โรงเรียนแบบนี้ผมเข้ามาได้ยังไงกัน!

“คนเราอยู่ด้วยกันด้วยคำโกหก” คำกล่าวนี้ไม่เกินจริงเลยสักนิด

ทั้งเสแสร้ง หลอกลวง โป้ปดคนรอบข้างรวมไปถึงตัวเองด้วย หาลองจินตนาการแบบพื้นฐาน ทุกคนต่างหวังให้มหานครของตนสงบสุข ไร้ซึ่งความชั่ว เป็นสังคมที่น่าอยู่ จึงสร้างกฎเกณฑ์มากมายเพื่ออุดมคตินั้น

แต่แล้วสุดท้ายคนเราต่างก็เพิกเฉยกัลกฎเกณฑ์ที่สร้างมาเพียงเพราะความรู้สึกส่วนตัว จึงบังเกิดสังคมที่ผิดแผกจากความตั้งใจเดิม

ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอุดมคติเป็นเพียงภาพมายาแต่มนุษย์เราต่างก็ใฝ่หาอุดมคติในฉากหน้าอยู่ดี

ทั้งที่ในใจกลับเปล่งเสียงตะโกนออกมาว่า “สังคมนี้มันเน่าเฟะ”

ทั้งที่เป็นอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้ายอมรับเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นได้

จึงได้แต่ภาวนาว่าให้ใครสักคนช่วยหยุดวงจรนี้ที

 “ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน”