เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #8 : หัวอกแม่​ : ครึ่งแรก

เสิร์ฟกันต่อ​ อ่านให้สนุกนะคะ❤️❤️❤️❤️❤️

คอกม้าแบบปิด คลุ้งกลิ่นหญ้าทั้งสดและแห้ง กลิ่นมูลสัตว์ กลิ่นสาบอึนคุ้นเคย ขนาดเนื้อที่พอ ๆ กับห้องแถวหน้ากว้างสี่เมตร ลึกแปดเมตร สามคูหาติดกัน​ ห่างไกลจากตัวบ้านพอควร​ ทว่าหล่อนเดินไม่ถึงห้านาที​ถึง 

เพียงเปิดประตูสังกะสีแคบ​ๆ กังวานเสียงหัวเราะคิกคัก ดั่งเพลงบรรเลงท่วงทำนองสนุก ๆ ชวนยิ้มบนเวทีเล็ก ๆ ของเด็กสองคนเหมือนโดนผู้กำกับสั่งให้หยุด​ เพื่อส่งบทต่อให้โจ๋จ๋าและนิลจ๋าได้ร้องรำขับขาน​ ทั้งม้าสีปลั่ง​ สีนิลปีกกาพากันผงกหัวร้องฮี้ ยกเท้าย่ำพื้นกุบกับ ๆ 

ขณะป้าคำจัน หญิงสูงวัยร่างท้วมไม่สูงไม่เตี้ย แต่งกายตามประสาชาวบ้านผ้าซิ่นตีนจก เสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสีคราม กับชายสูงวัยกว่าซุกซ่อนร่างผอมเล็กใน​กางเกงผ้าฝ้ายย้อมสีน้ำเงินขายาว​ เสื้อคอกลมแขนสั้นสีขาว ลุงอินทา ผู้รับหน้าที่คอยดูแลอยู่ใกล้ ๆ ต่างมีปฏิกิริยาตอบสนองชะงักตัวหันมาทางคนเพิ่งมาถึง​ 

จากนั้นเพียงอึดใจคู่แฝดแสบซ่าสวมบทนักกีฬารุ่นเยาว์กำลังอยู่ในเกมการแข่ง

“อุ้ย! ระวัง...” ถลาตัวไปรับ ครั้นเลือดเนื้อเชื้อไขสองคนตกอยู่ในอ้อมกอด บานประตูวาดปิดสนิทพอดี หล่อนกระชับแขนทั้งฟากโอบกอดแฝดน้องที่นั่งบนเข่า และฟากโอบกอดแฝดพี่ยืนชิดแนบสีข้างแน่นเข้า

คิดถึงมาก คิดถึงกว่าปกติ คิดถึงจนล้นอก หญิงสาวหอมฟอดทั้งแก้มทั้งขม่อมแฝดแสบซ่าสลับกันหลายรอบ ด้วยความรู้สึกเสมือนกำลังอยู่กลางทุ่งดอกไม้นานาพรรณ ใต้แสงแดดอ่อนอุ่น มากกว่าจะอยู่ในพื้นที่จำกัดแสงสว่าง ส่วนผู้ได้รับสัมผัสแห่งรักต่างก็หัวเราะคิกคักชอบใจเสียงใส ใช้สายตาอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยใช้กับใคร กลีบปากอิ่มขยับขึ้นลง 

“คิดถึงมามี๊ไหม ใครตอบก่อน มีรางวัลพาไปจับจิ้งหรีด”

“คิดถึง คิดถึง คิดถึงที่สุด” 

แฝดชายตัวอ้วนป้อมกางเกงคับ​ เสื้อปริ แฝดหญิงสูงชะลูดชุดกระโปรงลายขวางสั้นเต่อ ประสานเสียงแย่งกันตอบ ก่อนฑิฆัมพรจะพาศีรษะมาซบตรงซอกคอหล่อน ทว่ามือคล้ำกรำแดด หากแต่นวลเนียนนุ่มนิ่มข้างซ้ายนั้น คอยปัดคอยผลักศีรษะขยลไม่ให้ซุกซบอกนิ่ม ๆ ของผู้เป็นแม่

ใช้สายตาดุระคนเอ็นดูวูบหนึ่ง บุปผชาติกระชับแขนข้างที่โอบกอดแฝดหญิงมากกว่าเดิม

“ไม่หวงน้อง ฟ้าแสบ แบ่งกัน น้องก่อนหนูทีหลัง หนูก่อนน้องทีหลัง ยังไง ๆ อกนี้ก็เป็นของหนูทั้งสอง”

