[Fic TVXQ].....Lovin'You....[Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้น

มาแย้วคร่า  เพิ่งเเต่งร้อนๆ หุหุ

ด้วยความขี้เกียจแต่งอันเก่าเลยได้อันใหม่

อีก 2 เรื่องยังไม่ถึงไหนอัพใหม่อีกและ - -"

อย่าเพิ่งเบื่อเชอร์เบตนะคะ

ตามมาอ่านเรื่อยๆนะ

เนื้อเรื่อง

Story:....Lovin'You
Date:    09-08-07
Actor:   Yoochun&Jaejoong
By:   Strawberry_cherBet

----------------Flash Back------------------
คนเราน่ะมักมีของดีอยู่ใกล้ตัว  แต่กลับมองไม่เห็นค่าของมัน
ถึงแม้......มันจะเป็นเพรชเม็ดงามก็ตาม
เรามักจะมองข้ามมันไป
อย่างเช่นตัวผมเอง

ผม ปัค ยูชอนและคนรักของผมที่กันมานาน 2 ปี คิม แจจุง    เรา 2 คนต่างมีความฝันเหมือนกันนั่นก็คือ
"การได้ยืนอยู่บนเวทีที่มีแฟนคลับ  และเราร้องเพลงไปด้วยกัน"
ดังนั้นเราจึงตัดสินใจหนีไปโซลด้วยกันเพื่อตามความฝัน

"ยูชอน  ฉันช่วยมั้ย?" ร่างบางเดินมายืนใกล้ผม

หลังจากที่เรามาโซลกันได้ 3 ปี  เราได้ไปสมัครเป็นนักร้องที่บริษัทค่ายดังแห่งหนึ่งและผมก็ผ่านการออดิชั่นด้วยเพลงที่แจแต่งให้ผม
แจไม่สามารถเข้าร่วมแข่งได้เพราะมีเกิดเหตุบางอย่างกับปอดของเค้า.....การจะเป็นนักร้องจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเค้า
เป็นเวลานานพอสมควรกว่าเราจะเริ่มตั้งตัวได้  จนกระทั่งเราเริ่มก้าวมาอยู่ในจุดๆหนึ่งเราเริ่มมีบ้านหลังเล็กๆ และมีรถขับ

"ไม่เป็นไร....ฉันไปนะ" ผมลูบหัวร่างบางเบาๆ....แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเตรียมจะไปที่บริษัท

เมื่อผมเริ่มก้าวไปเพื่อสู่จุดหมาย   แน่นอนระยะทางเริ่มยากขึ้น......เช่นกันเวลาของผมเองก็ค่อนข้างจำกัด     การได้อยู่กับแจจุงอย่างคู่รักทั่วๆไปจึงทำได้ยาก
แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางตัวเล็กๆ คนนี้ก็ไม่เคยบ่นเลยสักนิด

"แล้วนายจะกลับกี่โมง?......ให้รอทานข้าวเย็นด้วยมั้ย?" เสียงหวานเอ่ยถามอีกรอบ
ความห่วงใยยังคงถูกส่งมาให้สม่ำเสมอ......แม้ผมจะแทบไม่เคยตอบกับไปเลยก็ตาม

"ช่วงนี้งานเริ่มผ่อนลงกว่าเมื่อก่อนแล้วคงจะกลับประมาณ 3-4 ทุ่มน่ะ.....ข้าวเย็นทานก่อนได้เลยครับ" ผมตอบแล้วยิ้มให้
"งั้นหรอ......ดีจัง" ริมฝีปากบางกุหลาบคลี่ยิ้มน่ารักให้.....ผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบริมฝีปากบางนั่น
"ดูแลตัวเองดีๆนะ.......แล้วจะรีบกลับ" ผมบอกก่อนที่จะจูบอีกทีที่หน้าผากมนของแจจุงอีกครั้ง

