รอ..หรือ...จบ

เนื้อเรื่อง

     จากวันที่ฉันได้พบเจอผู้ชายคนหนึ่ง เค้าเป็นคนน่ารักมาก   เค้าเป็นรุ่นพี่ที่รร. และเค้าก็เป็นคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วด้วย
       ฉันแอบเฝ้าดูเค้า คอยโทรไปพูดคุยด้วยก่อนนอน ฉันเอาแต่ยืนอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ ทุกๆวัน โดยไม่คิดว่าการโทรคุยกับเค้าจะเป็นเรื่องที่ต้องสิ้นเปลืองเงินเลย
       เมื่อฉันได้คุยกับเค้า...จากที่ดูแล้วเมื่อก่อนฉันคิดว่าเค้าเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีอะรัยดี แต่วันนี้ไม่ใช่       เค้าเป็นผู้ชายที่ดีมากดีมากจิงๆ ดีจนเกือบทำให้ฉันกลายเป็นคนเลวที่ต้องแย่งของๆคนอื่น......แต่นับว่าฉันยังมีจิตสำนึกอยู่บ้าง แม้ฉันจะรักเค้ามากแค่ไหน แต่ฉันรู้ ว่าสุดท้ายไม่ว่าจะเป็นเช่นรัย เค้าไม่มีทางนอกใจเทอร์คนนั้นเด็ดขาด...ไม่ว่า ฉันจะดีมากแค่ไหน
      จุดนี้ ทำให้ฉันกลับยิ่งรักมากยิ่งขึ้น จากความรู้สึกชอบกลายมาเป็น รัก รักจนตาบอด ถ้ามีคัยว่าให้เค้าเป็นคนไม่ดี ฉันมักจะเถียงแทนทุกครั้ง...และมันต้องชนะด้วย เพราะฉันเชื่อใจว่าเค้าเป็นคนดี.....
         ฉันรักเค้าเพราะจุดนี้ และฉันก็เกลียดเขาเพราะจุดนี้เช่นเดียวกัน
ไม่ว่าฉันจะทำยังงัย ฉันคอยตื้อเค้าทุกวันๆ ซึ่งมันเป็นการกระทำที่น่าเกียจมาก แต่ฉันก็ยังทำ  ฉันเฝ้าเป็นห่วง ฉันคอยดูแลถามทุกข์สุข แม้เค้าจะไม่ได้บอกกับฉันว่าเค้ารำคาญและรู้สึกอึดอัด...แต่ฉันก็รู้ว่าเค้ารู้สึกอย่างนั้น
       ฉันรู้ว่าฉันทำตัวน่าเกียจมาก...ที่คิดจะแย่งเค้า  แต่จะให้ฉันทำยังงัยล่ะ .... เพราะฉันรักเค้ามากไม่ใช่หรอ
      ฉันรู้ว่าเจ้าของของเขารู้เรื่องระหว่างเรา รู้เรื่องทุกอย่างที่ฉันทำต่อเค้า .... ทำไมเทอร์คนนั้นรู้ล่ะ ...ถ้าไม่ใช่เพราะเค้าๆไม่เคยปิดบังเทอร์เลย
     คงมีแต่ฉันที่ยังตามืดตามั่ว คิดแต่จะแย่งเค้ามาเป็นของตัวเอง ... ฉันรู้ว่าผู้หญิงของเขาเป็นคนดีมากๆ เทอร์ไม่เคยถาม เทอร์ไม่เคยว่าอะรัยฉันสักคำ..แต่นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้ทำร้ายคนดีๆถึงสองคนงั้นหรอ....
       วันนี้  เมื่อจิตสำนึกของมนุษย์ธรรมดามันกลับเข้ามาในตัวฉันอีกครั้ง ฉันคงเลือกที่จะ เป็นคนที่จากไป ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นของเทอร์  ฉันรู้มาดีตลอดเวลาว่า ถึงแม้เค้าอาจจะชอบฉันอยู่บ้าง แต่คำว่าชอบกับคำว่ารัก มันต่างกันโดยสิ้นเชิง

    มันคงไม่มีช่องว่างที่จะให้ฉันเข้าไปแทรก ความรักของเค้ากับหล่อน มันยิ่งกว่าเพชร มันแข็งแล้วยากที่จะตัดได้  แม้เพชรจะกร่อนไปบ้าง แต่ยังงั้น มันก็ยังคงเป็นเพชร...แม้จะเป็นจะเหลือเป็นเพชรเม็ดเล็กๆ แต่ยังงัยคุณค่าของมันก็ไม่เคยจาง มันมีคุณค่ามากว่าพลอยนับร้อยๆเม็ด...
         แม้วันนี้ฉันจะยอมหลีกทางไป ในฐานะที่ฉันเป็นฝ่ายมาทีหลัง ในฐานะที่ฉันเลือกเกิดพร้อมกับเค้าไม่ได้..และในฐานะที่ฉันยังเป็นคน เป็นมนุษย์ที่ยังรู้จักผิดชอบชั่วดี  .... แม้ฉันจะรักเค้ามากแค่ไหน แต่มันคงเทียบไม่ได้กับความรักที่เค้าทั้งคู่มีให้กัน และมันเทียบไม่ได้เลยสักนิด