“แต่ลมชอบแย่ง” ฑิฆัมพรเถียงปากจู๋ คิ้วยุ่ง ตาคว่ำ คุณแม่เลยจูจุ๊บปิดปากไปหนึ่งที ฟากขยลกลัวน้อยหน้า

“ฟ้าชอบแย่งกว่า”

ส่ายหน้ายิ้ม ๆ แล้วบุปผชาตก็จูจุ๊บที่ปากจู๋ ๆ ของลูกอีกคนด้วย

“เห็นมั้ย มามี๊รักลูกเท่ากัน เพราะงั้นหยุด เอาชนะคะคานกันได้แล้ว มาเดี๋ยวมามี๊จูจุ๊บคนละทีอีกรอบ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ยื่นปากจู๋ ทว่ายื่นไปทางซ้าย ลูกสาวกลับโยกหลบดิ้นขลุกขลักหัวเราะคิก ราวกับโดนใครจิ้มนิ้วหมุนไปหมุนมาตรงเอวอย่างนั้น ยื่นไปทางขวา ลูกชายก็มีพฤติกรรมเลียนแบบไม่ผิดเพี้ยน จนเมื่อทั้งคู่ร่าเริงกันมากเข้า ชักไม่ไหว เพียงเงยหน้าสบตาป้าคำจันและลุงอินทา ที่ยืนคอยดูอยู่ก็ขยับตัวเข้าใกล้

แต่มันไม่ง่ายหรอก

“ไม่เอาไม่ไป” หันไปส่ายหน้ากับคู่ชายสตรีสูงวัยแล้วฑิฆัมพรก็กลับมาซุกซบตรงซอกตามเดิม “คิดถึงมามี๊ มามี๊หนีไปตั้งนาน”   

“หนีตรงไหนยายเราจะกินหัวมามี๊ต่างหาก”

“หนูก็ไม่ไป​ คิดถึงมามี๊เหมือนกัน” ว่าแล้วขยลก็โหยหาเต้าอีก

ตบหลัง​ หอมขม่อมทั้งคู่เบา ๆ คุณแม่เริ่มหลอกล่อ “รู้ไหมวันนี้มามี๊ไปตลาด มามี๊ไปเจอใคร”

ซอกคอว่าง หน้าอกเป็นอิสระ มองตาแป๋ว ๆ ไร้เดียงสาฉายแววอยากรู้ระยับพรายพร่างพราวล้อแสงไฟของลูกชายหญิง บุปผชาติคลายวงแขนแต่พอหลวม ๆ บอกเล่าต่อเสียงพากษ์หนัง “มามี๊ไปเจอไอรอนแมนกับสไปเดอร์แมน”

ดวงตาของเด็กทั้งคู่เบิ่งกว้าง ปากจิ้มลิ้มสีสดอ้าเหวอ ขณะคนชงเรื่องแย้มยิ้มกว่าเดิม “ฟ้าแสบกับลมซ่าอยากเจอไอรอนแมนกับสไปเดอร์แมนเหมือนมามี๊ไหม”

พร้อมใจกันพยักหน้าหงึกหงักทีเดียว แต่ยังพากันเกาะหนึบอยู่ “ถ้าอยากเจอลมซ่าฟ้าแสบกับต้องปล่อยมามี๊ก่อน แล้วยายจันจะพาไปหาไอรอนแมนกับกับสไปเดอร์แมนที่บ้านตาอินกับยายจัน”

บ้านตาอินกับยายจัน คือเรือนไม้ยกสูงจากพื้นพอคนเป็นผู้ใหญ่จะคลานเล่นได้ ตั้งอยู่ตรงเชิงเขา ไกลจากนี่ร่วมสามร้อยเมตร อยู่ในจุดยุทธศาสตร์ที่ดีทีเดียว ด้วยด้านหน้าตัวบ้านเป็นแปลงผักสวนครัว ส่วนด้านหลังเป็นป่า มีทางเท้าเล็ก ๆ ไว้เดินลัดเลาะขึ้นยอดเขา

“ตอนนี้สไปเดอร์แมนกับไอรอนแมนอยู่ที่บ้านตาอินกับยายจันหรือคะ”

“ค้า” หญิงสูงวัยรีบรับลูก “ไอ้แมนกับไอ้เด้อกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่บ้านยายจัน”

“ไอรอนแมนกับสไปเดอร์แมนไม่กินข้าว เขากินเบอร์เกอร์กัน” ขยลแย้งขึงขัง

❤️❤️❤️❤️❤️