[Fic เซวีน่า] หลังเเต่งงาน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

ก็ อ่านเเล้วช่วยกัน 

เม้น กับ โหวต ด้วยนะคะ

(PLEASE)

ขอบคุณค่า

สนุก หรือ ไม่ ก็บอกกันได้นะคะ

ก็เเต่งสนองตัณหาของข้าพเจ้า

หุหุหุ

เนื้อเรื่อง

ณ คฤหาสน์ไดเอนเเพนไทร์ (อีกเเล้ว)

"เอ่อ สวัสดีครับ เฟมีลอยู่ไหนหรอครับ" เสียงดังขึ้นมาจากทางประตูห้องครัว ทำให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารสะดุ้ง เเล้วหันกลับมาทำตาโต ก็เเหม ลีโอเข้ามาตั้งเเต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้ตัวล่ะ งงจริงๆ
"อ้าว ลีโอ สวัสดีจ้ะ เค้านอนอยู่ในห้องน่ะ ง้อดีๆล่ะ" ว่าเเล้วเฟรล่า ก็หันกลับไปง่วนกับการทำอาหารต่อ

ระหว่างที่ลีโอเดินไปที่ห้อง เค้าก็กำลังคิดหาวิธีง้อเฟมีลที่หนีมานอนที่นี่ ทำไมน่ะหรอ? 

ย้อนไปเมื่อวาน

"นี่ๆ นายเเมว ไปเที่ยวกันน้า อยากกินไอติมอ่ะ" เสียงใสๆ ออดอ้อนพร้อมกับนั่งลงบนที่วางเเขนของเก้าอี้ทำงาน
 ลีโอปรายตามอง เเล้วตอบว่า
"ไม่ ฉันไม่ว่าง" เเล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ โดยไม่สนใจหญิงสาวอีกต่อไป
ก็เหตุผลที่เค้าต้องรีบทำงาน เพราะว่า พรุ่งนี้จะได้พาหญิงสาวไปเที่ยว เเต่ไม่บอกหรอก เดี๋ยวได้ใจ
"นะ นะ อยากกินไอติมนี่หน่า" ว่าเเล้ว ก็เขย่าเเขนคนตัวโต จนงานที่เค้าทำอยู่เละทั้งหน้า
"เธออยากไปเธอก็ไปคนเดียวสิ ฉันจะทำงาน ดูดิ ต้องเริ่มทำใหม่หมดเลย" ลีโอตอบ พร้อมทำหน้าเซงๆ
เฟมีลพอได้ยินดังนั้น ก็โกรธเพราะลีโอเหมือนกับว่าเธอ เธอเลยเดินออกจากห้อง โดยไม่บอกไม่กล่าว 
พอตกดึก ลีโอทำงานเสร็จเค้าก็กลับไปที่บ้าน เเล้วเปิดห้องไปไม่เจอเฟมีล เค้าเดินหาทั้วบ้าน เเต่ไม่มีวี่เเววของเธอเลย
เเล้วก็ได้ยินเสียงในหัวว่า 'เธออยู่ที่คฤหาสน์ไอเอนเเพนไทร์' ทำให้ลีโอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 
เเล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป พลางคิดว่าค่อยไปหาพรุ่งนี้ วันนี้มันดึกเเล้ว สงสัยคงจะงอน

