างแฟนของฉัน เขาสลบไปค่ะ…แล้วก็เหมือนจะได้แผลด้วย จากการต่อสู้นั่นสินะ…ไม่เป็นไร ฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลเอง
ฉันและสองแฝดตัดสินใจลากสึนะไปที่ห้องพยาบาลอย่างทุลักทุเล โดยมีผู้พิทักษ์วายุและพิรุณของเขาตามสอยห้อยท้ายมาด้วย ตาโกคุเดระก็ขยันจ้องจับผิดจริงๆ ชิ!
“ปล่อยมือจากรุ่นที่สิบนะเฟ้ย!”
“ไม่ย่ะ! เขาเป็นแฟนฉันนะ!”ถึงจะไม่ได้ตั้งใจจะเป็นจริงๆก็เถอะ”นายมีสิทธิ์มายุ่งอะไรล่ะ!”
“ไม่เอาน่าโกคุเดระ…”
พวกเราทะเลาะกันอยู่พักใหญ่ๆ โดยมีสองแฝดผู้พิทักษ์ของฉันคอยกันท่าไม่ให้ตาวายุงี่เง่ามาทำร้ายฉัน ท้ายที่สุดแล้วพวกเราก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อในคาบบ่าย จนกระทั่งเลิกเรียนฉันก็แวะดูที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง
“สึนะ…”ฉันเรียนชื่อเขา แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ เขากำลังหลับอยู่ ฉันเลยกลับไปทั้งๆอย่างงั้น โดยที่ไม่เอ่ยคำบอกลากับเขา ว่าเจอกันวันพรุ่งนี้นะ…
นี่ช่วงนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทำในสิ่งที่นอกเหนือจากแผนซะแล้วสิ คุณแม่คะ… เราทำแบบนี้จะดีจริงๆใช่ไหมคะ ฉันรับไปได้จริงๆถ้าเราจะเป็นศัตรูกันในอนาคต
“กลับมาแล้วค่ะ…”
“ไงจ๊ะลูก!”คุณแม่ยิ้มต้อนรับ “ในนี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ?”
“ก็ดีนะคะ…”
“งั้นเหรอจ๊ะ…”
ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่พวกเรา โรสซ่าเรจิน่าทำไปเพื่ออะไรกันแน่ ยามเย็นวันนี้ก็ช่างดูแสนเศร้าเหลือเกิน เหมือนเป็นการพบกันและการจากลาของอะไรสักอย่าง
“ฉัน…จะบอกคุณแม่ไม่ได้…”
_ _ _ _ _
ตอนนี้เราขอลงสั้นๆนะคะ ไม่ไหวจริงๆ ปวดหลังมากค่ะ พรุ่งนี้มีสอบด้วย อีกอย่างคืออยากวาดรูปค่ะ เหมือนเราจะอยากวาดอยากระบายสี ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจแต่งนิยายเลย ขอโทษด้วยนะคะ เจอกันสัปดาห์หน้าค่ะ ตอนหน้ายาวแน่นอนค่ะ แล้วพบกันค่ะ!
ความคิดเห็น