คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : เผชิญหน้าอีกครั้งในความฝัน
สึนะเดินทางกลับบ้านมาด้วยเหนื่อยล้าเต็มทน เหตุการณ์ชีวิตในช่วงนี้ก็ดูจะวุ่นวายและมีแต่เรื่องที่ต้องให้คิดมาก และทำให้ประหลาดใจอยู่เรื่อยๆ มันก็น่าจะตั้งแต่ไปเดินชนกับเลโอเน็กซ์นั่นแหละ
“เฮ้อ…”เด็กหนุ่มถอนหายใจ ขณะที่ขาทั้งสองยังคงก้าวไปตามพื้นถนน สถานการณ์ที่เผชิญเมื่อครู่แทบจะทำให้เขาลืมหายใจ ร่างนั่นดึงความรู้สึกเวิ้งว้างในใจออกมาจนเขากระสับกระส่าย
เดินไปคิดไป ไม่นานนักสึนะก็เดินทางกลับมาถึงที่บ้านของตัวเอง เด็กหนุ่มยืนถอนหายใจทิ้งทีหนึ่งก่อนจะเปิดประตูบ้านพร้อมเอ่ยทักทายสมาชิกข้างในเป็นสัญญาณว่าเขากลับมาถึงแล้ว
เมื่อบานประตูเปิดออก สิ่งแรกที่ว่าที่บอสหนุ่มพบก็คือใบหน้าที่ป่วยจิตของบอสรุ่นแรก ผู้ก่อตั้งแฟมิลี่กับสองผู้พิทักษ์ที่ทำหน้าซังกะตายอยู่ด้านหลัง เด็กหนุ่มเอียงคอทำหน้างงๆแล้วตั้งคำถามในใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เอ่อ… มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“สึนะโยชิ…”บุรุษนภาส่งสายตาอ้อนวอน “ช่วยฉันด้วย…”
“เอ่อ…รบกวนช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจทีเถอะนะครับ…”
หลังจากนั้นก็เป็นเวลาสาธยายความทุกข์ที่ตัวเองเผชิญมาในวันนี้ของพรีโม่ ทั้งการทำงานบ้านคนเดียว ดูแลแรมโบ้คนเดียว โดยที่สองผู้พิทักษ์สายหมอกและอัสนีมัวแต่สนใจและตื่นเต้นกับเทคโนโลยีของยุคใหม่ที่เมื่อ400 กว่าปีก่อนไม่มี
“ฉันไม่ไหวจริงๆนะ! แค่เด็กคนนี้คนเดียวก็ปวดหัวจะตายแล้ว!”พรีโม่สบถด้วยท่าทางหัวเสีย
“อะไรกันบอส ทั้งๆที่ปกติเจอกองเอกสารเท่าภูเขานั่งไม่บ่นเลยแท้ๆ” แรมโบ้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมหยักไหล่ “แค่ดูแลเด็กคนเดียวเอง”
“แต่พวกนายจะโยนหน้าที่ทุกอย่างมาให้ฉันไม่ได้นะ!”
“ผมไม่ชอบเลี้ยงเด็กหรอกนะครับ…”
“ฉันด้วย…”
บอสรุ่นที่หนึ่งถึงกับแสดงสีหน้าเจื่อนๆเมื่อได้ยินเหตุผลที่ไร้เหตุผลของผู้พิทักษ์ของตัวเอง สึนะเองก็รับฟังแล้วรู้สึกสงสารบรรพบุรุษของตนจับใจ แต่จะตอบแทนพรีโม่ที่อุตส่าห์ช่วยเรื่องงานบ้าน
“อา ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์ช่วยดูแลแรมโบ้”เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณ “เดี๋ยวผมพิเศษให้แล้วกันนะครับ”
“อา ขอบใจนะสึนะโยชิ”
ว่าแล้วสึนะก็ลากสังขารตัวเองไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมทำอาหารเย็นให้คนในบ้าน อาจเป็นโชคดีที่พรีโม่ออกไปซื้อพวกวัตถุดิบมาให้แล้ว เขาเลยไม่ต้องเหนื่อยออกไปซื้อเองอีกรอบ แถมร่นเวลาการทำอาหารไปได้เยอะ ว่าแล้วเขาก็รีบลงมือในทันที
“รบกวนมาช่วยผมในครัวหน่อยได้ไหมครับ?”
