วิมานดอกรัก (E-Book)

“หน้าตาอย่างนี้ ท่าวิ่งอย่างนี้ แล้วความเร็วขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ นิสา เธอจะหนีไปไหน?” ชายหนุ่มทั้งวิ่งตามทั้งบ่น ถึงจะวิ่งอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันสาวลมกรดที่รุดล่วงหน้าไปก่อน เขาพอไปถึงประตูหน้าบ้านก็เห็นแค่ฝุ่นควันจากมินิคูปเปอร์คันเก่ง

       “กะล่อนนักนะ ไม่มีค่าแท็กซี่ ลืมกระเป๋าตังค์ คนใช้อะไรจะทันมีรถขับเองอย่างนี้ ไม่เนียนเลยนะนิสา” หนุ่มหัวไว้รีบขับรถตาม แต่ก็ไม่ไวพอที่จะขับตามได้ทัน เพราะคนกะล่อนหายลับไปกับท้องถนนของเมืองบางกอกเสียแล้ว

       “คุณพ่อฮะ บ้านเพื่อนของคุณพ่ออยู่แถวไหนฮะ?” ทนายความหนุ่มรีบกดเบอร์หาบิดา สืบค้นหาข้อมูลอยู่ตั้งนานสองนาน บทจะหาเจอ เจ้าหล่อนก็เล่นโผล่มาที่บ้านของเขาง่ายๆแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวซะงั้น

       “เพื่อนคนไหน?”

       “ก็เพื่อนที่คุณพ่อจะให้ผมหมั้นกับลูกสาวเขาไงฮะ”

       “อ้อ พิทักษ์นะเหรอ? พ่ออยู่บ้านนี้พอดีเลย มีเรื่องอะไร? ทำไมถึงอยากรู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน? พรุ่งนี้ก็จะมาทานข้าวอย่างเป็นทางการอยู่แล้วนี่” เสกสรรค์อดแปลกใจไม่ได้ที่ได้ยินลูกชายใต่ถามเรื่องนี้ เพราะปกติลูกชายของเขาเบื่อเรื่องคลุมถุงชนเป็นที่สุดนี่นา

       “ผมอยากไปพบเพื่อนคุณพ่อตอนนี้ได้ไหมครับ?”

       “ถือสายรอแป็บนึงนะ...”

       “พิทักษ์ ว่าที่ลูกเขยนายอยากมาหาวันนี้เดี๋ยวนี้ ได้ไหมวะ?”

       “ตามใจสิ อยากมาก็มา เห็นเลี่ยงไม่อยากมาตั้งนานสองนานถึงขั้นลาพักร้อนหนีไปเที่ยวเมืองนอกเป็นเดือน บทอยากมาก็จะมาทันทีทันควันเลยนะ” พิทักษ์แปลกใจพอสมควรแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกชายของเพื่อนไม่ได้คิดอยากจะหมั้นกับลูกสาวของเขาสักนิด เสกสรรค์จัดการบอกที่อยู่ให้ลูกชายเสร็จสรรพ เกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเบนซ์คันหรูก็โฉบเข้ามาจอดยังลานจอดรถของบ้านอดีตท่านนายพล ชายหนุ่มยกมือไหว้ว่าที่พ่อตาอย่างนอบน้อม ทันทีที่เข้าถึงด้านในของบ้านเขาก็อดชื่นชมในฝีมือการตกแต่งบ้านไม่ได้ กระจกใสทำให้เขามองเห็นบริเวณหลังบ้านที่ร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจีสบายตา

       “ลมอะไรหอบเรามาที่นี่รวดเร็วปานนี้หึตาก้อง?” คนเป็นพ่อถามด้วยความสงสัย

       “ผมไม่อ้อมค้อมนะครับ ผมอยากทราบว่าท่านพิทักษ์ส่งใครไปที่บ้านเราเมื่อสายๆนี้ครับ?”

       “อ้อ ยัยนิสา” นั่นไงเขานึกแล้วเชียว

       “ยัยนิสาไปทำซุ่มซ่าม ทำข้าวของตกแตกเสียหายเหรอถึงได้ตามมาถึงที่นี่?” อดีตท่านนายพลถามพรางหัวเราะเบาๆ เพราะถ้าเดาไม่ผิดลูกสาวของเขาคงไปพูดจาแก่แดดแก่ลมไม่เข้าหูเจ้าของบ้าน หรือไม่ก็ซุ่มซ่ามทำข้าวของแตกแน่ๆ

       “เปล่าครับ คุณแม่ท่านนึกว่าเป็นเด็กในบ้าน และเธอเองก็ไม่ได้บอกว่าเป็นลูกสาวของท่าน ผมก็เลยอยากถามเพื่อความแน่ใจน่ะครับ” หัวใจของคนบางคนเต้นระริกเมื่อรู้ว่าคนที่เขาตาหาแทบพลิกแผ่นดินบัดนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เอง

       “อย่าเรียกว่าท่านเลย เรียกว่าพ่อก็ได้ จริงไหมวะเสก?” พิทักษ์ยักคิ้วให้เพื่อนสนิท

       “ครับ... เอ่อ...คุณพ่อ” ทนายความหนุ่มยิ้มกริ่มผูกมิตรไมตรีกับว่าที่พ่อตาอย่างรวดเร็ว

       “สรุปว่าเราอยากรู้แค่นี้เองเหรอตาก้อง?... ถ้าอยากรู้แค่นี้ ก็กลับไปได้แล้ว พ่อมีธุระจะคุยกับพิทักษ์ต่อ” แม้จะได้กลิ่นแปลกๆแต่เสกสรรค์ก็ไม่ได้แสดงพิรุธอะไรให้เห็น

       “เปล่าครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษาด้วยครับ คือ...”