กลับมาปัจจุบัน

เค้ายืนอยู่หน้าประตู เเล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป โดยไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัว เเต่พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอดวงตาสีนิล
จ้องมาที่เค้า ลีโอทำหน้าตาสำนึกผิด(จินตนาการเอาเองนะคะ 55) เเล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาเฟมีล ที่สะบัดหน้าไปอีกทาง
อีโอกำลังสงสัยว่า ทำไมช่วงนี้เฟมีลอารมณ์เเปรปรวนจัง ขี้ใจน้อยอีกต่างหาก เเล้วเฟมีลก็พูดว่า
"นายมาทำไม งานยุ่งไม่ใช่หรอ ชั้นไม่อย่างทำให้นายเสียงาน" เสียงเเอบเครือๆ ลีโอจับคางของเฟมีล เเล้วค่อยๆหันให้กลับมา
"ก็ที่ฉันรีบทำงาน เพราะจะได้พาเธอไปเที่ยวไง" ลีโอพูดด้วยเสียงอ่อนๆ เเต่เฟมีลก็หลุบตาลง ไม่ยอมมองหน้าลีโอ
"เชอะ!! นายว่าชั้น" เฟมีลกล่าวหาด้วยเสียงงอนๆ
"ชั้นขอโทษ จะไม่พูดอย่างนั้นอีกเเล้ว สัญญา" ลีโอเชยคางให้เฟมีลสบตาเค้า เเล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"เเน่ใจนะ สัญญา" เฟมีลถาม เเล้วลีโอก็พยักหน้าให้อย่าจริงจัง
เเล้วลีโอก็ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเฟมีลอย่างอ่อนโยน เเละ เต็มไปด้วยความรัก
เฟมีลอ้าเเขนกอดลีโอ พร้อมกับซุกหน้าลงไปที่ซอกคอของลีโอ
อยู่ดีๆ ลีโอก็ถามขึ้นมาว่า
"ช่วงนี้ เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมขี้ใจน้อยจัง" เฟมีลเงยหน้ามองอย่าง งงๆว่าเธอขี้ใจน้อยตอนไหน ลีโอก็พูดต่อว่า
"เดือนนี้เธองอนชั้นเป็นรอบที่ 15 เเล้วนะ" เฟมีลมองลีโออย่างทึ่งๆว่า นับด้วยหรอ เเล้วเฟมีลก็นั่งนึกทบทวนดูดีๆ 
ก็เป็นอย่างที่ลีโอว่าจริงๆ ด้วย เเล้วเธอก็บอกว่า
"ไม่รู้เหมือนกันตาเเมว ช่วงนี้หงุดหงิดง่ายเป็นบ้า ขอโทษนะ" ลีโอส่ายหน้าเป็นทำนองว่า ไม่เป็นไร

เเล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เป็นเฟรล่านั้นเอง เธอเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารอ่อนๆ เเล้วพูดกลั้วหัวเราะว่า
"ทานข้าวได้เเล้ว ลูกรัก ต้องบำรุงดีๆหน่อย" เฟมีล กับ ลีโอทำหน้างงๆ เเล้วเฟรล่าก็พูดต่อว่า
"เอ้า งงอะไร ทานข้าวเร็ว เดี๋ยวหลานเเม่จะหิวซะก่อนนะ" พอจบประโยค ทั้งเฟมีล เเละ ลีโอ ก็อ้าปากค้างไป 10 วินาที
เเล้วลีโอที่เพิ่งจะรู้สึกตัว ก็กอดเฟมีลซะจนเเน่น พอเห็นดังนั้นเฟรล่าก็หลบฉากออกไป เเล้วปิดประตูอย่างเรียบร้อย
ลีโอกระซิบข้างหูเฟมีลอย่างดีใจว่า
"เรากำลังจะมีลูก ชั้นกำลังจะเป็นพ่อคนล่ะ เฟมีล" ลีโอที่ตอนนี้ มาดนิ่งหลุดไปอย่างไม่เหลือชิ้นดี 
อุ้มเฟมีลหมุนไปรอบๆอย่างมีความสุข เฟมีลที่อึ้งไปตอนเเรก ค่อยๆ หัวเราะพลางน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
ลีโอหยุดหมุน เเล้วค่อยจูบซับน้ำตาให้เฟมีลอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เฟมีลหน้าเเดงเถือกไปหมด
เเล้วเมื่อดวงตาสีนิลสองคู่สบกัน ลีโอก็เอ่ยออกมาเบาๆ เเต่หนักเเน่นว่า
"ฉันรักเธอ" เฟมีลก็ประทับริมฝีปากบนริมฝีปากของลีโออย่างรวดเร็ว เเล้วกระซิบว่า
"ฉันก็รักนายเหมือนกัน"

