[ เชียร​ ภาคีทัณฑ์อาถรรพ์ ] สัจจะ สัญญา และอาถรรพ์

ลำดับตอนที่ #3 : คลื่นลมที่เงียบสงบ

‘นามของข้า….คืออัณณิกา ผู้งดงามเกินใคร’ 

“เจ้าชื่ออัณณิกาหรือ ช่างไพเราะยิ่งนัก” ฟ้าเอ่ยเจือสีหน้าอิจฉาเล็กน้อย

“แล้วใครเป็นคนตั้งชื่อให้ลื้อล่ะ” เหมยหลิงเอ่ยถาม

“ท่านป้าน่ะ” อัณณิกาแสดงสีหน้าสลด เหมือนว่าสิ่งที่เอ่ยออกไปนั้นทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวบางอย่าง

“อ...อั๊วขอโทษ” เด็กสาวชาวจีนตื่นตกใจจนทำตัวไม่ถูก แค่อยากรู้ไฉนเป็นจึงเยี่ยงนี้

“เจ้าไม่ผิดหรอกเหมย ถ้าไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าจะขอตัวไปเดินดูรอบๆ คุ้มเสียหน่อย จะมีใครไปกับข้าไหม” 

“ไม่ดีกว่า ข้าชอบ  น...เนตร!”

“ห๊า เจ้าชอบเนตรหรอ?….คง!” ฟ้าเอ่ยถามพรางเอะใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เนตรโดนเล่นแล้ว” คงกระโดดขึ้นจากที่ตนนั่งพลันพุ่งตรงไปทางเนตรอย่างว่องไว

“อะไรอีกล่ะ” เสียงเหนื่อยหน่ายของอัณณิกาดังขึ้นมาจากหลังบันไดและหันหลังกลับมามองทางคงที่กำลังจะมีเรื่องกับเชียร (อีกล่ะ)

‘เอาอีกแล้วหรอเชียร’

‘แกจะมีปัญหาอะไรกับเด็กใหม่เพราะอะไรก็ช่าง’

‘แต่ฉันไม่ให้นายมาขัดขวางพวกเขาหรอก’

‘ฉันจะปกป้องเขาเอง'

ตึง!

“พอได้แล้ว!!!” เสียงของครูพรรณพยัคฆ์ดังตวาดเข้ามาภายในเรือนไม้งามแต่น้ำเสียงนั้นมิได้ดุดัน กลับปนความหรรษาเสียด้วยซ้ำ

“เรามาเริ่มพิธีการต่อไปดีกว่า วันพรุ่งนี้จะมีการจัดพิธีแรกเข้า…” 

“ภารกิจถ้ำปอบ!”

“ถ้ำปอบ?” ฟ้าเอ่ยเสียงงุนงง 

“มันเป็นพิธีกรรมต้อนรับง่ายๆ”

“มันจะไม่ง่ายสิคะ อาจารย์”

“ไม่ใช่ว่าจะคิดขุนพวกเราแล้วไปให้ปอบกินหรอกนะ” เด็กสาวเรือนผมดำขลับเอ่ยขัดอาจารย์จากภาคี สิ่งที่เธอคิด มันไม่เคยมีสิ่งใดที่จะได้มาโดยง่ายดาย 

“ง่ายสิ...ก็แค่ใช้วิชาที่เจ้ามีใช้ในการกำจัดปอบ การฆ่าปอบในแต่ละกลุ่มจะนำมารวมเป็นคะแนนเพื่อจัดระดับ” พรรณพยัคฆ์เอ่ยพรางยิ้มระรื่น พลางทอดมองเหล่าศิษย์ใหม่ที่ดูตื่นเต้นกับภารกิจใหม่

“ฉันจะทำให้นายขายขี้หน้าเลยคอยดู” คงเอ่ยชี้นิ้วตามหลังบุรุษผมสีเพลิงก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากเรือนไม้แห่งนี้

----------------------------------------------------------------

ยามค่ำ

“คืนนี้พวกเธอจะพักที่นี่ชั่วคราว ก่อนที่เราจะเริ่มกิจกรรมต่อไป” 

“พักผ่อนตามสบาย” ครูหนุ่มเอ่ยบอกศิษย์ใหม่ก่อนที่เขาจะหายลับไปอย่างปริศนาเหมือนดั่งตอนมา

‘ข้าจองเสื่อตรงนี้นะ’ 

‘เฮ้ย! นั่นของข้า’ 

‘พวกผู้ชายไปนอนตรงโน่นเลยไป’ 

‘อะไรเล่า คิดว่าข้าจะสนใจหล่อนเรอะ!’

‘เจ้าว่าอะไรนะ!’

เสียงสนทนาของศิษย์ใหม่คนอื่นๆ ดังตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านในอย่างสุขสันต์ ถึงจะหายตัวไปจากห้องโถงก็ไม่มีผู้ใดสังเกต ดั่งเช่นอัณณิกาที่นั่งรำพึงรำพันอยู่ด้านนอกอยู่เพียงคนเดียว

“พรุ่งนี้จะเจอสิ่งใดบ้างนะ” เธอเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย

“ช่างเถอะมันก็แค่เรื่องของวันรุ่งขึ้น เอาเวลาคิดกลับไปนอนเก็บแรงเสียดีกว่า” อัณณิกากล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนเดินเข้าไปด้านในเรือนไม้เพื่อที่จะหาที่หลับนอนของตนหลังจากที่นั่งเพ้ออยู่เสียนาน

‘เมื่อครู่ยังมีเสียงเอะอะ​อยู่เลย​ เพียงคราเดียวก็หลับกันหมดแล้วหรือ?’​ อัณณิกาชายตามองเหล่านักเรียนใหม่ที่หลับไหลอยู่บนผืนเสื่อพรางมองหาที่ว่างสำหรับตน

‘เอ๊ะ​ เหลือที่เดียว​  ข้างๆ​ เชียร’

“ข้าขอนอนด้วยคนนะ​ เชียร” หลังเอ่ยบอกเด็กหนุ่มเรือนผมสีเพลิง​แล้ว​ อัณณิกาจึงวางศัสตราวุธ​ของตนไว้เคียงกาย​ เอนตัวล้มนอนบนผืนเสื่อและหลับไหลไปในราตรีกาล