เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #11 : เรื่องร้าย​ : ครึ่งจบ

เมื่อวานเลิกงานดึก​เหนื่อยจัด​ บวกชั่งใจเรื่องต้นฉบับว่าจะคงเนื้อหาบางส่วน​หรือตัดออกเลยไม่ได้อัพ​ ต้องขออภัยคนรอด้วยนะคะ​ วันนี้มาแล้ว​ ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ❤️❤️❤️❤️❤️

เสียงห้าวต่ำกังวานทุ้มนุ่มไม่ใช่ใคร หญิงสาวแหงนหน้า เชือกยาว ๆ ดัดแปลงทำเองไหวตัวตามลมแรงพัดมาวูบหนึ่ง ถอนใจเฮือก

เสียงฝีเท้าขยับเข้าใกล้ เย็นชื่นกลิ่นน้ำหอมผู้ชาย รวยรื่นเตะจมูกชัดกลิ่นกว่าเดิม ไม่ทันนึกระแวดระวัง กังวานเสียงเดิมเปล่งอยู่ข้างหู

“ฉันถามว่าเธอกำลังจะไปไหน ทำไมถึงไม่ตอบ”

ขนอ่อนลุกเกรียวกราว หนาวเยือกกะทันหันเสมือนหนึ่งอยู่ดี ๆ ไปโผล่อยู่บนยอดเขาปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ทั้ง ๆ ลมหายใจรินรดข้างแก้มผ่าวร้อนไม่ต่างจากไอน้ำเพิ่งพวยพุ่งจากกา

“ดิฉันกำลังจะตอบ แต่คุณชายคุกคามดิฉันเสียก่อน”

“คุกคามหรือ หึ”

เสียงหัวเราะเบา ๆ จั๊กกะจี้หู กวนขุ่นอารมณ์ยิ่งกว่าเสียงวี้​ ๆ​ หวี่​ ๆ ของยุงของแมลงบินว่อน​ ยิ่งปลายนิ้วเห็นทางหางตาขยับไหว​จับปอยผมรุ่ยร่ายไปทัดหูอย่างนิ่มนวลยิ่งเพิ่มแรงโทสะ​ หากเขาจะไม่ใช่ คุณชายปาริวรรต หล่อนใช้วิชาศิลปะการต่อสู้จัดการเสียแล้ว

เป็นคุณชายปาริวรรตแล้วยังไง ห๊ะนังดอก

นั่นสิเป็นคุณชายปาริวรรตแล้วยังไง

ยิ้มร้ายผุดพรายตรงมุมปาก มาดมั่นลุกวาวแววในดวงตา​ พลิกตัวเร็ว​หวังจับอีกฝ่ายทุ่มพื้น​ ทว่ากลับกลายเป็นหล่อนถูกกระทำ

“ปล่อยดิฉันเดี๋ยวนี้” หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก ขณะมือแข็งแรงโอบกอดแน่นเข้า ใกล้ชิดหนักกว่าเดิมอีก ขบเม้มริมปากจนเจ็บ หน้างอนเง้า เงยมองคนกล้าดีตาคว่ำ ยิ่งเห็นพลอยนิลเจียรนัยคู่นั้น เล่นเหลี่ยมกับแสงไฟสลัวเหลืองนวล เปล่งประกายวับวามระยับพราย ยิ่งโมโหควันออกหู

“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงเล่า”

“จะปล่อย ถ้าไม่ดิ้น แล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายฉัน”

“ดิฉันหรือจะกล้า” เถียงทั้ง ๆ ยังอยู่ไม่นิ่ง

“แน่ใจหรือไม่กล้า” เขาถามยิ้ม ๆ เหมือนรู้ทัน ขณะเดียวกันกระชับวงแขนรัดรึง ไม่ต่างอะไรกับงูเหลือมกำลังจัดการเหยื่อให้ขาดใจ

ใช่หล่อนกำลังหายใจไม่ออก ชั่วเสี้ยวเวลาน้อยนิด ลมหายใจจะหมดเอาดื้อ ๆ นี่มันแนบสนิทมากเกินควร​ ขืนดื้อดึง คุณชายปาริวรรตผู้เคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง อาจจะกลายเป็นไอ้หื่นกาม บุปผชาติเปลี่ยนมาเป็นน้ำเย็น