       “เอ่อ ผมขออนุญาตรับสายเดี๋ยวเดียวนะครับ” ชายหนุ่มขอตัวเมื่อมีสายเข้ามาจากวสันต์ ถ้าเดาไม่ผิดเพื่อนที่เป็นอดีตนายตำรวจต้องโทรมาบอกความคืบหน้าเกี่ยวกับลูกสาวบ้านนี้แน่ๆ

       “มีอะไรวสันต์?” ทนายความกระซิบก่อนจะเดินออกไปคุยนอกบ้าน

       “เฮ้ยตอนนี้ลูกสาวนายพิทักษ์ คนที่นายจะหมั้นด้วยหนีตามผู้ชายไปแล้วโว้ย”

       “พูดเป็นเล่น นายพูดอะไรของนายวะ? ก็ตอนนี้ฉันอยู่บ้านนันธิสารธร ทำไมประมุขบ้านนี้ถึงยังยิ้มได้วะ ผิดวิสัยของคนเป็นพ่อที่ลูกสาวกำลังหนีตามผู้ชายนะเว้ย”

       “เปล่าพูดเล่นโว้ย...ข่าวนี้กรองเรียบร้อย ฉันเอาคอเป็นประกัน”

       “เฮ้ย วสันต์แค่นี้ก่อนนะ” ชายหนุ่มรีบวางสายเมื่อเห็นว่าที่พ่อตาเดินมาใกล้ๆ ท่าทางแปลกๆลุกลี้ลุกลนปิดโทรศัพท์ของชายหนุ่มไม่ได้พ้นสายตาของเจ้าของบ้านเลยสักนิดเดียว เขาพูดคุยกับเจ้าของบ้านนานสองนานจนกระทั่งขออนุญาตเดินสูดอากาศบริเวณรอบๆสวนในบ้าน

       ป้องกันหันไปมองหญิงสาวที่กำลังหลับไหล “คงจะเหนื่อยและเพลียมากสินะถึงได้หลับสลบไสลขนาดนี้ อยากรู้นักว่าสองพี่น้องคุยกันจนดึกดื่นกี่โมงกี่ยามถึงได้หลับง่ายดายขนาดนี้” พลขับงึมงำอยู่คนเดียว

       “บรึ๊ด บรึ๊ดๆๆๆ” เสียงสั่นสะเทือนปลุกคนที่กำลังหลับไหลให้ตื่น

       “ใครบังอาจโทรมาตอนนี้นะ” พลขับบ่นเพราะอยากให้ผู้โดยสารหญิงหลับต่อไปให้สบาย

       “ฮัลโหล นิสา”

       “พี่ริญาอยู่ไหน? พ่อว่าไงมั่ง? แล้วทำตามแผนที่บอกไว้หรือเปล่า?”

       “พี่กำลังจะไปสนามบิน” ริญายังงัวเงีย

       “พี่ป้อง นี่มันเลยสนามบินสุวรรณภูมิมาแล้วนี่ พี่จะพาริญาไปไหน?” สิริญากระวนกระวายเพราะเธอควรจะไปถึงสนามบินในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

       “พี่ริญายังไม่ถึงสนามบินเหรอ?” สุนิสากระวนกระวายพอกัน

       “นิสา เรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่นิสาคิดสักนิด”

       “ทำไมล่ะ? ผิดแผนตรงไหน?” คนมั่นใจในตัวเองแทบไม่อยากจะเชื่อว่าทุกอย่างจะคลาดเคลื่อนไปได้

       “ก็ตรงที่คุณพ่อท่านให้พี่ไปอยู่กินกับพี่ป้อง ไม่คะยั้นคะยอหรือเอ่ยเรื่องเร่งงานหมั้นงานแต่งนั่นสักนิดน่ะสิ และที่สำคัญท่านมอบเงินให้พี่ห้าแสนให้พี่และพี่ป้องไปเริ่มต้นชีวิตด้วยกัน” หญิงสาวกระซิบกระซาบแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามีคนขับที่นั่งข้างๆเงี่ยหูฟังคำสนทนาของเธออยู่ก็ตาม

       “ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็ไปให้ทันขึ้นเครื่องออกเดินทางก็แล้วกัน แล้วนิสาจะจัดการทุกอย่างเอง...เอ้ยพ่อโทรมาอีกสายนึง แล้วค่อยคุยกันนะ ก่อนขึ้นเครื่องโทรหานิสาด้วยนะคะ บายค่ะ” แม่จอมวางแผนรีบรับอีกสาย

       “จ่ายตลาดไปถึงไหนแล้ว?”

       “เกือบเสร็จแล้วค่ะ?” ลูกสาวคนเล็กโกหกเสียงใสแจ๋ว

       “ไม่ต้องซื้ออะไรต่อแล้วรีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลย”

       “พ่อ...พ่อ... วางสายซะแล้ว จะรีบให้กลับบ้านไปทำไมเนี่ย” สุนิสาเดินลิ่วออกจากภัตตาคารห้าดาว ตรงไปยังมินิคุปเปอร์คันโปรด แม้จะนึกหวั่นๆบ้างกับเรื่องวุ่นๆ แต่อย่างน้อยเธอก็มั่นใจว่าอาหารเย็นพรุ่งนี้ต้องเอร็ดอร่อยระดับห้าดาวแน่นอน เพราะเธอจัดการสั่งและจ่ายเงินเองกับมือนี่นา