“อา ได้สิ”ผู้เป็นบอสตอบตกลงก่อนจะเดินไปช่วยเด็กหนุ่มโดยการหยิบอุปกรณ์หรือวัตถุดิบไปให้ ส่วนสองผู้พิทักษ์ที่คนนึงเป็นลูกขุนนาง และอีกคนขี้เกียจสันหลังยาวก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมากนัก นอกจากนั่งรอทานอยู่ที่โต๊ะอาหาร
ความเหนื่อยล้าที่สะสมกับความรู้สึกเหนื่อยใจทำให้การเข้าครัวของเด็กหนุ่มดูจะไม่คล่องแคล่วนัก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำมีหวังคนในบ้านได้อดตายกันพอดี แล้วเรื่องรสชาติก็ดูจะถูกปากคนในบ้านอีกด้วย
“เสร็จแล้วครับ…”
“ว้าว… น่าทานจัง…”
“ต้องขอบคุณพรีโม่ด้วยจริงๆนะครับที่อุตส่าห์มาช่วยผม”เขากล่าวขอบคุณบุรุษนภาอีกครั้ง “ไม่อย่างงั้นผมต้องแย่แน่ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก”พรีโม่ยิ้มรับ “เธอเองก็ดูจะเหนื่อยจากการเรียนแล้วไหนจะต้องมาดูแลพวกเราและแรมโบ้ด้วย ฉันเกรงใจน่ะ”
“ก็ดูมีเมตตาสมเป็นคุณดีนะพรีโม่”เดม่อนพูดด้วยท่าทางสบายๆ “แต่ผมว่าผมอยู่แบบนี้จะดีกว่า”
“ฉันขี้เกียจล่ะนะ ฉะนั้นไม่เอาด้วยหรอก”แรมโพพูด
สักพักเจ้าเด็กจอมป่วนก็วิ่งมาพร้อมกับเสียงดังโหวกเหวกอันเป็นเอกลักษณ์ ในมือทั้งสองข้างถือห่อขนมที่แกะแล้ว แรมโบ้วิ่งวนไปรอบๆโต๊ะอาหารพร้อมพูดว่า
“คุณแรมโบ้หิวแล้ว!”
“อืมๆ มากินกันเถอะนะ”สึนะพูดพร้อมกับนำอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ โดยที่ตรงหน้าของบอสรุ่นแรกแห่งวองโกเล่มีอาหารมากกว่าคนอื่นหนึ่งอย่าง “ทานแล้วนะครับ!”
“เอ่อ…สึนะโยชิ”บอสแห่งนภาชี้มาตรงอาหารที่เพิ่มมาของตน “อันนี้…”
“อันนี้เป็นของตอบแทนที่ทำงานบ้านให้น่ะครับ แล้วก็ช่วยดูแลแรมโบ้กับช่วยผมทำอาหารด้วย”เด็กหนุ่มตอบ “เชิญทานได้เลยครับ”
“ขอบใจนะ!”
สองผู้พิทักษ์ที่ได้เห็นอาหารที่บอสของตนได้พิเศษมาก็เริ่มอิจฉา แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยากทำงานบ้าน จิตใจด้านขยันกับด้านขี้เกียจเริ่มจะตีกัน สุดท้ายแล้วความอิจฉาก็ชนะ
“…”
“…”
มื้อเย็นผ่านไป ก็ได้เวลาอาบน้ำและเตรียมเข้านอน สึนะต้องเตรียมหลายๆอย่าง ทั้งทำการบ้านและน้ำอุ่นสำหรับคนสามคน อาจจะเป็นเรื่องที่วุ่นวายไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยบ้านก็ดูไม่เงียบเหงาเท่าไหร่
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
“ราตรีสวัสดิ์นะสึนะโยชิ”
“ราตรีสวัสดิ์…”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ…”
สมาชิกภายในบ้านต่างแยกย้ายกันไปนอนหลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้ว โดยสึนะได้จัดห้องให้แรมโพและแรมโบ้นอนด้วยกัน พรีโม่นอนห้องของแม่เขา ส่วนเดม่อนนั้นเจ้าตัวขอนอนในห้องของสึนะ ซึ่งทำให้เจ้าของห้องต้องย้ายมานอนที่พื้นแทน
“ฝันดีล่ะซาวาดะ สึนะโยชิ”
“ฝันดีครับ”
หลังจากกล่าวเสร็จสึนะก็ปิดไฟในห้อง แล้วทั้งสองก็หลับตาลงและคล้อยหลับไปในที่สุด สึนะที่ร่างกายล้าจากการต่อสู้ในวันนี้ ทันทีที่หัวถึงหมอน เขาก็ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราในแทบจะทันที
“Zzz…”
‘แล้วเจอกันนะตัวฉัน’
เด็กหนุ่มกำลังอยู่ในห้วงความฝันแสนประหลาดของตัวเองอีกครั้ง ทั้งๆที่มันเป็นความฝันแต่ทำไมถึงรู้สึกสมจริงขนาดนี้กันนะ ว่าที่บอสหนุ่มคิด เขาภาวนาในใจว่าอย่าได้พบอะไรที่มันชวนปวดหัวอีกเลย แต่เหมือนจะไม่เป็นอย่างที่คาด
“เจอกันอีกแล้วนะ…สึนะโยชิ”บุรุษตรงหน้าที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าที่เหมือนกับเขาราวกับฝาแฝด กับชุดที่ดูมีภูมิฐาน สร้อยอัญมณีสีส้มที่แขวนอยู่ตรงคอนั่นก็เป็นประกายจนแสบตา “ฉันรอนายมานานเลยล่ะ…”
“นายเป็นใคร?”สึนะลั่นคำถามเดิมๆออกไป ซึ่งชายตรงหน้าก็ตอบด้วยรอยยิ้มแสนเศร้า
“คำถามนั้นฉันไม่จำเป็นต้องตอบหรอกนะ”เขานิ่งไปสักพักก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว “ฉันชื่อเซชิโอ้ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ ซาวาดะ สึนะโยชิคุง”
“ไหนบอกว่าไม่จำเป็นต้องรู้ไง!”เด็กหนุ่มนึกสับสนกับการกระทำที่แปลกประหลาดของเซชิโอ้ “แต่นายก็แนะนำตัวเองแล้วนี่น่า!”
