[ เชียร​ ภาคีทัณฑ์อาถรรพ์ ] สัจจะ สัญญา และอาถรรพ์

ลำดับตอนที่ #1 : มิตร หรือ ศัตรู

ตึก​ ​ตึก​ ​ตึก

“ลูกแก้วพรายพวกนั้น  ส่งมาให้ข้า” 

  …………..

“ไฉนข้าต้องส่งให้เจ้า”  ร่างระหงส์เรือนผมสีดำขลับหยุดชะงัก​พลันแลเหลียวหลังกลับไปเอ่ยถามต้นเสียงอย่างมิไยดี

“ข้ามิอยากให้มีคนตายเพิ่มไปมากกว่านี้”  เด็กชายร่างสูงเอ่ยตอบ  เส้นผมสีแดงดั่งเพลิงทำให้บุรุษผู้นั้นโดดเด่นกว่าผู้คนอื่น​ ยิ่งอยู่ในป่าทึบด้วยแล้ว ย่อมเป็นที่สังเกตมากกว่าปกติ

‘เจ้าคนนี้...ช่างแปลกเสียจริง  มีแต่ผู้คนที่อยากเข้าเรียนที่นี่  ไฉนเขาไม่ต้องการให้มีนักเรียนเพิ่มไปมากกว่านี้’

“เจ้ากลัวมีนักเรียนเข้ามาตายเพิ่ม ณ​ ที่แห่งนี้ หรือเจ้ากลัวสอบไม่ผ่านกันแน่”   หญิงสาวเอ่ยยั่วยุอีกฝ่ายพร้อมส่งยิ้มแสยะแฝงเลศนัยไปให้ก่อนกล่าวต่อ

“ความตายนั้นก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ?  ไฉนเจ้ากลัว….เจ้าลองทอดมองไปทางเด็ก​ ๆ พวกนั้นเสีย  พวกเขาต่างก็ช่วยเหลือกันเพื่อที่เข้าเรียนในภาคี  มิเห็นว่าจะกลัวความตายอันใกล้เข้ามา”   ร่างระหงส์เอ่ยเสียงราบเรียบต่างจากเมื่อครู่  แขนเรียวบางนั้นได้ผายไปทางกลุ่มเด็กชายหญิงอนาคตเหล่าศิษย์ใหม่ของภาคีธรรม์อาถรรพ์แล้วเดินหายลับไปในป่าลึกทิ้งให้เด็กหนุ่มยืนอยู่เพียงลำพังอย่างเช่นตอนต้น

“ข้ามิได้กลัว”  เขาสบถออกมาอย่างเบื่อหน่ายพรางทอดมอง ณ จุดนั้นและสาวเท้าก้าวออกไปจากที่แห่งนี้ทันที

----------------------------------------------------------------

ณ​ อีกฝั่งของป่า

ฮ่า ฮ่า

‘ข้า ไอ้คง บุตรเจ้าเมืองเหนือฆ่าพรายกระซิบได้อีกตัวแล้ว’

‘หนวกหูจริง’

‘เอ้านี่! ลูกแก้วพราย พวกเรามีกันหมดแล้วเพราะงั้นนายเอาไปเถอะ เท่านี้ก็สอบผ่านแล้ว’

‘พรายกระซิบ? สอบ? พวกเจ้าพูดถึงอะไร?’

‘.....’

‘หา? เจ้าไม่รู้จักพรายกระซิบงั้นเหรอ!  เอางี้ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง….’

‘....เพราะงั้นทุกปีจะมีการสอบโดยให้ชิงลูกแก้วพรายมา’

‘ฉะนั้นเรามาพยายามไปด้วยกันนะ​  ในฐานะศิษย์ใหม่แห่งภาคีธรรม์อาถรรพ์’

“แหม​ แหม​ ช่างน้ำเน่ากันเสียจริง”  น้ำเสียงราบเรียบดุจน้ำนิ่งของหญิงสาวร่างระหงส์แว่วมาจากด้านบนต้นไม้ใหญ่ก่อนจะกระโดดลงมาที่พื้นดินอย่างคล่องแคล่ว​

“จำคำข้าไว้  คนดวงตกมักตายไว” 

“เอาความมั่นใจมาจากไหนกัน” เด็กหนุ่มนามว่าคงเอ่ยกระแทกกระทั้นออกมา มือกำฝักดาบไว้แน่นเตรียมชักออกมาตวัดทุกขณะ

“ข…ข้าขอโทษแทนคงด้วย” เด็กสาวเรือนผมฟ้าเอ่ยพลันลากเด็กหนุ่มเลือดร้อน​ เจ้าของเรือนผมสีเปลือกไม้ให้ออกห่างจากหญิงสาวร่างระหงส์