นี่แหละคือชีวิตประจำวันของผม.....เพียงไม่นานผมก็เริ่มเป็นที่รู้จักในฐานะนักร้องหน้าใหม่ที่กำลังจะก้าวไปสู่วงการบันเทิง
งานของเริ่มมีตารางแน่นเอี้ยด......ไปทัวร์คอนเสิร์ตบ้าง   ไปเปิดตัวนู่นนี่บ้าง  ไปถ่ายเอ็มวี   โฆษณาต่างไ และอีกสารพัด

ใช่.....ผมมีความสุขมาก
จนบางครั้งหัวใจผมมันว่า "นายลืมบางอย่างไปรึป่าว"

----------------------------------------
วันนี้ผมนั่งแต่งเพลงตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เวลาประมาณ 5 ทุ่มกว่า.....
ทั้งความเครียดและเหนื่อยล้าก็เริ่มรุมเร้าผม
ถ้าเป็นปกติ........ผมจะนั่งแต่งกับคนรัก  เพราะแจจุงนั้นแม้จะร้องเพลงไม่ได้
แต่ความสามารถการแต่งเพลงของเค้าก็ยังคงอยู่

"ยูชอน........ฉันทำข้าวต้มมาให้      อ๊ะ!!!!" แล้วข้าวต้มร้อนๆ ก็หกใส่แผ่นงานที่ผมเพิ่งแต่งเสร็จจนเลอะเทอะไปหมด
"นายจะทำอะไรน่ะ ห๊ะ!!!!!"  ผมยอมรับในตอนนั้นผมโกรธมาก......ผมตวาดใส่แจจุงทันทีทั้งๆที่มันแทบจะหกใส่ร่างบางเกือบทั้งหมด
"อ๊ะ!!.....ฉันขอโทษนะ   ฉันเห็นยูชอนทำงานดึกฉันนึกว่านายจะหิว.....ฉันขอโทษจริงๆนะ......ฉันแค่........."  เสียงใสสั่นเครือ   ผมรู้  ผมได้ยิน
แต่ถึงอย่างอารมณ์โกรธของผมก็ไม่ได้หาย
"ไม่ต้องเลย!!!!     หยุด!!!!    ฉันทำเอง!!!!"  ผมพลักร่างบางจนล้มลงไปกองกับพื้นทั้งๆที่เค้าพยายามจะช่วยเก็บ
"ฉันขอโทษ......ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำงานของนายพังนะ........ฉัน......   "
"หยุดพูดไปเลย!!!!.......นายอิจฉาที่ฉันดังกว่ารึไง!!!  ถึงได้ทำแบบนี้น่ะ!!!  ห๊ะ!!!"  ผมแทรกตวาดใส่คนรักด้วยความโมโห
พร้อมกับคำพูดที่ร้ายกาจ.....ผมยอมรับจริงๆ ในตอนนั้นผมโมโหจนเเทบควบคุมไม่ได้

"ฉัน....ขอ....ฮึกๆๆ....ขอโทษจริงๆนะ....ฮึก   ฮือๆๆๆ"  น้ำตาใสๆไหลลงอาบแก้มชมพูของร่างบาง......ผมควบคุมสติลงได้
แล้วมองร่างบางวิ่งเข้าห้องนอนไป........ตอนนั้นผมก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

.........ไม่นานผมก็เริ่มดงขึ้นเริ่มเป็นที่รู้จักในวงกว้าง  หลายๆอย่างในชีวิตผมเปลี่ยนไป
ผมทะเลาะกับแจบ่อยมาก    แต่ร่างบางกลับไม่เคยโกรธหรือโทาผมเลยสักครั้ง  เพียงเดินเข้าไปในห้องแล้วออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
น่ารักๆ สดใส ที่ผมชอบ  โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันซ่อนอะไรไว้