“แน่ใจค่ะ ได้โปรดปล่อยดิฉันเถอะค่ะคุณชาย ดิฉันเจ็บระบมไปหมดแล้ว”

วงแขนรัดรึงคลายแค่พอหลวม ราวกับยังไม่ไว้วางใจ​ บุปผชาติเงยมอง ประสานสบนัยน์ตาคร้ามคม พยักหน้า พลางเผยอยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะกล่าวคำขอร้องช้า ๆ “ได้โปรด”

เสี้ยวขณะ เหมือนอีกฝ่ายจะเดินทางไปในที่ไกลแสนไกล ครั้นรู้สึกตัวพลอยนิลไหววูบเร้นอะไรบางอย่างมิดชิด ริมฝีปากหยักหนาแย้มพราย

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะระงับยั้ง หากเธอมีความคิดจะทำร้ายฉันอีก ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เธอได้ทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว เข้าใจไหมบุปผชาติ”

ถ้าไม่ยังอยู่ในอ้อมแขน หล่อนโต้เถียงเสียแล้ว เมื่อไหร่กันที่บุปผชาติคนนี้เคยทำร้ายคุณชายปาริวรรต

แต่ด้วยหวังอิสระ จึงได้แต่พยักหน้ารับคำเช่นอีกฝ่ายต้องการ “เข้าใจค่ะ”

“ดีมาก” สิ้นเสียงนุ่ม แทนที่จะหลุดพ้นจากการจองจำทันทีทันใด กลับขาดทุน ขม่อมพราวเหงื่อถูกตีตราประทับ ร่างกายกลับไปแนบชิดสนิทแน่นอีก

ฉุนเฉียวในอารมณ์ ทว่าพยายามเก็บเร้น ต่อเมื่อเป็นอิสระ หญิงสาวด่าว่าด้วยสายตา ก่อนจะสะบัดหน้าใส่ ไม่ได้รังเกียจสัมผัส แต่ไม่ต้องการ

เสียงหัวเราะเบา ๆ เสมือนพึงพอใจนั้นระรื่นหู​ ทว่านั่นยิ่งสร้างความขุ่นเคืองในใจหล่อนคูณยกกำลังสาม​ หันกลับไปมองบุรุษตรงหน้า ตั้งท่าจะขยับปาก หากกลับเป็นเขาชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ทีนี้เธอจะบอกฉันได้หรือยัง ว่าเธอกำลังจะไปไหน ทำไมต้องมาทางนี้” ชายหนุ่มเงยมองขึ้นไปชั้นสอง ระเบียงห้องนอนของหล่อน

แต่ก่อนนั้นด้านนอกบริเวณนี้ไม่ได้โล่งรับลมรับแดดช่วงบ่ายเต็ม ๆ แต่เคยมีมะม่วงแก้วขมิ้นลูกดกอายุมากอยู่ต้นหนึ่ง ต่อเมื่อมันตรอมใจค่อย ๆ เฉาตาย สลัดใบร่วงทีละใบ กระทั่งใบเรียวยาวสีน้ำตาลแดงใบสุดท้ายปลิดปลิวหลุดจากขั้ว เหลือแต่กิ่งก้านแห้งโกร๋นในวันฟ้าหม่นทึมเทา ตะวันหลีกหนี ฤดูหนาวปีขยลกับฑิฆัมพรตั้งไข่ นายแม่กรองผกาก็สั่งให้คนในไร่มาเลื่อยทิ้ง อีกทั้งขุดรากถอนโคนเสียสิ้น

“ดิฉันจะไปบ้านลุงอินทา”

“บ้านลุงอินทาหรือ” ย้ำถามทั้งเลิกคิ้ว “แล้วทำไมต้องทำเหมือนเด็กสาวหนีเที่ยว ถ้าพลั้งพลาดจะเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ห่วงตัวเอง เธอก็ควรจะคิดถึงคนอื่น หรือมีอะไรเป็นความลับอยู่ที่นั่น”

“ไม่มีความลับอะไรอยู่ที่นั่น คุณชายคิดว่าดิฉันจำเป็นต้องมีความลับหรือคะ” ไม่ได้ยอกย้อนหวังเอาชนะ หากคือความจริงหล่อนไม่มีความคิดปกปิด คนกระทำเช่นนั้นคือนายแม่กรองผกาต่างหาก

