The HavenFall Online

.....วันที่ 25 เดือนมิถุนายน ค.ศ. 2250

ริช มองไปยังปลายกระบอกวัตถุสีดำที่จ่อมายังร่างของเขาด้วยความเยือกเย็น ปืนหลายกระบอกเล็งมาที่เขา เพียงแค่ลั่นไกเบาๆก็จบชีวิตของชายคนนี้ได้แล้ว

ริชหลี่ตามองไปยังคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา หากมองดีๆจะเห็นเปลวไฟที่ปะทุในดวงตาของเขา

"มอลแกน!"

"โฮ่ๆ ริชเพื่อนยาก...นายน่าจะลองฟังที่พวกเราพูดนะริช! ไอหยา อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ!"มอลแกนจ้องมองไปยังคนตรงหน้าพลางทำสีหน้าช่วยไม่ได้

"พวกนายทรยศฉัน!"ริชพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

"เฮ้ๆ ไม่เอาน่า! พวกเราไม่ได้ทรยศนายซักหน่อย!"มอลแกนทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม"เป็นนายต่างหากที่ทรยศพวกเรา! นายกำลังทำให้พวกเราตกต่ำนี่นะ.."

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ริชพลันรู้สึกว่าเข่าตัวเองทรุดลง ความเจ็บปวดแล่นจากขาไปสู่สมอง พลางกัดฟันหันไปทางปากกระบอกปืนที่กรุ่นอยู่

แมรี่!

จ้องมองไปยังผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยรักและห่วงใย ดูแลปกป้องทุกหนทาง มอบความรักให้หมดใจ แววตาอบอุ่นที่เคยส่งมา วันนี้กลับมาอีกครั้งด้วยท่าทีเย็นชาและไร้หัวใจ

"โอ๊ะโอ๋! ใจเย็นๆสิ ฮันนี่! ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องให้จบเลย อีกอย่างเธอไม่ได้ใส่ที่เก็บเสียงนี่นา"มอลแกนยืนมือกระชับผู้หญิงคนนั้นเข้ามาก่อนจะจูบกับเธออย่างดูดดื่มทีนึง ก่อนจะปะทะเข้ากับดวงตาแดงฉานของคนที่ทรุดอยู่ที่พื้น ก่อนจะทำสีหน้าเวทนา

"เห้อ! เพื่อนยาก..นายทำให้ฉันลำบากใจมากเลยนะ"จู่ๆรอยยิ้มก็พลันปรากฎขึ้น

"ยังไงซะ มันก็เป็นแค่ธุรกิจเองนี่นา! และนายก็ดันขัดขวางธุรกิจของพวกเรา! บอกแล้วให้ร่วมมือกันดีๆ"

แปะๆ

"เอาล่ะเด็กๆ"มอลแกนปรบมือและพูดขึ้นก่อนที่สายตาจะลากมาทางชายหนุ่มที่เวทนา

เก็บกวาดงาน!!

.....

"เฮ้อ~~~ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายังไม่ตาย ฉันยิงไปหลายนัดเลยนะเนี่ย!"ชายหนุ่มคนหนึ่งอุทานขึ้น

เขาลากร่างที่หายใจโรยรินมาริมขอบตึก ทั้งร่างเต็มไปด้วยรูพรุนของกระสุน ไม่ต้องสืบว่าต่อให้ไปหาหมอคงไม่ทันแล้ว ดีที่ริมตึกนี่เป็นแม้น้ำขนาดใหญ่.

"เอาน่า พี่ใหญ่ริช..ไม่สิ. อดีตกิลด์มาสเตอร์ ริช ก็อย่างที่รองกิลด์พูดนั่นแหละ!"มันมองไปที่สายตาที่เย็นชาของคนที่กำลังจะตายตรงหน้าก่อนส่ายศีรษะ

"มันเป็นธุรกิจล่ะนะ"ว่าจบก็ทิ้งร่างของอดีตกิลด์มาสเตอร์ลงไป..

.....

ธุรกิจ?

วาจาโสมมที่พวกแกกล่าวอ้างและทำทุกๆอย่างเพื่อเงินและอำนาจ! ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมา!

สามนัดของรุ่นน้องที่เชื่อใจ...

ห้านัดของพันธมิตรร่วมอุดมการณ์...

หนึ่งนัดของสหายที่เคยร่วมเป็นรวมตาย..

หนึ่งนัดของคนที่เคยรัก...

ความเชื่อใจในคราวนั้นทำให้เจ็บปวดในวันนี้งั้นหรอ? ความซือสัตย์และใจดีของคนคนหนึ่งกับถูกตอบแทนอย่างนี้น่ะหรอ?

....หากไม่ทำอย่างงั้นตั้งแต่แรก..จะดีแค่ไหนเชียว?