ผมมักจะชอบแต่งเพลงกับแจด้วยคีบอร์ดตัวโปรดอยู่เป็นประจำ แต่ปัจจุบันผมกลับเอาแต่ออกไปเที่ยว
กับนักร้องสาวรุ่นน้องและพวกเพื่อนๆในวงการจนถึง 5ทุ่ม เที่ยงคืน จนเป็นข่าวกับคนนู้นคนนี้บ้างบางครั้ง

" วันนี้กลับดึกจัง.......เหนื่อยมั้ย?"  แจจุงเดินมาเปิดประตูบ้านให้ผม
"อืม"  ผมตอบแค่นั้น
"อ๊ะ....สวัสดีค่ะ ฉันมินอาค่ะ แวะมาส่งพี่ยูชอนน่ะค่ะ...เพื่อนพี่ยูชอนหรอคะ?"  นักร้องสาวรุ่นน้องหันมาถามผม
"ใช่.......คิม  แจจุงน่ะ"  ผมหันไปคุยกับเธอก่อนนิดหน่อย  แล้วเธอก็หอมแก้มผมอย่างเร็วแล้วขอตัวกลับบ้าน

"ทานอะไรหน่อยมั้ย?......."   ถ้าผมมีตาสักนิดผมคงเห็นน้ำตาคลอหน่วยอยู่ที่ตากลมโตนั่น
"ไม่ล่ะ.....จะนอนแล้ว" ผมบอก

...........นานวันผ่านไปผมก็เริ่มมีชื่อเสียงขึ้นไปเรื่อยๆอีกจนเป็นนักร้องดังที่ใครๆก็รู้จักและนี่ก็คือความสำเร็จของผม
ที่พยายามไคว่คว้ามานานเป็นเวลากว่า 5 ปีนับตั้งแต่ผมมาโซล

............................แต่บางสิ่งที่ผมลืมไป
...................บางอย่างที่สำคัญที่สุด
...........ผมไม่รู้มันคืออะไร  ผมจำไม่ได้แล้ว

----------------------------------------------------------------------
วันนี้เป็นวันหยุดของผม  ซึ่งก็เป็นเวลาที่จำกัดอีกเพราะตอนเย็นผมต้องไปซ้อมร้องเพลงต่อเพราะพรุ่งนี้จะมีการประกาศรางวัลครั้งยิ่งใหญ่
ผมจึงต้องเตรียมแต่งเพลงแล้วเตรียมซ้อมร้องเอาไว้

ผมหันไปมองอีกร่างที่ยังคงหลับอยู่.......ผมจึงลุกขึ้นไปทำธุระเตรียมทำกับข้าวเอาไว้

"ยูชอนวันนี้ว่างมั้ย?"  ร่างบางหน้าหวานเดินมานั่งใกล้ที่โซฟาหลังจากเก็บจานชามไปล้างแล้ว
"ทำไมหรอ?"  ผมถามพลางก้มลงเอาหัวนอนบนตักร่างเล็ก
"อยากไปเที่ยวน่ะ.....เราไม่ได้ไปไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนนานแล้วนะ"  เสียงใสยังคงพูดต่อไป
"แจก็รู้...ฉันไม่ค่อยว่างนี่นา"
"นั่นสิ.......อย่างน้อยฉันก็อยากไปดูพระอาทิตย์ตกกับยูชอนเป็นครั้งสุดท้ายนะ" ผมก็ได้แต่หลับตาฟัง....ไม่สนใจอะไร

วันนี้หลังจากที่ผมงีบหลับไปก็มาตื่นอีกทีตอนบ่าย.......ผมเห็นแจนั่งอยู่ที่คีย์บอร์ด
ผมจำภาพนั้นได้...........ภาพที่ผมมักหลงไหลอยู่ตลอดเวลา แจชอบที่จะนั่งมุ่งมั่นเล่นอยู่อย่างนั้น
มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพวาดยังไงยังงั้น.........แล้วผมเข้าไปขอให้เค้าช่วยแต่งเพลงให้
วันนั้นตลอดวันจนเย็นเราช่วยกันแต่งจนเสร็จ.......ผมรีบออกจากบ้านตรงดิ่งไปที่บริษัททันที