“งั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่ว่ากระไร หากฉันจะขอไปบ้านลุงอินทากับเธอด้วย”

“ถ้าคุณชายมีความประสงค์เช่นนั้น ดิฉันหรือจะกล้าขัด เชิญค่ะ”

บุปผชาติพร้อมจะก้าว ทว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าขยับ​ เท่านั้นไม่พอ​ กังวานเสียงห้าวต่ำนั้นยังดำเนินไปอย่างเรียบเรื่อยเหมือนเรือกระดาษลำน้อยลอยล่องกลางสายน้ำนิ่งต่อ​

“บ้านลุงอินทาอยู่ไกลจากนี่มากไหม”

“พอสมควรค่ะ”​ ตอบแล้วก็กรอกตามองบน​ ชักขัดหูขัดตาขึ้นมาตงิด​ ๆ​ แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย​ ยังถามต่อด้วยกังวานเสียงเดิม

“พอสมควรหรือ​ แล้วทางเปลี่ยวไหม”

“ไม่เปลี่ยวค่ะ”​ ​พยายามระงับการแสดงออกซึ่งความหงุดหงิดด้วยการพลิกตัวมองฝ่าความมืด​ ก่อนจะยกมือชี้นิ้วตรงไปทางที่ตั้งของบ้านไม้หลังเล็ก​ ​ทว่าสุ้มเสียงต่อมาเริ่มบ่งบอก “บ้านลุงอินทาตั้งอยู่ตรงตีนเขานี่เอง​ ถ้ามองกลางวันจะเห็นชัด​”

“แต่ตอนนี้มันมืด”​

“ใช่ค่ะ​ ตอนนี้มันมืดแต่ดิฉันมีตัวช่วย”​ คราวนี้แทบจะปรี๊ดแตกทีเดียว​ พลิกตัวกลับ​ คุณแม่ลูกแฝดไพล่มือไปข้าง​หลัง​ ล้วงไฟฉายกระบอกจิ๋วในกระเป๋ากางเกงออกมาชูให้จอมซักไซ้ดูตัวสั่นระริก​ “ตกลงคุณชายจะไปบ้านลุงอินทากับดิฉัน​ หรือจะกวนประสาทต่อ” 

อัญมณีพลอยนิลคู่นั้นมองวัสดุทำจากสเตนเลสเนื้อดี ตรงส่วนหัวมีกระจกกลมป้องกันความเสียหายแก่หลอดไฟแวบเดียว แล้ว ก็กลับมาประสานสบกับนัยน์ตาของหล่อนพราวระยับ

“ความจริงแล้วฉันอยากจะไปในทุก ๆ ที่กับเธอ แต่ในยามวิกาลเช่นนี้คงไม่เหมาะนัก ที่เราจะไปไหนมาไหนกันสองต่อสอง ไว้เมื่อ...”

“อ้าวคุณชาย มาเดินเล่นอยู่ตรงนี้เองคุณน้าหาเสียทั่ว” 

ไม่รู้ว่าโผล่มาอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่นายแม่กรองผกาก็เป็นเหตุทำให้บุรุษมาดดีเสียเซลล์ยกมือขึ้นเสยผมเผยอาการหงุดหงิด​ จากคราแรกบุปผชาตินึกหมิ่นคำพูดสวนทางการกระทำของเขา กลายเป็นร้อนวาบไปทั้งตัวกะทันหัน ทว่าเพียงอึดใจเดียวต่อจากนั้นเปลี่ยนความรู้สึกอีก 

“อ้าวบุปผาก็อยู่ด้วยหรือลูก คุณแม่นึกว่าหลับไปเสียแล้ว” ดวงตาคมหวานแลเลยผ่านไปข้างหลัง เสี้ยวชั่วขณะเหมือนทำเมินมองไม่เห็น “คุณน้าว่า เข้าบ้านกันดีกว่าไหมคะ บุปผาเข้าบ้าน”

น้ำเสียงใช้กับแขกผู้มาเยือนอ่อนเสนาะหู​ไม่ต่างอะไรเสียงขิมบรรเลง​ แต่พอกับลูกแข็งกระด้างเหมือนแผ่นไม้สากระคาย อีกทั้งสารในดวงตาขณะวกกลับมามองก็บ่งชัดห้วงอารมณ์ หญิงสาวชำเลืองมองไปทางชายหนุ่ม

❤️❤️❤️❤️❤️