5 ปีต่อมา
"ตัวเล็ก มาทานข้าวได้เเล้วลูก" เสียงเฟมีลเรียก 'ไดอาน่า' ลูกสาววัย 4 ขวบของเธอ ที่กำลังเล่นกับลีโออยู่หน้าบ้าน
"เรียกเเต่ลูกนะ ไม่สนพ่อเลยนะ" ลีโอพูดงอนๆ เสียงไดน่าหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ เมื่อเห็นผู้เป็นพ่องอน
"โธ่ ทำเป็นน้อยใจไปได้น่า ตาเเมวบ้า" เสียงใสบ่น เเต่ก็เดินเข้าไปกอดเเขนลีโอที่อุ้มไดน่าอยู่ เเล้วลากเดินไปด้วยกัน
"เดี๋ยวคืนนี้ จะทำโทษ ตัวเล็กนอนคนเดียวได้มั้ยครับคืนนี้" ลีโอคาดโทษ พลางหันไปถามลูกสาว ไดน่าชินซะเเล้ว 
กับการพูดเเบบนี้ ก็เเหมเเด๊ดรักหม่ามี๊จะตาย คิกคิก
"ได้ค่า ไม่มีปันหาค่ะ ตัวเล็กนอนได้ ฮี่ๆ" ไดน่าพูด พลางยิ้มเเบบเจ้าเล่ห์ เเล้วพูดต่อว่า
"เเด๊ดขา ตัวเล็กอยากมีน้องค่ะ อยากมีน้องหลายๆคน ฮี่ๆ" เฟมีลหันมาตวัดค้อนใส่ลูกสาวที่ฉลาดเป็นกรด 
เเล้วเลยค้อนให้ผู้เป็นสามี ลีโอก็ยิ้มรับด้วยความเต็มใจ เเล้วหันไปตอบลูกสาวว่า
"อันนี้ ก็ต้องถามหม่ามี๊ล่ะนะตัวเล็ก เเด๊ดพร้อมเสมอ" เเล้วก็หันไปหัวเราะ เอิ๊กอ๊าก กับลูกสาว เฟมีลสะบัดหน้าใส่ทั้งพ่อทั้งลูก
เเล้วประกาศก้องว่า
"ไปนอนด้วยกันเลยนะคืนนี้ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย" ลีโอ กับ ไดน่า ยิ้มเเหยๆ จะเเก้ตัว เเต่เฟมีลเดินหนีขึ้นห้องไปเเล้ว 
ไดน่าจึงหันไปบ่นกับลีโอเบาๆว่า
"หม่ามี๊ขี้งอน เนอะเเด๊ด ง้อดีๆนะคะ ตัวเล็กจะไปนอนเเล้วนะคะ ไนท์ๆคะเเด๊ด" ว่าเเล้วก็เดินขึ้นห้อง ลีโอยิ้มกับท่าทางเเก่เเดด
ของลูกสาว พลางคิดว่า 'ลูกสาวฉลาด น่ารักอย่างงี้ เเด๊ดรักที่สุดเลย'
พอลีโอเดินไปถึงประตู ลองบิดลูกบิด ปรากฏว่ามันล๊อค เค้าเลยได้เเต่เข่นเขี้ยวในใจ เเล้วเค้าก็หายตัว มาโผล่ในห้องทันที
'คิดหรอ ว่าจะหลบพ้น ยัยตัวยุ่งเอ๊ย' ลีโอคิดในใจ เเล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ก้มลงประทับริมฝีปากกับริมฝีปากอิ่มอย่างหนักหน่วง 
