Why! Can i become bed girl

_ในกล่างโรงเรียนเวทมนตร์แห่งหนึ่ง... "แก!! นังหน้าหนา นังผู้หญิงชั้นต่ำ แก ไม่มีสิทธิ์ ที่มาเรียกชื่อขององค์ชายอย่างสนิทสนมอย่างนี้ นะ!! แก! แกกล้าดียั่งไงไปอยู่ในอ้อมกอดของ องค์ชาย! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"ว่าแล้วก็เดินไป กระชากหัวสีชมพู ของ'มาเรียอัลนา ฟอลร่าเซล' ที่ตอนนี้กำลังกลัวจนตัวสั้น งกๆ(เหรอ) อยู่ในอ้อม กอดขององค์ชาย ‘ฟาล์โร เซียรามอน’ ตั้งใจจะ กระชากผมของ ‘มาเรีย’ ให้ผมสวยๆนั้นลุดออก จากหัวนาง แต่หว่า... "หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ 'เบรสเซีย อัลโมร่า'!! " องค์ชาย‘ฟาล์โร’พูดด้วยความโมโห "ทำไมหม่อมฉันต้องหยุด! หม่อมฉันไม่หยุด! ดราบใด ที่นังแพศยานั้นยั่งอยู่ ก็ต้องไม่มีหม่อม ฉันอยู่บนโลกใบนี้! มั-" "หยุดเดี๋ยวนี่!! ว่าเธอกล้าเข้ามาทำร้ายมาเรียอีก ฉันจะฆ่าเธอแน่! เบรสเซีย อัลโมร่า!" "ทำไมพระองค์ถึงพูดเช่นนี้...หม่อมฉันเป็นคู่หมั้น ของพระองค์นะเพคะ องค์ชายเคยเห็นหม่อมฉัน อยู่ในสายตาขององค์บ้างไหม หม่อมฉันอยากรู้... ว่าพระองค์ยั่งรักหม่อมอยู่รึเปล่า..."เบรสเซียถาม ด้วยน้ำเสียงเจ็บป่วด ดวงตาแดงกำเพราะการ กลั่นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้มันใหลลงมาจากเบาตา... "ฉันไม่เคยคิดว่าจะรักเธอ ผู้หญิงน่ารังเกียจอย่าง เธอ! ไม่ได้อยู่ในสายตาของฉันหรอก ! คนที่ฉัน รัก มีเพียงคนเดี๋ยวเท่านั้น ก็คือมาเรียไม่ใช่เธอ!!" ฟาล์โร พูดอย่างไรเยือใย แม้ใบหน้าของเบรสเซีย ก็ไม่คิดจะหันไปมอง หญิงที่ตนรังเกียจไม่มีวันที่ เขาจะหันไปมองหญิงไรค่าเช่นนาง! เบรสเซียถึงกับน้ำตาไหลพราก นองหน้า แต่ไม่มี ใครสงสารเธอแม้แต่น้อย มีแต่สายตารังเกียจ สายตาสมน้ำหน้าเธอ ดูถูก เหยียบย่ำ! เบรสเซีย เงยหน้ามองใบหน้าขององค์ชายฟาล์โรด้วยน้ำตา "พระองค์จำได้ไหม ตอนนั้น...หม่อมฉัน เข้าไปใน พระราชวังครั้งแรก และหม่อมฉันก็ไม่รู้ทางเดิน หม่อมฉันอยากไปที่สวน แต่ดันเข้าไปในลานฝึก ซอมซะอย่างนั้น ตอนนั้น...หม่อมฉันสบตากับพระ องค์ครั้งแรก ทำให้หม่อมฉันคิดว่า...นั้นเข้าเรียก ว่ารักแรกพบใช่ไหม พระองค์เดินมาหยุดยืนตรง หน้าหม่อมฉัน พระองค์ยิ้มให้หม่อมฉัน พระองค์ ช่วนหม่อมฉันคุย พระองค์บอกว่า หม่อมฉันใส่เสื้อ สีชมพูแล้วดูน่ารัก พระองค์บอกว่า หม่อมฉันต้อง รักพระองค์เดี๋ยว ต้องยิ้มให้พระองค์คนเดี๋ยวเท่า นั้น อึก! แล้วพระองค์ก็สัญญากับหม่อมฉันว่า จะไม่ยิ้มให้ใคร...นอกจากหม่อมฉัน ฮึก! พระองค์ บอกว่า...จะรักหม่อมฉันเพียงผู้เดี๋ยวยั่งไงละเพคะ ในพระองค์สัญญาจะปกป้องหม่อมฉัน จะดูแล... อึก ฮึก! หม่อมฉัน " "....!! "ใช่เขาลืมไปแล้ว มันเป็นแค่การแสดง เมื่อระบายความอัดอันใจ ได้บอกความในใจให้ เขาได้รับรู้ อยากให้เขาหันมาสนใจเธอบ้าง... อยากให้เขาเป็นหวงเธอบ้าง เรื่องที่เธอทำร้ายคน อื่นมาจนถึงวันนี้...และมาถึงวันนี้...เพราะอยากให้ เขาหันมาสนใจเธอบ้างก็เท่านั้น...อึก ฮึก ฮึก "(.....!!!!)"พวกนักเรียนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นมองหน้า นางตาค้าง อึง ในคำพูดของเบรสเซียไม่น้อยเลย และ นาง นาง รองไห้ ... เบรสเซียยกมือขึ้นมากุมอกด้านซ้ายที่รู้สึกว่า หายใจไม่ออก เบรสเซียหอบหายใจรวยรินอย่าง ทรมาร. "!!!" จูๆ ร่างทั้งร่างของเบรสเซียก็ล้มลงสู่พื้นดิน เหมือนร่างไรวิญญาณอย่างไรอย่างนั้น โดยไม่มี ใครเดินเข้ามาดูอาการของนางแม้แต่คนเดี๋ยว โดยที่พวกเขาคิดว่านางอยากเรียกร้องความ สนใจก็เท่านั้น . ขนาดน้องชาย ของหญิงสาว เบรสโซ่ อัลโมร่า ก็ไม่สนใจนาง โดยหารู้ไม ว่านางได้จากโลกไป แล้วตลอดการ ... "ฟาล์โร ท่านไม่ไปดูอาการของท่านหญิงบ้าง..." มาเรียถามเสียงเบา องค์ชายหันไปมองเบรสเซีย ด้วยใบหน้าเย็นชา แล้วหันมายิ้มให้มาเรียเช่นเดิม แต่แล้วอยู่ๆ ร่างที่นอนอยู่บนพื้น ก็มีลำแสงสีขาว ออกมาจากร่างของเบรสเซีย แสงนั้นห้อหุ่มร่า งกายของหญิงสาวจนมองไม่เห็น ว่ามันเกิดอะไร ขึ้นกันแน่. "!!!!" ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับตกตะลึง ตาโต อ้าปากค้าง พอแสงนั้นหายไป...นักเรียนทุกคน บริเวณนั้น ถึงกับยืนแขงทือ จองมองภาพตรงหน้า ตาไม่กระพริบ! ______________ตอนแรกค่ะ____________________ ______ขอบคุณค่ะ_______