“ก็ฉันบอกแค่ชื่อนี่น่า”เซชิโอ้ยิ้ม “ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นใครมาจากไหน และเกี่ยวข้องกับนายยังไงสักหน่อย”
ชายหนุ่มตรงหน้าดูเยือกเย็นจนผิดวิสัยเด็กที่อายุสิบห้าด้วยซ้ำไป เหมือนกับตัวของสึนะกำลังคุยกับผู้ใหญ่ที่มีวุฒิภาวะในระดับหนึ่งเลย แถมวิธีการตอบที่ดูมีชั้นเชิงนี่อีก
เซชิโอ้ยิ้มน้อยๆกับท่าทางที่เหมือนกำลังสงสัยทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเขา ซึ่งทั้งๆที่จริงๆแล้ว มันก็คือตัวตนของตัวสึนะที่เขาลืมมันไป แต่ถ้าจะเรียกให้ถูกต้องกว่าน่าจะเป็นตัวตนที่ถูกทำให้ลืมโดยตั้งใจ เซชิโอ้ตอนนี้คือตัวตนของความทรงจำที่ถูกปิดกั้น
“วันนี้ฉันขอโทษนะ…”
“เอ๊ะ?”สึนะรู้สึกงงๆเล็กน้อยกับคำขอโทษของอีกฝ่าย “นายจะขอโทษฉันเรื่องอะไรล่ะ?”
“หลายๆเรื่องเลยที่ฉันต้องขอโทษนาย”
“อะไรกันเนี่ย…”
“ฮะๆ ไม่ต้องแปลกใจหรอก เพราะสักวันนายจะรู้เอง”เด็กหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกประหลาดเอ่ย “แต่ว่านะ นายสนใจมานั่งดื่มชากับฉันไหมล่ะ?”
_ _ _ _ _
สวัสดีค่ะ เราขอโทษนะคะที่ต้องเลื่อนมาลงวันนี้แทน เพราะเมื่อวานรู้สึกปวดหัวมากๆเลยล่ะค่ะ พิมพ์ได้ประมาณหนึ่งหน้าครึ่งเกือบจะสองหน้าก็ไม่ไหวเลยพักไปแล้วมาต่อในวันนี้แทน ตอนนี้เหมือนจะมีแต่บทในบ้านซาวาดะอย่างเดียว แต่ตอนหน้าการสลับบทแบบรัวๆและงงๆจะกลับมาอีกครั้งค่ะ เราจะพยายามให้ทุกคนอ่านแล้วไม่งงนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ภาพข้างล่างเป็นภาพที่เราวาดเองค่ะ จริงๆเราลงตั้งแต่เมื่อวานพร้อมประกาศแต่มันไม่แจ้งเตือน ช่วงนี้ติดการวาดรูปมากค่ะ เลยพยายามหารีเควสจากคนรอบๆตัวหรือตามโซเชียลมีเดีย ไอเดียของคนอื่นนี่เป็นแรงผลักดันในการฝึกฝนจริงๆค่ะ คิดธีมวาดเองแล้วมันไม่เวิร์คเลย 555 ใครสนใจอยากส่งรีเควสให้เราวาดก็ได้นะค… อย่าใส่ใจเลยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรจริงหรือไม่สนใจก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่าลืมให้กำลังใจเราด้วยนะคะ จะได้มีแรงผลักดันในการสร้างสรรค์ผลงานและแต่งนิยายต่อไป ขอบคุณค่ะ :)
(รีเควสที่ขอจากพี่รูมเมทค่ะ เป็นสาวน้อยขนมหวานค่ะ)
(ส่วนอันนี้เป็นสาวหูแมว รีเควสจากเพื่อนค่ะ)
ความคิดเห็น