เพื่อเรียกร้องให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา เเล้วเฟมีลที่หลับอยู่ก็ลืมตาโพล่งขึ้นมา พลางยกมือขึ้นทุบลีโอ เเล้วผลักลีโอออก
ลีโอที่ตั้งตัวอยู่เเล้ว ก็รั้งเฟมีลให้ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเค้า เเล้วเค้าก็นั่งลงบนเตียง โดยมีเฟมีลนั่งอยู่บนตัก ลีโอกระซิบที่ข้างหูว่า
"ตัวเล็กอยากได้น้องน่ะ เฟมีล" พอพูดจบเฟมีลก็หน้าเเดงขึ้นทันที เธอเบนหน้าหลบจมูกโด่งที่คอยรังเเก เเล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า
"ถ้าตัวเล็กอยากได้น้อง ก็รออีกสัก 7 เดือนอ่ะ" ลีโอที่ได้ยินถึงกับนั่งนิ่ง เเล้วก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน เเต่พูดเสียงดุว่า
"ทำไม เพิ่งมาบอก ห๊ะ" 
"ก็ถ้าชั้นบอก นายก็จะไม่ยอมให้ชั้นทำงานอะไรเลยนิหน่า" เฟมีลบ่น พลางทำหน้างอนๆใส่ เเล้วสะบัดหน้าหนี
ลีโอบังคับให้เฟมีลหันมามอง ก่อนจะพูดว่า
"ก็เพราะว่าชั้น...รัก เเละเป็นห่วงน่ะสิ" ตาเเมวบ้าทำให้เธอเขินอีกเเล้วนะ เธอยิ้มอย่างน่ารักเเล้วตอบว่า
"ชั้นก็รักนายเหมือนกัน นอนนะ ง่วงเเล้วอ่ะ" ว่าเเล้วก็ล้มตัวลงนอน โดยมีลีโอนอนตามลงมาติดๆ เเล้วอ้าเเขนโอบกอดร่างบางไว้
เฟมีลพลิกตัวเข้าหาอ้อมเเขนอุ่นๆ เเล้วผล็อยหลับไป ลีโอยิ้มอย่างมีความสุขเเล้วค่อยๆ จมลงสู่ห้วงนิทรา
รุ่งเช้าที่โต๊ะอาหาร
 "ห๊ะ !! ว่าไงนะคะเเด๊ด ตัวเล็กกำลังจะมีน้อง เย่ๆๆๆ ว้าวว" เสียงตะโกนของไดน่าดังจนเเสบเเก้วหู ลีโอมอง
เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้าไปกอดเฟมีล เเล้วพูดดุว่า
"เบาๆสิครับ ตัวเล็ก เดี๋ยวหม่ามี๊เจ็บ"
"ขอโทษค่า หม่ามี๊" เจ้าตัวเล็กพูดด้วยเสียงจ๋อยๆ เฟมีลยิ้มพลางส่ายหัวเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร 
เสียงคุยจ้อกเเจ้กดังมาจากประตูบ้าน เป็นเพื่อนๆของเธอนั่นเอง เจ้าตัวเล็กวิ่งออกไปต้อนรับ พลางตะโกนเสียงดังว่า
"ตัวเล็กกำลังจะมีน้องค่า เย่ๆ"  ลีโอเดินเข้ามาโอบเอวเฟมีลไว้ เเล้วเดินออกไปหาเพื่อนๆ อย่างมีความสุข