และแล้ววันงานก็มาถึง....งานที่ยิ่งใหญ่ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งที่ 28 มีนักร้องกว่า 400 คนที่มารอลุ้นว่าใครจะได้อันดับ 1 ซึ่งเป็นรางวัลที่ใหญ่และมีเกียรติที่สุดไปครอง
มีแฟนเพลงกว่า 4 หมื่นคนมาคอยเชียร์......ผมตื่นเต้นมากกับงานครั้งนี้ เพราะตั้งแต่เดบิวท์งานนี้เป็นงานแรกที่ผมถูกเสนอชื่อไป

.......ภายในงานก็จะมีนักร้องที่ถูกเสนอชื่อจากใน 400 เหลือเป็น 30 คน ส่วนที่เหลือบางคนก็กลับบ้านไปด้วยความผิดหวัง
และก็ถึงตาผมขึ้นไปโชว์และแน่นอผมก็ใช้เพลงที่ผมและคนรักร่วมกันแต่งขึ้นร้องจนจบ

งานยังคงถูกดำเนินต่อไปเรื่อยๆ  ผมไม่คิดชวนแจจุงมาเพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้ผมนั่งใจจดใจจ่อกับรางวัลที่ผมพยายามทุ่มเททุกอย่าง
เพื่อให้ได้มันมา........และการประกาศรางวัลก็เริ่มขึ้นมันชั่งยาวนานแต่ผมกลับรู้สึกมันรวดเร็วเหลือเกิน จาก 30 คนตามรายการรางวัลต่างเริ่มลดจำนวนคนลง
ชื่อผมก็ยังไม่ถูกประกาศสักที   ความตื่นเต้นทำให้ใจผมเต้นระรัวต่อไป

"แล้วเราก็มาถึงรางวัลสุดท้ายนะครับ......รางวัลนักร้องยอดเยี่ยมแห่งปี ได้แก่........................."

".........................ปัค         ยูชอน!!!..................."

------------------------------------------------------------
ผมขับรถกลับบ้านด้วยความภาคภูมิใจรางวัลใหญ่ที่สุดของงานมาอยู่ที่ผม
ผมล็อครถและเตรียมเปิดประตูเข้า............ตอนนี้เป็นเวลาตี 1 กว่า ผมเเปลกใจว่าทำไมไฟในบ้านถึงยังเปิดอยู่
แถมประตูบ้านก็ไม่ได้ล็อค......ผมเดินเข้าไปในบ้าน

.............ในตอนนั้นเอง     ผมก็นึกออกว่าผมลืมอะไรไป
.............ผมลืมใครบางคนไป
.............ใครบางคนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ
.............ลืมความห่วงใยของใครคนนั้น
.............ลืมความรักมากมายที่ถูกมอบให้
.............ลืมแม้กระทั่งหัวใจอีกดวงหนึ่งที่นำมาฝากไว้

"แจจจจจจจจจจ.....................................ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย"

วินาทีนั้นเองผมวิ่งเข้าไปกอดแจจุงที่นอนฟรุบกับคีย์บอร์ดตัวนั้นที่เราต่างร่วมกันซื้อ
                        "วันแห่งความสำเร็จของผมคือวันจากไปของคนรัก"

น้ำตาผมไหลพราก........หัวใจผมเต้นระรัวเหมือนตอนที่ผมได้รับรางวัล
...................เพียงแต่ความรู้สึกมันต่างกัน

................1 ปีแรกที่มาโซล   ผมจำได้เรายังคงเหมือนเดิม

"ยูชอน........เราไปเที่ยวกันเถอะ"
"ไปสิแจ..........."