“ไม่ต้องมาไถ่โทษ….ข้า"  เอ่ยยังไม่ทันจบคำก็พลันมีเสียงตึงตังดังกึ่ง​ก้องกัมปนาท​สะท้านไปทั่วป่า​ เสียงนกเสียงการ้องไม่หยุดไม่หย่อน​ ราวกับแผ่นดินจะถล่มในไม่ช้า

"ทางนั้น!"   ไม่นาน​ คง​ก็วิ่งตรงไปตามที่มาของเสียง​ ทิ้งให้เพื่อน​ ๆ​ ในกลุ่มต้องวิ่งตามหลังไป

"รอเดี๋ยวสิ​ ข้ายังไม่ทัน​ ได้เอ่ย….จบคำ"

กลุ่มเด็กชายหญิงหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเต็มไปด้วยกองเลือดของพรายกระซิบ ต่างคนต่างฉงนกับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่มันก็ไม่ทำให้หญิงสาวนั้นสนใจไปกว่าบุรุษที่ยืนอยู่บนกองซากศพเหล่านั้น

“ชิ” หญิงสาวกัดฟันกรอด  เพียงแค่จะทำลายลูกแก้วพราย ไยถึงต้องทำเสียงดังโครมครามเช่นนี้

“เจ้า...เจ้าเป็นใครกัน” คงเอ่ยถามชื่อของบุรุษด้านหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พวกเจ้ารู้จักพรายกระซิบด้วย เช่นนั้นพวกเจ้าก็คงจะเป็นผู้เข้าสอบเหมือนกันสินะ” เด็กหนุ่มผมสีเพลิงเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่จะเอ่ยแนะนำตัว

“ข้าชื่อเชียร ผู้สมัครสอบเข้าภาคีธรรม์อาถรรพ์” 

วิ้ง วิ้ง

ทันทีที่เขาเอ่ยชื่อออกมา การสอบนั้นก็ได้สิ้นสุดลง  ลูกแก้วนั้นได้ส่องแสงเรืองรองออกมาและพุ่งตรงไปที่จุดหมายเดียวกันเหมือนดั่งเป็นแสงส่องนำทางให้แก่ผู้ผ่านการทดสอบ

“ตามแสงนี้ไปเร็ว” คงเอ่ยตะโกนและวิ่งนำไปอีกรอบ

“เฮ้อ ช่างน่ารำคาญเสียจริง” หญิงสาวเอ่ยสบถอย่างเหน็ดเนื่อยใจพร้อมวิ่งตามกลุ่มของคงไป  มือข้างหนึ่งก็พรางแอบหยิบโยนลูกแล้วพรายนับสิบของตนทิ้งลงไปที่พื้นเสียงดังโพล้งเพล้งตามรายทาง  จนมาถึงจุดสิ้นสุดของแสง

“รูปปั้นยักษ์!  ไฉนผู้ผ่านการทดสอบช่างมีน้อยคนเสียจริง”  นัยน์ตาสีเขียวมรกตทอดมองไปทั่วทุกพื้นที่ก่อนที่จะนั่งพักผ่อนริมโขดหินหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

ตึง!

“เสียงเอะอะอะไรกันอีก” หญิงสาวตวาดขึ้นมาและจึงมองไปที่ต้นทางของเสียง  คงกับเชียรจะตีกัน (อีกแล้ว)

‘มาไม่ทันไรก็ไม่ถูกหน้ากันเสียแล้วหรือนี่  รีบห้ามไว้ตอนนี้เสียดีกว่า’

“นะโมพุทธายะ…”

“ชู่...ไว้ให้ข้าจัดการกับเจ้าพวกนั้นเอง เก็บวิชาเจ้าไว้ใช้ในยามจำเป็นเสียดีกว่า” ชายฉกรรจ์ภายใต้ชุดครูของภาคีเอ่ยบอก 

เพียงแค่กระพริบตาอีกคราเขาก็เข้าไปขวางทั้งสองเสียแล้ว

----------------------------------------------------------------

“แหม แหม แหม” 

“เด็กปีนี้เลือดร้อนกันจริง​ ๆ เลยนะ  ถูกใจเป็นบ้า” 

“นะโมพูทธายะ นิมิตา บังตา อารักขา” ครูของภาคีเอ่ยร่ายคาถาเขาวงกตให้คลายออก  ทัศนียภาพที่เคยเป็นป่ารกทึบพลันหายไปเหมือนไม่เคยมีอยู่

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ภาคีธรรม์อาถรรพ์”