THE END...

อ๊ะๆ เเต่งต่อให้ค่ะ ฮิฮิ 

คืนนั้น
"ตัวเล็ก ดึกเเล้วนะ ไม่ง่วงหรือคะ" เสียงลีโอ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนๆ
"ไม่ค่ะ ตัวเล็กไม่ง่วง ตัวเล็กอยากนอนกะหม่ามี๊เเล้วก็น้องนิคะ" ไดน่า ปฏิเสธเสียงหนักเเน่น เเต่พอหันไปเห็นเเด๊ดยืนหน้ามุ่ยอยู่ 
ก็ถึงกับร้อง 'อ๋อ' ในใจ โธ่ เเด๊ด อยากคุยก่ะหม่ามี๊ ก็ไม่บอก อ๊ะๆ ยอมให้คืนนึงก็ได้
"หม่ามี๊คะ ตัวเล็กชักเริ่มง่วงเเล้วอ่ะค่ะ ไปนอนก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ ^^" ว่าเเล้วก็วิ่งปรู๊ดออกจากห้อง เเต่ก็ไม่ลืมหันมายักคิ้วให้เเด๊ด
 ที่ตอนนี้หน้าบานเป็นกระด้งเเล้ว พอสิ้นเสียงปิดประตู ลีโอก็หันมาหาเฟมีล ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เเล้วพูดว่า
"เฟมีล"
"หืม มีอะไรหรอลีโอ" พอเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นว่าคนตัวสูงอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงฟุต เอ..หรือฟุตครึ่งน้า
"ห้ามออกไปซนนะ" เสียงลีโอ สั่งเเต่ดวงตาฉายเเววอ่อนโยน เฟมีลก็อดเถียงตามประสาไม่ได้ว่า
"เรื่องอะไร ชั้นท้องนะ ไม่ได้พิการ จะได้อยู่เเต่ในบ้าน" เเล้วก็ค้อนใส่คนตัวโต ลีโอก็พูดขึ้นมาอีกว่า
"ห้ามซน" 
"เอ๊ อะไรเนี่ย ก้ชั้นบอกว่า..." เสียงตอนท้ายห้ายไป เมื่อริมฝีปากเธอถูกครอบครอง มันก็เลยกลายเป็นเสียงอู้อี้ๆ 
พอถอนริมฝีปากออก ลีโอก็ชิงพูดว่า
"ก็..เป็นห่วง นะ สัญญา ?" เสียงที่คอยเถียง ก็เงียบไปอย่างยอมจำนน เเล้วก็พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงว่า สัญญา เเต่ในใจก็คิดว่า
'ก็เเค่พยักหน้า ไม่ได้พูดว่าสัญญา สักหน่อยนิเนอะ หุหุ' เสียงคนตัวโต ก็พูดดักคอว่า
"ไหน พูดว่า'สัญญา' ก่อน ไม่งั้นไม่ยอม" เฟมีลมองหน้าลีโออย่างเคืองๆ ที่รู้ทัน เเล้วก็จำใจยอมพูดว่า
"ก็ได้ สัญญา พอใจมั้ย?" ลีโอพยักหน้า เเล้วก้มลงหอมเเก้มเนียนสองครั้งติด อย่างรักใคร่ เเล้วทั้งคู่ก็นอนอยู่ใน
อ้อมกอดของกันเเละกันอย่างเคยชิน 
วันรุ่งขึ้นเฟมีลก็ได้เเต่ นั่งๆนอนๆ จนเบื่อเเล้ว เบื่ออีก ส่วนลูกสาวที่รักกับนายเเมวก็เอาเเต่เล่นกันอยู่ในสวน
จากเบื่อ ก็เริ่มกลายเป็นน้อยใจ
'ชักงอนเเล้วนะ ไม่มีใครสนใจชั้นเลย' คิดในใจพลางเดินกระทืบเท้าเดินเข้าห้อง  เเล้วปิดประตูเสียงดังสนั่น ลีโอที่ได้ยิน
เสียงนั้นก็ผละจากลูกสาวเดินเข้ามาดู ไม่เห็นวี่เเววยัยตัวยุ่งของเค้า เลยเดินขึ้นไปดูบนห้อง พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า
เฟมีลกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง เสียงสะอื้นที่ดังลอดออกมา มันทำให้เค้าเจ็บยิ่งกว่าอะไร ลีโอเดินเข้าไปหาเฟมีลช้าๆ 
เเล้วโอบกอดเฟมีลไว้ เฟมีลสะดุ้ง เเล้วรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของตน เสียงนุ่มก็ถามขึ้นมาว่า 
"เฟมีล เธอเป็นอะไร ฮึ ใครทำอะไร ไหนบอกซิ" เฟมีลก็พูดออกมาเบาๆว่า
"ตา..เเมว..บ้า ฮึกๆ" เสียงเเผ่วเบาหายไป กลายเป็นเสียงสะอื้นเเทน ลีโอ ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว 
ก็ยัยตัวยุ่งของเค้าไม่ค่อยร้องไห้นิหน่า ลีโอจึงได้เเต่กอดเเล้วกระซิบข้างๆหูเฟมีลว่า 'ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องนะ'
พอเสียงสะอื้นค่อยๆ เงียบหายไป ลีโอจึงถามอีกครั้งว่า
"เป็นอะไร ฮึ ไหนบอกมาซิ" 
"ก็นายสั่งให้ชั้นอยู่เเต่ในบ้าน เเต่นายกะตัวเล็กไม่มีใครสนใจชั้นสักคน ชิส์" เเล้วเฟมีลก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ลีโอ ที่พอรู้เหตุผล ก็ถึงกับกลั้นขำเเทบไม่อยู่ เเต่ก็ได้เเค่ยิ้ม เพราะเดี๋ยวเฟมีลจะงอนหนักเข้าไปอีก
"โอ๋ๆ ชั้นขอโทษนะ สัญญาว่าจะไม่ทำอีก เดี๋ยวจะพาไปเที่ยวเป็นการไถ่โทษละกัน" พอจบเสียงนุ่มๆ เฟมีลก็เงยหน้าขึ้น
ยิ้มตาเป็นประกาย คำว่า เที่ยว เป็นมนตร์วิเศษจริงๆ ยัยตัวยุ่งของเค้าไม่เคยเปลี่ยนเลย เสียงไดน่า ตะโกนหาทั้งคู่ดังลั่นบ้าน ทั้งสองจึงต้องเดินลงไปหาลูกสาว ขณะที่ไดน่ากำลังจาเอ่ยปากถาม เสียงลีโอก็ดังขึ้นว่า
"หม่ามี๊เเค่งอนนะลูก ตอนนี้หายเเล้ว เดี๋ยวต้องพาหม่ามี๊ไปเที่ยวเป็นการไถ่โทษ" ไดน่ายิ้มรับขำๆ เเล่วบ่นว่า
"ขี้งอนจริงๆเลย เเม่ใครเนี่ย" สิ้นเสียงเล็ก เฟมีลก็มีเค้าว่าจะงอนอีกเเล้ว ไดน่าจึงรีบพูดว่า
"เเม่ตัวเล็กไงคะ เเม่ที่น่ารักที่สุดในโลกเลย" เเล้วก็ส่งยิ้มประจบไปให้ ลีโอถึงกับส่ายหัวกับความกะล่อนของลูกสาว
"ลีโอ อยากกินไอติม ไปกินไอติมกัน นะ" เสียงเฟมีลดังขึ้นพร้อมสายตาออดอ้อน ที่ส่งไปให้คนตัวโต ลีโอจึงได้เเต่พยักหน้า เสียง 'เย้' ดังขึ้นพร้อมกันทั้งเเม่ทั้งลูก เเล้ววิ่งเเข่งกันไปเเต่งตัว เสียงลีโอไล่หลังอย่างเป็นห่วงว่า
"อย่าวิ่งสิเฟมีล ตัวเล็ก" ทั้งสองจึงผ่อนฝีเท้าลงเเล้วกลายเป็นเดินเร็วเเทน ลีโอก็ได้เเต่ส่ายหน้าอย่างปลงๆ เเล้วเดินตามทั้งคู่ไป เพื่อไปเเต่งตัว เเล้วพาทั้งสองจอมยุ่งไปเที่ยวตามสัญญา 
...ชีวิตของเค้าก็เป็นเเบบนี้ เเต่ก็มีความสุขดีนิเนอะ...

THE END .. จริงๆเเล้วอ่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาอ่าน ^^