"อืม........หอมจังวันนี้แจทำอะไรให้ผมทานอีกเนี่ย"
"ก็ไก่ทอดของโปรด........ของนายปัค   ยูชอนไง"

"ยูชอน.......นายทำงานหนักไปแล้วนะ"
"คร้าบบบบบบบบ"

"ยูชอน......ตัวร้อนๆเป็นอะไรรึป่าว?   เอายามั้ย?"
"อืม.....ขอบคุณครับ"

...............คำเหล่านี้    ไม่มีอีกแล้ว
ฮึกๆๆ    ฮือๆ......ฮือออออ     เจ็บ    เจ็บเหลือเกิน...............

-----------------------------------------------
ตี๊ดดด~~~~~~~~
"ขอโทษครับ....เราทำสุดความสามารถแล้ว"  คุณหมอในชุดกราวน์สีขาวเดินมาจากห้อง ICU
ผมเดินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับน้ำตา     ร่างบางคุ้นตาถูกถอดเครื่องช่วยหายใจและอุปกรณ์ต่างๆออก

ใบหน้าหวานตอนนี้ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด

...........มันสายเกินไปที่ผมจะพูดคำว่า   "ขอบคุณครับ.....ที่รัก"
..........มันสายเกินไปที่ผมจะบอกเค้าว่า  "ผมขอโทษนะ"
..........และมันก็สายไปจริงๆที่ผมจะบอกว่า   "ผมรักแจเหลือเกิน  แจคือสิ่งสำคัญของผม  ผมรักแจ"

ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่มาอยู่ในโซล..........ผมไม่เคยรู้เลยว่าแจป่วยหนัก

ผมไม่เคยรู้เลยว่าเค้ารักผมขนาดไหน
ไม่เคยรู้เลยว่าเค้าร้องไห้ตลอดเวลากับการกระทำที่ไม่ดีของผม
ไม่เคยที่จะรับรู้เลยว่าคนตัวเล็กๆคนนึงอยู่กับความเหงามานานเท่าไหร่แล้ว
และผมก็ไม่เคยรับรู้เลยว่าตัวเองทำร้ายคนๆนี้ไปมากมายขนาดไหน

-------------------------------------------------------------
1 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก.......วันนี้เป็นเวลาครบ 8 ปีเต็มที่เราคบกัน........นึกถึงรอยยิ้มนั้นมันทำให้ผมมีความสุขอยู่เสมอ

"ไงครับ....ยัยตัวเล็กวันนี้ผมซื้อกุหลาบสีขาวมาให้นะ....สีที่แจชอบไงครับ" ผมพูดกับป้ายหินหน้าหลุมศพ....
"วันนี้เป็นวันที่  4 มิถุนา....วันครบรอบความรักของเราและก็เป็นวันเกิดผมด้วยนะ"    ผมยิ้มให้กับป้ายอีกทีพลางก้มหน้าลงแล้วกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
น้ำตาและความเจ็บปวดเริ่มเกาะกินใจผมอีกครั้ง

"โถ่.........หายตายสิ......ผมอยากให้แจกลับมาจัง  ฮืออออออ  ฮึก"   ผมเงยหน้าขึ้นมองป้ายอีกครั้งแล้วล้มทั้งยืนลงตรงนั้น

.........ก้อนเมฆเคลื่อนคล้อยตามแรงลมแผ่วๆ    ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับกำลังขาดอากาศหายใจ
เหมือนปลาที่กำลังขาดน้ำ    เจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกาย และหัวใจ

"ผมรักแจเสมอนะ"  ผมยิ้มให้กับป้ายหลุมศพอีกครั้ง

ถึงไม่เห็นก็สัมผัสได้ด้วยใจ
ถึงไม่ได้กลิ่นแต่ก็รู้ว่าหอมเหลือ
ถึงไม่ได้รู้รสแต่ก็รู้ว่าหวานขนาดไหน

แม้จะไม่ได้มีตัวตนแต่ก็รู้สึกได้ว่าร่างเล็กบางคนนี้ยังอยู่ใกล้ๆตัวผมตลอดเวลา

The   End.